Hi,

De laatste tijd is er veel gebeurd bij mij. 
Mijn ouders, vooral mijn pa heeft toegegeven fout te zijn geweest in het verleden, vooral door niet te luisteren naar wat ik wilde met wielrennen. Vanaf mijn 11e had ik aangegeven wat ik wilde maar werd nooit serieus genomen door hem en mijn ma kreeg denk ik weinig door. Nu maak ik jaren geen progressie, ik gaf het aan maar werd niks mee gedaan. Nu wilt hij helpen, maar je kan niks doen nu. Wat ik er aan heb overgehouden is een trauma waar ik denk ik nooit overheen ga komen en een droom die ik in de prullenbak heb gegooid en niet meer heb geloofd, ondanks dat ik het vroeger graag wilde maar nooit hulp bij kreeg. Praten gaat niet helpen. 
Op school gaat het ook niet bepaald goed. Ik vind mijn draai niet en wil graag iets anders doen. Ik zit in mijn tweede jaar maar weet dat ik niet goed zit. Ik doe nu informatica maar wilde graag met wiskunde aan de slag. Mijn ouders hebben mij op het verkeerde pad gewezen door niet te zeggen dat je met wiskunde niet enkel docent kan worden. Hier kwam ik te laat achter. Ik wil qua werk iets doen waar ik plezier mee heb, plezier zoals ik voel met wielrennen, lezen etc. Hier kan ik mijn brood toch niet mee verdienen dus moet ik een baan hebben later. Alleen dit plezier zal niet hetzelfde zijn als bij de genoemde dingen hierboven vermeld en om dat te doen tot mijn pensioen vind ik te lang.
Ik maak moeilijker contact met onbekenden. Ik wil wel graag een leuke kring hebben en een leuke vriendin zal ook geen kwaad kunnen, maar ik stel denk ik te hoge eisen... 
Mijn toekomstbeeld is ook slecht. Ik geloof niet meer in dat ik in een mooie auto zal rijden, mooi huis hebben en een mooi gezin. Ik denk dat dit komt vanwege mijn verleden en waar ik nu terecht ben gekomen.
Ik weet dat ik moet kijken in het nu, alleen als ik zie dat niks gaat en met de grote tegenslagen van het verleden erbij, hoe verder? Ik ben niet gelukkig, al meer dan heel wat jaren, sinds ik 11 ben miss. Ik voel mij niet fijn behandeld. Ik wil graag opnieuw beginnen met leven eigenlijk...

Ik zie t helemaal niet slecht in, F

Je bent nog hardstikke jong . Orienteer jezelf en ontdekt hoe je in elkaar steekt.
 Er zijn genoeg beroepen uit te oefenen met n belangrijke rol voor wiskunde er in. Gaaf dat dat je zo ligt! 
In wielrennen kun je je helemaal uitleven: super dat je daar zo een plezier in hebt!  Desnoods in n bijbaan als fietskoerier als het ook geld moet opleveren.  

Een vriendin/je eerste relatie . Omgaan met vrienden.... Ik zie doelen genoeg om je in te ontwikkelen en bekwamen.  

Op voorhand zie ik echt geen reden om een schip te zien zinken.  Wat jij op voorhand hebt bedacht is gewoon niet hoe het gaat in het leven, maar n  sterke richtingaanwijzer.  En dat is echt supersterk dat je die hebt!

Begin eerst eens te varen.  Koers op je aanwijzingen. 
Jezelf ontwikkelen, losmaken van ouders en zelfstandig worden . 

Groet, liefs en sterkte!

Ik zie t helemaal niet slecht in, F

Je bent nog hardstikke jong . Orienteer jezelf en ontdekt hoe je in elkaar steekt.
 Er zijn genoeg beroepen uit te oefenen met n belangrijke rol voor wiskunde er in. Gaaf dat dat je zo ligt! 
In wielrennen kun je je helemaal uitleven: super dat je daar zo een plezier in hebt!  Desnoods in n bijbaan als fietskoerier als het ook geld moet opleveren.  

Een vriendin/je eerste relatie . Omgaan met vrienden.... Ik zie doelen genoeg om je in te ontwikkelen en bekwamen.  

Op voorhand zie ik echt geen reden om een schip te zien zinken.  Wat jij op voorhand hebt bedacht is gewoon niet hoe het gaat in het leven, maar n  sterke richtingaanwijzer.  En dat is echt supersterk dat je die hebt!

Begin eerst eens te varen.  Koers op je aanwijzingen. 
Jezelf ontwikkelen, losmaken van ouders en zelfstandig worden . 

Groet, liefs en sterkte!

Hey Mabel, bedankt voor de reactie. 

Ik leef vaak in rollercoaster maar als het goed gaat, ben ik niet gelukkig, omdat dingen niet gaan zoals ze willen en ik geen progressie zie.
Ik doe al echt lang zelfstandigheid in mijn leven, vroeger toen ik 11 a 12 was omdat ik dacht goede dingen terug te krijgen (luisterende ouders of mij helpen), maar kreeg het niet. Het zelf dingen doen is nu eigen aard geworden, maar ik wil gewoon weg.
Ben alleen bang niet gelukkig te zijn. Ik heb al 1 beroep opgegeven omdat dat bijna niet meer haalbaar is, dat accepteer ik grotendeels, maar als ik vliegtuigen langs zie vliegen doet dat pijn van binnen, gewoon meer hoe ik ben behandeld daarin (weet je het wel zeker? Veel schulden. Ach, gewoon een kantoorbaan) dat dat pijn en verdriet aandoet. Ik wil die pijn niet bij mijn 2 anderen dingen voelen, als ik die niet haal.
Ik heb dit schooljaar nog geen voldoendes gehaald en heb nog vakken van vorig jaar te doen, die hebben voorrang maar wil niet tig jaar extra over mijn opleiding doen en dan (te) laat aan mijn andere beginnen, mocht prof niet lukken. 
Geen idee waarom maar voel mij sinds kleins af aan door mijn ouders anders behandeld ofzo dan mijn broer. Altijd iemand aanwijzen en ik meestal de schuldige, soms brutaal zijn alsof ik slecht ben, vloeken in mijn bijzijn, boos worden op mij en andere dingen. Voelt half als soort discriminatie, geen idee waarom. 
Heb al echt sinds kleins af aan slecht denkbeeld/toekomstbeeld/familiebeeld. Geen idee hoe zich dat ontwikkeld heeft maar heb het nu nog. Weet jij misschien een manier om positief te blijven of hoe ik in de goede richting kan komen? Varen op mijn eigen aanwijzingen lukte nog niet zo erg, mijn ouders gooide meestal het roer om met mooie praatjes of omdat ze mij niet wilde geloven. Hoe kom ik hieruit? Dat ik mijzelf wordt zoals ik wil van binnen?

Lijkt me wel fijn dat je pa heeft toegegeven fout te zijn geweest. Ouders kunnen het nu eenmaal ook niet perfect doen. Dat je pa dit toegeeft lijkt me dat hij wel empatisch vermogen heeft én z'n fouten durft toe te geven. Snap dat dat dan niet meteen alle pijn wegneemt maar lijkt mij wel een eerste stapje om te kijken hoe je band met je pa kunt veranderen/ voor jou gevoel verbeteren. 


Liefs Joy

Hoi F, 

Toen ik jong was dacht ik ook dat ik 'moest zijn/worden wat ik maar had bedacht' , met de beperkte levenservaring van dat moment .  
En vanuit mn familie kreeg ik geen begeleiding, feedback, sturing of steun .  
En nee,   dat helpt niet.  Het kan zijn dat jij je door fam . slecht in de wereld gezet voelt.  Ik voel dat zelf helaas wel zo , maar zoiets verander je ook niet met terugwerkende kracht.  Je zult het ermee moeten doen . 

Maar zo werkt het helemaal niet , omdat je jezelf nog niet goed genoeg kent.  Mijzelf worden zoals ik wil van binnen , ik weet nu ( inmiddels 51)  dat dat zo  helemaal niet in elkaar steekt . 

Je kan jezelf niet op voorhand ontwerpen en dan maar aan t invullen slaan , niet voor 100% .

Je zal altijd meemaken dat dingen niet lopen zoals je wil , je iets niet blijkt kunnen, ergens geen bal aanvind , het wat voor reden dan ook-  ook tussen mensen-  tegenvalt. 
Maar zo steekt dat leven  in elkaar , en het gaat zo door . 

Je kan sturen,  behapbare doelen stellen, oefenen , een talent met plezier ontdekken en dat uitbouwen. Dingen uitproberen en hulp vragen aan mensen die je wel vertrouwt. . 

Je  hoeft nu geen levensplan ontwerp klaar te hebben.  
Regel eerst dat vakkengebeuren bijv. . 
Komen  er ideeën,  schrijf ze op , orienteer je wat mogelijk is en voel vooral hoe je er in staat .   En mischien heb je na je diploma een redelijk helder plan klaar . 
Zo niet , dan niet, je hoeft geen haast te hebben , het is niet nu of nooit , van onder druk staan heeft volgens mij nog nooit iemand een heldere ingeving gekregen of ergens n goed gevoel bij. 
Maak het maar wat lichter, het hoeft niet zo zwaar!

Liefs!

Hey Joy, 

Het toegeven van mijn pa heeft eigenlijk niks gedaan. Hij denkt er dan misschien wel aan alleen dat is het ook van wat hij doet. Daarna zie je geen actie om hetgeen te verbeteren, alleen een flut gesprek waarin je niks mee verder kan. Ik denk niet dat de band beter zal worden, met wat hij mij heeft aangedaan. Ik schaam mij dood voor hem als vader eigenlijk bot gezegd.
Tijdens het "gesprek" kwam hij met dingen dat hij mij geen idioot meer mag noemen van mijn ma. Ook wilt hij dat ik weer een lach op mijn gezicht terugkrijg. Die lach gaat voorlopig niet komen en ik vraag mij af in zijn gedrag in hoeverre hij weet wat opvoeding inhoud... Ook vroeg hij wat ik zo leuk vind aan fietsen, hier brak mijn klomp al helemaal, alsof hij mij niet kent. Hij stelt bijna nooit vragen aan ons (de kinderen) en ik vraag mij af waarom.... en waarom mijn ma weinig meekrijgt van dingen waar zij bijvoorbeeld niet bij is geweest...
Ik wil zsm vertrekken en mijn eigen leven leiden, alleen hetgeen wat ik wil doen voor beroep heeft hij onmogelijk gemaakt. Ik ga niet het kantoor in wat hij wilt. 
Ik weet wat ik leuk vind alleen ik heb in niks een goed niveau, wat ik ook probeer en er wordt gedaan alsof dat niet klopt door mijn ouders.... ik wil niet doodongelukkig eindigen en bijna niks hebben dankzij hun

---

Hey Mabel,

Dankjewel voor je lange bericht!
Het stukje behappen doelen stellen kan ik al goed, ik heb nog soms last van druk of te veel hooi opscheppen maar na korte tijd, als ik vastloopt weet ik dat vaak weer te verdelen. Heb als persoonlijkheidstype de Advocate.

Ik heb met alles dat niet lukt hetgeen wat ik wilde helemaal weggehaald. Doordat ik niet vooruit ging zag ik het toch als nutteloos dat als streefpunt te hebben als de tijd toch afneemt.
Ik probeer nu mijn eerstejaars vakken eerst te halen en zo veel mogelijk van mijn huidige jaar alleen vrij weinig lukt. Ook het plezier is laag en ik wil niet meer. Ik kijk niet meer uit naar de stages, maar zie ze als blok. 1,5 jaar iets doen wat je niet vrolijk zal maken maakt een mens mentaal kapot. Ik heb geen zin om jaren extra deze opleiding te moeten doen en dan redelijk laat iets anders te doen zal mij ook niet helpen. Ik heb de droom om in het buitenland te wonen, maar dat zie ik met die 2e opleiding die laat zal gebeuren somber in, ik heb geen zin om met deze mensen langer te leven dan nodig is.

Ik vaar en vaar en weet niet wat bij mij past als uitweg, waar ik gelukkig de kost mee kan verdienen. Wielrennen zal toch niet lukken , net als piloot (thnx pa voor het luisteren). Ik hoop dat wiskunde dat kan worden, maar eerst informatica zien te halen. Met de dingen die ik leuk vind zal ik de kost ook niet verdienen..
Ik ben door mijn ouders het vertrouwen in anderen compleet verloren. Ik had gedacht dat je ouders je altijd zouden helpen en voor je zijn, maar bij mij niet. Niet verwacht dat na een tijd na te denken, ik best een slechte jeugd had en daardoor slecht mentaal voorstond, op jonge leeftijd. Wilde gewoon weglopen op jonge leeftijd, 11 fzo of 12 a 13.

Ik heb weinig mensen die ik goed ken, ik denk vanwege genoemde hierboven. Ik heb geen idee hoe ik dit kan oplossen, net als mijn mentale probleem. Praten geloof ik niet in, is alleen een afleiding en uitstel van oplossingen.

Ik heb geen idee hoe lang ik dit nog volhou, in ieder geval niet levenslang... 10 jaar plus minus is al tr lang, nu ook nog mijn vrijheidsbeperkingen erbij is al helemaal een schep erbovenop. Ik heb geen idee meer hoe ik in de goede richting kom, ik ken mijzelf zoals ik nu ben als een harde werker en ken wat ik leuk vind te doen alleen ik kom niet in de gelukkige richting 10 jaar vanwege kapotgemaakte dingen die ik leuk vind en graag op hoog niveau wil doen