Hallo allemaal, 

Zal proberen niet een mega lang verhaal ervan te maken. Ik ben 25 en heb 8 maart 2017 een burnout gekregen met daarbij paniekaanvallen en depressieve symptomen volgens de poh-ggz medewerker. In aug kon ik weer wat werken en merkte ik ook dat het mega gejaagde van de burnout weg trok. Echter ik kan nog steeds slecht slapen, word vroeg wakker, ben zo ontzettend moe ook als ik wel goed heb geslapen en ik krijg gewoon geen plezier meer in mijn leven. Ik heb het gevoel dat er iets ‘mis’ is met mij. Ik voel mij totaal niet mezelf. Ik heb soms dagen dat ik alleen maar kan huilen en denk aan zelfmoord, andere dagen ben ik weer redelijk oke en kan ik wel lachen als iemand een grapje maakt. Dag erop kan ik weer zo verrot zijn en voel ik mij zo leeg. Ik twijfel of het ooit nog stopt. Ik heb al een poosje geen therapie meer  (10 sessies gehad tot juli denk ik). Ik durf niet naar de winkel toe en ga groepen/mensen het liefst uit de weg. Ik werk in de zorg, inmiddels 3 dagen maar dat kost zoveel energie dat ik soms huilend thuis kom. Ik voel me zo schuldig tegen over mijn patiënten. Maandag ga ik naar de huisarts, maar ik vind het zo eng. Moet ik mezelf pushen dingen te doen of toegeven aan de vermoeidheid?

Hallo Esther,

Ten eerste een hartelijk welkom op dit forum.

Angst voor jouw huisarts lijkt me niet nodig, of het moet zo zijn dat het niet klikt tussen jullie.
Jij bent degene met een hulpvraag en uiteindelijk maak jij de keuze of je mee gaat in haar advies.
Misschien is het wel goed even op te schrijven wat je wil bespreken.

Ik herken me in jouw verhaal. Ook ik heb lang in de gezondheidszorg gewerkt, ben tegen een zware burn-out aangelopen, waarna
ik depressie ging ontwikkelen. Ik ben mijzelf lange tijd voorbij gelopen wat zich ging wreken. Ik meen bij jou ook een dergelijk systeem te herkennen, maar misschien zit ik er naast. Jezelf langdurig voorbij lopen, tegen een burn-out aanlopen, je schuldig voelen naar jouw patiënten.
Dan jouw vraag: Moet ik mezelf pushen dingen te doen of toegeven aan de vermoeidheid?  Teveel van het één en van het ander werkt tegen je, is mijn ervaring. Werken aan een manier vinden, voelen om wat meer in balans te komen? Kun je nog wel iets goed doen? 
Mensen die in de zorg werken zorgen vaak slecht voor zichzelf. We kunnen anderen goed helpen, ondersteunen, maar heb je wel voldoende aandacht voor jezelf? Heb jij ook de neiging "veel te moeten" van jezelf? Te moeten voldoen aan de norm, keihard werken en iedere dag gesloopt thuis komen? Hoop dat ik niet teveel heb ingevuld.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Bedankt voor je uitgebreide antwoord Bert

Ik herken me idd heel erg in wat jij allemaal beschrijft. Ik vind het gewoon zo frustrerend dat ik me zo somber voel. Dan denk ik mens stel je niet zo aan je hebt toch alles goed voor elkaar wees gewoon weer blij. En hoe meer ik dan net doe alsof en meelach als ik mezelf wel mee gesleurd heb naar een verjaardag/feestje, hoe harder de klap dan daarna komt. In december heb ik 5 dagen gehad dat ik weer helemaal mezelf was en toen poef, was het op een morgen weer weg. Met werk denk ik ook continue dat patiënten beter af zijn bij een collega, wat wat kan ik nou. Mensen betalen super veel geld en wat kan ik ze nou bieden. Ik twijfel of ik nu nog in de burnout zit of meer  depressieve gevoelens ervaar.

---

Bedankt voor je uitgebreide antwoord Bert

Ik herken me idd heel erg in wat jij allemaal beschrijft. Ik vind het gewoon zo frustrerend dat ik me zo somber voel. Dan denk ik mens stel je niet zo aan je hebt toch alles goed voor elkaar wees gewoon weer blij. En hoe meer ik dan net doe alsof en meelach als ik mezelf wel mee gesleurd heb naar een verjaardag/feestje, hoe harder de klap dan daarna komt. In december heb ik 5 dagen gehad dat ik weer helemaal mezelf was en toen poef, was het op een morgen weer weg. Met werk denk ik ook continue dat patiënten beter af zijn bij een collega, wat wat kan ik nou. Mensen betalen super veel geld en wat kan ik ze nou bieden. Ik twijfel of ik nu nog in de burnout zit of meer  depressieve gevoelens ervaar.
edit: om ook even je laatste vragen te beantwoorden, ik zet mij idd altijd 100% in. Ik was begonnen met een master studie maar twijfel nu of ik vind dat ik dat moet kunnen of het wel echt wil. Soms denk ik, ik kap er gewoon mee en ga ik een koffie tentje werken. Maar denk niet dat dat de oplossing is...

Bedankt voor je uitgebreide antwoord Bert

Ik herken me idd heel erg in wat jij allemaal beschrijft. Ik vind het gewoon zo frustrerend dat ik me zo somber voel. Dan denk ik mens stel je niet zo aan je hebt toch alles goed voor elkaar wees gewoon weer blij. En hoe meer ik dan net doe alsof en meelach als ik mezelf wel mee gesleurd heb naar een verjaardag/feestje, hoe harder de klap dan daarna komt. In december heb ik 5 dagen gehad dat ik weer helemaal mezelf was en toen poef, was het op een morgen weer weg. Met werk denk ik ook continue dat patiënten beter af zijn bij een collega, wat wat kan ik nou. Mensen betalen super veel geld en wat kan ik ze nou bieden. Ik twijfel of ik nu nog in de burnout zit of meer  depressieve gevoelens ervaar.

---

Hallo Esther,

Ik vind het erg voor je dat je je zo slecht voelt (weet er helaas alles van). Sterkte!

Depressies kunnen uit het niets komen, men noemt dit endogene depressie. Dit maakt het voor jezelf en voor anderen totaal onbegrijpelijk. Je kunt er inderdaad echt wanhopig van worden.

Als ik depressief ben voel ik me ook heel minderwaardig, mijn gevoel voor eigenwaarde is weg. Heel naar, maar ik weet dat dit een kenmerk is van een depressie en als de depressie over is mezelf eigenlijk best ok vind.

Groot verschil tussen burn-out en depressie is dat bij een depressie je geen levensvreugde meer ervaart, bij burn-out is er wel levensvreugde. Burn-out kan wel overgaan in een depressie.

Bij een depressie ga je overal aan twijfelen, je kunt niet meer helder denken. Kortom, bij een depressie nooit belangelijke beslissingen nemen.

Hou vol! Je kunt het je nu niet voorstellen, maar het gaat over. Het is tijdelijk.

Veel liefs,
Tara.

Hey Tara, dat twijfelen herken ik echt helemaal. Eigenlijk inmiddels op alle vlakken van mijn leven. Ik en mijn vriend staan wel op het punt een huis te kopen maar hij kent mij goed genoeg om de beslissing voor ons samen te maken. Toen ik in mijn burnout zat was ik gewoon ‘op’. Ik kon niets meer. Nu denk ik meer, waarom zou ik... ik wil het gewoon niet meer en kan het niet meer opbrengen. Heb jij ooit anitdepressiva gebruikt? Ik ben inmiddels bereid alles te proberen

Hey Tara, dat twijfelen herken ik echt helemaal. Eigenlijk inmiddels op alle vlakken van mijn leven. Ik en mijn vriend staan wel op het punt een huis te kopen maar hij kent mij goed genoeg om de beslissing voor ons samen te maken. Toen ik in mijn burnout zat was ik gewoon ‘op’. Ik kon niets meer. Nu denk ik meer, waarom zou ik... ik wil het gewoon niet meer en kan het niet meer opbrengen. Heb jij ooit anitdepressiva gebruikt? Ik ben inmiddels bereid alles te proberen

Hallo Esther,

Ik heb ook lang gewacht voordat ik antidepressiva ben gaan gebruiken. Ik wilde op eigen kracht beter worden... Als de lijdenslast te hoog wordt ga je vanzelf antidepressiva gebruiken om maar van dit verschrikkelijke gevoel af te komen. Het gevoel dat je niet meer wilt leven. Dit is een syntoom van de depressie, wees gerust dat gaat over. Probeer deze klote gedachtes een beetje te relativeren voor zover dit mogelijk is.

Ik ben naar de huisarts gegaan en deze heeft me paroxitine voorgeschreven. Dit was geen succes, ik werd er te blij van (hypomanie). Heeft me veel ellende (schade) opgeleverd. Een latent bipolaire 2 stoornis is hierdoor naar boven gekomen. Zeldzaam dat zoiets gebeurt.
Dat er sprake was van een hypomanie heb ik veel te laat ondekt. Ik voelde me de hele dag geweldig, kon de hele wereld aan... Nu mis ik dit gevoel af en toe wel.

Nu gebruik ik lithium (stemmingsstabilisator) en het antidepressivum Wellbutrin. De Wellbutrin ben ik aan het opbouwen. Geen last van bijwerkingen. Wonder boven wonder begin ik me beter te voelen. Alsof de levenslust weer voorzichtig terugkomt. 
Van de huisarts bij een psychiater terecht gekomen. Een psychiater heeft veel meer kennis van antidepressiva, is hierin gespecialiseerd. Huisarts heeft deze kennis onvoldoende. Kortom, zaak om zelf allert te zijn.

Depressie is een ernstige ziekte en met een ernstige ziekte gaat men in eerste instantie naar de huisarts. Zorg goed voor jezelf!

Veel liefs,
Tara

Hallo Tara,

Ik ben nu ook op het punt dat ik het wel zou willen proberen. Ik mis nu alle momenten omdat ik alleen maar kan huilen of als een lege zak voor me uit zit te kijken, en denk dan ook steeds vaker, zo hoeft het niet meer. Hoe meer ik bijvoorbeeld mijn vriend wel blij zie worden hoe erger ik mij voel en ook weer schuldig dat ik niet ook gewoon enthousiast kan zijn of ergens heen wil met hem. Ik hoop dat medicatie de scherpe kantjes eraf haalt en iig de dalen wat minder diep maakt. Ik zal dit maandag aankaarten bij mijn huisarts. Ik weet niet of er ook lichamelijke klachten typisch zijn voor een depressie? Ik ben erg duizelig, trillerig en heb van niets al spierpijn. Ook die sociale angst is zo belemmerend (tenzij ik gedronken heb)

Hallo Tara,

Ik ben nu ook op het punt dat ik het wel zou willen proberen. Ik mis nu alle momenten omdat ik alleen maar kan huilen of als een lege zak voor me uit zit te kijken, en denk dan ook steeds vaker, zo hoeft het niet meer. Hoe meer ik bijvoorbeeld mijn vriend wel blij zie worden hoe erger ik mij voel en ook weer schuldig dat ik niet ook gewoon enthousiast kan zijn of ergens heen wil met hem. Ik hoop dat medicatie de scherpe kantjes eraf haalt en iig de dalen wat minder diep maakt. Ik zal dit maandag aankaarten bij mijn huisarts. Ik weet niet of er ook lichamelijke klachten typisch zijn voor een depressie? Ik ben erg duizelig, trillerig en heb van niets al spierpijn. Ook die sociale angst is zo belemmerend (tenzij ik gedronken heb)

Hallo Esther,

Bij mij heeft het ook heel lang geduurd voordat ik naar de huisarts durfde te gaan. Ik schaamde me er enorm voor. 

Het schuldgevoel is ook heel herkenbaar. Een depressie is een ziekte en een ziekte heb je altijd samen met je partner. Is voor de partner ook niet makkelijk.

Als ik depressief ben kost het me enorm veel energie om sociaal en gezellig te moeten zijn. 
Een op een contact is wel te doen, liefst ook niet te lang.
Ja, ook ik gebruik soms alcohol als "medicatie". Even ontsnappen aan dat ellendige gevoel. Ik weet natuurlijk dat dit geen oplossing is. 

Zelf heb ik last van lichamelijke klachten, maar komt blijkbaar wel veel voor.

Succes maandag bij de huisarts.

Veel liefs,
Tara

Hallo allemaal, 

Zal proberen niet een mega lang verhaal ervan te maken. Ik ben 25 en heb 8 maart 2017 een burnout gekregen met daarbij paniekaanvallen en depressieve symptomen volgens de poh-ggz medewerker. In aug kon ik weer wat werken en merkte ik ook dat het mega gejaagde van de burnout weg trok. Echter ik kan nog steeds slecht slapen, word vroeg wakker, ben zo ontzettend moe ook als ik wel goed heb geslapen en ik krijg gewoon geen plezier meer in mijn leven. Ik heb het gevoel dat er iets ‘mis’ is met mij. Ik voel mij totaal niet mezelf. Ik heb soms dagen dat ik alleen maar kan huilen en denk aan zelfmoord, andere dagen ben ik weer redelijk oke en kan ik wel lachen als iemand een grapje maakt. Dag erop kan ik weer zo verrot zijn en voel ik mij zo leeg. Ik twijfel of het ooit nog stopt. Ik heb al een poosje geen therapie meer  (10 sessies gehad tot juli denk ik). Ik durf niet naar de winkel toe en ga groepen/mensen het liefst uit de weg. Ik werk in de zorg, inmiddels 3 dagen maar dat kost zoveel energie dat ik soms huilend thuis kom. Ik voel me zo schuldig tegen over mijn patiënten. Maandag ga ik naar de huisarts, maar ik vind het zo eng. Moet ik mezelf pushen dingen te doen of toegeven aan de vermoeidheid?

Hoi Esther,

Ik kan je zeker aanraden om wat langere therapie te gaan doen. Praten kan heel bevrijdend werken. Het doet mij beseffen dat het niet mijn schuld is en dat het mij niet per se waardeloos maakt. Je kan depressief zijn en toch iets betekenen op je werk bijvoorbeeld. Het klinkt een beetje alsof jij dit besef ook nodig hebt. Ik hoop dat je jezelf blijft pushen.

Sterkte x