Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Even voorstellen


#1

Hallo allemaal,

Mijn naam is Mariëlle, ik ben 20 jaar oud en kamp nu al ongeveer een jaar met een depressie. Ik studeer diergeneeskunde in Utrecht, maar ik ben sinds november tijdelijk gestopt met studeren omdat het gewoon niet meer lukte. Ik ben altijd al erg goed geweest in druk op mezelf zetten om bepaalde doelen te halen. Door m'n depressie lukte het me steeds minder goed om deze doelen te bereiken en te functioneren in het dagelijks leven. Hierdoor voelde ik me dan ook weer steeds slechter en het lukte me op een gegeven moment niet meer om m'n bed elke dag uit te komen. In november heb ik maar besloten om even te stoppen met de studie, aangezien ik me er heel slecht onder voelde dat ik erg weinig college volgde.

In de maanden daarna heb ik vooral mezelf veel tijd gegund en veel leuke dingen gedaan. Ik werd veel actiever als student en ging naar allerlei feestjes en activiteiten van de sportvereniging. Op de een of andere manier lukte me dit wel. Ik kwam erachter dat ik voornamelijk erg veel moeite heb om 's ochtends uit bed te komen. Als ik eenmaal 'warm was' lukte de rest van de dag opzich wel. Uiteindelijk merkte ik dat ik langzamerhand weer zin kreeg om bijvoorbeeld een hobby weer op te pakken. Eind april begon ik me zelfs te vervelen en toen begon ik weer aan studeren te denken. Ik heb het een weekje geprobeerd, maar het viel me erg tegen. Het kostte allemaal heel veel energie en mijn concentratie was erg slecht. Dit was een enorme tegenvaller, studeren werd het hem nog even niet. Toch wilde ik wel iets gaan doen, dus ik ben opzoek gegaan naar een bijbaantje. Ik heb uiteindelijk een heel leuk baantje gevonden binnen diergeneeskunde, waarvoor ik 3 dagen in de week werk. Dit doe ik inmiddels alweer een maandje.

In deze maand ben ik in totaal 2 weken 'ziek' geweest. Het lukte me gewoon niet om op die maandagen uit bed te komen. De dinsdag erop voelde ik me erg schuldig dat ik die dag ervoor niet ben gaan werken en ben ik uiteindelijk ook maar in bed blijven liggen. Dit heb ik 2 weken gehad, ik heb tussendoor nog wel even een weekje gewerkt. Ik vind het enorm lastig in te schatten of ik er nu eigenlijk wel aan toe ben om alweer aan de slag te gaan of dat ik de lat te hoog leg voor mezelf. Het ging net weer de goede kant op, maar ik merk dat ik nu alweer 3 weken lang slecht in m'n vel zit. Het frustreert me enorm om te denken dat je er eindelijk vanaf bent, maar dan toch weer terugvalt.

Hoe pakken jullie het herstel aan? Bouwen jullie langzaam op met het dagelijkse leven of pak je alles in een keer op en houd je dan gewoon vol? Ik zelf vind het erg lastig om een juist evenwicht hierin te vinden.

Groetjes Mariëlle
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-06-2019, 22:07 door Bijstand Boy. Edit Reason: Indeling van tekst )

Hoi Mariëlle, 

Niet al te lang geleden heb ik gestudeerd op de UU op de Uithof. Zelfde verhaal een beetje. Mijn ervaring is dat je cognitief nog moet herstellen nadat je gemoedstoestand vooruit gaat. Depressie is niet enkel je slecht voelen. Een studie kan belastend zijn en overbelasting moet je uit de weg gaan. Langzaam opbouwen wordt mij verteld. Maar ik raad je aan hier iemand over te spreken die er voor heeft geleerd. Als je samen een plan maakt kun je effectief herstellen.
   Het slecht op gang komen is veel voorkomend bij depressie. Ik heb er zelf ook veel last van gehad en me er voor een groot deel bij neergelegd. Ik heb veel geprobeerd en weinig werkt. Dat frustreert en is zonde van de energie. Ik kan je een lichttherapielamp aanraden voor in de ochtend om de melatonine zo snel mogelijk uit je systeem te krijgen. Misschien weet jij er wel een oplossing voor.
   Wat ik verder mee kan geven: duursporten, gezond eten, regelmaat in je slaapschema en bijzonder veel geduld hebben. Als ik je kan helpen, kun je altijd schrijven.


Groetjes,
 
Bijstand Boy 
https://youtu.be/29nrpmRi7cA
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bijstand Boy :   • Marielle1309
Antwoord

#3

(23-06-2019, 21:36)Marielle1309 schreef: Hallo allemaal,

Mijn naam is Mariëlle, ik ben 20 jaar oud en kamp nu al ongeveer een jaar met een depressie. Ik studeer diergeneeskunde in Utrecht, maar ik ben sinds november tijdelijk gestopt met studeren omdat het gewoon niet meer lukte. Ik ben altijd al erg goed geweest in druk op mezelf zetten om bepaalde doelen te halen. Door m'n depressie lukte het me steeds minder goed om deze doelen te bereiken en te functioneren in het dagelijks leven. Hierdoor voelde ik me dan ook weer steeds slechter en het lukte me op een gegeven moment niet meer om m'n bed elke dag uit te komen. In november heb ik maar besloten om even te stoppen met de studie, aangezien ik me er heel slecht onder voelde dat ik erg weinig college volgde.

In de maanden daarna heb ik vooral mezelf veel tijd gegund en veel leuke dingen gedaan. Ik werd veel actiever als student en ging naar allerlei feestjes en activiteiten van de sportvereniging. Op de een of andere manier lukte me dit wel. Ik kwam erachter dat ik voornamelijk erg veel moeite heb om 's ochtends uit bed te komen. Als ik eenmaal 'warm was' lukte de rest van de dag opzich wel. Uiteindelijk merkte ik dat ik langzamerhand weer zin kreeg om bijvoorbeeld een hobby weer op te pakken. Eind april begon ik me zelfs te vervelen en toen begon ik weer aan studeren te denken. Ik heb het een weekje geprobeerd, maar het viel me erg tegen. Het kostte allemaal heel veel energie en mijn concentratie was erg slecht. Dit was een enorme tegenvaller, studeren werd het hem nog even niet. Toch wilde ik wel iets gaan doen, dus ik ben opzoek gegaan naar een bijbaantje. Ik heb uiteindelijk een heel leuk baantje gevonden binnen diergeneeskunde, waarvoor ik 3 dagen in de week werk. Dit doe ik inmiddels alweer een maandje.

In deze maand ben ik in totaal 2 weken 'ziek' geweest. Het lukte me gewoon niet om op die maandagen uit bed te komen. De dinsdag erop voelde ik me erg schuldig dat ik die dag ervoor niet ben gaan werken en ben ik uiteindelijk ook maar in bed blijven liggen. Dit heb ik 2 weken gehad, ik heb tussendoor nog wel even een weekje gewerkt. Ik vind het enorm lastig in te schatten of ik er nu eigenlijk wel aan toe ben om alweer aan de slag te gaan of dat ik de lat te hoog leg voor mezelf. Het ging net weer de goede kant op, maar ik merk dat ik nu alweer 3 weken lang slecht in m'n vel zit. Het frustreert me enorm om te denken dat je er eindelijk vanaf bent, maar dan toch weer terugvalt.

Hoe pakken jullie het herstel aan? Bouwen jullie langzaam op met het dagelijkse leven of pak je alles in een keer op en houd je dan gewoon vol? Ik zelf vind het erg lastig om een juist evenwicht hierin te vinden.

Groetjes Mariëlle
Hi Marielle,

Gewoon volhouden is denk ik niet zo gewoon als het klinkt. Persoonlijk denk ik dat rustig opbouwen en kijken naar wat wel lukt meer oplevert. 
Ik hoop dat je steun hebt in je omgeving, of van professionals?
Sterkte!!

Lieve groet,
Mereltje
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mereltje :   • Marielle1309
Antwoord

#4

Hey Marielle,

Wat vervelend dat het niet lukt met werken in je baantje. Al helemaal als je je beter voelde en nu toch merkt dat je het niet trekt.

Ik merkte toen ik de uren moest opbouwen na mijn burnout dat ik hier ook tegen aan liep. Ik bouwde om de week 1 uur op per dag. Soms kon ik wel meer uren aan en andere weken viel het mij echt heel zwaar. Dan gingen mijn uren niet omhoog. Misschien dat de stap van niet werken naar drie volle dagen toch nog jou teveel uit evenwicht heeft getrokken? Zoals je zelf zo mooi omschreef, de lat te loog gelegd. Heb je iemand die jou helpt bij het opbouwen van activiteiten/werk? 

Liefs Esther
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Esther94 :   • Marielle1309
Antwoord

#5

Ja, ik loop al bijna een jaar bij de psycholoog, waar ik nu ook nog eens in de zoveel tijd kom. Toch krijg ik wel het gevoel dat ze me heel erg los laat in hoe ik moet opbouwen. Ik vind het erg lastig om zelf te bepalen of wat ik nu doe ook daadwerkelijk goed voelt of niet... Nog steeds heb ik erg veel moeite om naar werk te gaan, nu inmiddels al voor de 3de week ziek gemeld.
Ik werd ook zo straks gebeld door mijn leidinggevende, maar ik durfde de telefoon niet op te nemen. Ik vind het enorm lastig om te vertellen wat er aan de hand is. Het lijkt me niks om straks weer op de afdeling rond te lopen en dan te weten dat iedereen vraagt hoe het met me gaat en wat er aan de hand was. Het liefste kom ik dan ook niet weer terug. Dit zou in principe ook kunnen, mijn contract loopt namelijk over 2 weken af...

Ik zit echt enorm in de knoop met alles. Iedereen tenminste al bedankt voor de reacties, het is fijn om te weten hoe het bij anderen gaat en dat het niet raar is dat ik hier moeite mee heb!

Groetjes Mariëlle
Antwoord

#6

Is het niet mogelijk dat jouw leidinggevende belde om te vragen hoe het gaat? Ik ken haar natuurlijk niet, maar dat zou kunnen toch? Misschien is het een idee om hem/haar een mailtje/whatsappje/brief te sturen? En daar ook in te zetten dat je het moeilijk vindt om te vertellen. Het zou best kunnen dat ze meer begrip tonen als jij verwacht. Hetzelfde zou ik doen bij de psycholoog. Als jij het te moeilijk vindt zo, zou je dat moeten vertellen, maar dat kan natuurlijk ook schriftelijk. Of eventueel gewoon opschrijven en voorlezen. Gebeurt echt wel vaker, dus daar hebben ze zeker begrip voor.
Antwoord

#7

(23-07-2019, 12:24)Positiva schreef: Is het niet mogelijk dat jouw leidinggevende belde om te vragen hoe het gaat? Ik ken haar natuurlijk niet, maar dat zou kunnen toch? Misschien is het een idee om hem/haar een mailtje/whatsappje/brief te sturen? En daar ook in te zetten dat je het moeilijk vindt om te vertellen. Het zou best kunnen dat ze meer begrip tonen als jij verwacht. Hetzelfde zou ik doen bij de psycholoog. Als jij het te moeilijk vindt zo, zou je dat moeten vertellen, maar dat kan natuurlijk ook schriftelijk. Of eventueel gewoon opschrijven en voorlezen. Gebeurt echt wel vaker, dus daar hebben ze zeker begrip voor.

Hoi Positiva,

Ja, in de voicemail hoorde ik al dat hij vroeg hoe het met me ging. Ik kreeg gelijk een knoop in m'n maag dat ik moest gaan vertellen wat er aan de hand was. Ik zit er daarom ook aan te denken om een mailtje te versturen. Ik vind het erg lastig om alles in een keer te vertellen en dan ook nog in de goede volgorde. 
Ik heb ook mailcontact met m'n psycholoog, dus die heb ik ook al even een mailtje gestuurd om de huidige situatie uit te leggen. 

Toch bedankt voor het meedenken!

Groetjes Mariëlle
Antwoord

#8

(23-07-2019, 12:28)Marielle1309 schreef: Hoi Positiva,

Ja, in de voicemail hoorde ik al dat hij vroeg hoe het met me ging. Ik kreeg gelijk een knoop in m'n maag dat ik moest gaan vertellen wat er aan de hand was. Ik zit er daarom ook aan te denken om een mailtje te versturen. Ik vind het erg lastig om alles in een keer te vertellen en dan ook nog in de goede volgorde. 
Ik heb ook mailcontact met m'n psycholoog, dus die heb ik ook al even een mailtje gestuurd om de huidige situatie uit te leggen. 

Toch bedankt voor het meedenken!

Groetjes Mariëlle

Goed dat je er mee bezig bent. Succes!
Antwoord

#9

(23-07-2019, 12:30)Positiva schreef: Goed dat je er mee bezig bent. Succes!

Marielle

Je leidinggevende moet een protocol volgen en contact zoeken. Je hoeft alleen te zeggen dat je in behandeling bent. Je hoeft geen details over je ziekte te geven. Je chef moet eigenlijk los van je klachten een inschatting met je bespreken van hoe je je werkuren op wil en kan bouwen. Dat is dus een zakelijk gesprekje. Dat kan. Est op vriendelijke toon en zo maar het gaat om de personeels inplanting niet over persoonlijke details.
met je psycholoog kan je dan een realistisch plannetje maken voor hoe werk uren op te bouwen. Dat plan kan je dan aan je leidinggevende geven. Natuurlijk is het kort nog maar twee weken. Misschien krijg je de kans om langer op te bouwen? Ik zeg dat omdat je het werk leuk vindt. Dat werk is heel belangrijk en kan een steun in de rug zijn naar herstel. Werk kan een deel zijn van een groter plan naar herstel.
Bespreek al die facetten met je psycholoog, die is daar voor, om je bij te staan en te steunen. Aan schuldgevoel heb je niks, en je chef ook niet. Het gaat erom ander gedrag te proberen. Misschien moet je wat anders studeren? Die keuze op die leeftijd kan moeilijk zijn. Mensen die ouder zijn zoals ik en ook onderzoek wijst uit dat de keuzes die je nu maakt niet je leven bepalen. De helft van de mensen momt in iets heel anders terecht dan ze studeren dus je kan altijd later nog bijsturen en nu een voorlopige keuze maken. Door het je voorlopige keuze te noemen komt er minder druk op.
Geef jezelf maar wat ruimte, later zie je waar het goed voor was
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 179 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen! Started by Zinge
4 Replies - 74 Views
16-03-2024, 16:34
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 99 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 201 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 224 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 655 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 331 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)