Hoi,

Mijn naam is Jayco en ik kamp al een lange tijd met depressie. Ik heb al jaren last van depressieve gedachten (waaronder ook suïcidale gedachten, gelukkig heb ik daar een weerstand tegen om mezelf niks aan te doen), maar heb hier nooit over durven praten. Ben gepest van mijn 7e tot mijn 15e. Ik ben verder erg sociaal maar mijn vertrouwen in mensen is flink naar de klote door slechte ervaringen. 

Tot ongeveer een maand gelden. Toen ik een meisje heb leren kennen die tot een jaar geleden ook erg depressief was. Door haar ben ik er ook over gaan praten, want ik ken verder niemand die er (momenteel) ook mee te maken heeft, althans dat dacht ik... Ik heb mijn hele verhaal kunnen doen bij haar, want het voelde op de een of andere manier erg goed. Stiekem heb ik ook wat gevoelens voor haar wat het nog wat lastiger maakt. Maar toen ik mijn verhaal heb kunnen doen en ze veel van me wist. Hield ze het heel erg stil. Heb nog meerdere malen een berichtje gestuurd met een soort van hulp vraag en nog wat anders, maar dat doet er niet erg toe. Heb me flink af liggen vragen of ik dan had fout gezeten. Ik heb ook berichten gestuurd, altijd 's nachts, waar ik dingen in geschreven heb die zij opvatte die ik nooit heb bedoeld. Want wanneer ik die berichten terug las, heb ik die nooit zo bedoeld.

Een paar weken later, zat ik echt op het punt mezelf op te vreten en wilde ik met haar praten. Wat ze gelukkig wilde. Maar eigenlijk alleen om te vertellen dat ze geen contact meer wilt en dat ze bang zou zijn omdat wanneer ik mezelf iets aan zou doen, ze daar een soort van verantwoording voor zou voelen. Ik heb zelf niks kunnen zeggen want in dat gesprek klapte ik totaal dicht, mede omdat mijn hoofd constant vol zit en ik het moest verwerken wat zij allemaal gezegd had. Al heb ik lang niet alles kunnen opslaan wat ze gezegd had.

Hierover heb ik me echt, maar dan ook echt kut gevoeld. Want verder heb ik geen leedtijdsgenoten in de buurt wonen. Ik ben ook verhuisd midden in lockdown. Ik heb er met mijn ouders over gepraat en een brief geschreven aan haar. Die persoonlijk bij haar in de brievenbus gedaan en tot nu toe (twee weken nadien) geen reactie. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ben desperate om antwoord te krijgen op de dingen die ik haar nog had willen vragen.

Als dit verhaal een beetje slordig en warrig in elkaar steekt, im sorry, mijn hoofd zit zooooo vol

~ Jayco

Hoi Jayco,

Welkom op het forum.
je verhaal delen is een eerste stap.
Een meisje of relatie kan misschien verleidelijk zijn...ze kan immers je aandacht geven en je verhaal aanhoren.
De ander kan helaas niet je probleem oplossen, hooguit tijdelijk verminderen.
Begrijp wel hoe je het ervaart door hoe je het beschrijft
Probeer hier je verhaal en gevoel op te schrijven en evt contact te zoeken met een psycholoog via je huisarts.

Sterkte Jayco,

Desireless

Hoi Jayco,

Welkom op het forum.
je verhaal delen is een eerste stap.
Een meisje of relatie kan misschien verleidelijk zijn...ze kan immers je aandacht geven en je verhaal aanhoren.
De ander kan helaas niet je probleem oplossen, hooguit tijdelijk verminderen.
Begrijp wel hoe je het ervaart door hoe je het beschrijft
Probeer hier je verhaal en gevoel op te schrijven en evt contact te zoeken met een psycholoog via je huisarts.

Sterkte Jayco,

Desireless

Hey Desireless,

Gelukkig is er al hulp gezocht en loop ik al een paar weken bij een psycholoog, gelukkig was het er eentje die geen wachttijd had, anders niet goed afgelopen denk ik... :/
Mijn psycholoog begrijpt mij wel goed, dus haar vertel ik ook alles. Verder is er niemand waar ik het idee heb die mij begrijpen, op die meid na... heb het gevoel dat zij de enige is die mij begrijpt. Het is gewoon fijn om iemand te hebben naast een psycholoog die je begrijpt, want die zie ik maar eens in de week, en weken duren zooooo lang...

~ Jayco

Hoi J, 

Vertel eens wat over jezelf . Wat is je leeftijd, wat doe je door de dagen heen ? Waar werk je bij je psych, wat voor behandeling volg je?

Ik denk dat  t meisje wel heeft aangegeven waar bij haar de grens ligt. Stop met contact zoeken, ieder volgt zijn eigen pad , zij ook, en ze kan je nood niet ledigen en loopt met die van haarzelf  
Soms kunnen paden samen lopen, al dan niet tijdelijk, hier gaat dat niet. 

Groet, Mabel

Mooi gezegd Mabel.

Ik heb een goede vriendin gehad die haar doodswens vaak met mij deelde en veel contact zocht. Uiteindelijk had ze professionele hulp en had ik eigenlijk gehoopt dat ze haar gevoelens dáár verder zou bespreken en dat er iets ondernomen kon worden (opname, ambulante hulp oid). Toen bleek dat ze bij haar psycholoog alleen halve waarheden vertelde en daarbuiten doorging met mij benaderen.

Dan appte ze bijv dat ze langs het spoor liep.

Ik weet dat dit een ander verhaal is en niet jouw verhaal. Maar ik kan wel zeggen dat ik het contact verbroken heb omdat ik ook zag dat het haar niet verder ging helpen. En ik ging er aan onderdoor met me telkens afvragen of ze nog leefde. Dus ik raad je aan het contact met de psycholoog goed te houden maar de vriendin te laten gaan. Ze wil geen contact meer.

Graag wil ik hier wel wat nuance aanbrengen.

Er word vaak geroepen dat mensen die in de put zitten/ met zichzelf in de knoop/  over zelfdoding nadenken, mééér zouden moeten gaan praten met omgeving zodat ze er niet alleen mee zitten ect. 

In de praktijk is het dus ook zo dat niet iedereen hiermee weet om te gaan. Ligt niet persé aan de verteller, ligt ook niet persé aan de ontvanger. 

Dus wat dat betreft, Jayco, wat moedig van je dat je dat meisje in vertrouwen hebt vertelt over je depressie. En heel verdrietig dat het uiteindelijk zo heeft moeten lopen. Eindelijk iemand waarbij je het gevoel had begrepen te worden en nu wil degene geen contact meer. Ik kan me voorstellen dat dat echt pijn doet. 

Je schrijft dat je je ook begrepen voelt bij je psychologe. Dat is wel fijn. Misschien kun je bespreken om (even tijdelijk) de frequentie van gesprekken iets te verhogen om deze situatie (wat nog eens bovenop je al bestaande depressie erbij is gekomen!) te verwerken. 

Probeer te begrijpen dat, ondanks dat zij misschien in hetzelfde schuitje zit, ze het misschien niet kan opbrengen om contact met je te houden. Hoe moeilijk het ook is, omdat je nu met onbeantwoordde vragen zit,  is het misschien toch beter om afstand te nemen. Zowel voor jou ( jij blijft immers erachteraan lopen en jezelf pijn doen) als voor haar (misschien kan zij er niet mee omgaan dat jij ook depressieve gevoelens hebt) 

Hopelijk een volgende keer wanneer je dit durft te vertellen dat het dan wel wederzijds steun mag geven... 

Liefs Joy