Hoi allemaal!

Ik ben Tim, 17 jaar, middelbare scholier. Ik ben nu sinds ongeveer 9 maanden depressief, nadat ik mezelf overwerkt had in de zomervakantie.
Mijn moeder kwam met het idee om lotgenoten op te zoeken. Toen kwam ik deze website tegen. Ik hoop dat ik hier tijdens mijn herstel mijn hart kan luchten, wat hoop kan opdoen en anderen kan helpen om door deze moeilijke tijd heen te komen.

Mijn verhaal in het kort: ik ben opgegroeid in een klein dorpje, was meestal in een beschermde omgeving en ik was nogal een introvert. Ik had helaas niet veel vriendjes en vriendinnetjes op de basisschool, omdat ik vanwege mijn teruggetrokkenheid en hoger dan gemiddeld in mijn klas intelligentie grotendeels buiten de boot viel. Ik had gelukkig wel een beste vriend, maar die spreek ik nu ook niet meer.
Ik zit nu in het 5e jaar van mijn VWO opleiding. Ik ben altijd al iemand geweest die nooit stil zat en altijd druk bezig was met van alles. Ik was dan ook een echte perfectionist. Maar dat heeft me uiteindelijk de kop gekost: mijn lichaam was helemaal uitgeput en ik kwam vanaf augustus dit jaar in een burnout/depressie/hoe je het wilt noemen. Veel therapie, veel medicijnen en veel wisselende stemmingen later is het nu zo'n 9 maanden verder. Het gaat al een stuk beter, maar helaas heb ik nog de nodige periodes van wanhoop, verdriet, frustratie en vermoeidheid. 

Als je graag met me wilt praten, of me beter wilt leren kennen, of om wat voor reden dan ook zin hebt om mij een berichtje te sturen, ik ben altijd in voor een gesprek

Groetjes Tim

Hallo Tim,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Een herkenbaar verhaal voor mij. Ook ik ben in mijzelf gekeerd geraakt op mijn zevende jaar.
Helaas geen vriendjes tijdens mijn lagere school periode. Ook op de middelbare school lukte dat niet.
Ik voelde mij anders dan anderen en had het gevoel er niet bij te horen.
Het verschil tussen en burn-out en een depressie is inderdaad niet altijd duidelijk. Waarschijnlijk een combinatie van die twee. De kans is in ieder geval groot dat je lijf en hoofd letterlijk "stop" heeft gezegd. Op die manier wil ik niet langer in het leven staan.
Hoe gaat het nu met je? Je schrijft over wisselende stemmingen.
Als ik voor mijzelf spreek, het heeft mij erg geholpen toen ik eenmaal de achterliggende oorzaak van mijn depressie ging herkennen.
Hoe is dat voor jou?
Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert

Hallo Tim,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Een herkenbaar verhaal voor mij. Ook ik ben in mijzelf gekeerd geraakt op mijn zevende jaar.
Helaas geen vriendjes tijdens mijn lagere school periode. Ook op de middelbare school lukte dat niet.
Ik voelde mij anders dan anderen en had het gevoel er niet bij te horen.
Het verschil tussen en burn-out en een depressie is inderdaad niet altijd duidelijk. Waarschijnlijk een combinatie van die twee. De kans is in ieder geval groot dat je lijf en hoofd letterlijk "stop" heeft gezegd. Op die manier wil ik niet langer in het leven staan.
Hoe gaat het nu met je? Je schrijft over wisselende stemmingen.
Als ik voor mijzelf spreek, het heeft mij erg geholpen toen ik eenmaal de achterliggende oorzaak van mijn depressie ging herkennen.
Hoe is dat voor jou?
Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert

Dag Bert,
Allereerst bedankt voor je reactie!
Dat is wel vervelend om te horen, dat je geen vriendjes had tijdens je schoolcarrière   Ik kan me voorstellen dat dat school alleen nog maar erger maakt. Ik herken ook het gevoel van 'er niet bij horen'. 
Het was bij mij ook inderdaad dat vooral mijn lichaam letterlijk stop heeft gezegd. 
Ik heb het licht aan het eind van de tunnel gezien, maar de weg ernaartoe lijkt nog een tijdje te duren. Op het moment ben ik allerlei dingen aan het verwerken die ik de afgelopen 16 jaar klakkeloos heb weggestopt. Nu komt er dus een tsunami aan boosheid, angst, verdriet en vermoeidheid opzetten. Aan de ene kant ben ik blij dat ze nu komen en dat ik ze niet meer hoef weg te stoppen, maar het is gigantisch vermoeiend en ik kan gewoon heel weinig doen: niet naar school, niet naar dagjes uit, niet met vrienden leuke dingen doen. Ik kan helaas ook niet mee op de buitenlandreis van onze school, waar ik me zo op verheugd had. Maar dat is helaas het prijskaartje dat hangt aan een mentaal en lichamelijk gezond mens zijn, denk ik...
De oorzaak van de depressie vinden is inderdaad, ook voor mij, van groot belang geweest. Ik heb het gevoel dat ik die oorzaak nu weet, namelijk dat ik niet naar mijn lichaam luisterde en mijn hoofd overactief was. Ik ben namelijk een echte piekeraar en perfectionist. Waarschijnlijk gaat het nog wel even duren bij therapie voordat mijn hoofd eindelijk rustiger word en ik meer met mijn gevoel kan gaan leven.