Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Geen toekomst hebben.


#1

Ik doe mijn verhaal anoniem.

Ik ben nu 25 jaar.

Op de kleuter school kwamen ze er achter dat ik een spraak achterstand had.
En kwamen ze er telaat mee dat ik naar een andere school moest, omdat ik niet goed kon leren.
Wat mij toen op die jonge leeftijd enorm heeft geraakt is de poster met namen er op, en de stickers die achter jou naam werden geplakt als je een werkstukje goed af hebt gemaakt. Ik was de enigste met over het hele jaar 3 stickers. Mijn klasgenootjes hadden opslot de stickers op hun pennen doosjes zitten.
Ik was 7. Ik werd overgeplaatst naar speciaal onderwijs.
Kom je tussen kinderen te zitten met gedrags problemen, en verstandelijke beperkingen.
Ik kon enkel niet zo goed leren.
Op mijn 8e liep ik ptss op. Ik werd getreiterd door mijn eigen juf, en werd gepest op school. En een klasgenootje kon zijn handen niet thuis houden.
Door dit begon mijn gedrag te veranderen.
Ik begon met het open krabben van mijn hoofdhuid.
Ik had altijd wonden op mijn hoofd.
Door mijn angstige gedrag kreeg ik een aparte les weerbaarheids training.
Dat heeft mij nooit sterker gemaakt.
2 jaar lang heb ik die juf gehad en ben 2 jaar doods bang naar school gegaan.
Een andere klas kon niet.
Ik had 1 vriendinnetje. Met het syndroom van down. Maar had agressie problemen, ook naar mij. Maar ik wilde aardig gevonden worden, en wilde ook met iemand spelen.
Vanaf deze leeftijd kreeg ik therapie thuis.

Ik werd 10, en ging naar de zelfde type school maar dan voor de oudere kinderen.
Het getreiter ging nog steeds door.
Ik kreeg jeugd puistjes. Als eerste van de klas.
Toen werd het pesten heel erg.
Andere kinderen uit klassen begonnen mij ook te pesten. Ik werd vaak geslagen, uitgescholden.
Dit ging altijd zo door.
Op deze school had ik gelukkig wel wat vriendinetjes.
Op deze school kreeg ik regelmatig weer weerbaarheids training, en 1 op 1 gesprekken.
Rond deze jaren op school werd ook geconstateerd dat ik depressief was.
En kreeg allerlei testen, wegens apart gedrag.
Uiteindelijk kwam alles op de depressie neer en omdat ik gepest werd.

Later na de hogere school.
Het gepest werd nog erger.
Ik werd regelmatig opgewacht uit school. Ze hielden mij een keer vast, en goten een fles fanta over mijn hoofd heen.
Of ik werd getrapt tegen mijn fiets, of achtervolgd.
1 keer hadden kinderen van mijn school met andere kinderen van buiten af afgesproken. Toen kwam er een hele groep.
Ik viel van mijn fiets. Ik ging toen helemaal door het lint en begon heel hard te huilen en aan mijn haren te trekken en met de sleutels in mijn polsen en armen te krassen, toen stopte ze. En de dag daarna stond de groep mij gewoon weer op te wachten.
Ik wilde niet meer naar school.
Ik ben op een nacht stil mijn bed uit gegaan. En ben weg gelopen.
Ik heb 2 dagen rond gezworven in amsterdam.
Toen besloot ik naar thuis te bellen. Ik had het zo koud. Voelde mij slecht.. de politie en iedereen was natuurlijk aan het zoeken.
Ik werd opgehaald in amsterdam.
Heel gedoe volgde.
De dagen daarna voelde ik mij evengoed zo slecht. Ik ben nog 2 x weg gelopen.
Ik ben toch nog een paar x naar school geweest. Ik liep daar als een zombie rond.
Zo van, ik ben er wel, maar eigenlijk niet. Ik maak alles van een afstand mee. Ik zit in een soort onzichtbare colcon.
Ik hoefde niet meer naar school omdat ik mij zo slecht voelde. Ik kwam veel aan. En lag alleen maar op bed.
We kregen hulp thuis. Een psychiater voor kinderen.
Ik was onhandelbaar thuis
Op 1 dag kwam er een ander onbekend iemand langs. Die ging vresselijk tegen mij tekeer dat als ik nu niet mee zou werken dat ik dan mee zou worden genomen. Buiten stond een auto met 2 andere mensen er in.
Ik besloot na veel tegen werken mee te werken. Dus ze namen mij niet mee. Ik kon dat mens wel doden op dat moment.
Zo ging er een lange tijd voorbij.
Het nieuwe schooljaar begon.
Ik ging het weer proberen.
Het getreiter was wat minder.
Mijn schoolhoofd heb ik veel aan gehad.
Zei vertelde mij, dat als ze mij weer treiterde, dat ik ze gewoon maar eens een opdonder moest geven. Dan zou ze gewoon doen of ze het niet zag. Ze was geweldig!
Dus dat heb ik gedaan ook!
Tot een paar x aan toe. En het heeft deels geholpen!
Wat voelde ik mij toen sterk☺
Er kwamen weer wat nieuwe leetlingen opschool.
Waarvan 1 jongen.
Die werd van school verwijdert, wegens het aanranden van meisjes, waaronder ook mij.
Wat ik mij ook nog zo boos over kan maken, is een juf. Als wij les van haar kregen, ging zei overhard in de klas met mij bespreken of ik al medicijne slikte tegen depressie, en wat ik toen deed in amsterdam toen ik weg liep, en dat ik vaak leeg uit mijn ogen keek.
Dat gebruikte mijn klasgenootjes natuurlijk weer lekker tegen mij.
Ik heb vaak gedacht dat ik echt wel zelfmoord wilde plegen. Maar dat deed ik niet.
De thuis hulp stopte, en vanaf dat moment moest ik 3 x per week naar de psychiater/psycholoog welk is nu wat?? Zo een gesprekken voerder.

Eindelijk was ik van die school af.
Ik ging een opleiding doen. Nivo 1 opleiding plantenteelt. Ik wilde ook 2 doen, maar dat ging niet door omdat andere zeiden dat dat te hoog voor mij zou zijn.
Ik heb nu nivo 1 en meer niet.
Ik zat thuis, kreeg een wajong uitkering. En ging samen met rentree werk ervaring plekken zoeken gewoon vrijwilligers werk / stage.
Ik werd op veel plekken niet aangenomen wegens de soort school waar ik op heb gezeten.
Via via hoorde ik bijvoorbeeld dat een bedrijf mij niet wilden want ze willen geen kneuzen die niet kunnen leren.
Er zijn veel oordelen over mensen van het speciaal onderwijs.
Ik vond uiteindelijk 2 plekken voor vrijwilligers werk.
Maar wat er op de 2 plekken gebeurde is dat ze misbruik van je goedheid maken.
Ik raakte tegen overspannen aan en kwam weer voor een tijd thuis te zitten.
Daarna zochten we weer een nieuwe plek.
Toen kwam ik in een wereld winkeltje. Dat vond ik wel heel leuk. Maar kon niet goed met mensen overweg, kwa mijn verlegenheid en angst. Ik durfde nooit iemand aan tekijken of klanten te begroeten.
Ik ging nog altijd 3 x perweek naar de psycholoog/psychiater welk is nu wat??
Ik had die nogsteeds voor kinderen. Ik werd te oud voor die hun doelgroep. Dat werd abrupt gestopt en werd naar het ggz gestuurd.
Wat een @$^$# oreganisatie is dat toch.
Gesprekken voeren. Met 2 specialisten tegen over je. En dat zijn dan ook nog eens 2 mannen. Ik vroeg om een vrouw, zeg ik dan ook. Er zijn daar geen vrouwelijke specialisten voor mij wat ik nodig heb zeggen ze dan.
En in alle vervolg behandelingen, heb je steeds weer een ander voor je. Want dan was die weer ziek, of dan kon die weer niet, en dan weer zus en zo.
Na 6 behandelingen en 3 personnen te hebben gezien kreeg ik toch wel ruzie net die mensen. Moest ik steeds weer mijn verhaal opnieuw doen! En ze hadden steeds geen idee wie ze tegenover hun hadden zitten.
En ze handelen altijd via het boekje. Ze kijken niet naar wie ik ben.
Later gebeurde er weer iets traumatisch.
Ik en een vriendin van mij hadden op facebook een fotoshoot gewonnen! Wij gingen daar heen.
Maar de fotograaf had andere bedoelingen.
Wij zijn alle 2 toen aangerand.
Voor mij de 3e x dat ik dat mee maakte dus.
Wij maakte melding bij de politie. We konden pas na 6 weken terecht om aangifte te doen.
Dat vrete mij helemaal op.
Het heeft NAANDEN geduurd.
We hoorde he-le-maal niks.
Op een dag moesten we naar het OM komen om te horen van hoe en wat. We kregen te horen dat ze er niks aan gaan doen want hij ontkende, en daar was de kous mee af.
Tuurlijk pikte ik dit niet.
Online heb ik hem aan de schandpaal gehangen. Waardoor er nu een aangifte tegen mij loopt wegens smaad.
Ik heb altijd alles van iedereen moeten pikken, en een hoop gedoe over mij heen gehad. Ik pik het gewoon niet meer. Ik neem nu wraak en mij gaan ze nu wel aanpakken. Aanranden kun je gewoon doen in dit land!
Na deze gebeurtenis zat ik weer bij dat ggz.
En had weer zo n slappe behandelaar. Ze kwamen in het begin weer met een man aan zetten. Ben gelijk opgestaan en naar huis gegaan, en zei dat ze mij maar weer moesten bellen en dat ze @$## maar eens een keer goed naar mij moesten gaan luisteren.
Volgende afspraak eindelijk een vrouw.
Maar was ook een slappe hap. Ze behandelde mij ook volgens het boekje. En die standaard troep. Na een hoop behandelingen zei ik ook tegen haar dat het zo niet gaat werken. En kreeg weer een ander.
Eerst hebben ze onderzoeken gedaan. Daar uit kwam dus natuurlijk ptss, depressie, piekerstoornis, opstandige stoornis, en skinpikking (kwangmatig je huid stuk krabben) en agressie problemen.
Ik kreeg EMDR. Een paar keer gehad en vond dat de grootste onzin die er was. Ze heb 2 types geprobeerd.en kreeg nog een behandeling die ze vaak ook bij zwaar getraumatiseerde soldaten bijvoorbeeld gebruikte.
Na 4 behandelingen, en 4 verschillende mensen voor mij hebben gehad kwam ik gewoon niet meer opdagen. Ik wil gewoon een vast vertrouwd persoon. En moest steeds mijn verhaal opnieuw doen.
Mijn moeder heeft contact met ze opgenomen. Want ze bellen natuurlijk naar huis.
Later nog 1 gesprek met mijn moeder er bij bij het ggz.
Ik vertelde dat ze mijn verhaal beter in de krant kunnen zetten aan gezien wel 30 mensen mijn verhaal nu ondertumessen wel weten. Was ook altijd zo apart trouwens. Als mijn dokter mij weer doorverwees naar de ggz, wisten ze nooit waarvoor ik kwam als ik daar dan zat.
Ik ben nu al lang niet meer heen geweest.
Maar als ik nu bij de dokter zit. En ze weten de oorzaak ergens niet van, zoals van mijn oververmoeidheid, beginnen ze gelijk alweer over dat het misschien zou werken als ik met iemand zou gaan praten van het ggz, dat ik daar de oplossing kan zoeken.
Het liefst geef ik ze dan een ros!!
"O ik zie jou psychise verleden, ogg dan zal dat het wel weer zijn"

Mijn verhaal is lang ik weet het. Maar ik wil dit graag kwijt.

Wat bij mij ook nog speeld,
Is een werkplek waar ik 2 jaar heb kunnen werken.
Ik was in dienst voor 4 dagen. Wat was ik blij dat ik daar mocht werken!
Ik vond het zo leuk dat ik er wel eens 5 dagen kwam. 1 dag extra zonder uitbetaald te worden voor die dag.
Als ik dat niet meer deed werd ik opslot kwaad opgebeld waarom ik die (vrije) dag er niet meer was.
Dat werd niet geaccepteerd. En werkte opslot zelf 6 dagen. 2 dagen werd ik dan niet betaald. Als ik sit niet deed kreeg ik gezeik. En ik wilde dat niet. Ik was bang dat ik het werk kwijt zou raken. En ik had met het uwv en psychiater afgesproken dat ik gewoon niet meer dan 4 dagen moet gaan werken.
De eigenaresse kwam uiteindelijk zelf niet meer op het bedrijf zelf. Ze was vaak niet meer te bereiken en soms stonden er zomaar onaangekondigt stagieres binnen die ik moest begeleiden en alles. Dat wilde ik niet!!
Het gaf zoveel stress. En werd trouwens al een paar maanden al niet meer uitbetaald want het bedrijf liep slecht.
Toen kregen wij allemaal ontslag en wilde ze zonder personeel verder. Ze houd mij op de dag van vandaag mij nogsteeds aan het lijntje want ik moet nog een hele smak geld van haar vangen.
Andere collegas van mij ook.
Het vreet heeel erg aan mij.
Ik heb ook helemaal geen energie om hier mee om te gaan.
Ik ben dood oververmoeid van ALLES.
ik had laatst weer een medicijn verandering. Nu ben ik heel erg veel aangekomen waar ik ook echt ongelukkig van word.
Na dit alles, zit ik vol haat en wrok naar iedereen.
Wat ik nu dagelijks doe is, anoniem op facebook en andere dingen wraak nemen op de mensen die mij zo naar hebben behandeld. Ik heb heel veel anonieme acounts, en probeer alles te ruineren voor ze. Ik ga daar heel ver in. Ik wil alles stuk maken van ze, 2 zijn al helemaal verdwenen van het internet. Ze hebben geen idee dat ik het ben.
Ik zit vol haat, al van jongs af aan. Het liefst kill je die mensen! Ik geef toe, dat ik de meest sadistiche filmpjes opzoek van (echte)  martelingen en moorden zodat ik er voldoening uit kan halen.
Ik vond het zelf op het begin raar, dat ik dit graag kijk om in te denken dat ik dat ook bij andere zou willen doen. (Even voor de duidelijkheid, psychopatie is niet vast gesteld bij mij, ik zit enkel vol haat)
Ik ben sinds kort mijn eigen bedrijfje gestart.
Dat vind ik wel erg leuk.
Maar lastig. Ik starte mijn eigen bedrijfje omdat ik niet neer voor een ander wil werken. Ik wil niet meer zo behandeld worden. Ik zal alleen nooit rijk worden met mijn bedrijf.
En is nu dus ook het volgende waar ik tegen aan loop. Dat ik geen huis kan krijgen vanwegen een telaag inkomen.
Ja ik kan misschien wel op mezelf. Maar dan in een achterstallige verotte buurt waarbij ik mijn hoofd boven water moet proberen te houden. En geen geld over houden om wat leuks te kunnen doen.
Dat vind ik niet levenswaardig om zo te moeten leven en voldoen aan al die regeltjes.

Het is allemaal uitzichtloos.
En vind het leven gewoon niks aan.
Huilen kan ik niet.
Het leven is te moeilijk en kansloos.
Al die gesprekken met mensen, en mensen die het wel denken te weten hoe ik het wel goed en beter zou kunnen krijgen kunnen die moeite zich beter besparen. Ik leef tenslotte al bijna 26 jaar zonder resultaat te boeken.

Dit was mijn verhaal.
Antwoord

#2

(19-11-2018, 03:09)Tessatostie schreef: Ik doe mijn verhaal anoniem.

Ik ben nu 25 jaar.

Op de kleuter school kwamen ze er achter dat ik een spraak achterstand had.
En kwamen ze er telaat mee dat ik naar een andere school moest, omdat ik niet goed kon leren.
Wat mij toen op die jonge leeftijd enorm heeft geraakt is de poster met namen er op, en de stickers die achter jou naam werden geplakt als je een werkstukje goed af hebt gemaakt. Ik was de enigste met over het hele jaar 3 stickers. Mijn klasgenootjes hadden opslot de stickers op hun pennen doosjes zitten.
Ik was 7. Ik werd overgeplaatst naar speciaal onderwijs.
Kom je tussen kinderen te zitten met gedrags problemen, en verstandelijke beperkingen.
Ik kon enkel niet zo goed leren.
Op mijn 8e liep ik ptss op. Ik werd getreiterd door mijn eigen juf, en werd gepest op school. En een klasgenootje kon zijn handen niet thuis houden.
Door dit begon mijn gedrag te veranderen.
Ik begon met het open krabben van mijn hoofdhuid.
Ik had altijd wonden op mijn hoofd.
Door mijn angstige gedrag kreeg ik een aparte les weerbaarheids training.
Dat heeft mij nooit sterker gemaakt.
2 jaar lang heb ik die juf gehad en ben 2 jaar doods bang naar school gegaan.
Een andere klas kon niet.
Ik had 1 vriendinnetje. Met het syndroom van down. Maar had agressie problemen, ook naar mij. Maar ik wilde aardig gevonden worden, en wilde ook met iemand spelen.
Vanaf deze leeftijd kreeg ik therapie thuis.

Ik werd 10, en ging naar de zelfde type school maar dan voor de oudere kinderen.
Het getreiter ging nog steeds door.
Ik kreeg jeugd puistjes. Als eerste van de klas.
Toen werd het pesten heel erg.
Andere kinderen uit klassen begonnen mij ook te pesten. Ik werd vaak geslagen, uitgescholden.
Dit ging altijd zo door.
Op deze school had ik gelukkig wel wat vriendinetjes.
Op deze school kreeg ik regelmatig weer weerbaarheids training, en 1 op 1 gesprekken.
Rond deze jaren op school werd ook geconstateerd dat ik depressief was.
En kreeg allerlei testen, wegens apart gedrag.
Uiteindelijk kwam alles op de depressie neer en omdat ik gepest werd.

Later na de hogere school.
Het gepest werd nog erger.
Ik werd regelmatig opgewacht uit school. Ze hielden mij een keer vast, en goten een fles fanta over mijn hoofd heen.
Of ik werd getrapt tegen mijn fiets, of achtervolgd.
1 keer hadden kinderen van mijn school met andere kinderen van buiten af afgesproken. Toen kwam er een hele groep.
Ik viel van mijn fiets. Ik ging toen helemaal door het lint en begon heel hard te huilen en aan mijn haren te trekken en met de sleutels in mijn polsen en armen te krassen, toen stopte ze. En de dag daarna stond de groep mij gewoon weer op te wachten.
Ik wilde niet meer naar school.
Ik ben op een nacht stil mijn bed uit gegaan. En ben weg gelopen.
Ik heb 2 dagen rond gezworven in amsterdam.
Toen besloot ik naar thuis te bellen. Ik had het zo koud. Voelde mij slecht.. de politie en iedereen was natuurlijk aan het zoeken.
Ik werd opgehaald in amsterdam.
Heel gedoe volgde.
De dagen daarna voelde ik mij evengoed zo slecht. Ik ben nog 2 x weg gelopen.
Ik ben toch nog een paar x naar school geweest. Ik liep daar als een zombie rond.
Zo van, ik ben er wel, maar eigenlijk niet. Ik maak alles van een afstand mee. Ik zit in een soort onzichtbare colcon.
Ik hoefde niet meer naar school omdat ik mij zo slecht voelde. Ik kwam veel aan. En lag alleen maar op bed.
We kregen hulp thuis. Een psychiater voor kinderen.
Ik was onhandelbaar thuis
Op 1 dag kwam er een ander onbekend iemand langs. Die ging vresselijk tegen mij tekeer dat als ik nu niet mee zou werken dat ik dan mee zou worden genomen. Buiten stond een auto met 2 andere mensen er in.
Ik besloot na veel tegen werken mee te werken. Dus ze namen mij niet mee. Ik kon dat mens wel doden op dat moment.
Zo ging er een lange tijd voorbij.
Het nieuwe schooljaar begon.
Ik ging het weer proberen.
Het getreiter was wat minder.
Mijn schoolhoofd heb ik veel aan gehad.
Zei vertelde mij, dat als ze mij weer treiterde, dat ik ze gewoon maar eens een opdonder moest geven. Dan zou ze gewoon doen of ze het niet zag. Ze was geweldig!
Dus dat heb ik gedaan ook!
Tot een paar x aan toe. En het heeft deels geholpen!
Wat voelde ik mij toen sterk☺
Er kwamen weer wat nieuwe leetlingen opschool.
Waarvan 1 jongen.
Die werd van school verwijdert, wegens het aanranden van meisjes, waaronder ook mij.
Wat ik mij ook nog zo boos over kan maken, is een juf. Als wij les van haar kregen, ging zei overhard in de klas met mij bespreken of ik al medicijne slikte tegen depressie, en wat ik toen deed in amsterdam toen ik weg liep, en dat ik vaak leeg uit mijn ogen keek.
Dat gebruikte mijn klasgenootjes natuurlijk weer lekker tegen mij.
Ik heb vaak gedacht dat ik echt wel zelfmoord wilde plegen. Maar dat deed ik niet.
De thuis hulp stopte, en vanaf dat moment moest ik 3 x per week naar de psychiater/psycholoog welk is nu wat?? Zo een gesprekken voerder.

Eindelijk was ik van die school af.
Ik ging een opleiding doen. Nivo 1 opleiding plantenteelt. Ik wilde ook 2 doen, maar dat ging niet door omdat andere zeiden dat dat te hoog voor mij zou zijn.
Ik heb nu nivo 1 en meer niet.
Ik zat thuis, kreeg een wajong uitkering. En ging samen met rentree werk ervaring plekken zoeken gewoon vrijwilligers werk / stage.
Ik werd op veel plekken niet aangenomen wegens de soort school waar ik op heb gezeten.
Via via hoorde ik bijvoorbeeld dat een bedrijf mij niet wilden want ze willen geen kneuzen die niet kunnen leren.
Er zijn veel oordelen over mensen van het speciaal onderwijs.
Ik vond uiteindelijk 2 plekken voor vrijwilligers werk.
Maar wat er op de 2 plekken gebeurde is dat ze misbruik van je goedheid maken.
Ik raakte tegen overspannen aan en kwam weer voor een tijd thuis te zitten.
Daarna zochten we weer een nieuwe plek.
Toen kwam ik in een wereld winkeltje. Dat vond ik wel heel leuk. Maar kon niet goed met mensen overweg, kwa mijn verlegenheid en angst. Ik durfde nooit iemand aan tekijken of klanten te begroeten.
Ik ging nog altijd 3 x perweek naar de psycholoog/psychiater welk is nu wat??
Ik had die nogsteeds voor kinderen. Ik werd te oud voor die hun doelgroep. Dat werd abrupt gestopt en werd naar het ggz gestuurd.
Wat een @$^$# oreganisatie is dat toch.
Gesprekken voeren. Met 2 specialisten tegen over je. En dat zijn dan ook nog eens 2 mannen. Ik vroeg om een vrouw, zeg ik dan ook. Er zijn daar geen vrouwelijke specialisten voor mij wat ik nodig heb zeggen ze dan.
En in alle vervolg behandelingen, heb je steeds weer een ander voor je. Want dan was die weer ziek, of dan kon die weer niet, en dan weer zus en zo.
Na 6 behandelingen en 3 personnen te hebben gezien kreeg ik toch wel ruzie net die mensen. Moest ik steeds weer mijn verhaal opnieuw doen! En ze hadden steeds geen idee wie ze tegenover hun hadden zitten.
En ze handelen altijd via het boekje. Ze kijken niet naar wie ik ben.
Later gebeurde er weer iets traumatisch.
Ik en een vriendin van mij hadden op facebook een fotoshoot gewonnen! Wij gingen daar heen.
Maar de fotograaf had andere bedoelingen.
Wij zijn alle 2 toen aangerand.
Voor mij de 3e x dat ik dat mee maakte dus.
Wij maakte melding bij de politie. We konden pas na 6 weken terecht om aangifte te doen.
Dat vrete mij helemaal op.
Het heeft NAANDEN geduurd.
We hoorde he-le-maal niks.
Op een dag moesten we naar het OM komen om te horen van hoe en wat. We kregen te horen dat ze er niks aan gaan doen want hij ontkende, en daar was de kous mee af.
Tuurlijk pikte ik dit niet.
Online heb ik hem aan de schandpaal gehangen. Waardoor er nu een aangifte tegen mij loopt wegens smaad.
Ik heb altijd alles van iedereen moeten pikken, en een hoop gedoe over mij heen gehad. Ik pik het gewoon niet meer. Ik neem nu wraak en mij gaan ze nu wel aanpakken. Aanranden kun je gewoon doen in dit land!
Na deze gebeurtenis zat ik weer bij dat ggz.
En had weer zo n slappe behandelaar. Ze kwamen in het begin weer met een man aan zetten. Ben gelijk opgestaan en naar huis gegaan, en zei dat ze mij maar weer moesten bellen en dat ze @$## maar eens een keer goed naar mij moesten gaan luisteren.
Volgende afspraak eindelijk een vrouw.
Maar was ook een slappe hap. Ze behandelde mij ook volgens het boekje. En die standaard troep. Na een hoop behandelingen zei ik ook tegen haar dat het zo niet gaat werken. En kreeg weer een ander.
Eerst hebben ze onderzoeken gedaan. Daar uit kwam dus natuurlijk ptss, depressie, piekerstoornis, opstandige stoornis, en skinpikking (kwangmatig je huid stuk krabben) en agressie problemen.
Ik kreeg EMDR. Een paar keer gehad en vond dat de grootste onzin die er was. Ze heb 2 types geprobeerd.en kreeg nog een behandeling die ze vaak ook bij zwaar getraumatiseerde soldaten bijvoorbeeld gebruikte.
Na 4 behandelingen, en 4 verschillende mensen voor mij hebben gehad kwam ik gewoon niet meer opdagen. Ik wil gewoon een vast vertrouwd persoon. En moest steeds mijn verhaal opnieuw doen.
Mijn moeder heeft contact met ze opgenomen. Want ze bellen natuurlijk naar huis.
Later nog 1 gesprek met mijn moeder er bij bij het ggz.
Ik vertelde dat ze mijn verhaal beter in de krant kunnen zetten aan gezien wel 30 mensen mijn verhaal nu ondertumessen wel weten. Was ook altijd zo apart trouwens. Als mijn dokter mij weer doorverwees naar de ggz, wisten ze nooit waarvoor ik kwam als ik daar dan zat.
Ik ben nu al lang niet meer heen geweest.
Maar als ik nu bij de dokter zit. En ze weten de oorzaak ergens niet van, zoals van mijn oververmoeidheid, beginnen ze gelijk alweer over dat het misschien zou werken als ik met iemand zou gaan praten van het ggz, dat ik daar de oplossing kan zoeken.
Het liefst geef ik ze dan een ros!!
"O ik zie jou psychise verleden, ogg dan zal dat het wel weer zijn"

Mijn verhaal is lang ik weet het. Maar ik wil dit graag kwijt.

Wat bij mij ook nog speeld,
Is een werkplek waar ik 2 jaar heb kunnen werken.
Ik was in dienst voor 4 dagen. Wat was ik blij dat ik daar mocht werken!
Ik vond het zo leuk dat ik er wel eens 5 dagen kwam. 1 dag extra zonder uitbetaald te worden voor die dag.
Als ik dat niet meer deed werd ik opslot kwaad opgebeld waarom ik die (vrije) dag er niet meer was.
Dat werd niet geaccepteerd. En werkte opslot zelf 6 dagen. 2 dagen werd ik dan niet betaald. Als ik sit niet deed kreeg ik gezeik. En ik wilde dat niet. Ik was bang dat ik het werk kwijt zou raken. En ik had met het uwv en psychiater afgesproken dat ik gewoon niet meer dan 4 dagen moet gaan werken.
De eigenaresse kwam uiteindelijk zelf niet meer op het bedrijf zelf. Ze was vaak niet meer te bereiken en soms stonden er zomaar onaangekondigt stagieres binnen die ik moest begeleiden en alles. Dat wilde ik niet!!
Het gaf zoveel stress. En werd trouwens al een paar maanden al niet meer uitbetaald want het bedrijf liep slecht.
Toen kregen wij allemaal ontslag en wilde ze zonder personeel verder. Ze houd mij op de dag van vandaag mij nogsteeds aan het lijntje want ik moet nog een hele smak geld van haar vangen.
Andere collegas van mij ook.
Het vreet heeel erg aan mij.
Ik heb ook helemaal geen energie om hier mee om te gaan.
Ik ben dood oververmoeid van ALLES.
ik had laatst weer een medicijn verandering. Nu ben ik heel erg veel aangekomen waar ik ook echt ongelukkig van word.
Na dit alles, zit ik vol haat en wrok naar iedereen.
Wat ik nu dagelijks doe is, anoniem op facebook en andere dingen wraak nemen op de mensen die mij zo naar hebben behandeld. Ik heb heel veel anonieme acounts, en probeer alles te ruineren voor ze. Ik ga daar heel ver in. Ik wil alles stuk maken van ze, 2 zijn al helemaal verdwenen van het internet. Ze hebben geen idee dat ik het ben.
Ik zit vol haat, al van jongs af aan. Het liefst kill je die mensen! Ik geef toe, dat ik de meest sadistiche filmpjes opzoek van (echte)  martelingen en moorden zodat ik er voldoening uit kan halen.
Ik vond het zelf op het begin raar, dat ik dit graag kijk om in te denken dat ik dat ook bij andere zou willen doen. (Even voor de duidelijkheid, psychopatie is niet vast gesteld bij mij, ik zit enkel vol haat)
Ik ben sinds kort mijn eigen bedrijfje gestart.
Dat vind ik wel erg leuk.
Maar lastig. Ik starte mijn eigen bedrijfje omdat ik niet neer voor een ander wil werken. Ik wil niet meer zo behandeld worden. Ik zal alleen nooit rijk worden met mijn bedrijf.
En is nu dus ook het volgende waar ik tegen aan loop. Dat ik geen huis kan krijgen vanwegen een telaag inkomen.
Ja ik kan misschien wel op mezelf. Maar dan in een achterstallige verotte buurt waarbij ik mijn hoofd boven water moet proberen te houden. En geen geld over houden om wat leuks te kunnen doen.
Dat vind ik niet levenswaardig om zo te moeten leven en voldoen aan al die regeltjes.

Het is allemaal uitzichtloos.
En vind het leven gewoon niks aan.
Huilen kan ik niet.
Het leven is te moeilijk en kansloos.
Al die gesprekken met mensen, en mensen die het wel denken te weten hoe ik het wel goed en beter zou kunnen krijgen kunnen die moeite zich beter besparen. Ik leef tenslotte al bijna 26 jaar zonder resultaat te boeken.

Dit was mijn verhaal.

Jeetje wat een heftig verhaal. Ik ben er gewoon even stil van. 
Ik vind het ontzettend knap dat je hier je verhaal doet ondanks je het natuurlijk al ontzettend vaak aan andere hulpverleners heb verteld waar je weinig mee bent opgeschoten. 

Ben je op het moment nog wel onder behandeling of ben je daar helemaal mee gestopt ? 

Zelf ken ik het probleem ook van te weinig verdienen en een eigen huisje willen, het is tegenwoordig zo lastig alleen.


Psycholoog is trouwens iemand waarmee je alleen kan praten en psychiator mag ook nog medicijnen uit schrijven. Is een relatief klein verschil .


Ik hoop dat je hier wel echt de steun van mensen kan vinden die jou wat meer begrijpen IPV het kastje naar de muur gestuurd worden

Groet, mel
Antwoord

#3

Hallo Tessatostie,

Welkom hier en goed dat je een plek hebt gevonden om je hart uit te storten. En dat heb je inderdaad gedaan. Lucht het op?
Bijna iedereen schrijft hier anoniem, dus maak je daar je daar geen zorgen over.

Een schier onmetelijke stroom van ellende; je leven is bepaald niet gegaan zoals je zou wensen. Dat is zwaar k*t en wens je niemand toe.
Dat je nu wraak neemt is begrijpelijk, maar niet O.K. natuurlijk en je schiet er ook niets mee op, toch? Haat maakt je een lelijk mens en dat wil je vast niet.

Ik vind het overigens wel knap van je dat je op een gegeven moment gezegd hebt: "tot hier en niet verder, nu bepaal ik wat ik wel en wat ik niet wil." Ik denk dat er heel veel mensen zijn die dat niet durven en zich maar gewoon laten meevoeren en met een kluitje in het GGZ-riet laten sturen.
Top dus. Ik heb ook heel wat suffe zwevers voor me gehad, maar uiteindelijk wel een goeie gevonden.

Het leven is moeilijk, zeker voor diegenen die moeten leven met de regeltjes die niet door henzelf zijn bedacht. Maar zonder regels loopt het uit de hand. Dus of je het nu leuk vindt of niet: je zal ermee moeten dealen, want als je dat niet doet, frustreer je niet alleen 'het systeem', maar je eigen leven wordt nog ingewikkelder dan het al is. En dan mag je nog van geluk spreken in het Westen te leven, want het kan nog veel erger.

Ik wens je veel succes met je eigen bedrijf (en waarom zou je er niet rijk van kunnen worden?) en een mooie toekomst.

N.B. Wat betekent het woordje 'opslot'? Je gebruikt het meerdere keren en ik ken het niet. Bijvoorbeeld hier:  En werkte opslot zelf 6 dagen. 2 dagen werd ik dan niet betaald.

groet,
Ray
Antwoord

#4

Hey Tessatosti,

Wat een verhaal zeg! Wat ik op vind vallen is dat zo'n lief klein meisje uitdraait op zoveel haat. 
Wat ik wel kan begrijpen gezien je machteloosheid uit je verleden. 
Is dat misschien je uitdraging naar de gevormde haat? Je moet je extreem machteloos gevoeld hebben! 

Ik ben benieuwt hoe het met je gaat! 

Sterkte

Liefs Zip
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Weet me geen raad meer Started by Kenzo
6 Replies - 629 Views
13-04-2023, 11:43
Laatste bericht: Kenzo
  Geen reactie Started by Joy
8 Replies - 1,276 Views
21-07-2022, 12:18
Laatste bericht: Alex058
30-03-2022, 17:26
Laatste bericht: Mabel
  Ik weet geen raad meer Started by Diene
8 Replies - 1,758 Views
01-03-2022, 18:36
Laatste bericht: Jupiter
23-12-2021, 22:37
Laatste bericht: Mabel
  Geen rust door extreme angst. Started by Dwight
7 Replies - 1,672 Views
19-12-2021, 02:00
Laatste bericht: Joy
10-11-2021, 22:27
Laatste bericht: FroomeFan
  Geen zin om te praten Started by Nick
1 Replies - 661 Views
21-10-2021, 14:26
Laatste bericht: EindJ
  * geen idee * Started by Joy
10 Replies - 1,842 Views
18-10-2021, 02:14
Laatste bericht: Joy
13-10-2021, 21:53
Laatste bericht: FroomeFan



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)