Hey allemaal, 

Ik hoop dat ik me minder eenzaam voel door verhalen van anderen te lezen. Dat het me hoop geeft en wellicht goede tips.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar mijn moeder depressief was en vaak emotioneel instabiel. Als kind heb ik altijd geprobeerd haar gelukkig te maken en de rust in huis te bewaken, maar nooit was het goed genoeg. 
Sinds ik op kamers woon merk ik het onwijs lastig vind om voor mezelf te leven. 
Steeds verder ben ik weggezakt in dat diepe gat van zelfhaat, lusteloosheid, wanhoop en eenzaamheid. 1.5 jaar geleden kreeg ik een relatie met een narcistische jongen. Hij heeft me met de grond gelijk gemaakt. Er was niks van me over. Alles was mijn schuld en hij werd onredelijk boos op me. Nu is die relatie een half jaar klaar en voel ik me wel stabieler. Maar nog steeds krijg ik mijn leven niet op de rit. Mensen kennen me als outgoing en sociaal. Maar niemand weet hoe eenzaam ik me voel en hoe boos ik ben op mezelf voor het falen in 'leven'. 
Ik ben op het punt dat ik zelfs goede vriendinnen niet meer durf te vertellen hoe ik me voel. De dagelijkse suicide gedachtes en slecht dagritme geven me echt gevoel van schaamte. Daarbij wil ik ze niet meer belasten met al die zware topics. Ze hebben me al vaak genoeg moeten oprapen. Maarja de ggz komt altijd onwijs langzaam op gang dus daar kan ik nog niet mijn emoties kwijt. 

Zijn er meer mensen die niet aan hun beste vriendinnen durven te vertellen hoe ze zich echt voelen? En hoe proberen jullie dagritme op te bouwen? 

Florafauna

Hey hey, 

ik herken het. Ik ben al wat langer depressief, ik heb ongeveer 7 jaar al last van suïcidale gedachten en altijd gedacht dat ik niet belangrijk was etc. Inmiddels vind ik het steeds makkelijker om met mijn vrienden hierover te praten maar ook mij lukt het nog lang niet altijd, er zijn veel momenten dat ik er gewoon even niks over te zeggen heb als ze me vragen hoe het gaat. Ik vind het wel ontzettend fijn dat ze weten over mijn mentale gesteldheid, hierdoor houden ze wat sneller rekening met je, maar het blijft lastig om hierover te praten. Ik heb vaak geprobeerd met mijn ouders te praten over mijn gevoelens, ik kreeg vaak te horen dat ik me aanstel of dingen verkeerd opvat, ze bedoelde dit nooit verkeerd, maar ze snapte het simpelweg niet. Later hebben ze ook toegegeven dat ze me inderdaad niet snapte ondanks dat zij dachten van wel. Mensen willen je vaak ook helpen, maar dan ook echt hopeloos helpen, ze worden boos omdat je niet luistert naar hun adviezen of als het niet werkt volgens jou mening, hoe moeilijk het ook is ik heb altijd geprobeerd in mijn achter hoofd te houden dat ze me alleen maar probeerde te helpen, ondanks dat schreeuwen en ruzie daar niet de manier voor zijn. Praten over mijn depressie heeft me ondanks dat het moeilijk op gang te krijgen was ontzettend veel goeds gebracht. Sommige dingen bespreek ik toch nog liever alleen met mijn psycholoog omdat het voor mijn vrienden en familie erg moeilijk is om over mijn suïcidale gedachten te horen. 
Is het misschien een idee om het in kleine stapjes te doen? Of een brief te schrijven en deze voor te lezen? 

Gr. Anoniem

Veel sterkte en succes!!

Mijn vriendinnen weten het wel en mijn beste vriendinnetje heeft zelf een zware depressie doorgemaakt, dus daar praat ik nu heel veel mee. Er is begrip, maar helemaal begrijpen zullen ze het nooit. Gelukkig maar, want ik wens dit niemand toe.

Ik probeer gewoon alles te doen wat ik hiervoor ook deed, ook al geeft het me op dit moment geen plezier. Dat is ook het advies van mijn psycholoog. Je zult er geen plezier direct aan beleven, maar het gaat wel helpen. Dus ik werk, loop hard, doe leuke dingen met mijn kinderen en spreek met vriendinnen af. Je afzonderen gaat het alleen maar erger maken vrees ik. Al wil ik soms alleen maar stil in een kamertje gaan zitten, mijn man trekt me daar dan weer uit en dwingt me onderdeel uit te blijven maken van het gezin. En dat is maar goed ook denk ik.