Hallo allemaal,

Ik ben Isabelle, eind twintiger en een hele heftige periode achter de rug.

Op mijn veertiende begon mijn eerste depressie. De druk van mijn ouders en mijzelf om te presteren om te presteren op school was enorm hoog. Mijn strenge vader, harde hand opvoeding en moeilijkheden op school zorge voor een enorm negatief zelfbeeld.
Ik had suïcidale gedachten en was ontzettend ongelukkig. Een zelfmoordpoging deed ik nooit, daar was ik te bang voor. Toen ik zestien was, leek het een stuk beter te gaan. Ik kreeg hulp van de schoolpsycholoog en ik zag de mooie kanten van het leven.

Zelfs toen op mijn achtiende mijn vader overleed, had ik geen terugval.

Een aantal jaar is het goed gegaan, ik dacht dat ik “genezen” was van depressie. Maar vorig jaar ging het helemaal mis. Ik was ongelukkig op mijn werk, dus nam ontslag, en mijn hond overleed. Ik kreeg last van heftige angst. Wat begon met angst om alleen buiten te lopen, eindigde met angst op mijn slaapkamer uit te komen. In feb 2017 begon het met paniekaanvallen als ik buiten was. Maar samen met mijn vriend ging het nog wel. Ik was wel angstig en kneep zijn arm blauw omdat ik hem zo stevig vasthield. Omdat het niet beter ging, maakten we in mei 2017 een afspraak bij de huisarts psycholoog. Daar kwam ik 1x per week langs en het hielp. Tot het niet meer hielp. In augustus 2017 was mijn angst zo erg dat ik niet naar buiten durfde. De laatste keer dat ik buiten was, viel ik namelijk flauw. De psycholoog had mij inmiddels doorverwezen om EMDR therapie te volgen. En in diezelfde maand had ik een afspraak met de nieuwe psycholoog. Daar aangekomen, storte ik compleet in. Ik voelde het aankomen, ik was zo angstig. Keek steeds zenuwachtig heen en weer en voor ik het wist kreeg ik een paniekaanval en kon niet stoppen met huilen. Mijn vriend, die mee was, kon mij kalmeren en toen zijn we snel naar huis gegaan. Mijn vriend belde naar de huisarts psycholoog om te vertellen hoe het ging en de psycholoog gaf mij Oxazepam. Dit medicijn maakte mij alleen zo slaperig dat ik op een dag gewoon makkelijk 12-14 uur sliep. De huisarts psycholoog verwees mij door naar een andere psycholoog. Daar ging ik in september 2017 naar toe. Ook daar precies dezelfde situatie, complete instorting. De psycholoog wist het ook niet. “Ik vind het heel moeilijk, want ik kan je niet helpen als je zo overstuur bent en niet met mij kunt praten.” Ik gaf het op. Ik verliet mijn slaapkamer niet meer. Alleen om te plassen en soms om te douchen. Ik lag elke dag in bed, ik wist niet eens welke dag het was. Soms nam ik een douche, soms niet. Ik hoopte dat als ik ging slapen, ik de volgende dag niet meer wakker werd.

Mijn vriend en de huisarts psycholoog hielden telefonisch contact en ik kreeg antidepressiva. In november 2017 leken de  medicijnen toch iets te doen en durfde ik de stap te nemen om weer naar de huisarts psycholoog te gaan. Hij had samen met de andere 2 psychologen overlegd en zij hadden allemaal hetzelfde advies. Opname. Mijn vriend en ik hebben erover gesproken, maar ik was erg bang dat opname de situatie erger zou maken. Mijn vriend was juist de enige persoon die mij kon helpen, mij door paniekaanvallen kon helpen en precies wist hoe hij moest handelen. Daarom besloten we dit niet te doen. Ik mocht weer terug in behandeling bij de huisarts psycholoog en bleef mijn medicijnen innemen. In januari 2018 rondde ik de behandeling af.

En nu is het augustus. Met mijn (oudere) vriend besprak ik de kerstplannen en zoals elk jaar (op vorig jaar na) vieren wij Kerst met zijn 2 kinderen. Maar nu hebben ze een relatie en willen ze 1 dag bij hun moeder vieren en de andere dag bij de familie van hun partner. Zij zullen dus geen Kerst met ons vieren. Dit nieuws raakt mij veel harder dan ik had verwacht. Ik voel mij afgewezen. Is dit een blik in de toekomst? Dat wanneer mijn vriend ooit komt te overlijden, ik altijd alleen zal zijn omdat ik toch geen prioriteit ben? Ik voel mij zo leeg. Ik huil al dagen en voel mij een mislukking. Dat ik toelaat dat zoiets mijn wereld laat instorten. Dat ik toelaat dat ik mezelf toelaat om mezelf fysiek pijn doe om de pijn van binnen te verplaatsen. Dat het helpt voor misschien 20 minuten maar daarna de pijn van binnen terug komt en de fysieke pijn er ook nog eens bij is. Dat dit ervoor zorgt dat het me weer niet zoveel kan schelen of ik leef. Dat ik in mijn hoofd meer vrede heb met de dood dan met het leven. Want als ik dood ben, is er geen pijn en zie ik mijn vader eindelijk weer. Als ik blijf leven sterf ik waarschijnlijk eenzaam en kindloos. Een eind maken aan mijn leven durf ik niet eens. Zelfs daar heb ik angst voor.

Ik weet niet of ik de kracht heb om weer helemaal opnieuw te beginnen. Wanneer houdt het toch op?

*Sorry voor de lange post & bedankt voor degene die dit wilden lezen*

Hallo Isabelle,

Welkom op het forum en geneer je niet voor een lang verhaal. Nergens voor nodig.

Meid wat een ellende heb jij al moeten doorstaan in je leven. Je bent gelukkig gezegend met een zeer begripvolle vriend.
Uit je verhaal meen ik te begrijpen dat begin dit jaar de grootste ellende voorbij was en dat je tot heden een 'normaal' angstvrij leven heb kunnen leiden? Je schrijft immers dat je de behandeling toen afrondde, dus ik neem aan dat je je toen genezen voelde?!
Het feit dat je nu van slag raakt door een relatief klein probleem als een familie-kwestie rond de komende kerstdagen lijkt die genezing ook te bewijzen. Als dat zo is, kan je trots zijn op wat je bereikt hebt en dankbaar voor de hulp die je hebt gekregen.

Zo'n kerst-setting speelt praktisch jaarlijks bij ieder gezin en hoeft geen probleem te zijn als je er goede afspraken over maakt. Bijvoorbeeld het ene jaar zus en het andere jaar zo. Wat ook kan - heb ik zelf meermaals toegepast - is er een derde kerstdag aan vastplakken of kerstavond erbij betrekken. Dan heb je een dag of zelfs twee dagen meer voor een eerlijke verdeling.

Tot zover de praktische oplossing, want het zit bij jou dieper; jij voelt je afgewezen. Ik neem aan dat je best weet dat er van afwijzing helemaal geen sprake is of hoeft te zijn; met twee kerstdagen en gebroken families is dat probleem van alle dag tegenwoordig en zullen er dus vaak mensen buiten de boot vallen.

Misschien valt het je op dat ik een tweede of derde aanvliegroute bekijk. Ik doe dat altijd als ik ergens tegen aanloop. Ik bekijk het ten eerste vanuit de ander en vervolgens bekijk ik of er soms alternatieven zijn. Dat vraagt enig begrip, maar het levert ook veel inzicht op. Er gaat een wereld voor je open als je zo leert redeneren.

Als je de ellende overwonnen hebt die jij hebt gehad, moet dit in feite simpele trucje om anders tegen dingen aan te kijken toch zeker ook lukken!?

succes, sterkte & groet,
Ray