Lezen of horen jullie ook wel eens over mensen die problemen hebben of in de put zitten? Ze hebben zoveel steun (gehad) aan familie en vrienden.

Dit kan mij zo steken, want ik ervaar dat niet. Die van mij ondernemen geen of nauwelijks actie. Dus jaloezie en verdriet, opnieuw bevestiging dat ik er niet toe doe. Ik krijg niet de aandacht en hulp die een ander in vergelijkbare situatie wel krijgt en dat doet pijn. 

Ben ik hier een uitzondering in of is dit herkenbaar?

Lezen of horen jullie ook wel eens over mensen die problemen hebben of in de put zitten? Ze hebben zoveel steun (gehad) aan familie en vrienden.

Dit kan mij zo steken, want ik ervaar dat niet. Die van mij ondernemen geen of nauwelijks actie. Dus jaloezie en verdriet, opnieuw bevestiging dat ik er niet toe doe. Ik krijg niet de aandacht en hulp die een ander in vergelijkbare situatie wel krijgt en dat doet pijn. 

Ben ik hier een uitzondering in of is dit herkenbaar?

Hoi Jorin,

Heb eigenlijk alleen hulp gehad of ervaren van mijn vriendin, vrienden alleen wederzijds respect...meestal vertel ik ze amper iets.

Het is best moeilijk om in te schatten hoe het zou zijn geweest als er niemand was geweest die me liefde gaf.

Ik ervoer de aandacht en begrip vaak als een asprine, het gaf even verlichting...maar in de loop der jaren zakte ik steeds dieper weg.

Eindeloos erkenning zoeken door prestaties en aandacht van anderen...je kan nooit genoeg krijgen van iets wat je eigenlijk niet zoekt.

Inderdaad kijken naar anderen en zien wat ik allemaal miste en dan denken dat het mede mijn ongeluk veroorzaakte.

Voelde me bijna altijd zeer ongewenst, maar inschatten hoe het zou zijn om helemaal niemand te hebben behalve een psycholoog...dat is best moeilijk.

Lees vaak je verhalen Jorin, je komt altijd zeer inlevend en respectvol over, lijkt me daarom ook erg sterk dat mensen jou niet een leuk, begripvol en aardig persoon vinden.

Hoe je ouders met je omgaan, zegt me meer over hun dan over jou.


Desireless

Hoi Desireless,

Bedankt voor jouw reactie en compliment. Dat is lief en doet mij goed!
Je moet inderdaad leren de goedkeuring uit jezelf te halen, maar willen we ons niet allemaal geliefd voelen? Alleen is het inderdaad misschien nooit genoeg als je een bepaald soort leegte voelt. Ik heb namelijk gelukkig wel een begripvolle, attente partner.
Waar zijn we dan naar op zoek? Jij een idee?

Hoi Desireless,

Bedankt voor jouw reactie en compliment. Dat is lief en doet mij goed!
Je moet inderdaad leren de goedkeuring uit jezelf te halen, maar willen we ons niet allemaal geliefd voelen? Alleen is het inderdaad misschien nooit genoeg als je een bepaald soort leegte voelt. Ik heb namelijk gelukkig wel een begripvolle, attente partner.
Waar zijn we dan naar op zoek? Jij een idee?

Hoi Jorin,

Fijn dat je er iets aan hebt dat doet mij ook weer goed.

Mooi dat je iig iemand hebt die je begrijpt en accepteert.

De meeste dingen in het leven zijn niet zwart wit...en dus is het soms moeilijk ergens houvast in te vinden.

Ben er wel uit wat een mens nodig heeft en waar ie naar zoekt in alle gedachten en handelingen, je kan het met veel verschillende woorden uitdrukken, maar het komt altijd neer op "rust".

Was voorheen alleen maar bezig met oplossingen zoeken, antwoorden vinden, erkenning zoeken...precies wat je nodig hebt om je eindeloos onrustig te voelen.

Uiteraard had ik wel in de gaten dat mijn manier van denken enorm veel stress gaf en enorm negatief was, maar voor het loslaten moest ik toch overtuigd zijn van wat ik werkelijk zocht.

Vrijwel alles wat ik voorheen zocht was grotendeels onjuist en kon me alleen maar gedeeltelijk of tijdelijk geven wat ik zocht...toen ik het daarna losliet werd ik langzaam aan weer positief, rustig en kwam mijn zelfvertrouwen terug.

Niet al mijn problemen zijn opgelost, maar het grootste probleem lijkt verleden tijd.



Sterkte,

Desireless

Vervelend dat je zo weinig hulp krijgt, dan voel je je nog rotter.

Ik zit zelf wel in een omgeving van elkaar helpen, misschien ook omdat ik uit een dorp kom. Dat je over en weer een keer iets voor elkaar doet. Ik merk wel dat mensen het veel makkelijker vinden om te helpen met iets praktisch dan dat ik aangeef 'het gaat even niet, heb je tijd?' Ik ken ook wel mensen waar de deur 'altijd open staat' alleen als je probeert iets af te spreken dan hebben ze opeens geen tijd. (Zeg dat dan niet...)

Fijn dat je een partner hebt. Die ziet toch het best wat je nodig hebt.

Lezen of horen jullie ook wel eens over mensen die problemen hebben of in de put zitten? Ze hebben zoveel steun (gehad) aan familie en vrienden.

Dit kan mij zo steken, want ik ervaar dat niet. Die van mij ondernemen geen of nauwelijks actie. Dus jaloezie en verdriet, opnieuw bevestiging dat ik er niet toe doe. Ik krijg niet de aandacht en hulp die een ander in vergelijkbare situatie wel krijgt en dat doet pijn. 

Ben ik hier een uitzondering in of is dit herkenbaar?

-----

Heel herkenbaar Jorin,

Mijn familie is behalve gebrek aan steun , ook nog eens een ziekmakend systeem  en de bron van waaruit ik ziek ben geworden. 
Behalve geen appel op steun of bescherming, moet ik mezelf tegen  hen beschermen . 

Maar vriendinnen die bij ziekte en problemen  zich in de zorg van ouders  kunnen wentelen, met een volkomen vanzelfsprekendheid , verdraag ik moeilijk. Zeker als ze dan ook nog eens kritiek op me hebben .  Ze weten van toeten nog blazen denk ik dan . 
En dat is tricky , want zo verstoord mn achtergrond ook nog eens  mn relaties.  
Terwijl ik bij gebrek aan steun  nou juist belang heb bij een netwerk die wat steun bied. 

Je bent zeker niet de enige Jorin, die niet kan terugvallen op familie! 

Sterkte, Mabel

-----

ik heb geen contact met mijn hele familie niet met ouders volgens mijn vader was/ben ik het zwarte schaap van familie dat zei hij toen ik op de gesloten afdeling zat en maakte alleen verwijten ik hen gezegd klootzak ik gezegd dat hij kon gaan dit was in 2011 mijn zus heeft ook niks meer van zich laten horen net als iedereen alleen 2 vrienden steunen mij nog 

ik heb maar klein netwerk ik vind dat goed kan ik ook niet teleurgesteld worden

Hoi Jan, 

Ik heb n klein netwerk opgebouwd met mensen die wel overeenkonstige ervaringen in de basis hebben. 
Dat praat n stuk makkelijker en begripvoller op basis van herkenning  en erkenning.  Dat vervangt echter niet de steun  en bescherming die je van huis uit zou moeten hebben meegekregen.

De relaties met de vriendinnen waar ik op doel ziijn vervlakt . Bespreken heeft geen zin , voor hen  is t zo vanzelfsprekend ,  dat van enig  inzicht geen sprake is , en ik bedank voor de rol van voorlichter en belangenbehartiger voor mezelf. 
 Opmerkingen die er op doelen dat ik voor mn lol of om wat om handen te hebben therapieën afloop en depressie als n soort hobby   beschouw.
. Mezelf moeten verdedigen, verantwoorden tegen n muur van onbegrip, oordeel en veroordeel,   geen  betrokkenheid , verbinding, maar wat men ervan vind is van belang, niet verhinderd door n compleet gebrek aan ervaring 
Voor mij zijn zij inmiddels dan ook geen volwaardige gesprekspartner meer. 

Groetjes,  mabel