Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Even vorstellen.


#1

Hallo allen. 

Onderstaand mijn verhaal  voor zij die dit willen lezen. 
Ik moet erbij vermelden dat ik Dyslectisch ben , dus qua grammatica en spelling het niet vlekkeloos zal zijn.      

Ik ben een man van 59 jaar, al mijn leven lang heb ik last van somberheidsklachten oorzaak belast verleden, al op jonge leeftijd in de Wajong terecht gekomen het leven was voor mij zwaar en meedoen op de arbeidsmarkt leek niet mogelijk te zijn. 

Ik heb diverse therapieën gevolgd zoals psychotherapie en gedragstherapie jarenlang de ene crisesopname na de andere, alle klassieke antidepressiva uitgeprobeerd zonder positief resultaat.   

Uiteindelijk toch aan het werk gekomen in de zorg , dit per 1999 ik hield mij bezig met het begeleiden van mensen met een licht verstandelijk beperking.
Dit werk leek mij goed te liggen, al snel ging ik mij bezig houden met het begeleiden van jongeren met gedragsprobleem ook dit met succes mijn eigenwaarde groeide maar ik bleef wel kwetsbaar
15 jaar lang was ik 24 uur per dag beschikbaar voor de stichting waarvoor ik werkte, en natuurlijk voor mijn cliënten nooit een slechtste beoordeling gehad. 

Maar opeens moest alles anders er kwam een reorganisatie iedereen in mijn functie moest HBO geschoold zijn, en dat was ik niet, sterker nog ik kan nauwelijks spreken ik enig onderwijs/opleiding heb gevolgd 
Ik was 39 toen het min of meer duidelijk werd ik dyslectisch was daarvoor had ik de overtuiging ik dom, en nutteloos was. 

Ik moest verder als flexwerker binnen de stichting gaan werken, hier werd ik doodongelukkig van, mijn eigenwaarde brokkelde al weer snel af 
ook in deze periode van ongeveer 2 jaar pleegde mijn vriendin zelfmoord, en kreeg mijn oudste zoon de diagnose kanker, en werd mijn kleindochter levensbedreigend ziek. 
Ik ben in deze periode naar de klote gegaan, ik heb wel eens gezegd na de zelfdoding van mijn vriendin er iets is geknapt in mijn hoofd, ik hoef nu ook niet meer was het idee.
gelukkig is mijn oudste zoon is goed hersteld, mijn kleindochter is nu stabiel maar dit kan weer zorgelijk worden. 

Ik was in deze periode zeker niet stabiel,  maar het lijk wel of de werkgever hier dankbaar gebruik van heeft gemaakt .
Mijn situatie is nu 80/100% afgekeurd WGA uitkering en het maar de vraag is of ik over twee jaar mijn woning nog kan betalen. 
Psychische ben ik een wrak, al mijn sociale contacten zijn verdampt, met heel veel moeite ga ik eens in de twee maanden naar mijn kinderen en kleinkinderen heb niet de energie vaker te gaan.
Lid geworden van coöperatie laatste wil, vanwege zij mogelijk een uitweg hadden kunnen bieden , maar helaas is de actualiteit hierin  alweer verandert,


Ik hoopte het mij zal helpen mijn verhaal beknopt opgeschreven te hebben. 

Dank wanneer het gelezen is. 

groet 
Anne      


               



                  
    
Antwoord

#2

Ik was eerst even een tijd stil... maar wat ben jij sterk. Of u moet ik zeggen.
Antwoord

#3

(31-10-2018, 18:18)OldMan schreef: Hallo allen. 

Onderstaand mijn verhaal  voor zij die dit willen lezen. 
Ik moet erbij vermelden dat ik Dyslectisch ben , dus qua grammatica en spelling het niet vlekkeloos zal zijn.      
               

Hallo Anne,

Old man zou ik niet willen zeggen, want dan ben ik dat volgend jaar ook.  Confused 

Welkom op het forum. Voor iemand die zegt dyslectisch te zijn, schrijf je heel goed.
Ik hoop dat het al wat oplucht door hier je verhaal kwijt te kunnen en anders dat je misschien door de gedeelde smart wat steun ondervindt.

Je hebt een verschrikkelijk tijd achter de rug en daar heb je, zo te lezen, nog steeds ellende van. Klote dat de 'peuten' geen soelaas konden bieden en dat het ook met medicatie niet is gelukt er bovenop te komen. 

Dat met je werk is de tragiek van vandaag; mensen met praktijkervaring zouden op handen moeten worden gedragen, maar nee, een papiertje is meer waard. Schande.

sterkte,
Ray
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-11-2018, 03:29 door OldMan.)

(31-10-2018, 18:51)Kossie schreef: Ik was eerst even een tijd stil... maar wat ben jij sterk. Of u moet ik zeggen.

Dank voor je reactie, gewoon jij zeggen .

(01-11-2018, 01:02)Ray schreef: Hallo Anne,

Old man zou ik niet willen zeggen, want dan ben ik dat volgend jaar ook.  Confused 

Welkom op het forum. Voor iemand die zegt dyslectisch te zijn, schrijf je heel goed.
Ik hoop dat het al wat oplucht door hier je verhaal kwijt te kunnen en anders dat je misschien door de gedeelde smart wat steun ondervindt.

Je hebt een verschrikkelijk tijd achter de rug en daar heb je, zo te lezen, nog steeds ellende van. Klote dat de 'peuten' geen soelaas konden bieden en dat het ook met medicatie niet is gelukt er bovenop te komen. 

Dat met je werk is de tragiek van vandaag; mensen met praktijkervaring zouden op handen moeten worden gedragen, maar nee, een papiertje is meer waard. Schande.

sterkte,
Ray
dank voor je reactie wanneer veel tijd besteed aan het opstellen van een bericht lukt het redelijk.
Antwoord

#5

Hoi,

Als ik dit verhaal zo zit te lezen moet ik best wel huilen.
Ik denk nu bij me zelf van, wat zit ik nou te zeiken en te janken? Moet je kijken wat deze man allemaal heeft door staan, en voor moeten vechten.

Ik heb respect voor u, dat u nog steeds leeft en bent door gegaan ondanks alles. 

Nu hoop ik echt, dat ik echt iemand vind om mee te leven.. en mij beetje kan helpen ook met alles en ik niet achterblijf.

Ik wens u veel sterkte, en geluk en hopenlijk komt alles nog een beetje goed.. hoop dat u hier contact kan leggen met andere mensen.
Die u eenzaamheid een beetje weg nemen..

Groetjes Asus.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Asus :   • OldMan
Antwoord

#6

(01-11-2018, 13:55)Asus schreef: Hoi,

Als ik dit verhaal zo zit te lezen moet ik best wel huilen.
Ik denk nu bij me zelf van, wat zit ik nou te zeiken en te janken? Moet je kijken wat deze man allemaal heeft door staan, en voor moeten vechten.

Ik heb respect voor u, dat u nog steeds leeft en bent door gegaan ondanks alles. 

Nu hoop ik echt, dat ik echt iemand vind om mee te leven.. en mij beetje kan helpen ook met alles en ik niet achterblijf.

Ik wens u veel sterkte, en geluk en hopenlijk komt alles nog een beetje goed.. hoop dat u hier contact kan leggen met andere mensen.
Die u eenzaamheid een beetje weg nemen..

Groetjes Asus.

Dank voor je reactie, de gedachten wat zit ik nou te zeiken lijkt mij niet zinnig, we hebben allemaal een verhaal en verschillen soms in draagkracht.
laten we maar zeggen ik een goede training heb doorlopen Smile in ieder geval had ik snel door het leven niet echt een feestje was, maar het knokken zit blijkbaar in mijn genen. 
Ruim 20 jaar krachtsport gedaan om mijzelf toch een beetje bestaansrecht te geven, en mijn boosheid onder controle te kunnen houden  daarna voor een langere periode kunnen werken. 
Nu, tja kinderen en kleinkinderen die wil ik niet belasten met shit zoals depressie en kreten ik eigenlijk niet verder wil. ik gun ze hiermee niet belast te worden. Daarbij heb ik gezien wat het resultaat is wanneer bv. een dierbare  van de 17 etage spring dat moet je nabestaanden niet aan willen doen. PS. iemand willen vinden heeft voor mij geen prioriteit ik ben er ook geen prettiger mens van geworden.  als je begrijp wat ik bedoel?! 

groet 

Anne
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen OldMan :   • Asus
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)