Hallo,

Na wat rondzoeken op internet ben ik op dit forum terechtgekomen. Ik wil graag bij lotgenoten mijn verhaal doen. Ik heb dit ook op een ander forum gedeeld maar dit forum lijkt zich specifieker te richten op deze klachten.

Jaren geleden was ik een enorme hypochonder. Ik zat continu symptomen van ernstige ziektes te googelen en bij elk kwaaltje rende ik naar de dokter. Die stelde mij dan gerust. Maar op de weg naar huis begon ik al te twijfelen of hij het wel goed had gezien. En ik zou doordat hij het verkeerd zag komen te overlijden. Dit heeft een x aantal jaren geduurd voordat ik hulp ging zoeken, omdat het mijn leven steeds meer ging beheersen. Na een behandeling met veel gesprekken en EMDR ben ik hier vanaf gekomen en heb ik tot op heden ook geen last meer van gehad. 

Echter zit ik nu weer in een vergelijkbare situatie waarbij de klachten parallel lopen aan mijn klachten als hypochonder. Het verplaatst zich alleen naar onze woning…

Ik zie continu dingen in huis waardoor ik denk “ons huis wordt onbewoonbaar”. Scheurtje in de muur/stucwerk? Het huis stort in. Natte plek op de buitenmuur. Gigantische lekkage! Krakende houten vloer? De hele vloer moet eruit. Enzovoorts… Er is een bouwkundige komen kijken, die heeft gezegd dat er bouwkundig niets aan de hand is. Vandaar de parallel met de hypochondrie, wat als hij het verkeerd zag dan zakt het huis alsnog in elkaar. Om vervolgens weer op allerlei sites te gaan zoeken met de ergste problemen in huis.

Buiten dit maak ik me continu zorgen over de meest uiteenlopende dingen. Krijgen we het financieel nog rond? Ondanks dat ik keer op keer een begroting maak waar uitkomt dat we het ruim redden. Overkomt mijn dochter niets? Word ik ontslagen? Enzovoorts. Het ratelt maar door vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe.

Ik ben zo toe aan rust in mijn hoofd en lijf. Gister dacht ik aan de enige optie om rust te vinden; zelfmoord. Ik ben hier erg van geschrokken. Na met de 113 hulplijn gebeld te hebben heb ik dit met mijn vriendin besproken. Na een emotioneel gesprek heb ik de huisartsenpost gebeld, een uur later mocht ik langs komen. Ik heb hier oxazepam gekregen om het weekend door te komen en instructies voor als de neiging naar zelfmoord weer terugkomt.

Ik wil niet dood. Ik heb alles wat mijn hart begeert maar ik ben zo ontzettend toe aan rust dat ik even geen andere uitweg zie. Ik wil mijn dochter zien opgroeien, weer gelukkig zijn en kunnen genieten zoals vroeger… De schaamte is daarom groot om te zeggen dat ik aan zelfdoding denk.

Ik verlang hier geen oplossing. Dit opschrijven helpt al en ik hoop lotgenoten te vinden zodat we elkaar kunnen helpen. Het is letterlijk een schreeuw om hulp, begin echt wanhopig te worden.

---

Hallo D, 

Welkom hier!

Duidelijk verhaal heb je . Heel naar dat je dit weer overkomt!  Overeenkomsten zijn me ook duidelijk  . Maar goed nieuws: blijkbaar is er voor jou wat aan te doen! 
Neem zo snel mogelijk contact op met je voormalige behandelaars . Je hebt n terugval in je angststoornis lijkt me zo. 
Heel zwaar voor je, maar die dingen gebeuren, helaas. 

Sterkte!

Hoi Dwight,



Wat rot dat je zoveel angst ervaart. 
Moedig dat je je vriendin hebt vertelt dat je daardoor aan zelfdoding dacht. 
Zoals ik lees was je eerder geholpen met EMDR, wat Mabel ook al aangaf, neem contact op met je behandelaar en doe daar ook je verhaal.
En als van je afschrijven ook oplucht zou ik zeggen,
schrijf gerust van je af hier.

Sterkte

Bedankt voor de berichtjes.

Vandaag bij de huisarts geweest om e.e.a te bespreken. Nam uitgebreid de tijd om mij te laten ventileren, heel erg fijn. Nog een paar keer erg geëmotioneerd geweest en wat lucht dat dan op zeg, voor even…

Heb nog extra Oxazepam gekregen om de scherpe kantjes er vanaf te halen. Werkt an sich wel, al blijft het sluimeren. Verder stelde ze SSRI medicatie voor, maar dit wil ze eerst nog overleggen met de therapeut.

Gister is er ook een goede vriend langs gekomen en hebben een flinke stadswandeling gemaakt. Dat helpt ook erg goed om het hoofd leeg te maken, en afleiding te hebben.

Gister bij de huisarts geweest en medicatie gekregen (paroxetine). Het blijft continu ratelen. Financiën, problemen in huis, werk, kind, vrouw. Overal bedenk ik doemscenarios over en dat dat ook gaat gebeuren.

Ook met therapeut besproken dat ik weer terug in therapie ga. 

Het is werkelijk een hel waar ik me in bevind. Continu bang zijn… Voor mijn vrouw en vooral kind probeer ik het zoveel mogelijk te onderdrukken zodat ze er niets van merken. Maar het kost me veel kruim. Kan ook zomaar in heel erg huilen uitbarsten en lig het liefste de hele dag te slapen.

Soms denk ik dat het beter is dat ik weg ga zodat er rust in huis komt voor mijn vrouw en kind.

Lijkt me fijn dat therapie nu aan het rollen gaat. Hopelijk kun je snel terecht. 

Kun je een beetje makkelijk praten met je vrouw? Misschien dat zij het juist fijn vind als je af en toe deelt wat er in je omgaat. Geeft je kleintje je af en toe afleiding? Of ratelt het dan ook gewoon door in je hoofd?

Succes met medicatie starten.

Kan er gelukkig wel over praten, maar steeds maar zeggen dat ik me overal zorgen over maak is ook niet bevorderlijk voor de sfeer.

Mijn dochter zorgt wel voor afleiding maar het blijft sluimeren op de achtergrond. Waardoor ik me weer schuldig ga voelen dat ik niet optimaal geniet en me daarover weer zorgen ga maken. Het is een vicieuze cirkel.

Ik kan me al bijna niet meer indenken hoe ik ooit ontspannen ben geweest. Heel apart, alsof het nooit anders dan nu is geweest.

Fijn dat je erover kunt praten en je kleintje wat afleiding geeft. 
Je bent je in ieder geval al bewust van de cirkel. 
Misschien kun je proberen dat je schuldgevoel en angst er eenmaal zijn?  (enorm moeilijk natuurlijk)