Ik voel me net als het weer kan zijn... 
Niet in de Wolken... 
Niet blij of zonnig... 
Maar met buien.. 

En ik wil me niet verschuilen achter een lach op mn Gezicht... 
Of schuilen onder een afdak met mijn ogen dicht... 

Ik wil zien waarom mijn zon slechts schijnt... 
achter hemelsdikke wolken... 
Achter de grote druppels... 
Maar hé angst... ja... jij... Ga eens even opzij, want ik wil zien waar ik zo bang voor ben...

Niemand weet wat ik zie door deze ogen...
Ben ik een dromer... 
Ben ik fantasie... 
Of is alles een spook tocht 

Niemand voelt wat ik voel
hier diep van binnen...
Zou ik het verzinnen..
Wat ik voel? Is het echt? 

Niemand weet wat ik denk
Tussen mn Oren...
Hier in mn Doolhof...
Waar geen Exit is...

Niemand hoort wat ik zeg 
Zeg ik het wel echt 
Is het een verbeelding 
Of heeft iedereen zijn oordeel al klaar? 

Het denken schijnt het altijd beter te weten... 
Altijd zijn eigen ideeën... 
Maar ik wil niet meer oordelen...
Ik wil alleen maar zijn..
Niet waar ik gebleven was...
En niet waar ik straks zal zijn...
Maar hier en nu ❤️

Heel mooi 

heel mooi hoor

Mooi hoor Eline, fijn dat je het deelt.