Hoi,

Mijn naam is Louis, en ik ben 49 jaar en woon in Delft.
Ik ben al geruime tijd depressief, maar slik hier bewust (nog) geen medicijnen voor.
De reden hiervoor is dat medicijnen mijn gevoelens en emoties afvlakken...iets wat ik niet wil.

Mijn depressie is 12 jaar geleden begonnen met een scheiding.
Een paar jaar later kreeg ik te horen dat ik diabetes had.
Weer een paar jaar later kreeg ik een hartaanval en moest ik gedotterd worden.
Zo'n 7 jaar geleden kreeg mij vader een ongeluk waarbij hij zijn nek brak, en als gevolg daarvan hield hij er een incomplete dwarslaesie aan over.
Mijn vader ging een revalidatie traject in van anderhalf jaar, en kwam in een rolstoel terecht.
Dat anderhalf jaar was het iedere dag 2 keer op en neer reizen naar Rotterdam, omdat hij daar intern in een revalidatie centrum zat.
Voordat hij uiteindelijk naar huis mocht, moesten mijn ouders eerst verhuizen naar een aangepast huis.
Mijn vader wilde namelijk in geen geval naar een verzorgingstehuis.
Toen mijn vader eenmaal 2 maanden thuis was, kreeg mijn moeder een hersenbloeding.
Ik heb nog geprobeerd zelf mijn vader te helpen met alles, maar het was gewoon te zwaar.
Ik deed geen oog dicht, en na een week trok mijn hart het niet meer, waardoor ik zelf in het ziekenhuis belandde.
Als gevolg hiervan moest mijn vader dus wel naar een verzorgingstehuis.
Na dat mijn moeder na anderhalve maand weer thuis kwam, kon zijn niet meer voor mijn vader zorgen.
Mijn vader moest toen in een verzorgingstehuis blijven, en ik ben toen bij mijn moeder ingetrokken om haar bij te staan.
Op zich ging dat alles redelijk goed, maar wel enorm ten koste van mijn sociale contacten enz., waardoor ik op dit moment geen echte contacten of vrienden/vriendinnen meer heb.
Iets dat zeker enorm aan mij vreet...maar het kon gewoon niet anders...er was simpelweg geen tijd meer om iets als contacten of een relatie te onderhouden.
Afgelopen Januari is mijn vader overleden, terwijl wij allemaal (moeder,ik, broertje en schoonzus) erbij waren...een beeld dat ik nooit meer zal vergeten.
Ongeveer een maand later moest ik weer opgenomen worden omdat er een nieuwe vernauwing ontdekt was, en ik weer gedotterd moest worden.
Inmiddels gaat het leven hier vrijwel normaal door, maar ik heb er moeite mee dat mijn vader er niet meer is.
Ook lijkt de tijd gigantisch snel te gaan...nog even en dan is het alweer een jaar geleden dat mijn vader overleden is...terwijl ik het nog herinner en voel als gisteren.
Omdat ik geen sociale contacten meer heb, heb ik heel veel last van eenzaamheid, wat uiteraard mijn depressie flink aan wakkert

Ik hoop hier dan ook misschien wat mensen te vinden die zelf in een dergelijke situatie zitten, of hebben mee gemaakt.
Of misschien weer wat sociale contacten op te bouwen met mensen die in een dergelijke situatie zitten en weten wat een depressie is.

Hallo Louis.

Jemig wat een vervelende situatie   Een ziekte hebben is al erg genoeg maar dan dat er ook al die vervelende dingen bij komen maakt het allemaal wel heel erg!
Gelukkig ben je al een stap in de goede richting door hulp/contact hier te zoeken! Wat ik persoonlijk merk met mijn depressie is dat het zeer belangrijk is om contact te houden en ook over je problemen te praten. Ik raad je aan om dit forum te gebruiken maar ook om buiten dit forum hulp/contact te zoeken, aangezien het hier nogal rustig is

Helaas gebeuren er altijd wel nare dingen in het leven waar we vaak niks aan kunnen doen, maar het is belangrijk dat je nu goed aan jezelf denkt en kijkt wat je nodig hebt : vergeet niet om dingen te doen die je leuk vind, zoals je hobby's en andere activiteiten. Misschien simpel gezegd, maar zelfs een dagelijkse wandeling door de buurt of bos kan een aardige oplossing zijn. Heerlijk om even in de frisse buiten lucht te zijn en even je hoofd leeg te maken!

Ik wens je veel sterkte!

- Met vriendelijke groet,

Femke

Wander, there's no return. Keep moving on as the paradise burns