Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Geen gehoor/begrijpende ouders


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 05-02-2022, 08:44 door FroomeFan. Edit Reason: Stukje vergeten )

Hi,

Ik hen het gevoel niet geluisterd te worden of gehoord te worden door mijn ouders, of niet goed in ieder geval. Met sport/studie vooral. 
Met studie is het duidelijk geworden na maanden lang aangegeven te hebben dat de studie niet leuk is. Ik kreeg eerst dingen als: niet opgeven en gewoon doorgaan, deze periode is moeilijk en je broer had hetzelfde. Uiteindelijk, na maanden aangeven kwam het door, bij mijn moeder in ieder geval en zij heeft actie ondernomen om te luisteren en ook mijn vader aan het goed luisteren te krijgen.

Het deel waar zij nog steeds niet naar mij luisteren is sport. Ik geef al 2 tot 3 jaar aan dat het met training niet lukt, ik niet beter wordt en pijn ervaar tijdens trainingen. Ik moet constant uitleggen waar die pijn zit terwijl ik het al jaren uitleg, maar van negatieve kanten willen zij niks weten en vergeten constant wat er de vorige keer is gezegd. Ook over dingen hoe mijn pa en vroeger al toen ik 11 was ervoor probeerde te zorgen dat ik geen prof werd, terwijl ik dat graag wilde, mag niet over gesproken worden want dat zou volgens mijn ma niet kloppen en mijn pa zwijgt of zegt het is gebeurd... Voor mij voelt het alsof ik de kans nooit heb gehad mijzelf te laten zien, waar er jongens bijzitten waarmee ik heb gereden, die het gelukt is. Het altijd achteraan rijden, zelfs nu, was na een jaar al niet meer leuk, maar ik moest niet zo zeiken en er werd met ach.. het weggewuifd en dat neem ik sinds dien mee in mij...
Over het onderwerp prof worden, ervaar ik mentaal erge last. Ik heb het gevoel nietmeer dat ik het bereik gezien mijn grote achterstand, en ook al geef ik aan dat ik dit zo graag wil en waarom, komen zij met dingen dat dat niet zo erg is omdat ik ervoor leef, alleen voor mij is dat sinds mijn 11e aardig hard aan het knagen, dat ik altijd achteraan rijd en nooit serieus genomen wordt. Het verhaal dat ik hierbij meegeeft aan hun, wat ik met alles van binnen zeg komt niet aan en zij snappen dat gedeelte niet.

Dit alles geeft mij zo'n raar, pijnlijk, verdrietig gevoel en wil graag op mijzelf gewoon wonen en weg om mijzelf proberen te repareren. De opofferingen, tijd en energie die ik vanaf dag 1 heb gestoken om te gaan om prof te worden sinds mijn 11e is voor niks, zo voelt het.  Volgens mijn ouders is het niet erg dat van mijn dromen van vroeger geen een bereikt heb of zal hebben. Ik voel mij zo ondergewaardeerd,  mislukt, weinig kunnend op hoog niveau.Ik snap niet waarom weinig aankomt, na jaren zeggen dat het niet lukt en dat iemand , mijn pa, een kind van 11 gewoon liever mentaal afbrokkelt dan helpt. 
Er wordt gezegd dat ik dit kan gebruiken voor later voor als ik kinderen krijg, maar ben mentaal zo hard te afgrond in geduwd en terug geduwd dat ik niet geloof dat iets later komt zoals ik wil. Verhuizen naar het buitenland wil ik net zo graag als prof worden en het daar uitvoeren, alleen net als alles is het geloof dat ik iets zal bereiken wat ik graag wil gewoon kapot, alles...

Wat kan ik nog doen? Het enige wat ik heb ervaren voor super veel jaren is grootste deel ellende en weet gewoon niet meer hoe het is gelukkig te zijn.
Antwoord

#2

Wat naar dat je je zo voelt FroomeFan
Antwoord

#3

Hee froomfan,

Ik heb niet alles kunnen lezen maar wel het eind.

Ik kan soms ook heel erg voelen dat mijn ouders mij van mijn dromen hebben afgepakt, ik ben nu 32.
Ik zou zeggen als je een veilig alternatief weet ga er dan voor.
Denk in mogelijkheden, soms willen ze je beschermen tot je in rustig vaarwater komt, soms ben je daar al, en is het tijd om actie te ondernemen voor je eigen geluk.

Misschien kan je studeren in Zweden ( gratis)
Misschien kan je voetballes geven in Spanje tijdelijk op vrijwillige basis ofzo kost en inwoning 
Soms moet je een tijdje opnieuw beginnen!

Ik besloot om wel in de buurt te blijven van vrienden en familie.
Maar ik ben sinds ik stabiel wel aan de weg aan het timmeren.
Je kunt van alles doen zo heb ik gewerkt op een boerderij in Zweden dat inspireerde me enorm dus nu wordt ik hovenier.

Soms moet je een stapje terug om verder te komen!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Levi Remi :   • Joy
Antwoord

#4

Pijn is niet fijn. Ik leef al 4 jaar met pijn en dat kan slopend zijn. 

Wat je nog kan doen? 

Ik zou sowieso met een professional gaan praten hierover. Psycholoog of psychiater. Dat heeft mij geholpen.

Er is altijd een uitweg.
Antwoord

#5

(05-02-2022, 20:30)Levi Remi schreef: Hee froomfan,

Ik heb niet alles kunnen lezen maar wel het eind.

Ik kan soms ook heel erg voelen dat mijn ouders mij van mijn dromen hebben afgepakt, ik ben nu 32.
Ik zou zeggen als je een veilig alternatief weet ga er dan voor.
Denk in mogelijkheden, soms willen ze je beschermen tot je in rustig vaarwater komt, soms ben je daar al, en is het tijd om actie te ondernemen voor je eigen geluk.

Misschien kan je studeren in Zweden ( gratis)
Misschien kan je voetballes geven in Spanje tijdelijk op vrijwillige basis ofzo kost en inwoning 
Soms moet je een tijdje opnieuw beginnen!

Ik besloot om wel in de buurt te blijven van vrienden en familie.
Maar ik ben sinds ik stabiel wel aan de weg aan het timmeren.
Je kunt van alles doen zo heb ik gewerkt op een boerderij in Zweden dat inspireerde me enorm dus nu wordt ik hovenier.

Soms moet je een stapje terug om verder te komen!

Hi, tijdje niet gepost maar het gaat nu aardig weer afwaards. Paar keer al dat ik door een nare gedacht in mijn droom, voordat de dag begint, mijn humeur al down is. Dit speelt dan door tot een aardige tijd, ook al heb ik dan niet zulke dromen.
Ik heb het doel om naar Frankrijk te verhuizen, omdat ik hou van dat land. Ik leer al Frans en dat gaat met stapjes steeds beter. Ik wil alleen wel daar aan de slag gaan met een redelijk hoog wielren niveau alleen mijn progressie staat al 3 jaar stil. In april hiervoor een test in het ziekenhuis voor mijn longen want daar gaat iets niet helemaal goed. 

Ik wil gewoon dat het leed wat mij is aangedaan kan worden teruggedraaid, dat ik 10 jaar terug kan en het liefst, klinkt hard miss, maar met een andere vader miss kan beginnen. Er is geen gehoor en hij heeft aardig veel daarmee gewoon kapot gemaakt, zowel met datgene (wat ik graag deed en beter in wklde worden maar hij wilde dat niet zo heb ik de indruk) als het mentale, wat al niet hoog was en daardoor al 10 jaar slecht gaat, bijna ieder jaar wel netto wat erger.
Hoe wordt ik gelukkig zoals ik wil? Ik probeer vanalles maar niks helpt. Het kan toch niet zo zijn dat alles bij mij mislukt? Ik wil niet zo lang met al deze ellende verder leven en wil dat het gaat lopen en gaan zoals ik wil...
Antwoord

#6

Hoi F, 

Misschien kun je eens met het iemand gaan praten over dit alles. Het blijft je dwarszitten . Misschien hoeft dat hélemaal niet.

Sterkte .
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Weet me geen raad meer Started by Kenzo
6 Replies - 629 Views
13-04-2023, 11:43
Laatste bericht: Kenzo
  Geen reactie Started by Joy
8 Replies - 1,276 Views
21-07-2022, 12:18
Laatste bericht: Alex058
  Ik weet geen raad meer Started by Diene
8 Replies - 1,759 Views
01-03-2022, 18:36
Laatste bericht: Jupiter
23-12-2021, 22:37
Laatste bericht: Mabel
  Geen rust door extreme angst. Started by Dwight
7 Replies - 1,672 Views
19-12-2021, 02:00
Laatste bericht: Joy
  Gescheiden ouders Started by nien.xoxo
3 Replies - 858 Views
01-12-2021, 20:08
Laatste bericht: nien.xoxo
10-11-2021, 22:27
Laatste bericht: FroomeFan
  Geen zin om te praten Started by Nick
1 Replies - 661 Views
21-10-2021, 14:26
Laatste bericht: EindJ
  * geen idee * Started by Joy
10 Replies - 1,842 Views
18-10-2021, 02:14
Laatste bericht: Joy
13-10-2021, 21:53
Laatste bericht: FroomeFan



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)