Wat fijn dat je zo'n baat gehad hebt bij de therapie. Klinkt alsof de (h) erkenning je enorm goed gedaan heeft.
Wie heeft toen voor jouw vrouw gezorgd?
En hebben zij je ook handvaten gegeven om wat meer balans te vinden?
Vind t wel bijzonder om te horen dat je na die behandeling weer het leven oppakt waar het toen mis ging...
Ik raak ook nogal uit balans als het me teveel is... Krijg dan ook weer dingen als Paniek, suïcidaal, enorme angsten, piekeren, slaap problemen, eet problemen.

Ik zou je wensen dat je een leven creëert die ook goed voelt voor jou.

Hoi Djyn,

Toen ik nog bij de dagbehandeling was werd er goed voor mijn vrouw gezorgd. Buurvrouw ging regelmatig even bij haar kijken hoe het ging. De buurvrouw werkte thuis door Corona. Dus die nam daar gewoon de tijd voor. Verder kwamen er regelmatig vriendinnen van haar op visite. Dus, ik had daar tijdens de behandeling geen omkijken naar gelukkig.

Handvatten hebben ze me zeker gegeven. Deze heb ik ook maanden gebruikt in de situaties die mijn Angst en paniek gaven. Maar toen was ik nog thuis van mijn werk en had ik daar in ieder geval geen spanning van. Ik was toen meer bezig om de normale dagelijkse dingen weer op te pakken. Toen ben ik druk bezig geweest met oefenen van exposures zoals  om weer gewoon boodschappen te kunnen doen. Weer met het openbaar vervoer te kunnen reizen. Weer alleen te kunnen fietsen en autorijden en alleen naar afspraken te kunnen gaan zoals de bedrijfsarts. Deze simpele dingen waren voor mij een helse opgave op dat moment. Door veel te oefenen doormiddel van exposure opdrachten ben ik er aardig doorheen gekomen. De spanning was er nog wel maar de angsten en paniek waren minder aanwezig en kreeg ook minder paniekaanvallen.

Maar ik ben er nog niet. Nu het normale dagelijkse leven weer begint na mijn therapie merk ik gewoon dat ik niet meer dezelfde persoon ben als voor 1,5 jaar geleden. Merk gewoon dat ik dingen minder aankan zo gauw als alles weer stress is van dingen die moeten of van je verwacht worden. Ik sta dan weer in die ellendige piekermodus. Ga dan veel vooruit denken.

Gisteren ging het helemaal mis. Na een gesprek te hebben gehad bij mijn werkgever over mijn nieuwe werk en functie kreeg ik in de auto terug naar huis een heftige angstaanval. Deze was zo erg dat ik door twee rode stoplichten ben gereden met paniek en angst om zo snel mogelijk thuis te komen ik daarna op de busbaan tot stilstand ben gekomen, denkende op dat moment alleen dood te gaan. Ik kwam helemaal overstuur thuis. Heb de hele avond nog op de bank zitten beven en was zo teleurgesteld en verdrietig dat het weer zo is misgegaan.

Door dit voorval gisteren heb ik besloten om morgen maar eens snel contact op te gaan nemen met mijn Psycholoog. Want dit kan gewoon niet meer. Ik merkte dat het al een twee weken niet zo goed ging omdat ik te druk was en mensen spraken mij ook weer aan op mijn gedrag. Ik ben dan veel alleen en hoor het niet als mensen mij aanspreken en ga mensen of situaties ontlopen.

Morgen ga ik ook op gesprek bij mijn werkgever en ga eerlijk vertellen wat er op dit moment weer gaande is met mij. Ik zie dan wel wat daarvan de consequenties zijn.

Hallo Ap, 

Wat vertel je het allemaal goed , echt knap., ondanks je angst ben je er goed en bewust  bij ! . Het is duidelijk dat je het erg zwaar hebt. 
Ook heel slim om weer contact met je psych op te nemen.  
Geen mens hoeft zo te leven, en jij ook niet. Dit kan je niet enkel met jezelf behandelen.  En wees vooral  vriendelijk voor jezelf ! 
Hou je ons op de hoogte?

Veel liefs en sterkte, 
Mabel

Hallo Ap, 

Wat vertel je het allemaal goed , echt knap., ondanks je angst ben je er goed en bewust  bij ! . Het is duidelijk dat je het erg zwaar hebt. 
Ook heel slim om weer contact met je psych op te nemen.  
Geen mens hoeft zo te leven, en jij ook niet. Dit kan je niet enkel met jezelf behandelen.  En wees vooral  vriendelijk voor jezelf ! 
Hou je ons op de hoogte?

Veel liefs en sterkte, 
Mabel

Hoi Mabel,

Nou, vandaag het gesprek gehad bij mijn werkgever. Was een fijn en begripvol gesprek. Heb aangegeven wat er al een tijdje speelt en dat het niet zo lekker gaat. Heb ook verteld wat er gisteren is gebeurt tijdens het autorijden. Hier werd heel erg goed naar geluisterd. Mijn leidinggevende gaf al aan dat ze een beetje in de gaten had dat het niet zo lekker met mij ging. We hebben afgesproken dat ik gewoon blijf werken op de werkplek waar ik nu zit, en ze er alles aan gaan doen om het voor mij zo behapbaar mogelijk te maken. Er werd zelfs aan mij gevraagd wat ze kon doen als ik met angst en paniek aan het werk was. Mij werd voorgesteld als ik angst en paniek ervaar door de drukte en prikkels van werk of collega's ik onder werktijd gewoon even een stukje mag gaan wandellen om even tijd nemen voor mezelf. Dit mag desnoods onder begeleiding samen met een collega die ik vertrouw. De andere werkplek en functie zit in de ijskast. Deze word er weer uitgehaald als ik er aan toe ben. Dit moet ik zelf aangeven.

Veder heeft ze me voorgesteld om een presentatie te gaan doen. Om mijn collega's te gaan vertellen over mijn gegeneraliseerde angststoornis en depressie. Maar hier ben ik nog niet over uit of dat ik dat wil gaan doen.

Mijn psycholoog heb ik vandaag ook gebeld en aangegeven dat het weer niet de goede kant op gaat. Zij heeft voorgesteld om te gaan werken aan mijn Negatieve zelfbeeld en ik moet een plezierige gebeurtenissen lijst bij gaan houden samen met mijn witboek. We gaan ook werken met een pieker protocol en mijn exposure opdrachten blijven oefenen. Verder gaat ze mij voorlopig ieder week via beeldbellen spreken hoe het met me gaat en hoe de opdrachten gegaan zijn.

Ik hou jullie op de hoogte.

Hallo Mensen,

Tijd geleden dat ik heb gereageerd. Het is ook een tijd redelijk goed gegaan en heb een nieuwe baan waar ik morgen kan beginnen. 

Helaas is het dit weekend goed mis gegaan. Vrijdag middag afscheid genomen van mijn oude collega's. Ik ging daar best emotioneel weg. Vrijdag avond tijdens het avond eten merkte ik dat het eten me al niet smaakte en mijn hoofd weer in de piekermodus stond en angstig was voor Maandag. Mijn vrouw merkte dat ik een beetje afwezig was. Ik denk dat bij mijn vrouw wat alarmbellen begonnen te rinkelen is mijn idee. Ze kent mijn signalerings plan en is alert. Na op zaterdag uitgeslapen te hebben en nog wat dingen in de tuin gedaan te hebben was het avond. Mijn vrouw had afgesproken bij een buurvrouw waarvan de dochter jarig was. Ik ben niet meegegaan omdat ik deze buurvrouw nog niet zo lang ken en mij dit sociale spanning geeft waardoor ik vermoeid raak als er meerdere onbekende mensen bijzitten. Energie besparen voor Maandag was de bedoeling. Ik ben dus thuisgebleven en heb tot 22:30 muziek zitten luisteren met een biertje erbij. Waarna ik mijn vrouw om 22:30 een appje stuurde of ze naar huis kwam om gezellig nog wat te drinken saampjes. Waarna ik een reactie kreeg dat ze er zo aan kwam als ze haar glas wijn op had. Om 23:00 was ze nog niet thuis en het begon te onweren. Ja, en toen sloeg de paniek toe. Ik kreeg een paniekaanval en heb mijn vrouw geappt of ze zo snel mogelijk naar huis kon komen voor het onweren erger werd. En toen begon het probleem. Schijnbaar vond de buurvrouw het nog te gezellig en begon met de telefoon van mijn vrouw appjes te sturen naar mij. Ik had dus in een appje naar mijn vrouw gestuurd dat ik een paniekaanval heb en me niet op mijn gemak voelde en of ze naar huis wil komen. Waarna ik een reactie krijg van de buurvrouw via de telefoon van mijn vrouw. Dat ik maar eens normaal moest doen en mijn vrouw ziek is maar ik niet. Oké, toen had ik het niet meer. Paniek sloeg nog meer toe. Daarna kreeg ik nog een lullig appje dat mijn vrouw bang was voor de onweer en ze wat later kwam.

Toen brak er bij mij iets en heb geappt dat ik ze wel even kom halen dan ondanks mijn paniekstoornis. Toen ik aan de deur stond werd er gelijk vel op me gereageerd door de buurvrouw. Of dat ik wel rustig kon doen en ze vond het appje een dreigement. 

Eenmaal binnen vroeg ik aan mijn vrouw of ze met me mee wil gaan naar huis. Waarop de buurvrouw weer fel reageerde dat ik mijn vrouw eens met rust moest laten. Waarna ik vroeg aan de buurvrouw of ze zichzelf eens met haar eigen zaken kan bemoeien. Waarna ik de deur gewezen werd en ben rustig weggegaan.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik het verhaal aan mijn zoon verteld die netjes gebeld heeft of hij even langs mocht komen om te vragen wat er nu eigenlijk aan de hand is. Mijn zoon heeft even met ze gepraat en is er dus achter gekomen dat mijn vrouw alles heeft verteld van de laatste anderhalf jaar over mijn therapie en mijn stoornissen en autisme. Mijn vrouw heeft ook aan haar aangegeven dat ze deze periode als zeer lastig ervaren heeft en nog steeds vind. Vooral het stukje gegeneraliseerde angststoornis en depressie.

Het probleem is nu dat ik door deze hele situatie in een crisis beland ben. Zaterdag nacht heb ik de huisartsenpost moeten bellen voor hulp. Ze zouden met terug bellen wat niet gebeurde. Ik raakte steeds verder in de problemen en toen mijn vrouw thuiskwam was het kwaad geschied. IK was zo in de war door de hele situatie dat ik zo hard begon te huilen en ik niet meer wilde leven en mezelf wilde  doodrijden met de auto. Ik had de autosleutels al in de hand om weg te gaan en er een eind aan te maken waarop mijn zoon de deur op slot deed en gelijk 112 heeft gebeld. Ik ben huilend op de bank gaan liggen in de foetus houding en heb alleen maar heel hard gehuild. De politie heeft wat met me gepraat waardoor ik iets rustiger werd en zij hebben de huisartsenpost gebeld en in overleg word ik pas morgen ochtend terug gebeld door mijn eigen huisarts en of ze IHT gaan inschakelen.

Tsja, en nu zit ik hier met het oog op morgen en mijn nieuwe baan. Ik heb vandaag alleen maar gehuild en ben erg moe en heb suicidale gedachten. Denk heel negatief over mezelf en denk dat ik levens kapot maak met mijn stoornissen.

Ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Vooral het stukje werk en relatie geeft mij angst en word er zo depressief van dat het dit weekend zo verlopen is.

Wat zouden jullie doen in deze situatie?

---

Hallo Mensen,

Tijd geleden dat ik heb gereageerd. Het is ook een tijd redelijk goed gegaan en heb een nieuwe baan waar ik morgen kan beginnen. 

Helaas is het dit weekend goed mis gegaan. Vrijdag middag afscheid genomen van mijn oude collega's. Ik ging daar best emotioneel weg. Vrijdag avond tijdens het avond eten merkte ik dat het eten me al niet smaakte en mijn hoofd weer in de piekermodus stond en angstig was voor Maandag. Mijn vrouw merkte dat ik een beetje afwezig was. Ik denk dat bij mijn vrouw wat alarmbellen begonnen te rinkelen is mijn idee. Ze kent mijn signalerings plan en is alert. Na op zaterdag uitgeslapen te hebben en nog wat dingen in de tuin gedaan te hebben was het avond. Mijn vrouw had afgesproken bij een buurvrouw waarvan de dochter jarig was. Ik ben niet meegegaan omdat ik deze buurvrouw nog niet zo lang ken en mij dit sociale spanning geeft waardoor ik vermoeid raak als er meerdere onbekende mensen bijzitten. Energie besparen voor Maandag was de bedoeling. Ik ben dus thuisgebleven en heb tot 22:30 muziek zitten luisteren met een biertje erbij. Waarna ik mijn vrouw om 22:30 een appje stuurde of ze naar huis kwam om gezellig nog wat te drinken saampjes. Waarna ik een reactie kreeg dat ze er zo aan kwam als ze haar glas wijn op had. Om 23:00 was ze nog niet thuis en het begon te onweren. Ja, en toen sloeg de paniek toe. Ik kreeg een paniekaanval en heb mijn vrouw geappt of ze zo snel mogelijk naar huis kon komen voor het onweren erger werd. En toen begon het probleem. Schijnbaar vond de buurvrouw het nog te gezellig en begon met de telefoon van mijn vrouw appjes te sturen naar mij. Ik had dus in een appje naar mijn vrouw gestuurd dat ik een paniekaanval heb en me niet op mijn gemak voelde en of ze naar huis wil komen. Waarna ik een reactie krijg van de buurvrouw via de telefoon van mijn vrouw. Dat ik maar eens normaal moest doen en mijn vrouw ziek is maar ik niet. Oké, toen had ik het niet meer. Paniek sloeg nog meer toe. Daarna kreeg ik nog een lullig appje dat mijn vrouw bang was voor de onweer en ze wat later kwam.

Toen brak er bij mij iets en heb geappt dat ik ze wel even kom halen dan ondanks mijn paniekstoornis. Toen ik aan de deur stond werd er gelijk vel op me gereageerd door de buurvrouw. Of dat ik wel rustig kon doen en ze vond het appje een dreigement. 

Eenmaal binnen vroeg ik aan mijn vrouw of ze met me mee wil gaan naar huis. Waarop de buurvrouw weer fel reageerde dat ik mijn vrouw eens met rust moest laten. Waarna ik vroeg aan de buurvrouw of ze zichzelf eens met haar eigen zaken kan bemoeien. Waarna ik de deur gewezen werd en ben rustig weggegaan.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik het verhaal aan mijn zoon verteld die netjes gebeld heeft of hij even langs mocht komen om te vragen wat er nu eigenlijk aan de hand is. Mijn zoon heeft even met ze gepraat en is er dus achter gekomen dat mijn vrouw alles heeft verteld van de laatste anderhalf jaar over mijn therapie en mijn stoornissen en autisme. Mijn vrouw heeft ook aan haar aangegeven dat ze deze periode als zeer lastig ervaren heeft en nog steeds vind. Vooral het stukje gegeneraliseerde angststoornis en depressie.

Het probleem is nu dat ik door deze hele situatie in een crisis beland ben. Zaterdag nacht heb ik de huisartsenpost moeten bellen voor hulp. Ze zouden met terug bellen wat niet gebeurde. Ik raakte steeds verder in de problemen en toen mijn vrouw thuiskwam was het kwaad geschied. IK was zo in de war door de hele situatie dat ik zo hard begon te huilen en ik niet meer wilde leven en mezelf wilde  doodrijden met de auto. Ik had de autosleutels al in de hand om weg te gaan en er een eind aan te maken waarop mijn zoon de deur op slot deed en gelijk 112 heeft gebeld. Ik ben huilend op de bank gaan liggen in de foetus houding en heb alleen maar heel hard gehuild. De politie heeft wat met me gepraat waardoor ik iets rustiger werd en zij hebben de huisartsenpost gebeld en in overleg word ik pas morgen ochtend terug gebeld door mijn eigen huisarts en of ze IHT gaan inschakelen.

Tsja, en nu zit ik hier met het oog op morgen en mijn nieuwe baan. Ik heb vandaag alleen maar gehuild en ben erg moe en heb suicidale gedachten. Denk heel negatief over mezelf en denk dat ik levens kapot maak met mijn stoornissen.

Ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Vooral het stukje werk en relatie geeft mij angst en word er zo depressief van dat het dit weekend zo verlopen is.

Wat zouden jullie doen in deze situatie?

---

Hi Appie,

Ik lees je verhaal net pas en vind het heel erg dat je dit moet doormaken. Morgen een nieuwe baan beginnen lijkt me niet het beste voor jou. Hoewel ik goed begrijp dat dat belangrijk is. Ik zat ook ooit in zo'n situatie en het deed mij geen goed om maar stug door te gaan. Ik begrijp dat je morgen wordt gebeld door je huisarts. Wacht daarop, meer kun je niet doen. Het belangrijkste is nu dat je hulp krijgt. Ik weet niet wat je huisarts al weet, maar misschien kun je vast wat dingen noteren die je wil zeggen. Dat helpt altijd wel omdat er in zo'n gesprek altijd emoties spelen en dan raak je soms de draad kwijt.
Ik wens je heel veel sterkte en hoor graag hoe het je is vergaan.

Lieve groet,
Alais