Dank voor jullie reacties. Het doet mij goed dat jullie de moeite nemen uitgebreide reacties te schrijven, dank!
Gedeelde smart is toch halve smart..

ik heb geen contact met mijn hele familie niet met ouders volgens mijn vader was/ben ik het zwarte schaap van familie dat zei hij toen ik op de gesloten afdeling zat en maakte alleen verwijten ik hen gezegd klootzak ik gezegd dat hij kon gaan dit was in 2011 mijn zus heeft ook niks meer van zich laten horen net als iedereen alleen 2 vrienden steunen mij nog 

ik heb maar klein netwerk ik vind dat goed kan ik ook niet teleurgesteld worden

-----

Toelichting:
Ik hedoel ook dat ik gewoon niet meer kan levellen op dat niveau , waarin het gezellig doen voorop staat en waar alle contactbehoeften reeds vervult zijn door veilige inbedding door familie, relatie etc .
Ik zat ook te diep in de shit om aan die gezelligheidsnorm te voldoen,  leuk te moeten reageren op relatie, koophuis ,  carierre en vakantieverhalen  ,  terwijl ik mezelf amper uit n opname kon houden  etc. 

Ik heb leuke herrinneringen aan t begin van die vriendschappen,  maar er is sprake van scheefgroei zal ik maar zeggen. Ik denk niet dat het zich nog verdiept .

Een van hen heeft inmiddels kanker en ik merk dat ik zelf nu ook veel ongemak en moeite heb met betrokken gedrag vertonen . Hoeft op zich ook niet , de familie,vriend vormen een beschernend cordon, ze word volledig praktisch en emotioneel verzorgd.  
 Bij mij was het een volgende eenzame ploetertocht geworden.    Die gedachten  vind ik dan onverdraagbaar van mezelf , maar ik begrijp wel waarom ik dat denk. Het is puur pijn  uit gebrek  ,  niet omdat ik n ander nou  iets misgun wat ik zelf niet heb.

Hoi Jan, 

Ik heb n klein netwerk opgebouwd met mensen die wel overeenkonstige ervaringen in de basis hebben. 
Dat praat n stuk makkelijker en begripvoller op basis van herkenning  en erkenning.  Dat vervangt echter niet de steun  en bescherming die je van huis uit zou moeten hebben meegekregen.

De relaties met de vriendinnen waar ik op doel ziijn vervlakt . Bespreken heeft geen zin , voor hen  is t zo vanzelfsprekend ,  dat van enig  inzicht geen sprake is , en ik bedank voor de rol van voorlichter en belangenbehartiger voor mezelf. 
 Opmerkingen die er op doelen dat ik voor mn lol of om wat om handen te hebben therapieën afloop en depressie als n soort hobby   beschouw.
. Mezelf moeten verdedigen, verantwoorden tegen n muur van onbegrip, oordeel en veroordeel,   geen  betrokkenheid , verbinding, maar wat men ervan vind is van belang, niet verhinderd door n compleet gebrek aan ervaring 
Voor mij zijn zij inmiddels dan ook geen volwaardige gesprekspartner meer. 

Groetjes,  mabel

-----

Lezen of horen jullie ook wel eens over mensen die problemen hebben of in de put zitten? Ze hebben zoveel steun (gehad) aan familie en vrienden.

Dit kan mij zo steken, want ik ervaar dat niet. Die van mij ondernemen geen of nauwelijks actie. Dus jaloezie en verdriet, opnieuw bevestiging dat ik er niet toe doe. Ik krijg niet de aandacht en hulp die een ander in vergelijkbare situatie wel krijgt en dat doet pijn. 

Ben ik hier een uitzondering in of is dit herkenbaar?

Herkenbaar hoor jorin, muv mijn zus moet ik het van mijn familie ook niet hebben. Ze zijn deel van het probleem en druk met hun eigen problemen. Met mijn zus is het meer dat ze weet hoe het zit,het enigszins herkent en als het nodig is mijn kinderen opvangt. 

Vriendschappen zijn allemaal verwaterd, op 1 vriendin na die me accepteert, of ik nou wel of niet gezellig ben, wil zeuren of lang niets van me laat horen omdat contact te veel energie kost. We zien elkaar niet veel maar als we elkaar zien is het ok. Verdere behoefte aan vriendschappen heb ik eigenlijk niet, kost me veels te veel energie om er 1 te onderhouden.

Jeetje, waarom zou je ook in die 'vriendinnen' investeren? Ik zou me in die situatie niet happy voelen.
Ben je nog boos op je ouders?
J@n

Aha , ik heb zojuist eens ontdekt hoe ik op n specefiek bericht kan reageren! Beter laat dam nooit! 

Klopt Jan,  
die rare en vaak  verkapte indirecte opmerkingen onder de gordel gaan je op gegeven moment teveel tegenstaan. 
Je zou idd kunnen denken: wat zijn dat voor mensen? 
Nou tja, dat zijn dus heel normale mensen die door hun jeugd volledig toegerust zijn op het leven zoals dat als gangbaar en geslaagd word gepresenteerd.  Functioneren prima , school, vrienden,  relatie, carierre  kids  reizen etc , het gaat niet met n hoop moeizaam  geploeter , narigheid en crisis gepaard.
Uiteraard blijft hen ook geen tegenslagen bespaart, maar er is meestal genoeg reserve om het op te vangen.  
De hele basale vertrekpositie is echter volstrekt anders vanwege mijn jeugd. 
En teveel afwijking van hun beleving behappen ze domweg echter niet. 
Daarom is lotgenotencontact e.d van grote waarde.

Boos op mijn moeder,( vader al lang overleden,)  ben ik soms nog.  Is inmiddels is 94 en begrijpt het allemaal nog steeds niet . Gaat ook nooit meer gebeuren . 

Liefs , Mabel

[quote pid='16904' dateline='1615580415']
De relaties met de vriendinnen waar ik op doel ziijn vervlakt . Bespreken heeft geen zin , voor hen  is t zo vanzelfsprekend ,  dat van enig  inzicht geen sprake is , en ik bedank voor de rol van voorlichter en belangenbehartiger voor mezelf. 
 Opmerkingen die er op doelen dat ik voor mn lol of om wat om handen te hebben therapieën afloop en depressie als n soort hobby   beschouw.
. Mezelf moeten verdedigen, verantwoorden tegen n muur van onbegrip, oordeel en veroordeel,   geen  betrokkenheid , verbinding, maar wat men ervan vind is van belang, niet verhinderd door n compleet gebrek aan ervaring 
Voor mij zijn zij inmiddels dan ook geen volwaardige gesprekspartner meer. 

Groetjes,  mabel
[/quote]

Ik had hier een tijdje niet gelezen. Dit is ook heftig, wat je schrijft over die vriendinnen. Je vraagt ze toch ook niet er iets van te vinden... Ik kan begrijpen dat dit aan het vervlakken is.

---

Ik heb wel familie om op terug te vallen maar zoals ik in mijn topic ook schreef, er komen dan ook veel zorgen bij. Mijn moeder heeft al sinds 1995 ofzo een soort chronisch half-overspannen toestand die ze ook in stand houdt door continu dingen te bedenken waardoor ze het druk heeft. Vader inmiddels ook ziek. Ze kunnen huis en tuin al heel lang niet bolwerken en het lijkt steeds erger te worden.

Qua vrienden is het lastig. Ik woonde al zo'n 4 jaar op mezelf in Gelderland voordat ik opgenomen werd. Echter ik ben opgenomen in mijn geboorteplaats in Noord-Holland. Door gebrekkige communicatie raakte ik mijn kamer kwijt en kwam ik weer bij mijn ouders te wonen tijdens mijn crisis. En in die stad woon ik nu weer/nog steeds.

Alle vriendschappen die ik heb zijn van na mijn crisis. Muv 1 vriend die ik een paar jaar geleden weer tegen kwam.


En dat is meteen het lastige. Bij 'gemiddelde mensen' gaat het idd over koophuizen, auto's etc en zij hebben een uitgavenpatroon dat ik niet kan bijhouden. Ik had eens een beginnende vriendschap en die vrouwen wilden toen elke donderdag uit eten. Sorry maar dat kan hier niet. Ik heb ze niet meteen mijn hele verhaal verteld maar toen één van hem van leer trok over 'uitkeringstrekkers' heb ik het ook maar laten verwateren.

Verder online via lotgenotencontact wat mensen leren kennen. Overigens buiten dit forum. En toch heeft dit ook niet gewerkt. Twee vrouwen zijn zich heel afhankelijk van mij gaan opstellen en op een gegeven moment heb ik dat moeten loslaten. De één heeft kennelijk geaccepteerd dat het klaar was, de ander is jaren later nog begonnen mij zwart te maken op internet.
Twee andere vrouwen (die ook met elkaar contact hadden) zijn juist een beetje gaan moederen over mij en dat heeft ook niet gewerkt.

Misschien komt er ooit een punt dat veel mensen wel iets ernstigs hebben meegemaakt. Kanker, kindje verloren, dat soort dingen. Niet dat je het ze toewenst maar het maakt de gesprekken wat dieper.

Inmiddels ontmoet ik bij mijn hardloopgroep vrouwen met GGZ-achtergrond maar ik ben doodsbang geworden voor vriendschappen met vrouwen, merk ik. Zo bang dat ze gaan roddelen of elke dag huilend op de stoep staan.

Lezen of horen jullie ook wel eens over mensen die problemen hebben of in de put zitten? Ze hebben zoveel steun (gehad) aan familie en vrienden.

Dit kan mij zo steken, want ik ervaar dat niet. Die van mij ondernemen geen of nauwelijks actie. Dus jaloezie en verdriet, opnieuw bevestiging dat ik er niet toe doe. Ik krijg niet de aandacht en hulp die een ander in vergelijkbare situatie wel krijgt en dat doet pijn. 

Ben ik hier een uitzondering in of is dit herkenbaar?

Hoi Jorin, spijtig te lezen dat je weinig of geen steun ervaart vanuit je directe omgeving. Dit is inderdaad confronterend als je dan ziet dat dat bij een ander wel kan, volkomen begrijpbaar jouw reactie. Ik heb zelf een soortgelijke ervaring hoor.  Toen ik heel ziek was en opnames had stond ik er ook vaak alleen voor jammer genoeg. Er was veel onbegrip vooral door mijn extreme gedragsproblematiek en wat ik allemaal doormaakte. Dat kan ik nog ergens verstaan ik deed veel dingen die niet bij mij pasten en ik was zo ver van mezelf verwijderd dat het onbegrijpelijk werd. Maar mijn ma was mijn steun en toeverlaat , ook al begreep ze het niet altijd toch probeerde ze me te begrijpen en stond aan mijn ziekbed. Ik kon alles bij haar kwijt en ze was er altijd, dat ga ik nooit vergeten ook al is ze nu overleden. Verder voelde ik me niet begrepen en gesteund, ik had niet de mogelijkheid om vrienden op te bouwen of als ik er al één had dan vernietigde ik  deze ook weer door niet van me te laten horen of geen energie te kunnen in investeren. Toen ik adolescent was en ziek werd bestempelde mijn omgeving me als een verwend nest en aandachtstrekker omdat ik de jongste ben van twee kinderen. Dat heeft me heel veel pijn gedaan. Ik heb nooit van iemand onvoorwaardelijke liefde gevoeld enkel van mijn ma. Nu ben ik stabiel en beter en nu kan ik weer vriendschappen gaan opbouwen maar ik ben heel selectief hoor. Ik heb een hele goede vriendin die ik elke dag hoor en die me neemt zoals ik ben en ik haar. Met mijn zus probeer ik het verleden te vergeten en probeer ik verder te gaan want ik hou ondanks alles van haar en heb maar één zus nu ik beter ben gaat die relatie ook wel beter natuurlijk. In de relatie met anderen wil ik niet meer ontgoocheld of pijn gedaan worden en ik hou contact heel selectief dus ... ik hoop dat jij toch ook ergens steun kan vinden in je naaste omgeving in de toekomst want ook jij verdient dat . In ieder geval we hebben gelukkig ook het forum is heel waardevol vele groetjes en moed van Cyranno

Dank voor dit forum en iedereen wie reacties achterlaat. 
Het biedt toch vaak iets van troost en rust als ik even niet meer weet waar ik het zoeken moet.