Lieve allemaal,

Depressie, ongelukkig zijn, zwaarmoedigheid, eenzaamheid... het suddert al achttien jaar en bepaalt mijn leven aanzienlijk. Ik ben nu 30. Ik ben weer mijn baan kwijt, derde keer in zeven jaar. Wéér burn-out, en deels ook bore-out. Klinkt dramatisch, maar deze keer is de definitieve les gebleken dat dergelijk werk totaal niet bij mij past. Dit komt volgens mij door een beschadiging die ik iedere dag voel. Een kantoorbaan in teamverband doet mij namelijk zeer veel pijn, althans, het triggert een jeugdtrauma, een fundamentele beschadiging uit mijn jeugd. De sociale druk is ondraaglijk en ik voel me in groepen mensen altijd ontiegelijk eenzaam, verstoten, verwaarloosd. Ik voel me ontzettend alleen met mijn gevoelens en mis zachtheid, schoonheid, kwetsbaarheid, liefde. Dat ik alleen woon en een karige sociale kring heb, versterkt dat ook alleen maar, en ik gedij helemaal niet goed op social media, maar daar is mijn beschadiging, denk ik, ook de oorzaak van.

Werkgerelateerd is de term "beschadiging" wel relatief, denk ik. In relatie tot een geestdodende kantoorbaan associeer ik mijn gevoelens met een "beschadiging". Terwijl, als ik werk zou hebben waar ik mijn innerlijke wereld in kwijt kan, is het meer een "voedingsbodem" dan een "beschadiging". Ik geloof dat je naar je hart moet luisteren en dat iedere beschadiging ook een voedingsbodem kan zijn, maar ik zoek me een ongeluk. Ik probeer wel mijn passies te inventariseren, in de hoop er ooit iets mee te kunnen gaan doen en mondjesmaat groeit het vertrouwen daarin en word ik iets blijer.

Ik ben nu 30, ben na twaalf jaar therapie en medicatie gestopt en helemaal clean, maar voel desalniettemin al achttien jaar structureel die pijn, die fundamentele pijn. Het wordt dragelijker, maar het went nooit. De eenzaamheid wordt juist zwaarder. Al deze gevoelens hebben mij aan het denken gezet: wat is toch die pijn, die zo fundamenteel aanwezig is, dat het mijn leven bepaalt? Als eerste antwoord daarop zou ik willen geven: uiterste gereserveerdheid in het geloof dat mensen mij echt mogen, echt respect voor mij hebben, echt van mij houden, mij graag in hun buurt hebben, hetgeen altijd een bittere eenzaamheid teweeg heeft gebracht. Dit mag behoorlijk op het conto van mijn ouders, maar met name mijn vader (mijn verhaal staat onder 'Stel je voor' en heet 'Strijd met gevoelens' d.d. 13 november 2021, voor de geïnteresseerden.) Het restant heeft op de basis- en middelbare school zijn oorzaak, in de vorm van pesten, buitensluiten, de aansluiting niet kunnen vinden, wezenlijk anders voelen.

Ik geloof dat iedereen met een pijn, verdriet, trauma, beschadiging, frustratie rondloopt, waaruit (chronische) depressie kan ontstaan, al weten we dit vaak helemaal niet van elkaar (en/of van onszelf...). Voilà, dit forum zou openheid (en inzicht) kunnen geven. Vandaar mijn vraag: wat is de fundamentele beschadiging die jullie ouders (of iemand anders) bij jullie hebben aangebracht, al dan niet bewust? Of wat is de fundamentele beschadiging die jullie in het leven hebben opgelopen?

Ik ben reuze benieuwd en kom graag met lotgenoten in contact!

Liefs, Michael9

Herkenning met je 'beschadigd' voelen Michael.
Voor de zoveelste keer je baan verliezen lijkt me heel verdrietig. Goed dat je van je af schrijft hier, hopelijk lucht dat een beetje op..
Ikzelf voel me eigenlijk niet (meer) eenzaam, soms wel nog eens alleen. Ooit heb ik me geloof ik wel zo gevoeld. Maar na het lezen van veel boeken en kijken van docu's over mensen die ook met het leven worstelen realiseerde ik me dat ik niet de enige ben en dat dat geloof ik gewoon bij ons menszijn hoort. Ook heb ik zo een beetje het idee 'fout' of 'niet normaal' te zijn van me af kunnen schudden. Door heel onze historie en op dit moment zijn er zooo veel mensen met depressieve gevoelens en gedachten.
Dat heeft voor mij beide een verdrietig maar ook een soort gerustgevend gevoel gegeven, we zijn niet de enige die met het leven worstelen! 
Daarnaast ben ik gaan proberen ontdekken wat ik leuk vond. Zonder baan, zonder relatie, had ik genoeg ruimte om te ontdekken (alleen financieël dan vaak niet alles hahaha) en daarbij had ik eerst ook het idee dat ik mijn grootste passie moest vinden. Nu heb ik dat wat genuanceerd en kijk ik naar kleine passies die me een tijd bezig kunnen houden, vooral het leven zelf ontdekken en daarmee ben je nooit klaar! Wat is het volgende wat ik nog wil proberen? 
Ik ben o.a. salsa- les gaan doen een tijdje, heb een tijdje Spaans les gevolgd, ben gaan boksen. Allemaal met het idee om gewoon te ontdekken wat ik ervan vond, open verwachting. En dat is moeilijk als je altijd alleen gaat en eerst weinig aansluiting ervaart. Ik bedacht een tijdslengte (bv. 2 maanden) waarin ik zou gaan testen wat ik ervan vond. Vond ik het niks of voelde ik me niet fijn dan stoppen ermee. Even tijd nemen om te reflecteren en weer iets anders proberen.
Inmiddels al jaren verder, en nu heb ik me vastgebeten in het idee alsnog een diploma te gaan halen.



Hopelijk heb je iets van inspiratie aan mijn verhaal
(en ook ikzelf als ik weer in een crisis zit, om mezelf te herinneren, haha) 

Groet

Herkenbaar Michael, 

Hier ook n beroerd fundament en beschadigd   basisvertrouwen in mezelf en in de ander. Onveilige jeugd ,  slecht gehecht ,  pest en uitsluiting verleden, gevolg: cptss ,type vroegkinderlijke chronische traumatisering.  
Toxische eenzaamheid heet t verschijnsel waar jij op doelt, maar n filosoof gebruikte ooit de term exicentele gebrokenheid  ,  die vind ik persoonlijk beter. 

Nou tja , met andere woorden  eenzaam in je kern , schade in het verbinden .  Ingewikkeld en lastig dragen dit, sijpelt echt overal doorheen. 
Maar desondanks  ben ik er er toch nog steeds , en jij ook. 

Groetjes, hoop meer van je te lezen!

Toxische eenzaamheid vind ik zo naar klinken..
Alsof de persoon die eenzaam is dan ook "toxisch" 
zou zijn..  nou, lekker dan ( sarcasme )

Ik vond een interessant stukje op internet 
https://faktor5.nl/existentiele-eenzaamheid/

Ik ook Joy. Ik vind het ook geen prettige term. Snap  zo ongeveer wel wat daarmee bedoeld wordt maar nee , niet prettig/ treffend. 

Liefs!

.......... Verwijderd, omdat ik het te persoonlijk vind bij nader inzien. Ik stop ook met het forum. Mijn persoonlijkheid is niet geschikt voor een forum. Te veel pijn en verdriet levert het me op. Trek me dus terug. Bedankt en alle goeds voor iedereen. 
Groetjes, Alex

Lieve allemaal,

Depressie, ongelukkig zijn, zwaarmoedigheid, eenzaamheid... het suddert al achttien jaar en bepaalt mijn leven aanzienlijk. Ik ben nu 30. Ik ben weer mijn baan kwijt, derde keer in zeven jaar. Wéér burn-out, en deels ook bore-out. Klinkt dramatisch, maar deze keer is de definitieve les gebleken dat dergelijk werk totaal niet bij mij past. Dit komt volgens mij door een beschadiging die ik iedere dag voel. Een kantoorbaan in teamverband doet mij namelijk zeer veel pijn, althans, het triggert een jeugdtrauma, een fundamentele beschadiging uit mijn jeugd. De sociale druk is ondraaglijk en ik voel me in groepen mensen altijd ontiegelijk eenzaam, verstoten, verwaarloosd. Ik voel me ontzettend alleen met mijn gevoelens en mis zachtheid, schoonheid, kwetsbaarheid, liefde. Dat ik alleen woon en een karige sociale kring heb, versterkt dat ook alleen maar, en ik gedij helemaal niet goed op social media, maar daar is mijn beschadiging, denk ik, ook de oorzaak van.

Werkgerelateerd is de term "beschadiging" wel relatief, denk ik. In relatie tot een geestdodende kantoorbaan associeer ik mijn gevoelens met een "beschadiging". Terwijl, als ik werk zou hebben waar ik mijn innerlijke wereld in kwijt kan, is het meer een "voedingsbodem" dan een "beschadiging". Ik geloof dat je naar je hart moet luisteren en dat iedere beschadiging ook een voedingsbodem kan zijn, maar ik zoek me een ongeluk. Ik probeer wel mijn passies te inventariseren, in de hoop er ooit iets mee te kunnen gaan doen en mondjesmaat groeit het vertrouwen daarin en word ik iets blijer.

Ik ben nu 30, ben na twaalf jaar therapie en medicatie gestopt en helemaal clean, maar voel desalniettemin al achttien jaar structureel die pijn, die fundamentele pijn. Het wordt dragelijker, maar het went nooit. De eenzaamheid wordt juist zwaarder. Al deze gevoelens hebben mij aan het denken gezet: wat is toch die pijn, die zo fundamenteel aanwezig is, dat het mijn leven bepaalt? Als eerste antwoord daarop zou ik willen geven: uiterste gereserveerdheid in het geloof dat mensen mij echt mogen, echt respect voor mij hebben, echt van mij houden, mij graag in hun buurt hebben, hetgeen altijd een bittere eenzaamheid teweeg heeft gebracht. Dit mag behoorlijk op het conto van mijn ouders, maar met name mijn vader (mijn verhaal staat onder 'Stel je voor' en heet 'Strijd met gevoelens' d.d. 13 november 2021, voor de geïnteresseerden.) Het restant heeft op de basis- en middelbare school zijn oorzaak, in de vorm van pesten, buitensluiten, de aansluiting niet kunnen vinden, wezenlijk anders voelen.

Ik geloof dat iedereen met een pijn, verdriet, trauma, beschadiging, frustratie rondloopt, waaruit (chronische) depressie kan ontstaan, al weten we dit vaak helemaal niet van elkaar (en/of van onszelf...). Voilà, dit forum zou openheid (en inzicht) kunnen geven. Vandaar mijn vraag: wat is de fundamentele beschadiging die jullie ouders (of iemand anders) bij jullie hebben aangebracht, al dan niet bewust? Of wat is de fundamentele beschadiging die jullie in het leven hebben opgelopen?

Ik ben reuze benieuwd en kom graag met lotgenoten in contact!

Liefs, Michael9

---

Lieve allemaal,

Depressie, ongelukkig zijn, zwaarmoedigheid, eenzaamheid... het suddert al achttien jaar en bepaalt mijn leven aanzienlijk. Ik ben nu 30. Ik ben weer mijn baan kwijt, derde keer in zeven jaar. Wéér burn-out, en deels ook bore-out. Klinkt dramatisch, maar deze keer is de definitieve les gebleken dat dergelijk werk totaal niet bij mij past. Dit komt volgens mij door een beschadiging die ik iedere dag voel. Een kantoorbaan in teamverband doet mij namelijk zeer veel pijn, althans, het triggert een jeugdtrauma, een fundamentele beschadiging uit mijn jeugd. De sociale druk is ondraaglijk en ik voel me in groepen mensen altijd ontiegelijk eenzaam, verstoten, verwaarloosd. Ik voel me ontzettend alleen met mijn gevoelens en mis zachtheid, schoonheid, kwetsbaarheid, liefde. Dat ik alleen woon en een karige sociale kring heb, versterkt dat ook alleen maar, en ik gedij helemaal niet goed op social media, maar daar is mijn beschadiging, denk ik, ook de oorzaak van.

Werkgerelateerd is de term "beschadiging" wel relatief, denk ik. In relatie tot een geestdodende kantoorbaan associeer ik mijn gevoelens met een "beschadiging". Terwijl, als ik werk zou hebben waar ik mijn innerlijke wereld in kwijt kan, is het meer een "voedingsbodem" dan een "beschadiging". Ik geloof dat je naar je hart moet luisteren en dat iedere beschadiging ook een voedingsbodem kan zijn, maar ik zoek me een ongeluk. Ik probeer wel mijn passies te inventariseren, in de hoop er ooit iets mee te kunnen gaan doen en mondjesmaat groeit het vertrouwen daarin en word ik iets blijer.

Ik ben nu 30, ben na twaalf jaar therapie en medicatie gestopt en helemaal clean, maar voel desalniettemin al achttien jaar structureel die pijn, die fundamentele pijn. Het wordt dragelijker, maar het went nooit. De eenzaamheid wordt juist zwaarder. Al deze gevoelens hebben mij aan het denken gezet: wat is toch die pijn, die zo fundamenteel aanwezig is, dat het mijn leven bepaalt? Als eerste antwoord daarop zou ik willen geven: uiterste gereserveerdheid in het geloof dat mensen mij echt mogen, echt respect voor mij hebben, echt van mij houden, mij graag in hun buurt hebben, hetgeen altijd een bittere eenzaamheid teweeg heeft gebracht. Dit mag behoorlijk op het conto van mijn ouders, maar met name mijn vader (mijn verhaal staat onder 'Stel je voor' en heet 'Strijd met gevoelens' d.d. 13 november 2021, voor de geïnteresseerden.) Het restant heeft op de basis- en middelbare school zijn oorzaak, in de vorm van pesten, buitensluiten, de aansluiting niet kunnen vinden, wezenlijk anders voelen.

Ik geloof dat iedereen met een pijn, verdriet, trauma, beschadiging, frustratie rondloopt, waaruit (chronische) depressie kan ontstaan, al weten we dit vaak helemaal niet van elkaar (en/of van onszelf...). Voilà, dit forum zou openheid (en inzicht) kunnen geven. Vandaar mijn vraag: wat is de fundamentele beschadiging die jullie ouders (of iemand anders) bij jullie hebben aangebracht, al dan niet bewust? Of wat is de fundamentele beschadiging die jullie in het leven hebben opgelopen?

Ik ben reuze benieuwd en kom graag met lotgenoten in contact!

Liefs, Michael9

Hallo Michael9,

Dit is voor mij allemaal heel herkenbaar.