Hallo allemaal,

Ik ben Natalie 34. 
Op de middelbare school werd ik gepest, daar kwam nog seksueel misbruik overheen.
Ik raakte het vertrouwen kwijt in mensen, maar vooral in het leven.
De artsen hebben me aardig wat stickertjes gegeven met de daarbij horende medicatie.
Mijn vertrouwen in mensen is redelijk hersteld.
Met het leven blijf ik echter worstelen.
Hoewel het nooit echt goed met me gaat, gaat het op het moment erg slecht. Ik huil veel, constant moe en nergens zin meer in.
Ik heb het gevoel dat telkens als ik een beetje opgekrabbelt ben, ik weer zo genadeloos hard onderuit getrapt word dat ik er ook het nut niet meer van in zie om te blijven knokken.
Ik sta onder behandeling bij het GGZ en heb morgen ook een gesprek voor dagbehandeling.

Wat ik momenteel vooral merk is dat ik heel eenzaam ben in mijn gevoel, het breekt mijn hart om mijn partner telkens te moeten zeggen dat ik het leven niet zo leuk vind. Hij betrekt dat dan op zichzelf dat hij mij niet gelukkig maakt. Wat natuurlijk onzin is, maar ik hou daarom veel gevoelens en gedachten voor mezelf om hem niet te veel te belasten. Hij weet dat ik op het moment erg depressief ben dus het is niet dat ik een masker opheb naar hem toe, ik doseer de heftigheid alleen een beetje.
Maar dat maakt eenzaam, en nu ben ik dus hier....

Groetjes van mij

Hallo allemaal,

Ik ben Natalie 34. 
Op de middelbare school werd ik gepest, daar kwam nog seksueel misbruik overheen.
Ik raakte het vertrouwen kwijt in mensen, maar vooral in het leven.
De artsen hebben me aardig wat stickertjes gegeven met de daarbij horende medicatie.
Mijn vertrouwen in mensen is redelijk hersteld.
Met het leven blijf ik echter worstelen.
Hoewel het nooit echt goed met me gaat, gaat het op het moment erg slecht. Ik huil veel, constant moe en nergens zin meer in.
Ik heb het gevoel dat telkens als ik een beetje opgekrabbelt ben, ik weer zo genadeloos hard onderuit getrapt word dat ik er ook het nut niet meer van in zie om te blijven knokken.
Ik sta onder behandeling bij het GGZ en heb morgen ook een gesprek voor dagbehandeling.

Wat ik momenteel vooral merk is dat ik heel eenzaam ben in mijn gevoel, het breekt mijn hart om mijn partner telkens te moeten zeggen dat ik het leven niet zo leuk vind. Hij betrekt dat dan op zichzelf dat hij mij niet gelukkig maakt. Wat natuurlijk onzin is, maar ik hou daarom veel gevoelens en gedachten voor mezelf om hem niet te veel te belasten. Hij weet dat ik op het moment erg depressief ben dus het is niet dat ik een masker opheb naar hem toe, ik doseer de heftigheid alleen een beetje.
Maar dat maakt eenzaam, en nu ben ik dus hier....

Groetjes van mij

Hoi Natalie,

Je verhaal komt me erg bekend voor, je zult het hier op het forum vaker aantreffen.
Uiteraard is elk verhaal uniek in zijn belevenis, gevoelens en herinneringen.
Heel verstandig besluit van je om je te registeren op dit forum.
Hier zullen velen wel begrijpen wat je voelt, omdat ze het helaas zelf ook meegemaakt hebben.
Iedereen begrijpt dat wat je meegemaakt hebt een negatieve ervaring geeft.
Maar leg je gevoel maar eens uit zodat een ander het begrijpt, die het zelf niet meegemaakt heeft.
Al die stempeltjes met aandoeningen, liever hoor je het niet wat er allemaal mis is met je.
Kan me voorstellen dat de situatie je depressief maakt, maar je bent ook enorm sterk dat je nog steeds strijdlust toont.
De situatie waarin je verkeerd neemt zo'n beetje al je energie weg.
Het zou fijn zijn als je iemand had die je begrijpt en waar je steeds je verhaal bij kwijt kan.
Ik hoop dat je in contact komt met mensen hier die ongeveer hetzelfde meegemaakt hebben.
Soms moet je zelf wat initiatief tonen naar mensen toe om in contact te komen.
Dit is al een groot en knap initiatief van jou, en er zullen uiteraard wel meer reacties komen op je verhaal.

Veel sterkte in je strijd en op het forum.

Desireless

Hallo allemaal,

Ik ben Natalie 34. 
Op de middelbare school werd ik gepest, daar kwam nog seksueel misbruik overheen.
Ik raakte het vertrouwen kwijt in mensen, maar vooral in het leven.
De artsen hebben me aardig wat stickertjes gegeven met de daarbij horende medicatie.
Mijn vertrouwen in mensen is redelijk hersteld.
Met het leven blijf ik echter worstelen.
Hoewel het nooit echt goed met me gaat, gaat het op het moment erg slecht. Ik huil veel, constant moe en nergens zin meer in.
Ik heb het gevoel dat telkens als ik een beetje opgekrabbelt ben, ik weer zo genadeloos hard onderuit getrapt word dat ik er ook het nut niet meer van in zie om te blijven knokken.
Ik sta onder behandeling bij het GGZ en heb morgen ook een gesprek voor dagbehandeling.

Wat ik momenteel vooral merk is dat ik heel eenzaam ben in mijn gevoel, het breekt mijn hart om mijn partner telkens te moeten zeggen dat ik het leven niet zo leuk vind. Hij betrekt dat dan op zichzelf dat hij mij niet gelukkig maakt. Wat natuurlijk onzin is, maar ik hou daarom veel gevoelens en gedachten voor mezelf om hem niet te veel te belasten. Hij weet dat ik op het moment erg depressief ben dus het is niet dat ik een masker opheb naar hem toe, ik doseer de heftigheid alleen een beetje.
Maar dat maakt eenzaam, en nu ben ik dus hier....

Groetjes van mij

Dag Nathalie

Het is lief dat je je echtgenoot wilt ontzien en belangrijk dat hij van jou hoort dat je gevoelens niet door hem komen. Ook binnen een partnerschap of huwelijk kan je je eenzaam voelen. Het is ook lastig om telkens mee te moeten delen dat je het zwaar hebt. Je zou allebei wel weer eens wat anders willen horen. Het is daarom juist van het allergrootste belang om elk positief gebeurtenisje, hoe petieterig klein ook, te benoemen. Dat lijkt misschien overdreven maar er is altijd wel iets, een kruimeltje. Wij mensen zijn gebouwd op gevaar en negativiteit ontwijken. Positiviteit uitwisselen is tegen de stroom op en juist daarom zo belangrijk. 

 Pesten en sexueel geweld is zo heftig dat het niet raar is dat de gevolgen nog zo lang na datum voelbaar is voor je. Goed dat je hulp zocht en krijgt en ook hier je verhaal vertelt. Dan kan je je ook minder eenzaam voelen he. Ook het ontmoeten van mensen met vergelijkbare ervaringen kan je begrip en erkenning geven.
Ik wens je hier veel van toe!

Hoi Natalie, mijn partner stond met meerdere trauma's hetzelfde in het leven als jij. Ondanks het feit dat hij met therapie veel bereikt had, was het leven hem te moeilijk. Ik besefte gelukkig wel dat dat niet aan mij lag, maar aan de manier waarop hij in de wereld stond. Nu hij 3 maanden geleden besloten het leven te beëindigen, ben ik heel blij dat hij me regelmatig vertelde hoe veel hij van mij hield, en dat hij vaak lieve briefjes schreef die ik altijd bewaarde. Dat is nu een grote troost. Dat is dus de enige tip die ik kan geven: laat jouw man geregeld weten dat je van hem houdt. Schrijf je gevoelens eens voor hem op. Zelf weet ik eerlijk gezegd niet of het verstandig is om hem te sparen. Hoe meer je als partner weet, hoe meer begrip je op kunt brengen. Maar wat je daar in aankunt, is natuurlijk weer voor iedereen verschillend.