Hoi,

Mijn naam is Louis, en ik ben 50 jaar en woon in Delft.
Ik ben al geruime tijd depressief, maar slik hier bewust (nog) geen medicijnen voor.
De reden hiervoor is dat medicijnen mijn gevoelens en emoties afvlakken...iets wat ik niet wil.

Mijn depressie is 13 jaar geleden begonnen met een scheiding.
Een paar jaar later kreeg ik te horen dat ik diabetes had.
Weer een paar jaar later kreeg ik een hartaanval en moest ik gedotterd worden.

Zo'n 8 jaar geleden kreeg mij vader een ongeluk waarbij hij zijn nek brak, en als gevolg daarvan hield hij er een incomplete dwarslaesie aan over.
Mijn vader ging een revalidatie traject in van anderhalf jaar, en kwam in een rolstoel terecht.
Dat anderhalf jaar was het iedere dag 2 keer op en neer reizen naar Rotterdam, omdat hij daar intern in een revalidatie centrum zat.
Voordat hij uiteindelijk naar huis mocht, moesten mijn ouders eerst verhuizen naar een aangepast huis.
Mijn vader wilde namelijk in geen geval naar een verzorgingstehuis.
Toen mijn vader eenmaal 2 maanden thuis was, kreeg mijn moeder een hersenbloeding.
Ik heb nog geprobeerd zelf mijn vader te helpen met alles, maar het was gewoon te zwaar.
Ik deed geen oog dicht, en na een week trok mijn hart het niet meer, waardoor ik zelf in het ziekenhuis belandde.
Als gevolg hiervan moest mijn vader dus wel naar een verzorgingstehuis.
Na dat mijn moeder na anderhalve maand weer thuis kwam, kon zij niet meer voor mijn vader zorgen.
Mijn vader moest toen in een verzorgingstehuis blijven, en ik ben toen bij mijn moeder ingetrokken om haar bij te staan.
Ik was toch vrijgezel, dus waarom niet ?

Op zich ging dat alles redelijk goed, maar wel enorm ten koste van mijn sociale contacten enz., waardoor ik op dit moment geen echte contacten of vrienden/vriendinnen meer heb.
Iets dat zeker enorm aan mij vreet...maar het kon gewoon niet anders...er was simpelweg geen tijd meer om iets als contacten of een relatie te onderhouden.
Alle tijd ging vooral in het bij staan en helpen van mijn ouders zitten.

In Januari is mijn vader twee jaar overleden, terwijl wij allemaal (moeder,ik, broertje en schoonzus) erbij waren...een beeld dat ik nooit meer zal vergeten.
Ongeveer een maand later moest ik weer opgenomen worden omdat er een nieuwe vernauwing ontdekt was, en ik weer gedotterd moest worden.
Inmiddels gaat het leven hier vrijwel normaal door, maar ik heb er enorm moeite mee dat mijn vader er niet meer is.
Ook lijkt de tijd gigantisch snel te gaan...nog even en dan is het alweer 2 jaar geleden dat mijn vader overleden is...terwijl ik het nog herinner en voel als gisteren.
Omdat ik geen sociale contacten meer heb, heb ik heel veel last van eenzaamheid, wat uiteraard mijn depressie flink aan wakkert
Daar komt nog bij dat ik HSP (Hoogsensitief) ben, dus dingen als emoties komen daardoor ook heel veel sterker binnen.
In het verleden kon ik mij daar vrij goed voor afsluiten, maar sinds mijn vader overleden is lukt mij dat heel erg moeilijk.

Ik hoop hier dan ook misschien wat mensen te vinden die zelf in een dergelijke situatie zitten, of hebben mee gemaakt.
Of misschien weer wat sociale contacten op te bouwen met mensen die in een dergelijke situatie zitten of hebben mee gemaakt, en weten wat een depressie en/of eenzaamheid is.
Gewoon om wat heen en weer te mailen, te appen, of misschien zelfs om samen wat te gaan drinken, filmpje pakken, enz.
Of samen te gaan fotograferen of te gamen....enkele hobby's die ik heb....
Het zijn uiteraard maar enkele voorstellen / ideeën....
Zodat je hopelijk dan dus even niet meer aan depressie hoeft te denken...

Hoi Louis,

Welkom,

Het is heel begrijpelijk dat je je vader mist. Ik ben mijn ouders ook verloren. Het helen duurt lang en voor jou lijkt de tijd soms stil te staan of gestaan te hebben. 
Je hebt ook heel wat meegemaakt . 
Is een datingsite niks voor jou? Of is dat niet wat je zoekt? 
Ik was ook altijd anti medicijn en dacht altijd dit moet ook zonder kunnen of als het wat anders was: ziek het maar uit.
Ik ben ook te streng voor mezelf . 
Doch echter ben ik er op mijn 25e zo onderuit 
gegaan dat ik wel aan de medicijnen moest. 

Ik wens je veel sterkte toe,

Liefs Zip

Hallo L4E,

Zo te horen heb je heel wat meegemaakt. Het verwerken hiervan heeft tijd nodig. Echter als je het idee hebt dat je vast loopt in het verwerkingsproces, kan je wellicht eens met een professional hierover praten. Misschien doe of deed je dit al wel.

Je geeft aan dat je vooralsnog bewust geen medicijnen slikt en dat de reden is dat de medicijnen jouw gevoelens en emoties afvlakken. Met welke medicijnen heb je ervaring als ik vragen mag? Het zou kunnen dat je op een ander medicijn anders reageert.
Ikzelf ben o.a. met antidepressiva gestopt, omdat ik het idee had dat ik niet aan een evt. onderliggende oorzaak kon werken aangezien ik met die medicatie geen last had van het probleem. Dus ik had ook wel het idee dat ik niet bij de emotie kon oid en dat het soort van weggeduwd werd door de medicatie, maar echt emotioneel afgevlakt voelde ik mij niet. Ik kon zeker wel blij en verdrietig zijn.

PizzaforPresident woont in Z-Holland en is ook op zoek naar contact, heb daar net een bericht achter gelaten. Misschien hebben jullie iets aan elkaar?

Hoi Louis,

Welkom,

Het is heel begrijpelijk dat je je vader mist. Ik ben mijn ouders ook verloren. Het helen duurt lang en voor jou lijkt de tijd soms stil te staan of gestaan te hebben. 
Je hebt ook heel wat meegemaakt . 
Is een datingsite niks voor jou? Of is dat niet wat je zoekt? 
Ik was ook altijd anti medicijn en dacht altijd dit moet ook zonder kunnen of als het wat anders was: ziek het maar uit.
Ik ben ook te streng voor mezelf . 
Doch echter ben ik er op mijn 25e zo onderuit 
gegaan dat ik wel aan de medicijnen moest. 

Ik wens je veel sterkte toe,

Liefs Zip

Hoi Zip,

Dank je voor het welkom, en sorry voor deze late reactie.
Helaas is mijn leven nu eenmaal een grote chaos, omdat ik mij zoveel mogelijk probeer bezig te houden,
om maar niet te hoeven voelen en denken...iets dat ik ooit geleerd heb van mijn ex-vrouw, welke ook zwaar depressief was.

In mijn geval leeft mijn moeder nog, maar het mens word ook ouder...dus dingen als "hoe lang heb ik haar nog ?" schieten zeker
best wel geregeld door mijn hoofd ook...

Een datingsite is absoluut niets voor mij.
Ik vind dat het daar toch altijd direct om het uiterlijk gaat...
Het is eigenlijk net een grote snoepwinkel...vind je het "snoepje" niets...dan volgende....
Dat is dus totaal niet hoe ik in elkaar zit...ik zoek iets als diepgang, en dat ga ik op een oppervlakkige datingsite zeker niet vinden vrees ik.

De medicijnen die ik had zou ik niet meet weten.
Wat ik wel weet is dat ik nog behoorlijk wat andere medische klachten heb waar ik ook  al medicijnen voor slik.
Dus wat dat betreft voel ik mij soms al letterlijk een wandelend chemo vaatje.
Kortom, ik zie dan ook liever pillen verdwijnen als erbij komen, want des te meer medicijnen, des te meer bijwerkingen ook.

Onderuit gegaan ben ik al redelijk wat keren, maar tot nu toe wist ik op de een of andere manier toch steeds weer terug op te krabbelen,
zonder de hulp van een doctor, pshyciater, or pshycholoog.
Gek genoeg werkt een simpel contact met b.v. lotgenoten heel veel beter voor mij, omdat zij mij 100x beter begrijpen dan bovengenoemde personen.
Maar dat is uiteraard puur mijn eigen ervaring.

Louis.

---

Hallo L4E,

Zo te horen heb je heel wat meegemaakt. Het verwerken hiervan heeft tijd nodig. Echter als je het idee hebt dat je vast loopt in het verwerkingsproces, kan je wellicht eens met een professional hierover praten. Misschien doe of deed je dit al wel.

Je geeft aan dat je vooralsnog bewust geen medicijnen slikt en dat de reden is dat de medicijnen jouw gevoelens en emoties afvlakken. Met welke medicijnen heb je ervaring als ik vragen mag? Het zou kunnen dat je op een ander medicijn anders reageert.
Ikzelf ben o.a. met antidepressiva gestopt, omdat ik het idee had dat ik niet aan een evt. onderliggende oorzaak kon werken aangezien ik met die medicatie geen last had van het probleem. Dus ik had ook wel het idee dat ik niet bij de emotie kon oid en dat het soort van weggeduwd werd door de medicatie, maar echt emotioneel afgevlakt voelde ik mij niet. Ik kon zeker wel blij en verdrietig zijn.

PizzaforPresident woont in Z-Holland en is ook op zoek naar contact, heb daar net een bericht achter gelaten. Misschien hebben jullie iets aan elkaar?

Hoi Jorin,

Ik heb in een grijs verleden zeker wel eens met verschillende professionals gesproken.
In mijn geval wist de een het vaak nog beter dan de ander....
Maar als je mij eerlijk op de man af vraagt of het ooit geholpen heeft...dan moet ik helaas "nee" zeggen.
Vandaar dan ook dat mijn vertrouwen in dat soort mensen nihil is.

Welke medicijnen ik slikte zou ik echt niet meer weten.
Ik weet nog wel dat ik er o.a. diazepam extra bij kreeg...
Echter werd ik daar zo suf als wat van, en had ik het gevoel als of ik droomde met mijn ogen open.
Ik was dus wakker, en toch had ik bepaalde droombeelden tegelijk.
Als ik dat tegen de toenmalige psychiater zei, dan werd de dosis nog hoger, waarmee wat ik net hier boven beschreef alleen maar erger werd, i.p.v. beter.
Dus het loste gewoon niets op.

Net als jij ben ik van mening dat als je iets echt wilt oplossen...je naar de onderliggende oorzaak zult moeten gaan, en die aan pakken.

PizzaforPresident ken ik persoonlijk (nog) niet, dus ik kan er dan ook weinig over zeggen op moment van schrijven.
Ik zal eens kijken of ik hem of haar kan vinden in ieder geval.

Groeten,

Louis / L4E

Hoi Louis,

Dat je geen vertrouwen meer hebt in professionals begrijp ik heel goed. 
Vervelend dat je zulke nare ervaringen hebt met die medicijnen. Er zijn natuurlijk een heleboel soorten en misschien reageer je op een ander wel goed. (Zo ook met professionals haha)
Maar ik kan ook wel begrijpen dat je even geen zin hebt dat uit te proberen. 
Het maakt ook niet uit, als je voor jezelf een andere manier vindt om ermee om te gaan is dat ook goed.
Zo niet, dan is het soms niet anders dan te kiezen tussen twee kwaden denk ik.

Hoop dat je hier leuke contacten op doet!