Dat gevoel van jezelf kwijt zijn
Van niet meer die flinke meid zijn
Een leeg omhulsel van binnen dood
Wat de spiegel laat zien herken ik niet
Nee, ik ben niet meer die stralende griet
 
Eens kon ik de zon laten schijnen
En genieten van al het kleine
Het leven leek een feest
Maar het is niet meer, die tijd is geweest
 
Wakker worden wil ik liever niet
Maar helaas het is een dagelijks terugkerend verdriet
Wanneer ik in het ochtendgloren mijn ogen weer open
En terecht kom in dat zwarte gat
Wat zou ik graag verdwijnen in dat gat
 
Als een Alice in Wonderland, mezelf er in laten glijden
En dan terechtkomen in een wereld waar ik niets meer hoef te vermijden
In een sprookjeswereld waarin ik alles aankan en niet meer hoef te strijden
En ik iedereen om mij heen weer kan verblijden
Met mijn liefde, humor en mijn lach
 
Ach,
Hou maar op, het is geen sprookje waar ik nu ben,
Het is gewoon de hel
Die ik die ik ooit was is weg en ik ben bang dat ze niet meer terugkomt
Of denken jullie van wel???

Wat een mooi gedicht. Zo herkenbaar. Worstel je hier al lang mee? Ik begrijp dat je ooit een vrolijke meid was, dan zit het wellicht niet in je genen? Depressie kan altijd weer voorbij gaan, maar dat lijk je niet (meer) te geloven. Wil je daar misschien iets over vertellen?

Veel sterkte en liefs,
Alais