Mijn naam is Patricia, 39 jaar.
Moeder van 2 inmiddels volwassen kinderen.
Al jong ervaren hoe het draait in de wereld en hoe mensen in houden van elkaar zoveel zeer doen.
Lijkt het toch lastig uit een cirkel te komen, hoe hard je ook je best doet.
Vaak optimistisch geweest, mezelf weer opgepakt en weer net zo hard op mijn bek gegaan en mezelf verloren.
Gezocht naar een lotgenoten praatgroep, maar die zijn er niet echt zoals ik zou wensen. Wie weet helpt een forum met lotgenoten in hun variatie in denken en voelen.
Rugzak meeslepen wordt steeds zwaarder, maar af doen heeft ook zoveel gevolgen, die mij geen zelfvertrouwen geven die stap te zetten. Mijn grootste gevecht is een lichaam en karakter, die niet matchen of samenwerken. En het aantrekken van mensen, die je in het cirkeltje houden.
Wie weet helpt het ervaringen te delen...wie niet waagt, wie niet wint toch.

welkom op het forum

Mijn naam is Patricia, 39 jaar.
Moeder van 2 inmiddels volwassen kinderen.
Al jong ervaren hoe het draait in de wereld en hoe mensen in houden van elkaar zoveel zeer doen.
Lijkt het toch lastig uit een cirkel te komen, hoe hard je ook je best doet.
Vaak optimistisch geweest, mezelf weer opgepakt en weer net zo hard op mijn bek gegaan en mezelf verloren.
Gezocht naar een lotgenoten praatgroep, maar die zijn er niet echt zoals ik zou wensen. Wie weet helpt een forum met lotgenoten in hun variatie in denken en voelen.
Rugzak meeslepen wordt steeds zwaarder, maar af doen heeft ook zoveel gevolgen, die mij geen zelfvertrouwen geven die stap te zetten. Mijn grootste gevecht is een lichaam en karakter, die niet matchen of samenwerken. En het aantrekken van mensen, die je in het cirkeltje houden.
Wie weet helpt het ervaringen te delen...wie niet waagt, wie niet wint toch.

Hoi Patricia,

Welkom op het forum

Lastig is het hé? Zelf heb ik toen die tijd ook gezocht na andere plekken

Ik kwam toen op penvrienden uit, maar dat is dan 10x niets omdat men al dingen verwacht. Zelf heb ik nu alleen contact met de Luisterlijn, een vast contact al ruim 22 maanden. Dat werkt op het moment goed voor mij, schrijf 1x per week.

Hij is de enigste behandelaar/contact die ik heb, en dat is ok.

Alleen kun je elkaar dan niet in het echte leven ontmoeten.

Zelf kan ik op het moment niet werken, vanwege deze geestenlijk klachten.
Waar neer dat wel kan weet ik niet. Denk wel ooit.
En je krijgt ook altijd die vragen, omdat mensen niets anders weten.

Ben ook al jaren en jaren bezig om iets van contacten te vinden. Maar vaak tegeefs. Soms ligt het aan mij, maar groot en deels aan de ander omdat er geen intresse word getoond.

Daardoor heb ik ook nooit een relatie gehad etc.
Zelf kan ik vallen op, eigen leeftijd als iets ouder als het match en dat je zegt dat is leuk maar dat komt nooit voor. Daarom ben ik er mee gestopt ook al ben ik 27.

De rugzak word inderdaad steeds zwaarder, en zwaarder soms vraag je zelf dan wel eens af misschien moet ik hem eens af doen en opnieuw beginnen maar dat is ook altijd lastig (vind ik).

Mocht je privé willen praten/kletsen over van alles en nog wat dan mag je me altijd wat sturen.

In indere geval nogmaals welkom en voor nu veel sterkte met hoe je voelt.
En schrijf van je af, mocht je dat willen en opluchten.

Groeten Jupiter

welkom op het forum

Dank je wel

---

Hoi Patricia,

Welkom op het forum

Lastig is het hé? Zelf heb ik toen die tijd ook gezocht na andere plekken

Ik kwam toen op penvrienden uit, maar dat is dan 10x niets omdat men al dingen verwacht. Zelf heb ik nu alleen contact met de Luisterlijn, een vast contact al ruim 22 maanden. Dat werkt op het moment goed voor mij, schrijf 1x per week.

Hij is de enigste behandelaar/contact die ik heb, en dat is ok.

Alleen kun je elkaar dan niet in het echte leven ontmoeten.

Zelf kan ik op het moment niet werken, vanwege deze geestenlijk klachten.
Waar neer dat wel kan weet ik niet. Denk wel ooit.
En je krijgt ook altijd die vragen, omdat mensen niets anders weten.

Ben ook al jaren en jaren bezig om iets van contacten te vinden. Maar vaak tegeefs. Soms ligt het aan mij, maar groot en deels aan de ander omdat er geen intresse word getoond.

Daardoor heb ik ook nooit een relatie gehad etc.
Zelf kan ik vallen op, eigen leeftijd als iets ouder als het match en dat je zegt dat is leuk maar dat komt nooit voor. Daarom ben ik er mee gestopt ook al ben ik 27.

De rugzak word inderdaad steeds zwaarder, en zwaarder soms vraag je zelf dan wel eens af misschien moet ik hem eens af doen en opnieuw beginnen maar dat is ook altijd lastig (vind ik).

Mocht je privé willen praten/kletsen over van alles en nog wat dan mag je me altijd wat sturen.

In indere geval nogmaals welkom en voor nu veel sterkte met hoe je voelt.
En schrijf van je af, mocht je dat willen en opluchten.

Groeten Jupiter

Hoi Jupiter, wat een inhoudelijke reactie, thanks.
Ik ben niet iemand die ouders en opvoeding de schuld geeft van geen sociaal leven.
Tuurlijk is een voorbeeld als kind, een handig hulpmiddel om zelf zo een stap te zetten.
Is meer dat mijn rugzakje op jonge leeftijd al zo vol was, en ik nu 39 ben en hem niet lichter heb gekregen.
Contacten/vriendschappen mogen in mijn ogen niet alleen nodig zijn om je rugzakje bij te legen, 
wat contacten lastig maakt als je weinig leuks/positiefs te melden hebt of meemaakt.
De mensen die ik sociaal wel in mijn leven kreeg, hadden vaak een zwaardere rugzak dan ik en verloor ik mezelf in steun bieden
ze erbij te willen helpen het mee te dragen. Alleen een luisterend oor bieden, heb ik me ook in geprobeerd te vinden.
Dan krijg ik toch de vraag, wat iemand moet doen ervan af te komen. Ik heb door eigen toedoen hoge verwachtingen gecreëerd, zonder foute bedoelingen om zelf er alleen voor te staan, als mijn eigen emmer overloopt.

Dus ja contacten opbouwen, zonder zelf negativiteit mee te brengen en ook niet belast te worden met andere hun zware bagage.
Niet omdat je niet helpen wil, maar het gewoon weg niet meer opbrengen kunt.

Hoe mooi is het, dat er campagnes zijn inmiddels om depressies bespreekbaar te maken, bij wanneer je het uitspreekt er geen juiste hulp lijkt te bestaan. Alsof een omgeving, menselijker word als je aangeeft depressief te zijn. 
Alleen mensen met een depressie weten waar zo een behoefte naar is, maar bereikt niks door het uit te spreken.

Ook voor jou geldt, wil je kletsen...en ja mag ook echt wel over je bagage...begrijp me daarin niet verkeerd in bovengenoemde.

Dank je wel

---

Hoi Jupiter, wat een inhoudelijke reactie, thanks.
Ik ben niet iemand die ouders en opvoeding de schuld geeft van geen sociaal leven.
Tuurlijk is een voorbeeld als kind, een handig hulpmiddel om zelf zo een stap te zetten.
Is meer dat mijn rugzakje op jonge leeftijd al zo vol was, en ik nu 39 ben en hem niet lichter heb gekregen.
Contacten/vriendschappen mogen in mijn ogen niet alleen nodig zijn om je rugzakje bij te legen, 
wat contacten lastig maakt als je weinig leuks/positiefs te melden hebt of meemaakt.
De mensen die ik sociaal wel in mijn leven kreeg, hadden vaak een zwaardere rugzak dan ik en verloor ik mezelf in steun bieden
ze erbij te willen helpen het mee te dragen. Alleen een luisterend oor bieden, heb ik me ook in geprobeerd te vinden.
Dan krijg ik toch de vraag, wat iemand moet doen ervan af te komen. Ik heb door eigen toedoen hoge verwachtingen gecreëerd, zonder foute bedoelingen om zelf er alleen voor te staan, als mijn eigen emmer overloopt.

Dus ja contacten opbouwen, zonder zelf negativiteit mee te brengen en ook niet belast te worden met andere hun zware bagage.
Niet omdat je niet helpen wil, maar het gewoon weg niet meer opbrengen kunt.

Hoe mooi is het, dat er campagnes zijn inmiddels om depressies bespreekbaar te maken, bij wanneer je het uitspreekt er geen juiste hulp lijkt te bestaan. Alsof een omgeving, menselijker word als je aangeeft depressief te zijn. 
Alleen mensen met een depressie weten waar zo een behoefte naar is, maar bereikt niks door het uit te spreken.

Ook voor jou geldt, wil je kletsen...en ja mag ook echt wel over je bagage...begrijp me daarin niet verkeerd in bovengenoemde.

Jij ook bedankt voor je uitgebreide reactie!

Ik hoop zelf dat ik op een dag iemand vind die me begrijpt, en niet zegt je kan het niet etc.. Mijn hele leven hoor ik het al, dat je dat niet kunt of dat. En op zo een manier ga je minder vertrouwen hebben in je zelf.

Daarom vind ik het ook moeilijk om te zeggen dat ik van iemand hou als voorbeeld. Of dat ooit goed komt weet ik niet. Heb nooit kunnen genieten van de liefde van iemand, zelfs niet een schouderklopje.

Ja heb familie maar het zou ook eens fijn zijn als er ook iets buiten is.

Hoop dat ik hier veel van je kan lezen, zoals je dagboekje topic wat je had geopened. En als jij ook wilt kletsen, dan mag je me ook wat sturen. Vaak ben ik niet zo snel van wat sturen, omdat ik niet weet hoe te beginnen of ik doe weer de "verkeerde" uitleg van wie Jupiter is.

Groeten Jupiter

Jij ook bedankt voor je uitgebreide reactie!

Ik hoop zelf dat ik op een dag iemand vind die me begrijpt, en niet zegt je kan het niet etc.. Mijn hele leven hoor ik het al, dat je dat niet kunt of dat. En op zo een manier ga je minder vertrouwen hebben in je zelf.

Daarom vind ik het ook moeilijk om te zeggen dat ik van iemand hou als voorbeeld. Of dat ooit goed komt weet ik niet. Heb nooit kunnen genieten van de liefde van iemand, zelfs niet een schouderklopje.

Ja heb familie maar het zou ook eens fijn zijn als er ook iets buiten is.

Hoop dat ik hier veel van je kan lezen, zoals je dagboekje topic wat je had geopened. En als jij ook wilt kletsen, dan mag je me ook wat sturen. Vaak ben ik niet zo snel van wat sturen, omdat ik niet weet hoe te beginnen of ik doe weer de "verkeerde" uitleg van wie Jupiter is.

Groeten Jupiter

Ik zelf heb een partner, die 30 jaar in een drugs bestaan heeft gezeten en weg liep voor wat erbij hoorde.
Die ik helaas, toch nu al 5 jaar moet vertellen wat hij niet kan of niet doet.
Dit zit bij hem in weinig zelfvertrouwen, dat als hij het toch probeert het vaak mis gaat.
Zelf kan ik dan mijn mond niet houden en zeg het hem eerlijk.
En nee dat doe ik niet om mezelf beter te voelen of om hem pijn te doen.
Ik wil hem accepteren voor wie hij is, dus vraag ik hem dat wat hij niet kan, dan ook niet te proberen.
Ik zeg het hem, zodat hij voor zichzelf kan accepteren, gewoon niet alles te kunnen.
En waarom is dat iets slechts, hebben wij mensen allemaal niet iets, wat we gewoon niet kunnen.
De 1 wat minder dan de ander, dus waarom niet doen wat je wel kan.
Hierdoor groeit je zelfvertrouwen, omdat iets wel lukt.
Vaak kan iemand zonder druk, meer goed doen dan wanneer ze zichzelf proberen te bewijzen.

Dus lieve Jupiter, niemand kan jou zijn.
En jij kan een ander niet wezen.
Het enige wat jij kunt doen is jezelf zijn,
accepteren dat je dingen niet kunt.
En daarbij wel laten zien wat je wel kunt,
Jupiter wezen.
Elke groei in zelfvertrouwen, lukt alleen vanuit jezelf.
Zodra je die druk los kan laten voor jezelf,
denk ik dat je toch echt meer naar jezelf kan kijken dat het gewoon oke mag zijn zo.
En alles waarbij jij zelf denkt dit kan beter, gaat het je ook makkelijker af.

Liefs

Ik zelf heb een partner, die 30 jaar in een drugs bestaan heeft gezeten en weg liep voor wat erbij hoorde.
Die ik helaas, toch nu al 5 jaar moet vertellen wat hij niet kan of niet doet.
Dit zit bij hem in weinig zelfvertrouwen, dat als hij het toch probeert het vaak mis gaat.
Zelf kan ik dan mijn mond niet houden en zeg het hem eerlijk.
En nee dat doe ik niet om mezelf beter te voelen of om hem pijn te doen.
Ik wil hem accepteren voor wie hij is, dus vraag ik hem dat wat hij niet kan, dan ook niet te proberen.
Ik zeg het hem, zodat hij voor zichzelf kan accepteren, gewoon niet alles te kunnen.
En waarom is dat iets slechts, hebben wij mensen allemaal niet iets, wat we gewoon niet kunnen.
De 1 wat minder dan de ander, dus waarom niet doen wat je wel kan.
Hierdoor groeit je zelfvertrouwen, omdat iets wel lukt.
Vaak kan iemand zonder druk, meer goed doen dan wanneer ze zichzelf proberen te bewijzen.

Dus lieve Jupiter, niemand kan jou zijn.
En jij kan een ander niet wezen.
Het enige wat jij kunt doen is jezelf zijn,
accepteren dat je dingen niet kunt.
En daarbij wel laten zien wat je wel kunt,
Jupiter wezen.
Elke groei in zelfvertrouwen, lukt alleen vanuit jezelf.
Zodra je die druk los kan laten voor jezelf,
denk ik dat je toch echt meer naar jezelf kan kijken dat het gewoon oke mag zijn zo.
En alles waarbij jij zelf denkt dit kan beter, gaat het je ook makkelijker af.

Liefs

Lijkt mij persoonlijk een hele lastig situatie met je parthner.
Jij lijkt mij wel een hele lieve, zorgzame vrouw.

Ik heb van me zelf ook wel wat dingen moeten accepteren, dat kan ik hier niet op schrijven omdat ik daar nog niet zo heel erg open over kan/ of wil zijn.

Had vroeger wel veel zelfvertrouwen met een hoop dingen.
Maar omdat ik zoveel heb mee gemaakt toen die tijd met school, en dat werken toen is er een grote dunk en verdriet gekomen wat ik de laatste paar jaren wel beter mee om gegaan ben. Maar toch blijf het moeilijk want heb het eigenlijk nog nooit echt met iemand besproken face to face.

Het blijft allemaal lastig... maar misschien komt het nog wel goed..?

Groetjes