Hi, 
Ik heb al een tijdje terug mijzelf voorgesteld in het voorstel topic, voor meer achtergrond info kan je Mijn Eerste Verhaal lezen. Maar, om met de deur in huis te vallen, het gaat totaal niet goed. 
Ik heb/had de droom om prof wielrenner te worden, maar die droom geef ik nog 1 jaar en anders kap ik ermee. Het is mijn 4e droom die ik dan gedag zwaai en ik voel dat alle zijn gesloopt door mijn pa vooral. Door of negatieviteit of niet willen helpen het te bereiken.
Ik huil al maanden omdat ik mij nutteloos, kansloos, stom voel en ben helemaal van het pad af waar ik een paar jaar geleden was. Mijn toekomst die alle kanten inkon, is nu weg. Profwielrenner, piloot, profvoetballer (heel vroeger), in Frankrijk wonen, allemaal weg en zonder plezier meer in het leven. Over een maand wordt ik 20 en weet niet wat ik moet doen. Ik ben bang dan ongelukkig te zijn en niet op te vrolijken zal zijn op mijn verjaardag oa.
Ik heb al sinds mijn 11e ongelukkige gevoelens. Wilde door, ik denk trauma's of sws momenten van vloekende pa vooral, op jonge leeftijd weglopen van huis. Heb dat niet gedaan. Ik schaamde mij eigenlijk vanwege mijn ouders. Ik weet niet waar ik trots op ben bij hun, nu niet en vroeger op de basisschool ook niet. Ik had op jonge leeftijd al dat ik huilde in bed en zei dat ik niet meer wilde leven in mijzelf, nooit gedacht dat dat nog 8 jaar later of langer er nog zou zijn...

Ik ben eigenlijk ten einde raad, geen idee wat te doen. Mijn ouders weten van niks hierover, maar misschien zien ze dat ik niet helemaal 100% happy ben vanwege school en sport dat niet lukt en eigenlijk vastloopt...

Wat een nare situatie lijkt me waar je inzit.

Denk je dat je het met je ouders zou kunnen bespreken? Heb je iets van therapie? 

Liefs Joy

Wat een nare situatie lijkt me waar je inzit.

Denk je dat je het met je ouders zou kunnen bespreken? Heb je iets van therapie? 

Liefs Joy

Hi Joy,
Ik heb geen therapie, gezien ik denk dat dat mijn ouders en situatie thuis kan verergeren en ik dit niet wil laten gebeuren, dat er consequenties kunnen komen privé gezien.

Met mijn ouders erover praten wil ik niet. Ik heb ervaren dat zij niet goed luisteren dus dat het naar mijn mening geen zin heeft.
Ik heb elke week dat ik die, vooral einde, met narigheid afsluit, ik voel mij nooit blij en ik sluit geen enkele weel af zonder verdrietig te zijn in een vorm daarvan.
Ik heb al veel jaren last van dingen, vooral mijzelf eerst laten denken dat dingen goed gaan of dat ik iets goed kan en achteraf blijkt dat niet te zijn. Ik zie anderen verbeteren, maar mijzelf nooit, al sinds ik 11 ben zover ik weet hiermee geleefd al. Hierdoor wordt mijn zelfbeeld slechter en heb ik geen gelukkig of mooi toekomstbeeld meer.
Ik wordt deze maand 20, maar wil niet op die dag het gevoel hebben dat ik niet gelukkig ben, vooral met een nieuw tiental. Tips?

Hoi Froomfan,

Zo te lezen heb je een zware start gehad in je leven. Dromen is natuurlijk mooi en vechten voor je droom ook, maar ik vraag me af waar de dromen bij jou vandaan komen. Het zijn hoge doelen namelijk. Kan dit te maken hebben met je zelfbeeld denk je? Denk je dat je pas blij met, en trots op jezelf kunt zijn als je zoiets bereikt hebt? Je kunt dan een dikke vinger naar je vader opsteken en zeggen, zie je wel! Of misschien denk je zo zijn respect af te dwingen?
Er zijn natuurlijk best mensen die de top hebben bereikt juist vanwege hun moeilijk jeugd, maar de top is maar voor weinigen gegeven. En als je er zo ongelukkig van wordt is het misschien tijd je doelen iets minder hoog te stellen en te proberen het probleem bij de bron aan te pakken: je trauma's en negatieve zelfbeeld.

Ik heb dit bericht net even bijgewerkt toen ik las dat je geen therapie wilt. Soms zijn we ons niet bewust dat de echte reden dat we geen hulp zoeken angst is voor wat er los kan komen in therapie. Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou ook zo is. Je bent 19 dus meerderjarig. Behandelaars hebben geheimhoudingsplicht. Ontzeg jezelf de hulp alsjeblieft niet. Je hebt het nodig en je verdient het.

Sterkte!

Groet, J@n

.....

Hoi Froomfan,

Zo te lezen heb je een zware start gehad in je leven. Dromen is natuurlijk mooi en vechten voor je droom ook, maar ik vraag me af waar de dromen bij jou vandaan komen. Het zijn hoge doelen namelijk. Kan dit te maken hebben met je zelfbeeld denk je? Denk je dat je pas blij met, en trots op jezelf kunt zijn als je zoiets bereikt hebt? Je kunt dan een dikke vinger naar je vader opsteken en zeggen, zie je wel! Of misschien denk je zo zijn respect af te dwingen?
Er zijn natuurlijk best mensen die de top hebben bereikt juist vanwege hun moeilijk jeugd, maar de top is maar voor weinigen gegeven. En als je er zo ongelukkig van wordt is het misschien tijd je doelen iets minder hoog te stellen en te proberen het probleem bij de bron aan te pakken: je trauma's en negatieve zelfbeeld.

Ik heb dit bericht net even bijgewerkt toen ik las dat je geen therapie wilt. Soms zijn we ons niet bewust dat de echte reden dat we geen hulp zoeken angst is voor wat er los kan komen in therapie. Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou ook zo is. Je bent 19 dus meerderjarig. Behandelaars hebben geheimhoudingsplicht. Ontzeg jezelf de hulp alsjeblieft niet. Je hebt het nodig en je verdient het.

Sterkte!

Groet, J@n

Hi J@n,

Ik heb vaker nagedacht of het aan mijn zelfbeeld lag, ik denk een deel. Ik weet dat prof worden moeilijk is, maar zelfs zonder talent en met enkel doorzettingsvermogen kan het lukken. Een trainer van mijn nieuwe ploeg voor volgend jaar is het zo gelukt 5 jaar prof te zijn geweest. Ook wielrenners die ik volg zeggen dit en ik blijf het proberen. 
Alleen ik geloof best dat mijn vader probeert te helpen maar zo laat hij het niet merken in acties en dat knelt mij met meerdere dingen. Vooral het ding dat hij dat misschien verwachtte dat kinderen dat op een jonge leeftijd zelf horen te doen. Ik vroeg om hulp maar werd niet serieus genomen door hem en dezelfde soort heb ik nu ook (gehad voor 2 jaar). Mijn moeder wilt niet dat haar kinderen ongelukkig zijn en wilt wel helpen, maar zij weet niet hoe en als zij het vraagt aan mijn pa dan weet hij het ook niet en dat is soms een klein duwtje in de rug dat hij iets doet, een beetje dan. Ik merk op dat vlak dat het moeilijk is het erover te hebben. Mijn ma heeft daarintegen wel dat ik niet negatief moet zijn, terwijl het een emotie is die wij hebben en constant positief blijven en negatief gelijk weghalen ook voor problemen kan zorgen dus dat knelt ook weer. 
De dingen waar ik mee zit heb ik al jaren en het voelt dat ik die verloren tijd niet meer kan terugdraaien en ik raak daardoor niet lekker. Als ik vooruitgang zie is dat enigszins te accepteren maar dat heb ik niet. Ik heb mijn wielren en basisschool problemen wel eens verteld dat die thuis slecht zijn meegegeven en dingen hebben verpest, mijn pa of ouders waren dat vergeten en mijn pa zei dat hij het misschien verkeerd begreep en dat ik het moest aankaarten maar daarna werd ik boos in mijzelf en heb ik niks gezegd, gewoon omdat ik weet dat ik dan kan uitbarsten. Ook vind ik dat woorden makkelijk zijn, zoals sorry zeggen, maar het heeft voor mij weinig waarde en het schiet niks op.


Ik raak soms verdrietig als ik mijn familie zie in dit huis. Dat ik altijd hard werd voor dingen en dat day niey altijd serieus wordt gezien door mijn ouders, ondanks dat ik problemen aangeef. Ik ga niey zeggen wat ik denk maar ik wordt verdrietig over de ouders die ik heb gekregen. Ik wordt nooit serieus genomen en ik moet maar een doorsnee Nederlander worden, zo denk ik dat mijn pa mij wilt hebben en ik wil wel iets bereiken. Heeft dit te maken met mijn slechte zelfbeeld, onzekerheden, angstproblemen of trauma's? Ik denk veel over die dingen na maar soms weet ik geen antwoorden op vraagstukken waar ik jaren over nadenk.

Weer een lang bericht maar ik kan ze helaas niet korter maken zonder aantal zaken te vermelden met context.

Hoi Froome,

Dank voor je uitgebreide bericht. Van je afschrijven voelt vast goed. Misschien zit ik er helemaal naast hoor in mijn vorige bericht. Zie het als een prachtige eigenschap dat je kunt dromen, dat je ambities hebt. Het betekent wel dat je ook teleurgesteld kunt worden, maar dat is het risico van dromen najagen. Geen overwinning zonder risico's. Dat zul je in de sport ook meemaken. Het valt me op dat je wel erg in de slachtofferrol zit. Dat is geen oordeel (je mag hier zoveel klagen als je wil, lucht lekker op  ), maar slechts een observatie. 
Denk je dat als je prof bent dat dan alles zal meezitten? Dat je steeds een goed seizoen hebt en dat alles meezit? Ik denk dat je het moeilijk gehad hebt thuis, en dat je niet veel aan je vader hebt gehad wat dit betreft, maar nu wordt het tijd om zelf de regie te nemen. Jezelf nu nog afhankelijk van hem opstellen heeft geen zin. Als je iets wilt bereiken moet je het zelf doen. Misschien moet je eens wat boeken lezen van mensen die hun dromen hebben bereikt en hoe ze daarvoor hebben moeten vechten. Als jij denkt dat je het kunt, geef het dan niet op. Weef inventief. Zoek naar manieren om kennis op te doen of contact te krijgen met mensen die je wel kunnen helpen. Als je voor je gevoel echt alles hebt geprobeerd, maar het lukt toch niet, dan zul je dat moeten accepteren. Dat zal lastig zijn, maar je zult zien dat ook al heb je niet bereikt wat je eerst wilde je toch een gelukkig en inspirerend leven kunt leiden. En het zou me helemaal niet verbazen als er zich weer nieuwe dromen aandienen. Dat alles doet natuurlijk niets af aan het verdriet dat je voelt over het gemis aan steun van je ouders. Dat mag er ook zijn.

Hoe zit het met je sociale contacten by the way? Heb je vrienden waarbij je een beetje kunt ontspannen en van je af kunt praten?

Groet, J@n

Hi J@n,

Ik lees veel over (oud)profrenners, trainingen en over doorzettingsvermogen van anderen, al jaren en doe ik zelf ook, doorzetten en ben al 2,5 bezig met trainingen en zelf dingen aanpakken. Dit is ter verduidelijking, niet voor verkeerd daglicht momenten, dat wil ik niemand aandoen.
Ik heb al jaren zoiets van dat ik zelf dingen leer ipv van mijn ouders . Ik doe dingen als koken, de was voor mijzelf en andere huishoudelijke dingen soms voor jaren en het zelf leren voelt beter dan door ouders dingen geleerd krijgen heb ik gemerkt. (Tot zo ver in over mijzelf vertellen wat ik goed kan, anderen mogen daar over oordelen, ik krijg dat niet over mijn hart, krijg er een niet zo lekker gevoel van als ik dat over mijzelf moet doen XD)

Ik begrijp je bericht, ik zal later juist profijt hebben van mijn tijd nu en ik zal dat meenemen, heb ik geleerd. Mensen die vroeger van minder kwamen en uiteindelijk succesvol werden, hadden juist veel aan hun mindere vroegere periode. Alleen zit ik met veel onduidelijkheid over wat ik als back-up wil doen later en hoe, want van 9 tot 5 op kantoor of thuis werken houd ik niet goed vol. 

Ik heb al jaren dat ik bepaalde auto's wil rijden later. Nee, geen Porsche of Lamborghini maar Renault of Mercedes, etc, betaalbare.  Ook wil ik een bepaald soort huis, geen villa maar een medium met leuke tuin en vrijstaand. Een leuk gezin ook, alleen als je met vragen zit en dingen als school of sport lopen niey zoals je wilt en je geeft dingen aan en er wordt niks gedaan door de mensen die je blijkbaar moeten helpen, dan wordt dat onzeker en ga ik er niet meer in geloven, ondanks mijn leeftijd. Ik snap niet waarom het bij anderen wel lukt en bij mij niet en ik geen hulp krijg van mensen thuis, ondanks jaren dingen aangeven met sport. School gaat dit schooljaar niey zo goed en sinds vorig jaar na februari niet zo vlekkeloos meer en ondanks oefenen wordt ik niet beter praktisch  maar snap ik psychisch helemaal wat ik moet doen.

Qua contacten heb ik volgende jaren wel goed met wielrennen. Ik heb een oudprof die ons helpt en hij heeft verdere contacten dus daar komt het goed.
Ik heb 1 vriend waarmee ik in vakanties wat leuks doe en soms mee chat. Ik praat met niemand hierover , ik hoef die extra aandacht of anders gezien worden liever niet en wil hun niet lastigvallen ermee. Mijn vriendenwereld is klein maar fijn, ik weet welke mensen erin horen.

Een korter bericht met misschien minder context maar weet voor nu niet erg veel meer, vragen beantwoorden gaat soms moeilijk bij mij en soms te snel om op te noemen

Hoi Froome,

Mooi dat je een vriend heb waar je leuke dingen mee onderneemt. Het is op zich verstandig om je vriend niet te overladen met al je zorgen en depressieve gevoelens, maar je kunt er natuurlijk wel eens iets over zeggen. Misschien staat hij er wel voor open.

Als je geen prof-wielrenner wordt wil dat nog niet zeggen dat je dan dus op kantoor terecht komt. Er zijn tal van banen met wat meer afwisseling of avontuur. Mensen met depressie hebben nogal eens de neiging om zwart-wit te denken en dat merk ik bij jou ook een beetje.
De angst van het mogelijk niet krijgen wat je wilt (auto/huis/gezin) heeft je helemaal in de greep. Als je vanuit die angst leeft, leef je niet echt in het hier en nu. Kun je nog wel genieten van de kleine dingen? Als je wat lekkerder in je vel komt te zitten gaan de dingen vanzelf makkelijker. Bovendien merk je dan dat je die auto/huis/gezin niet nodig hebt om gelukkig te zijn. Het zou leuk zijn, maar ook zonder kun je gelukkig zijn. Om dat te bereiken heb je hulp nodig en jij bent de enige die bij de hulpverlening kun aankloppen.


Goed weekend!

Groetjes, J@n

Hoi Froome,

Mooi dat je een vriend heb waar je leuke dingen mee onderneemt. Het is op zich verstandig om je vriend niet te overladen met al je zorgen en depressieve gevoelens, maar je kunt er natuurlijk wel eens iets over zeggen. Misschien staat hij er wel voor open.

Als je geen prof-wielrenner wordt wil dat nog niet zeggen dat je dan dus op kantoor terecht komt. Er zijn tal van banen met wat meer afwisseling of avontuur. Mensen met depressie hebben nogal eens de neiging om zwart-wit te denken en dat merk ik bij jou ook een beetje.
De angst van het mogelijk niet krijgen wat je wilt (auto/huis/gezin) heeft je helemaal in de greep. Als je vanuit die angst leeft, leef je niet echt in het hier en nu. Kun je nog wel genieten van de kleine dingen? Als je wat lekkerder in je vel komt te zitten gaan de dingen vanzelf makkelijker. Bovendien merk je dan dat je die auto/huis/gezin niet nodig hebt om gelukkig te zijn. Het zou leuk zijn, maar ook zonder kun je gelukkig zijn. Om dat te bereiken heb je hulp nodig en jij bent de enige die bij de hulpverlening kun aankloppen.


Goed weekend!

Groetjes, J@n

Hi J@n,

Ik hoop dat je een goed weekend hebt gehad. Bij mij ging het oke, had zaterdag lang getraind en de rest niey veel gedaan aan school, bijgehouden wat belangrijk was.

Ik ben bezig met een studie informatica, maar vind de niet codeer dingen het 'leukste'.  Ik vraag mij soms af way ik daar doe, aangezien ik met niks echt goed ben en maar een deel opsla van de les. Ik heb geen idee wat ik wil doen en wat ik leuk vind. Mijn pa zei dat je er wiskunde of wiskundige denken voor nodig had en aangezien ik wiskunde als favoriete vak had op Havo (Wiskunde B en D gehad) dacht ik dat dat zou aansluiten daarop, met de prikkels die ik leuk vind (en nog achtergrondinfo maar wordt anders te lang). Dit is echter niet het geval. Ik is niet waar ik op had gehoopt de plezier te krijgen die ik zoek met het resultaat van succes. 
Zowel dit als wat er met wielrennen werd verteld (gewoon lekker fietsen, je moet niet zeiken maar gewoon rijden, eerst bij het peloton rijden en dan trainingen) heeft geen resultaten gebracht zoals ik vertelde wat ik wilde, aan mijn ouders en dit geeft mij het gevoel alsof er tegen mij wordt gelogen en daar ga ik oa stuk van, al sinds mijn 11e (toen lagere school nog, tegen mij zeggen dat 6jes genoeg zijn voor havo, tegen mijn tweelingbroer prijzen als hij een 7 haalde en de volgende keer gaan voor de 8 en ik zag niet mijn maximale potentie benut worden, pas te laat).
Ik weet niet meer wat de kleine dingen zijn waar ik plezier of iets uithaal. Ik geef wielrennen bij een nieuwe club en omgeving een jaar de tijd, al zie ik geen vooruitgang dan ga ik dingen overwegen, misschien wel stoppen...

Ik had vroeger veel plezier in dingen,  maar die plezier heb ik niet echt meer zoals vroeger. Na enige tijd gaat het weg en dan doe ik het lange tijd niet meer.
Ik was nooit een prater en zo sta ik ook bekend. Ik wilde altijd zelf bezig zijn met dingen en in rust zijn, al sinds ik naar school ga eigenlijk. Docenten en mentoren zeggen meer op te schieten met anderen en meer mijzelf te tonen omdat ik zo goed kan zijn, maar ik zie het niet, dat speciale. Een mentor zag volle potentie in mij en zei nooit op te geven, toen geloofde ik erin piloot ge worden en hii zei dat ik het zou worden, alleen ik acht die kans nog klein en ben gewoon kapot van binnen, alles mislukt en zonder resultaat behalen gaat plezier erin ook weg. 

Ik wil mijn gezin hier en mijn familie niet lastigvallen met dingen als lichte depressie of angst of iets anders mis met mij en dat ik naar hulp moet. Mijn wereld is al stuk maar gaat dan al helemaal stuk.... 
Naar mijn oma gaan (ging er afgelopen zondag heen, eens in de zoveel weken ) doet mij altijd goed, al sinds kleine jongen. De sfeer daar is altijd nostalgisch goed en zie soms dingen van mijzelf van vroeger. Door overlijden van mijn opa heeft dat mentaal denk ik nog steeds zijn littekens, ga er niet te diep op in maar kan momenten nog zo voor de geest halen, als een van de weinige dingen zo helder. 
Dan heb ik een leuke tijd daar, maar als ik thuis ben voelt het niet meer prettig. De kleine jongen is compleet veranderd en ongelukkig. 
Ik zie veel niet meer zitten, ik ga met een minder leuk gevoel mijn ochtend tegemoet en zelfde sluit ik af. Wordt deze maand 20 en wil niet ongelukkig en hetzelfde voelen als elke andere dag de afgelopen jaren, hetzelfde en geen resultaat halende dag en hopen dat het snel voorbij is.