Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Focus kwijt


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-03-2018, 16:26 door 10rozebloemen.)

Excuus ik heb mijn bericht weer verwijderd.
Antwoord

#2

Hoi!

Sommige dingen die je hier opnoemt zijn erg herkenbaar. Dat gevoel van geen zin te hebben in de dag die voor je ligt, hoe moet je het doorkomen, niet willen zeuren... Ik weet precies hoe je je daarbij voelt. Ofja, redelijk dan toch Smile

Heftig om zo'n periode door te maken juist in je examenjaar. Dan ligt er nog meer druk op je dan anders lijkt mij.

Sporten is niet altijd de oplossing, alhoewel het bij velen wel helpt. Ik geloof dat het endorfine aanmaakt ofzo? Maar houd me daar niet aan vast, dat weet ik ook allemaal niet precies xD

Nu ben ik er zelf onlangs achter gekomen dat er een stoornis bestaat als Dysthymie. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Dysthyme_stoornis)
Het had voor mij ontzettend veel raakvlakken - misschien herken jij er ook iets van jezelf in?

Je bent geen zeur. Onthoud dat. En schrijf het hier gerust van je af, soms helpt dat.
Ik zou overigens wel bij GGZ duidelijk aankaarten waar je mee zit, naast de huidige behandeling dan.

Heel veel succes en sterkte! Laat je weten hoe het gaat?

Groetjes,
Sanna
Antwoord

#3

Hey, bedankt voor je lieve bericht! Sorry dat ik mijn bericht heb verwijderd, ik weet niet eens meer wat ik er allemaal in heb gezet. Ik heb heb het gelezen en herken ook symptomen hiervan. Ik heb sinds kort mijn psycholoog laten weten dat ik met depressieve gedachten rond loop.

Voor mij voelt het in ieder geval verschrikkelijk om er over te praten, omdat ik erover ga piekeren. Ik vind het moeilijk om er met mijn psycholoog over te praten. Mijn vertrouwensband met de psycholoog gaat een beetje achteruit. Ik ben nieuwe medicijnen aan het proberen (geen antidepressiva) om te kijken of het effect heeft, maar ik kwam 2 weken zonder te zitten door ziekte van mijn psycholoog en ik kon diegene niet bereiken. Ik heb dat geaccepteerd, want ziekte is onoverkomelijk. Maar nu is het zo dat ik heb verteld over de negatieve gedachten waar ik mee rond loop, we hebben besloten om een internetbehandeling op te starten en ik moest haar op de hoogte brengen over het medicijngebruik via de mail. Ik heb geen reactie ontvangen en de internetbehandeling is niet gestart. De reden was weer 2 weken ziekte en door het overlijden van iemand uit haar omgeving. Ik ben er zelf niet over begonnen dat ik geen reactie terugkreeg, omdat ik daar niet mee bezig was.

Ik heb respect voor zo'n situatie, want werken in de ggz met dit aan je hoofd is niet niks, lijkt me. Maar ik krijg tegenstrijdige gedachten over de behandeling. Van mij hoeft een behandelaar niet uit te leggen wat de reden van afwezigheid is, ik had liever gehad dat iemand me had laten weten bij wie ik terecht kan tijdens afwezigheid, zodat ik weet waarom ik iemand niet kan bereiken. Ik merk dat ik zelf de neiging heb om de behandeling af te kappen doordat er dingen zijn gebeurt toen ik ben gediagnosticeerd een paar jaar terug.

Mijn eerste behandelaar werd wegbezuinigd en de tweede vertrok na het vaststellen van de diagnose naar een andere afdeling vanuit eigen keuze. Het is zo moeilijk om over je problemen te praten met een vreemde, je weet dat er emoties naar boven komen en wilt deze weg stoppen, maar je moet wel praten want anders kom je niet verder met hulp. Ik voelde me net een spraakwaterval toen ik er voor het eerst over ben gaan praten, want ik wil er aan werken. Aan de andere kant denk ik kon ik het maar terugdraaien. Ik probeer nu niet te veel te hechten aan de behandeling die ik krijg. Jij ook sterkte toegewenst en bedankt voor je moeite!
Antwoord

#4

Hallo 10rozebloemen,

Spraakwatervallen zijn zeer herkenbaar. Er gaat zoveel om je hoofd dat je inderdaad je focus compleet kwijt raakt en verzandt in een tsunami van woorden. Bij mij lucht dat eigenlijk nooit op, omdat ik graag controle houd en die dan juist helemaal kwijt ben.

Na jaren van, voor mij vruchteloze, therapie heb ik een bloedhekel gekregen aan mode verschijnselen als 'handen en voeten geven', 'een plekje geven' etc. Eén zelfhulpmiddel werkte voor mij echter wel, na er trouwens ook eerst flink op te hebben gescholden, en dat is mindfulness. Bij mij helpt het mijn focus terug te krijgen en m'n gedachten weer in banen te leiden.
Zoek een goeie vorm op internet, een app bijvoorbeeld en probeer het.

Succes,
Ray
Antwoord

#5

(06-04-2018, 09:05)10rozebloemen schreef: Hey, bedankt voor je lieve bericht! Sorry dat ik mijn bericht heb verwijderd, ik weet niet eens meer wat ik er allemaal in heb gezet. Ik heb heb het gelezen en herken ook symptomen hiervan. Ik heb sinds kort mijn psycholoog laten weten dat ik met depressieve gedachten rond loop.

Voor mij voelt het in ieder geval verschrikkelijk om er over te praten, omdat ik erover ga piekeren. Ik vind het moeilijk om er met mijn psycholoog over te praten. Mijn vertrouwensband met de psycholoog gaat een beetje achteruit. Ik ben nieuwe medicijnen aan het proberen (geen antidepressiva) om te kijken of het effect heeft, maar ik kwam 2 weken zonder te zitten door ziekte van mijn psycholoog en ik kon diegene niet bereiken. Ik heb dat geaccepteerd, want ziekte is onoverkomelijk. Maar nu is het zo dat ik heb verteld over de negatieve gedachten waar ik mee rond loop, we hebben besloten om een internetbehandeling op te starten en ik moest haar op de hoogte brengen over het medicijngebruik via de mail. Ik heb geen reactie ontvangen en de internetbehandeling is niet gestart. De reden was weer 2 weken ziekte en door het overlijden van iemand uit haar omgeving. Ik ben er zelf niet over begonnen dat ik geen reactie terugkreeg, omdat ik daar niet mee bezig was.

Ik heb respect voor zo'n situatie, want werken in de ggz met dit aan je hoofd is niet niks, lijkt me. Maar ik krijg tegenstrijdige gedachten over de behandeling. Van mij hoeft een behandelaar niet uit te leggen wat de reden van afwezigheid is, ik had liever gehad dat iemand me had laten weten bij wie ik terecht kan tijdens afwezigheid, zodat ik weet waarom ik iemand niet kan bereiken. Ik merk dat ik zelf de neiging heb om de behandeling af te kappen doordat er dingen zijn gebeurt toen ik ben gediagnosticeerd een paar jaar terug.

Mijn eerste behandelaar werd wegbezuinigd en de tweede vertrok na het vaststellen van de diagnose naar een andere afdeling vanuit eigen keuze. Het is zo moeilijk om over je problemen te praten met een vreemde, je weet dat er emoties naar boven komen en wilt deze weg stoppen, maar je moet wel praten want anders kom je niet verder met hulp. Ik voelde me net een spraakwaterval toen ik er voor het eerst over ben gaan praten, want ik wil er aan werken. Aan de andere kant denk ik kon ik het maar terugdraaien. Ik probeer nu niet te veel te hechten aan de behandeling die ik krijg. Jij ook sterkte toegewenst en bedankt voor je moeite!

Heyhey,

Geeft niks, ik ken die momenten soms ook wel van mezelf hoor Wink
Ik had jouw reactie open staan terwijl ik bezig was met reageren, dus zag de verwijdering later pas xD

Piekeren is inderdaad wel een lastig dingetje, ik denk dat we het allemaal te veel doen. 
Wel goed dat je het aan je psycholoog hebt laten weten, maar ik begrijp ook wel dat dat vertrouwen wat minder gaat en je nu niet perse uitkijkt naar therapie - zeker nu er zoveel tijd tussen zit.
Ik zou de eerstvolgende keer dat je met GGZ een afspraak hebt ook zeker vragen na een vervanging bij afwezigheid. Zoiets lijkt me namelijk niet meer dan normaal.

Je bent overigens niet de enige die zoveel last heeft van de reorganisatie van GGZ. Ik heb in mijn omgeving ook meerdere mensen daarover horen klagen, en meen er ook hier iets op het forum over te hebben gelezen.
Volgens mij zijn de wachtlijsten tegenwoordig ook steeds langer aan het worden... Dan vraag je je toch af hoe dat kan eigenlijk he?

Hoop dat je in ieder geval de moed niet verliest en wel naar therapie blijft gaan! (en hoop dat dat ook snel weer goed loopt allemaal!)

Groetjes,
Sanna
Antwoord

#6

(06-04-2018, 19:26)LSanna schreef: Heyhey,

Geeft niks, ik ken die momenten soms ook wel van mezelf hoor Wink
Ik had jouw reactie open staan terwijl ik bezig was met reageren, dus zag de verwijdering later pas xD

Piekeren is inderdaad wel een lastig dingetje, ik denk dat we het allemaal te veel doen. 
Wel goed dat je het aan je psycholoog hebt laten weten, maar ik begrijp ook wel dat dat vertrouwen wat minder gaat en je nu niet perse uitkijkt naar therapie - zeker nu er zoveel tijd tussen zit.
Ik zou de eerstvolgende keer dat je met GGZ een afspraak hebt ook zeker vragen na een vervanging bij afwezigheid. Zoiets lijkt me namelijk niet meer dan normaal.

Je bent overigens niet de enige die zoveel last heeft van de reorganisatie van GGZ. Ik heb in mijn omgeving ook meerdere mensen daarover horen klagen, en meen er ook hier iets op het forum over te hebben gelezen.
Volgens mij zijn de wachtlijsten tegenwoordig ook steeds langer aan het worden... Dan vraag je je toch af hoe dat kan eigenlijk he?

Hoop dat je in ieder geval de moed niet verliest en wel naar therapie blijft gaan! (en hoop dat dat ook snel weer goed loopt allemaal!)

Groetjes,
Sanna
Hallo Ray bedankt voor de tip. Ik heb het al eens eerder geprobeerd en waarschijnlijk was dat voor mij geen geschikte meditatievorm. Een stem die je verteld dat je in het hier en nu bent en af en toe een stilte laat vallen. Door die stiltes bleef ik eigenlijk doorpiekeren en het werkte op mijn lachspieren. Ik ga kijken of ik een andere meditatietechniek kan vinden zonder stem, haha. Mediteren voelt als hard werken, maar als ik jou bericht lees dan ga ik me er nog een keer aan wagen. Ik ben op dit moment eigenlijk medicatie aan het testen om tot rust te komen. 

Ik begrijp je reactie wat betreft de therapie. Het voelt voor mij ook dat ik graag controle wil hebben op de behandeling, maar dat kan niet want ik weet niet hoe ik mezelf moet helpen. In eerste instantie denk ik gooi er maar een pil in, dan hoef ik niet te wachten op hulp en is dat lege gevoel misschien minder. Sorry, mijn vorige bericht was misschien iets te veel frustratie. 

In ieder geval bedankt voor jullie reacties, is fijn om te lezen!
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)