Ik heb de laatste tijd last van veel extreme somberheid. Dit uit zich vooral in veel huilbuien. Ik verdrink er vaak in, en ben de regie er over kwijt.

De vraag ik die ik vanuit mijn omgeving veel krijg is: Wat kunnen we zeggen/vragen op het moment dat jij zo'n bui hebt? Voor de 300e keer zeggen dat het vervelend is klinkt ook niet erg geloofwaardig meer. Hebben jullie tips voor dingen die mensen in mijn omgeving zouden kunnen zeggen of vragen op zo'n moment?

Ik heb de laatste tijd last van veel extreme somberheid. Dit uit zich vooral in veel huilbuien. Ik verdrink er vaak in, en ben de regie er over kwijt.

De vraag ik die ik vanuit mijn omgeving veel krijg is: Wat kunnen we zeggen/vragen op het moment dat jij zo'n bui hebt? Voor de 300e keer zeggen dat het vervelend is klinkt ook niet erg geloofwaardig meer. Hebben jullie tips voor dingen die mensen in mijn omgeving zouden kunnen zeggen of vragen op zo'n moment?

Dag Pjotr

Het belangrijkste is hoe je er zelf tegenover staat. Misschien weet je dat niet omdat het ongewoon en overrompelend voor je is.?
 Huilbuien gaan vanzelf over, je gaat er niet dood aan en het kan uiteindelijk prettig zijn om het er uit te laten. Zo bezien is het verschijnsel niet perse negatief. Ik spreek uit ervaring. Na stoppen met antidepressiva had ik dit een tijd elke morgen maar het voelde na een tijdje als iets dat er uit moesten opluchtte. 
Zowel jij als je vrienden gaan er kennelijk van uit dat het moet stoppen. Maar stoppen doet het vanzelf. Beter naar buiten er mee dan met alle geweld afbreken en wegstoppen, daar wordt je zuur hard en cynisch van. De somberte is iets anders, dat is je stemming. Dat kleurt al je waarneming. Verdriet is een gevoel en dat binnenhouden is niet raadzaam. Mensen met zware expressief kunnen vaak of meestal helemaal niet huilen en dat is echt helemaal niet prettig! Huilbuien kunnen door schommeling in hormonen of medicijnen komen. Of iets lichamelijks. Praat er eens over met een deskundige....

---

Dag Pjotr

Het belangrijkste is hoe je er zelf tegenover staat. Misschien weet je niet hoe je ertoe te verhouden omdat het ongewoon en overrompelend voor je is.?
Ze gaan vanzelf over, blijkt en je gaat er niet dood aan en het kan misschien als je je niet meer verzet uiteindelijk prettig zijn om het er uit te laten. Zo bezien is het verschijnsel niet perse negatief. Ik spreek uit ervaring. Na stoppen met antidepressiva had ik dit een tijd elke morgen maar het voelde na een tijdje als iets dat er uit moest en opluchtte. 
Zowel jij als je vrienden gaan er kennelijk van uit dat het moet stoppen. Beter naar buiten er mee dan met alle geweld afbreken en wegstoppen, daar wordt je zuur en cynisch van. De somberte is iets anders, dat is je stemming. Dat kleurt al je waarneming. Verdriet is een gevoel en dat binnenhouden is niet echt raadzaam. Mensen met zware depressie kunnen vaak of meestal helemaal niet huilen en dat is echt helemaal niet prettig! Huilbuien kunnen door schommeling in hormonen of medicijnen komen. Of iets lichamelijks. Praat er over met een deskundige....je vrienden kunnen je steunen door bij je te zijn. Ze hoeven niks speciaals te doen. Het houdt vanzelf op maar je hoeft niet ook nog alleen te zijn. Gezelschap doet het niet stoppen maar het maakt wel iets uit. Proberen maar gewoon. Machteloos voelen van je vrienden hoeft niet. Er bij blijven is belangrijk, dat is al iets doen!
daarna bakkie troost zetten even zorg tonen is belangrijk. 

---

Ik heb de laatste tijd last van veel extreme somberheid. Dit uit zich vooral in veel huilbuien. Ik verdrink er vaak in, en ben de regie er over kwijt.

De vraag ik die ik vanuit mijn omgeving veel krijg is: Wat kunnen we zeggen/vragen op het moment dat jij zo'n bui hebt? Voor de 300e keer zeggen dat het vervelend is klinkt ook niet erg geloofwaardig meer. Hebben jullie tips voor dingen die mensen in mijn omgeving zouden kunnen zeggen of vragen op zo'n moment?

herkenbaar, ik zei tegen mn omgeving als ik zo'n huilbui had, "sorry ik ben even emotioneel incontinent" en maakte het wat luchtiger. het was een onderdeel van de depressie en het kwam en ging
ook ik kreeg de vraag van mn omgeving "hmkay, en wat moeten wij dan doen?" 
voor mij hielp t als ze me op zo'n moment vroegen of ik wilde praten, pauzeren of gewoon door wilde met wat we aan t doen waren.. het was gelukkig na 4 maanden over en meer dan een symptoom is t niet (was allang over elke vorm van schaamte heen wat ook oplucht)

Ik heb nooit zo'n huilbui, vroeger wel, lang en heftig, maar sinds een jaar of 5, huil ik niet meer, alles blijft binnen zitten. Ik voel me niet minder kl*te, maar dissocieer inplaats van huilen. Mijn omgeving weet daar ook niet mee om te gaan, mijn man roept me er soms uit, als ik niet zo diep zit, maar dat lukt niet altijd. Volgens mijn psychiater moet ik nu een dagboek bijhouden om te vatten in wat voor staat ik verkeer als ik dissocieer, wat de triggers zijn, dat ik er dan, door die bewustwording wat mee kan. Ik weet nog niet precies hoe dat in zijn werk gaat, dat heb ik aan de therapeut gevraagd, ik verwacht ieder moment antwoord.

groet,
Run

Ik heb nooit zo'n huilbui, vroeger wel, lang en heftig, maar sinds een jaar of 5, huil ik niet meer, alles blijft binnen zitten. Ik voel me niet minder kl*te, maar dissocieer inplaats van huilen. Mijn omgeving weet daar ook niet mee om te gaan, mijn man roept me er soms uit, als ik niet zo diep zit, maar dat lukt niet altijd. Volgens mijn psychiater moet ik nu een dagboek bijhouden om te vatten in wat voor staat ik verkeer als ik dissocieer, wat de triggers zijn, dat ik er dan, door die bewustwording wat mee kan. Ik weet nog niet precies hoe dat in zijn werk gaat, dat heb ik aan de therapeut gevraagd, ik verwacht ieder moment antwoord.

groet,
Run

Lijkt me fijn voor je als je er weer meer in sturen kan, vat op hebt, de moeite waard om te proberen!

---

Ik heb nooit zo'n huilbui, vroeger wel, lang en heftig, maar sinds een jaar of 5, huil ik niet meer, alles blijft binnen zitten. Ik voel me niet minder kl*te, maar dissocieer inplaats van huilen. Mijn omgeving weet daar ook niet mee om te gaan, mijn man roept me er soms uit, als ik niet zo diep zit, maar dat lukt niet altijd. Volgens mijn psychiater moet ik nu een dagboek bijhouden om te vatten in wat voor staat ik verkeer als ik dissocieer, wat de triggers zijn, dat ik er dan, door die bewustwording wat mee kan. Ik weet nog niet precies hoe dat in zijn werk gaat, dat heb ik aan de therapeut gevraagd, ik verwacht ieder moment antwoord.

groet,
Run

Mooi dat je man dat kan! 
Lijkt me fijn voor je als je er weer meer in sturen kan, vat op hebt, de moeite waard om te proberen!

weet je ook waar je om huilt>
ik huil heel veel .wanhoop vooral   maar ook als er gedachten op komen ..of ik me weer anders voel als dat ik ben er niet bij ben aanwezig ben ,me anders voel te veel pieker .me zo niet blij voel .. huilen verzacht t niet ,, wordt juist erger kom er moeilijk uit .en ga echt ook praten in me zelf ..waarom nou toch wil me fijn voelen enz probeer daar door vaak t huilen in te houden ,,lukt niet altijd als er ineens echt enge gedachten in me opkomen die ik niet wil .. ook kleine huilbuien als ik andere zo vrolijk zie ,,