Hoi.
Na lang aarzelen heb ik me aangemeld op dit forum.
Al een aantal herkenbare zaken " gezien"
Bjj mij is het een jaar of 7 geleden begonnen met een burn- out.
Ik ben van baan veranderd en doorgegaan met mezelf bewijzen en niet toegeven dat ik moe was en rust nodig had.
Ik werd steeds lastiger voor mezelf en mijn omgeving.
Het liefst wilde ik me ergens verstoppen waar niemand me kon vinden.
En uiteindelijk was ik het leven moe.
Nooit een actieve poging ondernomen.  Dat wilde ik mijn familie niet aandoen.
Maar hopen dat je niet meer wakker wordt dag na dag.
Dit voorjaar na een gesprek met een vriendin de knoop doorgehakt en hulp gezocht. 
Het gaat inmiddels een stuk beter.
Maar ik blijf zitten met dat gevoel dat ik het niet erg zou vinden om morgen niet meer wakker te worden.
Gaat dit ooit over of moet ik dat gevoel accepteren ??

life is just not simple

ik denk dat zodra je eenmaal zelf helemaal goed op je plek zit en geen (erge) problemen meer om je heen hebt dat het een stuk beter moet gaan! 
Ik ken het gevoel maar al te goed dat zelfmoord geen optie is, maar dat je het liefst toch niet meer wakker wilt worden. Ik denk dat je toch misschien nog wat dingen in het leven mist? Zodra je een rede hebt om voor iemand/iets te leven denk ik vast wel dat het gevoel verdwijnt
Als je het wilt/kan is het nemen van een huisdier (vooral een hond) als je die nog niet had, een goede optie

Wander, there's no return. Keep moving on as the paradise burns

Dank je.
Je hebt denk ik gelijk dat ik nog iets in mijn leven mis.
Alleen ..wist ik maar wat.
Genoeg lieve mensen om me heen en ook huisdieren
Heb je tips over goede literatuur  over zingeving?

life is just not simple

Register or login to view the content

Goedenavond,

Wil je misschien ( mag fictief zijn) een voornaam noemen, vind ik wat persoonlijker. Moet niet hoor.

Je hebt denk ik gelijk dat ik nog iets in mijn leven mis.
 Alleen ..wist ik maar wat. 

Wat je hier boven schrijft herken ik wel.
Ik heb mijn gehele leven nogal krampachtig in het leven gestaan. Wel gewoon huisje boompje beestje maar was nooit echt mijzelf.
Nog op mijn werk, nog in mijn relaties. Ook ik ben tegen een zware burn-out aangelopen, heeft jaren geduurd. Pas drie jaar geleden ben ik serieus bij mijzelf gaan stilstaan. Reden na weer een zware depressie wilde ik niet meer zo in het leven staan.
Wilde mijzelf eindelijk is gaan leren waarderen, een hernieuwd zelfvertrouwen vinden. Ik ben toen voor het eerst gaan leren leven.
Stapje voor stapje keuzes gaan maken op basis van "dat voelt echt goed".

Herken je hier iets in?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Ik herken mezelf erin. Ik zou het geen eens erg vinden als er iets gebeurt, maar zoals jij al zei ik kan het mijn familie niet aan doen en kan mijzelf geen pijn doen. Heb al aantal keer bijna overwogen. Het is best ernstig. HEb je al tegen wie je praat dit gezegd? Ik heb zelf  [font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Dat ik heel moe ben. Van leven en uitgeput. De mensen om mijn heen zeggen steeds komt goed, je gaat je beter voelen. Maar het voelt niet zo. Ik hoop dat het beetje helpt [/font][/font]

Oja, ik herken je verhaal en zeker het deel...morgen hoef ik niet meer wakker te worden hoor. Het is goed geweest allemaal.

Maar ja....er zijn nog kinderen die mij nodig hebben, mijn werk in de zorg, mensen die mijn hulp nodig hebben. En maar doorgaan....eigenlijk moet ik eens aan mezelf gaan denken.
Alleen dat gaat niet he ;-)

Wens je sterkte en wie weet vind je, net als ik, iets om uit het diepe dal te komen.