Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Flashbacks


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 08-03-2020, 21:13 door Alexine.)

Elke dag weer... 
Ik sta op ga douchen en krijg de naarste herinneringen terug. Die ene keer dat iemand mijn compleet voor schut zette of die ene keer dat iemand mijn hart brak. Dit gebeurt om het uur. Veel tranen, gemixte gevoelens en drang naar pijn krijg ik ervan. Als ik naar het station toe loop om naar school te gaan zie ik vaak bekende gezichten die weer toe leiden naar een herinnering die ik liever niet had willen zien. Boos om mezelf en anderen. Ik wil mezelf bewijzen. "ik ben wel wat waard". vaak kreeg ik de reacties hoe ik het allemaal maar volhield. Ik heb geen idee. Ik vertrouw mensen heel moeilijk en denk snel dat ze mij pijn willen doen. Veel mensen hebben dit al gedaan. Ik sluit mezelf snel af wanneer ik een van de syntomen van roddelen zie. "ik wil niet niet nog een keer mee maken". ik ben er klaar mee na die jaren.

Ik voel me een zwak persoon. Ik heb geen jeugd gehad.. Ik ben jaloers op de mensen die genieten, 10 jarige die vrienden hebben, Mensen die zitten op het terras en weten wie ze zijn. Ik ben verscholen achter een lach. Maar ik merk steeds meer dat ik dit niet langer meer volhou. Ik ben 17 jaar en ik voel me geen kind. Ik hoor te genieten en leuke dingen te doen, te leren en te groeien. Maar al van kleins af aan gaat dit veelte snel en ik heb teveel meegemaakt voor mijn leeftijd. Ik hou me te sterk maar ik voel me zwak. Die flashbacks killen me. 

Ik heb het gevoel dat ik mensen teleurstel en verveel. En wanneer ik me op mijn gemak voel en ik wil vertellen hoe ik echt in mekaar zit merk ik dat mensen afstand nemen.. of dat denk ik. Ik ben geen aansteller maar ik voel me er wel een. Een "ex Bestfriend" zei ooit tegen mij dat ik geen erge problemen heb en dat die van hem pas erg zijn. Dit gaat ook al jaren door mijn hoofd elke keer wanneer ik hulp wou zoeken. "jou problemen zijn niet erg genoeg". 

Ik probeer oprecht vrienden te maken en iets te doen om mezelf trots te maken. Maar iets van binnen houd me tegen. De flashbacks. 

-A
Antwoord

#2

Hallo,

Jeetje wat herken ik mij hierin zeg. Het is bijna alsof ik het zelf getypt heb.
Weet dat je er niet alleen in bent.. al voelt dit vaak wel zo. Als je erover wilt praten mag je mij altijd een berichtje sturen..

Er zijn echt bepaalde dingen die ik ook heb, zoals die jaloezie en zo. Daar schaam ik mij nogal voor, wat fijn dat jij het duidelijk gemaakt hebt dat jij dit ook hebt. Bedankt daarvoor, dat is een stukje erkenning. 

Veel succes en sterkte met je gevoelens, je weet het, je kan mij altijd een berichtje sturen. 

Liefs van Shalin

[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Shalin :   • Alexine, desireless
Antwoord

#3

Hoi Shalin,

Had al gehoopt dat jij haar verhaal zou lezen en zou reageren, jij hebt op dat vlak veel meer ervaring dan ik.
Hoop dat jij haar een beetje kan ondersteunen.
Antwoord

#4

(08-03-2020, 21:11)Alexine schreef: Elke dag weer... 
Ik sta op ga douchen en krijg de naarste herinneringen terug. Die ene keer dat iemand mijn compleet voor schut zette of die ene keer dat iemand mijn hart brak. Dit gebeurt om het uur. Veel tranen, gemixte gevoelens en drang naar pijn krijg ik ervan. Als ik naar het station toe loop om naar school te gaan zie ik vaak bekende gezichten die weer toe leiden naar een herinnering die ik liever niet had willen zien. Boos om mezelf en anderen. Ik wil mezelf bewijzen. "ik ben wel wat waard". vaak kreeg ik de reacties hoe ik het allemaal maar volhield. Ik heb geen idee. Ik vertrouw mensen heel moeilijk en denk snel dat ze mij pijn willen doen. Veel mensen hebben dit al gedaan. Ik sluit mezelf snel af wanneer ik een van de syntomen van roddelen zie. "ik wil niet niet nog een keer mee maken". ik ben er klaar mee na die jaren.

Ik voel me een zwak persoon. Ik heb geen jeugd gehad.. Ik ben jaloers op de mensen die genieten, 10 jarige die vrienden hebben, Mensen die zitten op het terras en weten wie ze zijn. Ik ben verscholen achter een lach. Maar ik merk steeds meer dat ik dit niet langer meer volhou. Ik ben 17 jaar en ik voel me geen kind. Ik hoor te genieten en leuke dingen te doen, te leren en te groeien. Maar al van kleins af aan gaat dit veelte snel en ik heb teveel meegemaakt voor mijn leeftijd. Ik hou me te sterk maar ik voel me zwak. Die flashbacks killen me. 

Ik heb het gevoel dat ik mensen teleurstel en verveel. En wanneer ik me op mijn gemak voel en ik wil vertellen hoe ik echt in mekaar zit merk ik dat mensen afstand nemen.. of dat denk ik. Ik ben geen aansteller maar ik voel me er wel een. Een "ex Bestfriend" zei ooit tegen mij dat ik geen erge problemen heb en dat die van hem pas erg zijn. Dit gaat ook al jaren door mijn hoofd elke keer wanneer ik hulp wou zoeken. "jou problemen zijn niet erg genoeg". 

Ik probeer oprecht vrienden te maken en iets te doen om mezelf trots te maken. Maar iets van binnen houd me tegen. De flashbacks. 

-A
Je bent wat waard, je kunt vertellen en helder maken wat je bezighoudt, je bent bepaald niet dom. Hebt allerlei goede eigenschappen en je hebt hulp nodig. Je kan leren je goede eigenschappen te gebruiken en er beter voor te komen staan.
Zet die stap maar, ga naar de huisarts en vraag een dubbele afspraak waarin je om een psycholoog vraagt. Dat zal je goed doen. Blijf er niet alleen mee, dat is echt niet nodig. Toe maar...
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • Alexine
Antwoord

#5

Ik vind dat altijd zo'n vreemde opmerking: "mijn problemen zijn pas groot". Is niet iedereen blij met weinig problemen? Bovendien gaat het er niet om hoe "groot" het probleem is (hoe meet je dat in vredesnaam??), maar wat het met jou doet. Als je geen fijne jeugd hebt gehad, is soms de basis niet goed. Misschien heb je je nooit veilig gevoeld daardoor en trek je je kritiek eerder aan. Dat is geen aanstellerij, maar een gevolg van jouw verleden.
Net als Liefde&Hoop zegt, ga naar de huisarts. Vooral aan de flashbacks is vaak iets tegen te doen. Begin eerst bij jezelf. Je bent het waard. En daarna kun je dan op zoek gaan naar nieuwe positieve vrienden.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Alexine
Antwoord

#6

Ach positiva, 
rnensren kunnen  echt zulke domme dingen zeggen. Tijdrns n korte crisisopname vertelde mn vriendin me telefonisch dat er mensrn waren die "veel ergere dingen hadden meegemaakt dan ik, en die waren ook niet depressief".  
Ik vond dat niet heel steunend en heb t gesprek maar snel  beeindigd.
Blijkbaar had ik er geen " recht" op mezelf zo beroerd te voelen dat ik me van ellende naar n instelling moest slepen. 

Inmiddels is de vriendschap mede door dit soort veroordelingen behoorlijk bekoeld.

Groet en liefs, Mabel
Antwoord

#7

(17-03-2020, 23:04)Mabel schreef: Ach positiva, 
rnensren kunnen  echt zulke domme dingen zeggen. Tijdrns n korte crisisopname vertelde mn vriendin me telefonisch dat er mensrn waren die "veel ergere dingen hadden meegemaakt dan ik, en die waren ook niet depressief".  
Ik vond dat niet heel steunend en heb t gesprek maar snel  beeindigd.
Blijkbaar had ik er geen " recht" op mezelf zo beroerd te voelen dat ik me van ellende naar n instelling moest slepen. 

Inmiddels is de vriendschap mede door dit soort veroordelingen behoorlijk bekoeld.

Groet en liefs, Mabel

Hey,

Ja dat is echt lastig he. Sommige mensen kunnen zich echt niet inleven in de ander , daar erger ik mij wel eens aan. Zeg meestal dan maar van, gevoelens kun je niet tegen elkaar gaan lopen opboksen, iedereen heeft wel iets dus ja.. Het ligt er maar aan hoe je ermee om kunt gaan, en sommige mensen, zoals ik, hebben daar gewoon veel meer moeite mee. 

Liefs van Shalin

Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)