Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Geen leven meer


#1

Hi,

Ik ben volgens mij altijd al bang geweest om met iemand over persoonlijke dingen te praten. Op deze manier kan ik mijn verhaal kwijt zonder dat iemand erachter komt wie ik ben. Ik kan me de laatste keer dat ik oprecht vrolijk en blij was niet meer herinneren. Ik lach wel, maar het is niet zo dat ik dat echt meen. Ik lach, omdat ik niet wil dat iemand erachter komt. Ik ben al zolang depressief dat ik niet anders meer weet. Alles is gewoon zo leeg en verdrietig. Ik heb het soms zo gehad dat ik mezelf 's avonds inslaap huil, dat ik mezelf moet snijden om al die gedachten en haat in mijn hoofd voor even te vergeten. Dat er geen dag voorbij gaat dat die stem in mijn hoofd zegt: 'Nou zie je nou wel dat je niks bent of wat ben jij een LOSER. Mensen zeggen altijd je moet er over praten, met wie ik heb geen vrienden, de dokter heeft ook wel wat beters te doen dan naar mijn gezeur luisteren en mijn ouders hebben ook wel meer aan hun hoofd. En eigenlijk wil ik er ook helemaal niet verder over praten, want ze kunnen zeggen wat ze willen, maar uiteindelijk vinden ze je toch wel een freak. Misschien is het ook wel beter als ik er niet meer zou zijn. Altijd maar depressief, mijn littekens verbergen en doen alsof alles goed gaat. Daar ben eigenlijk wel een beetje klaar mee. Soms heb ik last van angstaanvallen en natuurlijk probeer ik dit ook te verbergen. Ik voel me alleen, ik ben alleen en het enige wat ik wil is alleen zijn, maar dat klinkt natuurlijk ook zo stom. Ik haat mezelf, ik heb zo'n enorme hekel aan mezelf. Dat gevoel gaat gewoon niet meer weg. NOOIT. Ik weet dat ik een freak ben en raar ben. Dat ze me achter m'n rug staan uit te lachen ik trek me daar al lang niks meer van aan. Ik lig in bed, maar ik slaap niet. Er staat eten voor me, maar ik eet niet. Ik ben er, maar ik ben er ook niet.

Sometimes, all you can do is lie in bed, and hope to fall asleep before you fall apart.

Nobody (17)
Sometimes the worst place you can be is in your own head.
Antwoord

#2

(25-03-2021, 00:39)Nobody schreef: Hi,

Ik ben volgens mij altijd al bang geweest om met iemand over persoonlijke dingen te praten. Op deze manier kan ik mijn verhaal kwijt zonder dat iemand erachter komt wie ik ben. Ik kan me de laatste keer dat ik oprecht vrolijk en blij was niet meer herinneren. Ik lach wel, maar het is niet zo dat ik dat echt meen. Ik lach, omdat ik niet wil dat iemand erachter komt. Ik ben al zolang depressief dat ik niet anders meer weet. Alles is gewoon zo leeg en verdrietig. Ik heb het soms zo gehad dat ik mezelf 's avonds inslaap huil, dat ik mezelf moet snijden om al die gedachten en haat in mijn hoofd voor even te vergeten. Dat er geen dag voorbij gaat dat die stem in mijn hoofd zegt: 'Nou zie je nou wel dat je niks bent of wat ben jij een LOSER. Mensen zeggen altijd je moet er over praten, met wie ik heb geen vrienden, de dokter heeft ook wel wat beters te doen dan naar mijn gezeur luisteren en mijn ouders hebben ook wel meer aan hun hoofd. En eigenlijk wil ik er ook helemaal niet verder over praten, want ze kunnen zeggen wat ze willen, maar uiteindelijk vinden ze je toch wel een freak. Misschien is het ook wel beter als ik er niet meer zou zijn. Altijd maar depressief, mijn littekens verbergen en doen alsof alles goed gaat. Daar ben eigenlijk wel een beetje klaar mee. Soms heb ik last van angstaanvallen en natuurlijk probeer ik dit ook te verbergen. Ik voel me alleen, ik ben alleen en het enige wat ik wil is alleen zijn, maar dat klinkt natuurlijk ook zo stom. Ik haat mezelf, ik heb zo'n enorme hekel aan mezelf. Dat gevoel gaat gewoon niet meer weg. NOOIT. Ik weet dat ik een freak ben en raar ben. Dat ze me achter m'n rug staan uit te lachen ik trek me daar al lang niks meer van aan. Ik lig in bed, maar ik slaap niet. Er staat eten voor me, maar ik eet niet. Ik ben er, maar ik ben er ook niet.

Sometimes, all you can do is lie in bed, and hope to fall asleep before you fall apart.

Nobody (17)
Hoi Somebody,

Het is een juiste en dappere keuze van je verhaal hier te beschrijven...gedachten en gevoelens opkroppen of wegdrukken wordt het zelden beter van.

Probeer je verhaal hier te blijven delen en mensen te vinden die je willen ondersteunen.

Mensen vinden het vaak fijn om te luisteren en te ondersteunen als iemand problemen heeft.

Je gedrag en gedachten zijn niet heel vreemd en je bent niet heel anders dan anderen die hetzelfde meegemaakt hebben als jij.

Veel sterkte,

Desireless
Antwoord

#3

(25-03-2021, 00:39)Nobody schreef: Hi,

Ik ben volgens mij altijd al bang geweest om met iemand over persoonlijke dingen te praten. Op deze manier kan ik mijn verhaal kwijt zonder dat iemand erachter komt wie ik ben. Ik kan me de laatste keer dat ik oprecht vrolijk en blij was niet meer herinneren. Ik lach wel, maar het is niet zo dat ik dat echt meen. Ik lach, omdat ik niet wil dat iemand erachter komt. Ik ben al zolang depressief dat ik niet anders meer weet. Alles is gewoon zo leeg en verdrietig. Ik heb het soms zo gehad dat ik mezelf 's avonds inslaap huil, dat ik mezelf moet snijden om al die gedachten en haat in mijn hoofd voor even te vergeten. Dat er geen dag voorbij gaat dat die stem in mijn hoofd zegt: 'Nou zie je nou wel dat je niks bent of wat ben jij een LOSER. Mensen zeggen altijd je moet er over praten, met wie ik heb geen vrienden, de dokter heeft ook wel wat beters te doen dan naar mijn gezeur luisteren en mijn ouders hebben ook wel meer aan hun hoofd. En eigenlijk wil ik er ook helemaal niet verder over praten, want ze kunnen zeggen wat ze willen, maar uiteindelijk vinden ze je toch wel een freak. Misschien is het ook wel beter als ik er niet meer zou zijn. Altijd maar depressief, mijn littekens verbergen en doen alsof alles goed gaat. Daar ben eigenlijk wel een beetje klaar mee. Soms heb ik last van angstaanvallen en natuurlijk probeer ik dit ook te verbergen. Ik voel me alleen, ik ben alleen en het enige wat ik wil is alleen zijn, maar dat klinkt natuurlijk ook zo stom. Ik haat mezelf, ik heb zo'n enorme hekel aan mezelf. Dat gevoel gaat gewoon niet meer weg. NOOIT. Ik weet dat ik een freak ben en raar ben. Dat ze me achter m'n rug staan uit te lachen ik trek me daar al lang niks meer van aan. Ik lig in bed, maar ik slaap niet. Er staat eten voor me, maar ik eet niet. Ik ben er, maar ik ben er ook niet.

Sometimes, all you can do is lie in bed, and hope to fall asleep before you fall apart.

Nobody (17)

Als moeder van een 18j dochter die momenteel heel diep zit, doet het me pijn om te lezen dat jullie het zo zwaar hebben. Ik kan je alleen maar moed inspreken en hopen dat je snel hulp kan krijgen. Mijn dochter snijdt zichzelf ook en is al jaren depressief. Soms lijkt het beter te gaan tot deze ochtend toen ze opstond. Ze had voor de eerste keer in haar gezicht gesneden. Blijkaar een rage op tiktok zegt ze. Ik kan niet meer doen dat troost bieden en hopen dat dat rotgevoel voorbij gaat. Dikke knuffel aan alle jongeren (en ouderen ook natuurlijk) hier. Je bent niet alleen en probeer toch te praten met iemand die je vertrouwt.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen kathy :   • Beusje
Antwoord

#4

(25-03-2021, 00:39)Nobody schreef: Hi,

Ik ben volgens mij altijd al bang geweest om met iemand over persoonlijke dingen te praten. Op deze manier kan ik mijn verhaal kwijt zonder dat iemand erachter komt wie ik ben. Ik kan me de laatste keer dat ik oprecht vrolijk en blij was niet meer herinneren. Ik lach wel, maar het is niet zo dat ik dat echt meen. Ik lach, omdat ik niet wil dat iemand erachter komt. Ik ben al zolang depressief dat ik niet anders meer weet. Alles is gewoon zo leeg en verdrietig. Ik heb het soms zo gehad dat ik mezelf 's avonds inslaap huil, dat ik mezelf moet snijden om al die gedachten en haat in mijn hoofd voor even te vergeten. Dat er geen dag voorbij gaat dat die stem in mijn hoofd zegt: 'Nou zie je nou wel dat je niks bent of wat ben jij een LOSER. Mensen zeggen altijd je moet er over praten, met wie ik heb geen vrienden, de dokter heeft ook wel wat beters te doen dan naar mijn gezeur luisteren en mijn ouders hebben ook wel meer aan hun hoofd. En eigenlijk wil ik er ook helemaal niet verder over praten, want ze kunnen zeggen wat ze willen, maar uiteindelijk vinden ze je toch wel een freak. Misschien is het ook wel beter als ik er niet meer zou zijn. Altijd maar depressief, mijn littekens verbergen en doen alsof alles goed gaat. Daar ben eigenlijk wel een beetje klaar mee. Soms heb ik last van angstaanvallen en natuurlijk probeer ik dit ook te verbergen. Ik voel me alleen, ik ben alleen en het enige wat ik wil is alleen zijn, maar dat klinkt natuurlijk ook zo stom. Ik haat mezelf, ik heb zo'n enorme hekel aan mezelf. Dat gevoel gaat gewoon niet meer weg. NOOIT. Ik weet dat ik een freak ben en raar ben. Dat ze me achter m'n rug staan uit te lachen ik trek me daar al lang niks meer van aan. Ik lig in bed, maar ik slaap niet. Er staat eten voor me, maar ik eet niet. Ik ben er, maar ik ben er ook niet.

Sometimes, all you can do is lie in bed, and hope to fall asleep before you fall apart.

Nobody (17)

Dapper dat jij je verhaal hier zo schrijft en dat lege gevoel en jezelf een niets nut vinden is heel herkendbaar ik herken mezelf in jouw verhaal ik snijd mezelf dan niet maar ik drink mijn depressie weg en dat is ook weet niet goed...
veel sterkte iig
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen kilijana1989 :   • Nobody
Antwoord

#5

Hallo mensen,

Ik vroeg me af hoe dat nou eigenlijk zit met snijden, drinken , etc. 
Is het  bijv. zelfbestraffing , uit zelfhaat, verdoving, afleiding, verslaving ? 
Ik kan me van alles erbij voorstellen , zeker in relatie tot depressie . Maar hoe zit dat eigenlijk, van binnen? 
Het komt - in dit forum althans , wel voor als genoemd- , maar niet naar voren zeg maar. 

Als je er niet over kan of wil schrijven, respecteer ik dat  overigens volkomen hoor! 

Het valt me op dat het helemaal niet zo belicht is als onderwerp op zichzelf  , en dat zette me aan het denken . 

Liefs, Mabel
Antwoord

#6

Hallo allemaal,

Ik wil wel even reageren op je bericht Mabel. Snijden is denk ik, net als drinken, een manier om niet te voelen. Bij snijden klinkt dat gek, want dat doet vast pijn, maar ik heb ooit gelezen dat de fysieke pijn dan de geestelijke pijn tijdelijk verdringt. (Mooi boek: Een klein leven). Zelf snijd ik niet, maar ik drink om niet te voelen. Dat leidt dan tot verslaving. Snijden (automutilatie) kan kennelijk ook verslavend zijn.

Dat het meer schade aanbrengt dan helpt is mij wel duidelijk en toch val ik er steeds weer op terug omdat alle andere 'oplossingen' niet helpen of te lang duren. Eigenlijk heb je er een tweede probleem bij. In ben van mening dat aanpakken van de oorzaak van het schadelijke gedrag essentieel is. Vaak wordt echter primair (of alleen) aandacht besteed aan dat schadelijke gedrag op zich. Dan ben je weer even van je verslaving af maar de oorzaak is er nog steeds.

Ik ben ook wel benieuwd naar andere reacties.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-03-2021, 21:29 door Nobody.)

Hi Mabel, 

Ik denk dat iedereen een andere reden heeft om zichzelf te snijden of pijn aan te brengen. Ik doe het eigenlijk ook om verschillende redenen. Het klinkt misschien gek, maar voor mij en ik denk ook voor veel anderen is er niet 1 reden om het te doen. Als ik het doe is het echt een opluchting, het nare gevoel is dan even weg en je denkt even helemaal nergens meer aan. Maar als ik bijvoorbeeld een onvoldoende haal moet ik het ook doen om mezelf te straffen, omdat ik dan zo stom ben geweest. Ook doe ik het om zelf te kalmeren, als ik bijvoorbeeld een angstaanval krijg, dan word ik daar weer rustig van. Maar zelfhaat is het ook zeker. Ik kan je niet zeggen hoe erg ik mezelf haat. In het begin heb ik het altijd op m’n polsen gedaan, maar nu doe ik het op mijn boven benen dat is makkelijker te verbergen. Dus het is niet altijd zo dat als je het niet ziet dat het er dan ook niet is. En je zal het waarschijnlijk niet geloven, maar het doet niet altijd pijn. Het is ook zeker verslavend.

Ik raad je niet aan om het te doen. Dit is wat snijden is voor mij en wat ik al eerder heb gezegd is het voor iedereen anders. Het is misschien niet echt een goed en specifiek antwoord op je vraag. Ik hoop dat ik je in ieder geval zo een beetje geholpen heb met je vraag.

Nobody
Sometimes the worst place you can be is in your own head.
Antwoord

#8

Hoi Nobody, 

Wat heb je mooi geschreven. 

Je wilt niet te herkenbaar zijn dus misschien vraag ik teveel. Maar hoe zien je dagen er uit? Heb je iets van school/werk of is dat bij jou ook weggevallen met Corona? Woon je bij je ouder(s)? Zijn er nog bezigheden waar je plezier uit haalt? Of misschien: Die je het minst vervelend vindt? 
Kleed je je nog aan of ben je de hele dag in pyjama? 

Ik ben zelf van het drinken. Eerst de verdoving, en daarna het fysiek zieke gevoel waardoor je tenminste iets voelt. Beter dan dat lege. Vroeger veel meer dan nu. Ik heb wel eens gesneden en dan ook echt maar 1 keer. Daarna ben ik het litteken heel goed gaan verzorgen... dat was het rare. Ik zag totaal geen toekomst voor mezelf maar ik wilde toch dat 'later' dat litteken niet zou opvallen. 

Je komt over als een sympathiek mens, gevoelig. Ik hoop dat het je helpt om hier wat vaker te schrijven.
Antwoord

#9

Hallo beiden , 

Bedankt voor jullie uitleg.
Nobody ,  ik begrijp dat het snijden als het voor zoveel verschillende emotionele redenen even werkt : een enorme druk weghaalt , opluchting geeft  ,  als een soort  'passende'  reactie werkt  , -het ook wel verdomd moeilijk is om dat stoppen. Zeker als er niets anders voorhanden is om dat voor elkaar te krijgen, die verlichting .

Drinken zal in grote lijnen  zo ongeveer in hetzelfde straatje passen, Alais.    Er is misschien ook niets anders voorhanden, om dat effect te krijgen van enige verlichting als je je vreselijk voelt.  
Alléén daar op behandelt worden heeft inderdaad geen zin,  als de oorzaak niet word aangepakt. 

Of het nou een middel of n handeling is . 

Ik heb zelf weinig ervaring met snijden, wel met de middelen-  in het verleden. 

Hoe doe ik dat zelf dan....
Tegenwoordig zit ik t maar bijna stom stoïcijns  uit. Vind dat nou ook geen topoplossing of zo.... het is nou óók niet bepaald een fijn  proces .. ..helemaal niet . 
Ik probeer wat te praten , te schrijven , er over na te denken.  Soms geeft dat wat verlichting in de zin  van dat het wat uit te houden is en soms weet ik ook écht niet waar ik het moet zoeken .

Ontzettend lastig allemaal , 

Sterkte , 
Mabel
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nog meer schrijven Started by Joy
53 Replies - 1,359 Views
Vandaag, 03:32
Laatste bericht: cyranno
  Zwaar leven Started by Kenzo
5 Replies - 480 Views
21-11-2023, 15:44
Laatste bericht: eekhoorntje
  Ik weet het niet meer Started by Gewoon_Ik
6 Replies - 308 Views
10-11-2023, 23:55
Laatste bericht: Mabel
  Weet me geen raad meer Started by Kenzo
6 Replies - 627 Views
13-04-2023, 11:43
Laatste bericht: Kenzo
  kan het niet meer Started by cyranno
14 Replies - 1,372 Views
20-03-2023, 18:32
Laatste bericht: Joy
17-08-2022, 23:37
Laatste bericht: J@n
  Geen reactie Started by Joy
8 Replies - 1,275 Views
21-07-2022, 12:18
Laatste bericht: Alex058
  Zinloos leven.. Started by Why
5 Replies - 914 Views
10-07-2022, 09:02
Laatste bericht: Mabel
  Trek het even niet meer. Started by thunder
9 Replies - 1,458 Views
06-06-2022, 07:12
Laatste bericht: Mabel
  Nog meer te spugen... Started by Joy
21 Replies - 3,562 Views
18-04-2022, 16:21
Laatste bericht: Alex058



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)