Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Even voorstellen


#1

Hoi allemaal, 

ik ben 42 jaar en ik heb zeker vanaf mijn 13e al sombere gedachtes en gedachten aan zelfmoord, mede door gepest en doordat mijn moeder ernstig ziek was (inmiddels bijna 22 jaar geleden overleden).
Ik heb een sociale angststoornis waardoor alles wat voor veel anderen heel normaal is voor mij een enorme uitdaging is.
In 2017 ben ik in het ziekenhuis beland en daar heb ik een gegeneraliseerde angststoornis aan overgehouden. Ook de dood van mijn 2 honden in resp. 2018 en 2019 hebben er behoorlijk ingehakt.
In februari 2020 zag ik het echt niet meer zitten ik had elke dag hevig angst- en paniekaanvallen waardoor ik op gegeven moment, bij de zoveelste keer voor niks naar de huisarts gegaan te zijn er niet onderuit kon en ik haar hulp heb gevraagd. Toen ben ik met spoed bij PSYQ terecht gekomen, heb een anti-piekertraining gehad en zit nu aan de Citalopram en Tranxene (de laatste gebruik ik alleen als ik echt erge angst heb). 
Ik heb echt een paar hele lieve vriendinnen maar toch merk ik dat ik me regelmatig erg eenzaam voel en niet begrepen. 
Nu is het zo dat de laatste jaren mijn vader ook steeds meer zorg nodig heeft. Ik doe nu zijn administratie en help hem zijn afspraken te herinneren met de dokter, dingen die hij  normaal zelf deed lukken hem niet meer. Ik help hem graag, maar ik merk dat dit ook zijn tol van mij eist, omdat ik heel veel dingen ook doodeng vind (afspraken maken bijv.). Het huishouden bij hem gaat ook niet goed maar ik heb totaal geen energie om hem te helpen, ik kom vaak niet eens aan mijn eigen huishouden toe omdat ik me te depressief voel en heel vaak de dag wegslaap. Mijn jongste zusje woont nog bij mijn vader in maar omdat ook zij depressief is komt zij ook nergens toe. Ze huurt al een hele tijd haar eigen huis maar dat komt maar niet af om er in te gaan wonen. Nu heeft zij ook een hond die zich nogal agressief gedraagt naar vreemden en ook naar mijn oudste zus, die daardoor ook niet meer bij mijn vader over de vloer komt. Zijn broer komt ook niet meer en een vriendin van mij die aangeboden heeft daar schoon te maken durft dat alleen als de hond er niet is. Maar de hond is er dus altijd. 
Ik voel me vaak echt hopeloos alleen omdat het lijkt alsof alles op mijn schouders terecht komt en ik het niet aankan. Ik kan mijn eigen dingen niet eens aan. Als ik naar de tandarts moet bijvoorbeeld ben ik al dagen van tevoren vreselijk angstig dan moet ik weer de tranxene innemen anders blijf ik huilen. Als er iets met mijn kat of cavia's lijkt te zijn dan schiet ik in de stress. Als ik een vreemd geluid hoor of een vreemde geur ruik schiet ik in de stress. Daar komen ook nog veel lichamelijke klachten bij die puur aan de angst te wijten zijn (weet ik nu). 
Door de Citalopram is de angst wel verminderd en heb ik niet vaak meer gedachten om bijvoorbeeld het raam uit te springen, maar al met al echt gelukkig ben ik niet en zal ik ook niet worden denk ik. Ook de psychiater zei dat de medicijnen er alleen waren om mijn leven wat draaglijker te maken maar omdat ik er al zo lang mee kamp is de kans niet groot dat het echt snel beter zal worden.
Nu merk ik dat ik buiten dat ik me somber voel ook boos voel waarom niemand me toch een keertje helpt. Herkennen jullie dit? Ik weet dat je dan zelf om hulp zou moeten vragen maar dat durf ik dan weer niet vanwege de sociale angst. En als ik al aangeeft dat ik spanning ergens van heb, bijvoorbeeld de tandarts, niemand die aanbiedt om even mee te gaan. 
En nu voel ik me weer een grote zeur, maar dan weten jullie een beetje wie ik ben en waar ik zo'n beetje mee zit.
Antwoord

#2

(15-04-2021, 16:48)Mary79 schreef: Hoi allemaal, 

ik ben 42 jaar en ik heb zeker vanaf mijn 13e al sombere gedachtes en gedachten aan zelfmoord, mede door gepest en doordat mijn moeder ernstig ziek was (inmiddels bijna 22 jaar geleden overleden).
Ik heb een sociale angststoornis waardoor alles wat voor veel anderen heel normaal is voor mij een enorme uitdaging is.
In 2017 ben ik in het ziekenhuis beland en daar heb ik een gegeneraliseerde angststoornis aan overgehouden. Ook de dood van mijn 2 honden in resp. 2018 en 2019 hebben er behoorlijk ingehakt.
In februari 2020 zag ik het echt niet meer zitten ik had elke dag hevig angst- en paniekaanvallen waardoor ik op gegeven moment, bij de zoveelste keer voor niks naar de huisarts gegaan te zijn er niet onderuit kon en ik haar hulp heb gevraagd. Toen ben ik met spoed bij PSYQ terecht gekomen, heb een anti-piekertraining gehad en zit nu aan de Citalopram en Tranxene (de laatste gebruik ik alleen als ik echt erge angst heb). 
Ik heb echt een paar hele lieve vriendinnen maar toch merk ik dat ik me regelmatig erg eenzaam voel en niet begrepen. 
Nu is het zo dat de laatste jaren mijn vader ook steeds meer zorg nodig heeft. Ik doe nu zijn administratie en help hem zijn afspraken te herinneren met de dokter, dingen die hij  normaal zelf deed lukken hem niet meer. Ik help hem graag, maar ik merk dat dit ook zijn tol van mij eist, omdat ik heel veel dingen ook doodeng vind (afspraken maken bijv.). Het huishouden bij hem gaat ook niet goed maar ik heb totaal geen energie om hem te helpen, ik kom vaak niet eens aan mijn eigen huishouden toe omdat ik me te depressief voel en heel vaak de dag wegslaap. Mijn jongste zusje woont nog bij mijn vader in maar omdat ook zij depressief is komt zij ook nergens toe. Ze huurt al een hele tijd haar eigen huis maar dat komt maar niet af om er in te gaan wonen. Nu heeft zij ook een hond die zich nogal agressief gedraagt naar vreemden en ook naar mijn oudste zus, die daardoor ook niet meer bij mijn vader over de vloer komt. Zijn broer komt ook niet meer en een vriendin van mij die aangeboden heeft daar schoon te maken durft dat alleen als de hond er niet is. Maar de hond is er dus altijd. 
Ik voel me vaak echt hopeloos alleen omdat het lijkt alsof alles op mijn schouders terecht komt en ik het niet aankan. Ik kan mijn eigen dingen niet eens aan. Als ik naar de tandarts moet bijvoorbeeld ben ik al dagen van tevoren vreselijk angstig dan moet ik weer de tranxene innemen anders blijf ik huilen. Als er iets met mijn kat of cavia's lijkt te zijn dan schiet ik in de stress. Als ik een vreemd geluid hoor of een vreemde geur ruik schiet ik in de stress. Daar komen ook nog veel lichamelijke klachten bij die puur aan de angst te wijten zijn (weet ik nu). 
Door de Citalopram is de angst wel verminderd en heb ik niet vaak meer gedachten om bijvoorbeeld het raam uit te springen, maar al met al echt gelukkig ben ik niet en zal ik ook niet worden denk ik. Ook de psychiater zei dat de medicijnen er alleen waren om mijn leven wat draaglijker te maken maar omdat ik er al zo lang mee kamp is de kans niet groot dat het echt snel beter zal worden.
Nu merk ik dat ik buiten dat ik me somber voel ook boos voel waarom niemand me toch een keertje helpt. Herkennen jullie dit? Ik weet dat je dan zelf om hulp zou moeten vragen maar dat durf ik dan weer niet vanwege de sociale angst. En als ik al aangeeft dat ik spanning ergens van heb, bijvoorbeeld de tandarts, niemand die aanbiedt om even mee te gaan. 
En nu voel ik me weer een grote zeur, maar dan weten jullie een beetje wie ik ben en waar ik zo'n beetje mee zit.
Hallo Mary,

Dank je voor je verhaal. Ik herken wel dingen, zoals die sombere gedachten sinds jonge leeftijd, de eenzaamheid en het onbegrip, het niet meer zien zitten, angst en paniek. En vooral die boosheid, dat niemand je helpt. Dus ja, dat herken ik.

Ik vind het ook moeilijk om hulp te vragen binnen mijn sociale kring(etje). Heb daar te vaak mijn neus gestoten. Gelukkig is er dit forum, daar vind ik wel begrip en steun. Dus blijf vooral schrijven.

Heb je een dagbesteding? Werk of iets anders? Ik probeer dat voor mezelf in te vullen maar het lukt maar matig. En toch is het belangrijk om zo af en toe je gedachten te verzetten.

Je bent absoluut geen zeur. Goed dat je hier bent gekomen, je bent heel welkom.

Hartelijke groet en veel sterkte!
Alais
Antwoord

#3

Ik heb wel werk, ik werk vier dagen per week, maar het lijkt of dat veel zwaarder wordt om te blijven volhouden.
Mijzelf ergens toe zetten is vaak een echte uitdaging.
Antwoord

#4

Hoi Mary,

Vier dagen werken is best veel bij deze klachten. Ik snap zeker dat het dan lastig is om met weinig energie nog zoveel te moeten doen. Je eigen huis en afspraken en ook nog van je vader...
Wat ingewikkeld zeg met je zus en de hond en dat dat weer reden is voor anderen om weg te blijven. Ik voel wel een beetje met je zus mee, als je depressief bent is het zo moeilijk om je eigen huishouden op te starten.

Wat erg van je honden. Heb je nu geen huisdieren meer?

Iemand die zelf geen angsten heeft, begrijpt misschien niet wat jij nodig hebt. Misschien dat niemand beseft hoe je geholpen zou zijn als iemand even mee gaat naar de tandarts. Het is waarschijnlijk een kleine moeite voor diegene.

Ik hoop dat het je zal helpen om hier te schrijven.
Antwoord

#5

(15-04-2021, 16:48)Mary79 schreef: Hoi allemaal, 

ik ben 42 jaar en ik heb zeker vanaf mijn 13e al sombere gedachtes en gedachten aan zelfmoord, mede door gepest en doordat mijn moeder ernstig ziek was (inmiddels bijna 22 jaar geleden overleden).
Ik heb een sociale angststoornis waardoor alles wat voor veel anderen heel normaal is voor mij een enorme uitdaging is.
In 2017 ben ik in het ziekenhuis beland en daar heb ik een gegeneraliseerde angststoornis aan overgehouden. Ook de dood van mijn 2 honden in resp. 2018 en 2019 hebben er behoorlijk ingehakt.
In februari 2020 zag ik het echt niet meer zitten ik had elke dag hevig angst- en paniekaanvallen waardoor ik op gegeven moment, bij de zoveelste keer voor niks naar de huisarts gegaan te zijn er niet onderuit kon en ik haar hulp heb gevraagd. Toen ben ik met spoed bij PSYQ terecht gekomen, heb een anti-piekertraining gehad en zit nu aan de Citalopram en Tranxene (de laatste gebruik ik alleen als ik echt erge angst heb). 
Ik heb echt een paar hele lieve vriendinnen maar toch merk ik dat ik me regelmatig erg eenzaam voel en niet begrepen. 
Nu is het zo dat de laatste jaren mijn vader ook steeds meer zorg nodig heeft. Ik doe nu zijn administratie en help hem zijn afspraken te herinneren met de dokter, dingen die hij  normaal zelf deed lukken hem niet meer. Ik help hem graag, maar ik merk dat dit ook zijn tol van mij eist, omdat ik heel veel dingen ook doodeng vind (afspraken maken bijv.). Het huishouden bij hem gaat ook niet goed maar ik heb totaal geen energie om hem te helpen, ik kom vaak niet eens aan mijn eigen huishouden toe omdat ik me te depressief voel en heel vaak de dag wegslaap. Mijn jongste zusje woont nog bij mijn vader in maar omdat ook zij depressief is komt zij ook nergens toe. Ze huurt al een hele tijd haar eigen huis maar dat komt maar niet af om er in te gaan wonen. Nu heeft zij ook een hond die zich nogal agressief gedraagt naar vreemden en ook naar mijn oudste zus, die daardoor ook niet meer bij mijn vader over de vloer komt. Zijn broer komt ook niet meer en een vriendin van mij die aangeboden heeft daar schoon te maken durft dat alleen als de hond er niet is. Maar de hond is er dus altijd. 
Ik voel me vaak echt hopeloos alleen omdat het lijkt alsof alles op mijn schouders terecht komt en ik het niet aankan. Ik kan mijn eigen dingen niet eens aan. Als ik naar de tandarts moet bijvoorbeeld ben ik al dagen van tevoren vreselijk angstig dan moet ik weer de tranxene innemen anders blijf ik huilen. Als er iets met mijn kat of cavia's lijkt te zijn dan schiet ik in de stress. Als ik een vreemd geluid hoor of een vreemde geur ruik schiet ik in de stress. Daar komen ook nog veel lichamelijke klachten bij die puur aan de angst te wijten zijn (weet ik nu). 
Door de Citalopram is de angst wel verminderd en heb ik niet vaak meer gedachten om bijvoorbeeld het raam uit te springen, maar al met al echt gelukkig ben ik niet en zal ik ook niet worden denk ik. Ook de psychiater zei dat de medicijnen er alleen waren om mijn leven wat draaglijker te maken maar omdat ik er al zo lang mee kamp is de kans niet groot dat het echt snel beter zal worden.
Nu merk ik dat ik buiten dat ik me somber voel ook boos voel waarom niemand me toch een keertje helpt. Herkennen jullie dit? Ik weet dat je dan zelf om hulp zou moeten vragen maar dat durf ik dan weer niet vanwege de sociale angst. En als ik al aangeeft dat ik spanning ergens van heb, bijvoorbeeld de tandarts, niemand die aanbiedt om even mee te gaan. 
En nu voel ik me weer een grote zeur, maar dan weten jullie een beetje wie ik ben en waar ik zo'n beetje mee zit.

Hoi Mary, je bent zeker geen zeur , het is goed dat je hier je verhaal doet, het geeft ook steun voor mij als ik dat lees, ik leer ervan en voel me dan niet zo alleen met mijn problemen maar ik vind het erg dat je het moet meemaken. Heel lastig is dat angstig zijn het neemt behoorlijk wat energie van je af. Maar ik herken het volledig de angst. Angstig als je mensen moet ontmoeten, angstig als je afspraken moet maken , ik heb dat ook. Ook irreële angsten zoals angst van elektrische apparaten en angst als ik iets hoor of ruik in mijn appartement net zoals jij. Ook heel erg dat je je moeder zo vroeg verloren hebt. Wat je vader betreft , ik herken ook de situatie en ben ook mantelzorger geweest voor mijn ma drie jaar na elkaar. Het vraagt enorm veel energie en wij hebben geen energie over. Fijn dat je zijn administratie doet en hem helpt waar je kan. Ook al is dat zeer zwaar voor jou, je doet wat je kan. De situatie met de hond van je zus is een moeilijke situatie, mensen die willen schoonmaken moeten daar toch gewoon langs kunnen gaan. Kunnen jullie de hond niet effen vastzetten in een kennel of in een aparte ruimte als er iemand langs komt? Dat is toch een groot probleem als niemand er kan langsgaan. Ik lees dat je vroeger eens opgenomen bent geweest en het jou niet zo goed bekomen is. Ikzelf heb verschillende opnames gehad en ik heb er maar bitter weinig aan gehad , ik heb er zelf heel veel moeten aan werken en heb wel individuele therapie gelopen bij een psychologe dat heeft me wel veel geholpen. Ik lees dat je soms teleurgesteld bent in de anderen en ik herken dat maar al te goed. Ikzelf heb ook maar weinig mensen die het begrijpen. Ik denk het sowieso moeilijk is om te begrijpen als je t zelf niet ervaart. Heb je een goede relatie met broers en zussen en ervaar je daar een beetje hulp van? Ik vind het trouwens heel knap dat je uit werken gaat is een enorme inspanning als je je niet goed voelt en hoe verloopt het op het werk met de collega 's? Geen wonder dat je naast je werk het moeilijk hebt met het huishouden het is allemaal wel veel hoor. Schrijf hier maar geregeld ik ga het alvast volgen groetjes cyranno
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Even voorstellen! Started by Zinge
5 Replies - 81 Views
3 uren geleden
Laatste bericht: verdwayne
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 195 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 100 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 202 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 225 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 658 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 332 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)