Een vriendin, waaraan ik had verteld dat ik uit het leven wil stappen en afscheid kwam nemen, is mijn erg aan het forceren om een behandeling te gaan starten. Ze zei altijd: "Als het niet meer lukt doe het dan voor mij." Waarop ik antwoorde dat ik dit al jaren deed en ik niet mijn leven kan leven voor haar. Ze wil graag dat ik 'tante Anoniem3' wordt later voor haar kinderen en wilt dat ik me gelukkig voel. Heel lief en aardig, maar er gaat toch niets veranderen. Na veel gedoe en gezeur van haar (het is goed bedoeld, maar zo voelt het wel) heb ik contact opgenomen met mijn oude psychiater (die ik 1x had gezien, want zij was de vervanging van mijn oude psychiater waar ik een goede band mee had). Zoals vele weten is de hulpverlening kort gezegd ruk. Je krijgt soms pas weken later antwoord en ze weten eigenlijk ook niet zo goed wat ze met me aan moeten. Onderhand ken ik dat wereldje al zo'n 9 jaar en weet ik dat het enorm veel energie eist om überhaupt een afspraak te maken. Helemaal omdat ik het eigenlijk niet wil wordt het nog lastiger. Daarom heeft die vriendin het meeste uit handen genomen en antwoord vaak op de mails van 'mijn' psychiater. Wat ik erg fijn vind, maar ik ben bang dat ik haar te veel betrek. Ze voelt zich (naar mijn idee) verantwoordelijk en is erg bang als ik niet mijn telefoon beantwoord of het berichtje niet binnenkrijg.
Nu willen ze me doorverwijzen. De wachttijd is 11 weken. Ik denk gelijk laat maar. Wat ik ook al eerder zij; "Al die jaren heb ik hulp gehad, maar er veranderde nooit iets. Waarom zou het nu wel helpen?" En dan nog zo'n wachtlijst. Daarbij is naar overmaat van ramp mijn medicatie veranderd.

Ik gebruikte altijd concentra met wel een lagere dosering dan op mijn gewicht mogelijk is, omdat ik daar somber van werd. Maar met die lagere dosering was ik niet somberder dan zonder concerta (alleen zonder kreeg ik wel andere klachten). Nu moet ik naar nog een lagere dosering, omdat mij bloeddruk te hoog is. Voor de mensen met ADHD, jullie zullen het volgende vast herkennen. Met deze lage dosering lijkt het alsof ik gek wordt. Alles komt zo hard binnen en raast door mijn hoofd. Normaal was er in mijn hoofd lijnen die uit elkaar lagen. Nu is het een knoop geworden. Ik ben onrustig, ijsbeer door de kamer heen en ben paniekerig tot soms paniekaanvallen als gevolg. Ik vind het lastig om het te beschrijven, maar het is niet fijn. Ik vind zoiezo het onzin. Een hoge bloeddruk is natuurlijk niet goed, maar toen ik stopte met concerta (wat de bloeddruk verhoogt)(omdat toen al mijn bloeddruk te hoog was) ging hij niet omlaag. Dat heb ik gezegd, maar dat negeerde ze. Het komt waarschijnlijk door mijn levensstijl. Mensen vragen mij ook wel eens waarom ik niet stop met roken, waarop ik antwoord: 'Ik ga toch een keer dood, kan maar beter het lot een handje helpen.' En ik ga liever eerder dood door de gevolgen van mijn hoge bloeddruk en ik dan beter kan functioneren. Want wat heb je aan het leven waarbij je helemaal niet kan functioneren, nog minder dan normaal. 

PS: sorry voor het van hot naar haar springen, ik heb me best om het een beetje te ordenen en overzichtelijk te maken, maar ik kan er niets beters van maken.

Een vriendin, waaraan ik had verteld dat ik uit het leven wil stappen en afscheid kwam nemen, is mijn erg aan het forceren om een behandeling te gaan starten. Ze zei altijd: "Als het niet meer lukt doe het dan voor mij." Waarop ik antwoorde dat ik dit al jaren deed en ik niet mijn leven kan leven voor haar. Ze wil graag dat ik 'tante Anoniem3' wordt later voor haar kinderen en wilt dat ik me gelukkig voel. Heel lief en aardig, maar er gaat toch niets veranderen. Na veel gedoe en gezeur van haar (het is goed bedoeld, maar zo voelt het wel) heb ik contact opgenomen met mijn oude psychiater (die ik 1x had gezien, want zij was de vervanging van mijn oude psychiater waar ik een goede band mee had).
Zoals vele weten is de hulpverlening kort gezegd ruk. Je krijgt soms pas weken later antwoord en ze weten eigenlijk ook niet zo goed wat ze met me aan moeten. Onderhand ken ik dat wereldje al zo'n 9 jaar en weet ik dat het enorm veel energie eist om überhaupt een afspraak te maken. Helemaal omdat ik het eigenlijk niet wil wordt het nog lastiger. Daarom heeft die vriendin het meeste uit handen genomen en antwoord vaak op de mails van 'mijn' psychiater. Wat ik erg fijn vind, maar ik ben bang dat ik haar te veel betrek. Ze voelt zich (naar mijn idee) verantwoordelijk en is erg bang als ik niet mijn telefoon beantwoord of het berichtje niet binnenkrijg.
Nu willen ze me doorverwijzen. De wachttijd is 11 weken. Ik denk gelijk laat maar. Wat ik ook al eerder zij; "Al die jaren heb ik hulp gehad, maar er veranderde nooit iets. Waarom zou het nu wel helpen?" En dan nog zo'n wachtlijst. Daarbij is naar overmaat van ramp mijn medicatie veranderd.

Ik gebruikte altijd concentra met wel een lagere dosering dan op mijn gewicht mogelijk is, omdat ik daar somber van werd. Maar met die lagere dosering was ik niet somberder dan zonder concerta (alleen zonder kreeg ik wel andere klachten). Nu moet ik naar nog een lagere dosering, omdat mij bloeddruk te hoog is. Voor de mensen met ADHD, jullie zullen het volgende vast herkennen. Met deze lage dosering lijkt het alsof ik gek wordt. Alles komt zo hard binnen en raast door mijn hoofd. Normaal was er in mijn hoofd lijnen die uit elkaar lagen. Nu is het een knoop geworden. Ik ben onrustig, ijsbeer door de kamer heen en ben paniekerig tot soms paniekaanvallen als gevolg. Ik vind het lastig om het te beschrijven, maar het is niet fijn. Ik vind zoiezo het onzin. Een hoge bloeddruk is natuurlijk niet goed, maar toen ik stopte met concerta (wat de bloeddruk verhoogt)(omdat toen al mijn bloeddruk te hoog was) ging hij niet omlaag. Dat heb ik gezegd, maar dat negeerde ze. Het komt waarschijnlijk door mijn levensstijl. Mensen vragen mij ook wel eens waarom ik niet stop met roken, waarop ik antwoord: 'Ik ga toch een keer dood, kan maar beter het lot een handje helpen.' En ik ga liever eerder dood door de gevolgen van mijn hoge bloeddruk en ik dan beter kan functioneren. Want wat heb je aan het leven waarbij je helemaal niet kan functioneren, nog minder dan normaal. 

PS: sorry voor het van hot naar haar springen, ik heb me best om het een beetje te ordenen en overzichtelijk te maken, maar ik kan er niets beters van maken.

Anoniem
Nou het is best te volgen hoor. Allereerst goed dat je reageert op het goedbedoelde aandringen van je vriendin. Het betekent toch dat je je er wat van aantrekt of anderen last van je hebben en om je geven.
Waarom zou het nu anders zijn vraag je...
Nou ik ben 15 jaar af en aan in behandeling en al die tijd cognitieve gedrags en antidepressiva af en aan.
Nu heb ik voor t eerst Schematherapie en dat geeft me veel concreter handvatten. Ik ben er nog lang niet maar beweeg de goede kant op. Dus het is soms ook zoeken wat bij je past.....
Ja het duurt allemaal lang en gaat soms nooit over. Toch is er ook dan soms winst te behalen. Dus goed dat je een afspraak hebt! Probeer eens iets anders qua behandeling. Dat kan ook naast de psychiater. En voor add en adhd zijn er ook andere pillen als deze niet accorderen bij jou.
Over de hele situatie: Depressie kent ook haar eigen beweging en jij zelf verandert ook dus er kan wel weer s een nieuwe situatie ontstaan met ook nieuwe kansen. Al deed je het om van het gezeur af te zijn, je deed toch iets goeds!!! Fijn dat je een vriendin hebt, dat SV ongelooflijk belangrijk. Ze hoeft iet alles over te  me nemen natuurlijk, contact met de Psychiater moet je zelf doen lijkt met me 
Toch heb je stappen gezet. Ik snap heel goed dat t zeer moeilijk is maar je doet t toch maar.

Nee anoniem, 

Proberen kan altijd, qua hulpverlening.  En zorg ook dat je zelf goed n vinger in de pap houdt.
Mischien is mogelijk bloeddrukvertlagers te slikken en dan op een acceptabele dosis conerta te blijven? Ook niet ideaal maar dit lijkt me niet zo leefbaar eigenlijk. Of is dit effect tijdelijk door de verlaagde dosis?

Groet, Mabel

---

Hee anoniem, 

Proberen kan altijd, qua hulpverlening.  En zorg ook dat je zelf goed n vinger in de pap houdt.
Mischien is mogelijk bloeddrukvertlagers te slikken en dan op een acceptabele dosis conerta te blijven? Ook niet ideaal maar dit lijkt me niet zo leefbaar eigenlijk. Of is dit effect tijdelijk door de verlaagde dosis?

Groet, Mabel