Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Even mijn hart luchten


#1

Hey allemaal, alvast bedankt om mee te lezen en voor de interesse om op mijn verhaal te klikken, het moet me allemaal van het hart, ik wil het allemaal eens neerschrijven en ben benieuwd wat jullie vinden dat ik kan/moet doen om weer positief te zijn. Ik ben ondertussen 26 jaar oud en wat een boeltje heb ik er toch al van gemaakt. Mijn energie is op, dit voel ik aan mijn lichaam en geest. Komende uit een gezin van 5 kinderen en ouders die enkel en alleen maar met het werk bezig waren hebben ik en mijn broer en zussen een voortdurende strijd moeten voeren om aandacht. Hierdoor leven wij eigenlijk voortdurend in ruzies en jaloezie. Familie is voor mij al zeker geen plaats om naartoe te trekken als het slecht gaat, dit heb ik al mogen ondervinden, zij beschouwen mij als een gek denk ik. Toegegeven, ik heb ook wel al gekke dingen gedaan. 

Aangezien ik noch als kind, noch als volwassene weet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan of geleerd heb hoe ik dat kan uiten leef ik al van kinds af aan met een gigantisch grote en zware muur rondom mij, een muur die ik zelf heb gebouwd om mij te ‘beschermen’, laat staan dat het voor mij moeilijk is om liefde te ontvangen of te geven. Ik heb altijd gedacht dat dit mijn lot is, dat ik daar maar moet mee leren leven en dat ik iets van mijn leven moet maken… En dit heb ik altijd gedaan tot dit jaar, ik was een harde werker in het bedrijf waar ik werkte, was altijd vriendelijk en klantgericht, kreeg ook veel appreciatie van de klanten want die kregen altijd een VIP behandeling. Tegelijkertijd heb ik nooit met collega’s kunnen samenwerken, het is ook altijd wat op de werkvloer, maar toch had ik nog altijd motivatie om carrière te maken en ging ik doorgroeien naar een andere functie. Het begin van een zware crash en identiteitscrisis, had ik het maar geweten. 

Vanaf dag 1 ging alles slecht op dat nieuw werk, ik werd direct gewaarschuwd voor bepaalde personen, de baas eiste dat ik alles wat ik hoor en zag zou komen zeggen, maar dat deed ik niet… Waardoor ik vaak het betonnen deksel op mijn neus kreeg. Ik kreeg sancties en waarschuwingen bij de vleet, functioneringsgesprekken gingen dan vooral over hoe ik de boel verziekte en mijn baas probeerde door op mijn emoties in te spelen door mijn muur te breken en mijn ziel bloot te leggen, maar dat lukte niet, ik wilde dat niet, de bagage die ik meesleur is altijd top secret geweest. Ik ben dat ook gewoon op die manier want hoewel bij ons thuis alles slecht ging (ouders die klopten en roepten op elkaar), naar de buitenwereld naartoe waren wij een gezin met hardwerkende ouders en 5 prachtige gezonde kinderen waar niets mee scheelt. Ik werd heen en weer geslingerd in mijn emoties, het geloof in het goede van de mens was volledig weg bij mij, ik kreeg een heel donker beeld op de maatschappij en zijn onderdanen.

 Dat donker beeld leeft nog altijd en ik wil/kan niet meer meedoen ik vertrouw niemand nog. De relatie tussen mij en mijn collega’s/leidinggevenden zakte op een paar maand tijd weg tot pure haat, wederzijdse haat, ik isoleerde mij op het werk en wou met niemand nog praten buiten over het werk. Ik blokkeerde ze allemaal op facebook en ik hield mijn privé leven/activiteiten voor mezelf. Hele dagen zat ik daar op mijn bureau met mijn 2 oortjes in en de muziek bracht mij door de lange dagen op een plek waar ik niet wou zijn. Ik heb dit maanden zo nog volgehouden, iedereen accepteerde dat en ik ging het dan zo wel overleven dacht ik, ooit krijg ik wel een nieuwe kans op een andere dienst…dacht ik. Maar toen is de hel losgebarsten. 

Na een nieuwe aanvaring met mijn leidinggevende op een sombere maandag in februari ben ik vertrokken en dacht ik bij mezelf “hier kom ik nooit meer terug”. En zo geschiedde, ik ging op consultatie bij mijn dokter en wat als een kleine dip leek, is uitgemond in een zware catastrofe, tijdens mijn ziekte heb ik mijn ontslag ingediend en werd ik zwaar depressief (denk ik), heb geen diagnose gekregen. Dokter schreef mij dan antipsychotica voor en op het hoogtepunt kreeg ik een angstremmer toegediend. Ik leefde maanden thuis met de gordijnen toe, en geen sociale contacten. Ik leefde in pure wanhoop en angst, bij het opstaan overviel mij een overspannen gevoel alsof al mijn spieren opgespand waren, wat niet overging tot ik weer ging slapen. Ik heb in een zware roes geleefd, dit heeft heel veel van mij gevraagd, de klachten bleven maar komen, heb een hyperventilatieperiode gehad ook achteraf. Mijn vriend heeft dit allemaal vanop de eerste rij moeten meemaken, wat ik persoonlijk heel erg vind, hij die altijd optimistisch in het leven staat, een harde werker en een buitengewone plantrekker, hij “moet” nu leven met iemand die psychisch volledig het noorden kwijt is en “moet” dat meedragen. Ik mag van geluk spreken dat hij dat wou, voor hetzelfde geld liet hij me ook maar voor wat het was, maar zijn liefde voor mij is onvoorwaardelijk denk ik.

 Hij en mijn hond zijn de enige redenen waarom ik niets onderneem, want versta mij niet verkeerd… Ik ben pro leven en ik vind het leven een prachtig cadeau, het is iets ongelofelijk en iets om te koesteren dus ik schat het leven heel kostbaar in. Maar ik denk dikwijls …het is niet voor mij, ik kan het gewoon niet. Na die lange periode van thuis te zitten heb ik een ‘noodkreet’ uitgeslagen aan mijn vader en ik werk nu bij hem mee op het landbouwbedrijf en verdien wel weer gewoon de kost, maar toch is het moeilijk, samenwerken met je vader die je eigenlijk niet kent, tot overmaat van ramp zat hij samen met mijn stiefmama in een relatiecrisis waardoor ik maanden het gezaag en de verwijten over haar moest aanhoren, tot mijn vader uiteindelijk zelf gecrashed is en zijn emoties de vrije loop liet. Ik was op den duur volledig van de kaart, ik, die nooit hulp heb gekregen van mijn ouders, moest ineens voor mijn vader een troostende schouder bieden en peptalk bezorgen. Nu alles weer opgelost is en ze weer gelukkig verliefd zijn op elkaar hadden we een gesprek waarin hij beweerde dat hij echt diep heeft gezeten, waarop ik antwoordde “ja, dat weet ik, en ik weet heel goed hoe het voelt als je diep zit”, zijn antwoord sloeg werkelijk nergens op. “ja, maar ik denk toch dat dit dieper was als dat jij ooit hebt gezeten hoor”. Toen ik dat hoorde overviel het ongeloof mij, het versterkte alleen het gevoel bij mij dat ik hier niet thuis hoor, dit is geen maatschappij voor mij.

 Verder leef ik helemaal op mezelf, ik rook joints en grijp regelmatig naar alcohol of gokspelletjes waardoor ik langzaam aan achteruit begin te gaan, ik voel het, want tot nu toe gaf die lichte roes mij de mogelijkheid om te vergeten, maar dat lukt niet meer nu… mijn levenslust zit op het einde van zijn latijn, ik weet niet wat ik nog moet/kan doen om de persoon te worden die ik wil worden, en waar ik in godsnaam energie moet uithalen. Ik ben mensenschuw geworden, ik leef in een bubbel die voor mij uitzichtloos lijkt. Ik leef gewoon nog enkel en alleen omdat de natuur het zo wilt. Maar de persoon die ik ben is al lang dood, of ligt toch in een diepe coma. Ik heb het gevoel dat mijn rol hier is uitgespeeld en dat het voor mij te laat is, samen met mijn vriend kom ik de dagen wel weer door, hij is de enige waarom ik blijf, anders zou ik graag met de noorderzon verdwijnen. 

Ook heb ik last van bepaalde “gaten” in mijn geheugen. Als ik bijvoorbeeld met de auto rij van punt a naar b, herinner ik mij soms niet meer hoe de rit is verlopen, ik kan mij nooit concentreren of de aandacht op iets houden, ik heb ook moeite met luisteren naar iemand, ik kan mijn aandacht daar niet op houden, ik zit voortdurend met mijn gedachten in een andere dimensie waardoor ik waarschijnlijk heel raar overkom. Maar één van de meest angstaanjagende momenten was toen ik bijna in een vlaag van waanzin uit het niets van een berg wou rijden, mijn verstand heeft het toen wel gehaald van de impulsiviteit maar daar ben ik de hele dag niet goed van geweest, ik dacht voortdurend…Ben ik echt zo gek? Bedankt om te lezen, dit deed eigenlijk wel eens goed om alles neer te schrijven. Prettige dag verder
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 04-01-2020, 13:13 door Liefde+Hoop.)

(04-01-2020, 11:28)NO93 schreef: Hey allemaal, alvast bedankt om mee te lezen en voor de interesse om op mijn verhaal te klikken, het moet me allemaal van het hart, ik wil het allemaal eens neerschrijven en ben benieuwd wat jullie vinden dat ik kan/moet doen om weer positief te zijn. Ik ben ondertussen 26 jaar oud en wat een boeltje heb ik er toch al van gemaakt. Mijn energie is op, dit voel ik aan mijn lichaam en geest. Komende uit een gezin van 5 kinderen en ouders die enkel en alleen maar met het werk bezig waren hebben ik en mijn broer en zussen een voortdurende strijd moeten voeren om aandacht. Hierdoor leven wij eigenlijk voortdurend in ruzies en jaloezie. Familie is voor mij al zeker geen plaats om naartoe te trekken als het slecht gaat, dit heb ik al mogen ondervinden, zij beschouwen mij als een gek denk ik. Toegegeven, ik heb ook wel al gekke dingen gedaan. 

Aangezien ik noch als kind, noch als volwassene weet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan of geleerd heb hoe ik dat kan uiten leef ik al van kinds af aan met een gigantisch grote en zware muur rondom mij, een muur die ik zelf heb gebouwd om mij te ‘beschermen’, laat staan dat het voor mij moeilijk is om liefde te ontvangen of te geven. Ik heb altijd gedacht dat dit mijn lot is, dat ik daar maar moet mee leren leven en dat ik iets van mijn leven moet maken… En dit heb ik altijd gedaan tot dit jaar, ik was een harde werker in het bedrijf waar ik werkte, was altijd vriendelijk en klantgericht, kreeg ook veel appreciatie van de klanten want die kregen altijd een VIP behandeling. Tegelijkertijd heb ik nooit met collega’s kunnen samenwerken, het is ook altijd wat op de werkvloer, maar toch had ik nog altijd motivatie om carrière te maken en ging ik doorgroeien naar een andere functie. Het begin van een zware crash en identiteitscrisis, had ik het maar geweten. 

Vanaf dag 1 ging alles slecht op dat nieuw werk, ik werd direct gewaarschuwd voor bepaalde personen, de baas eiste dat ik alles wat ik hoor en zag zou komen zeggen, maar dat deed ik niet… Waardoor ik vaak het betonnen deksel op mijn neus kreeg. Ik kreeg sancties en waarschuwingen bij de vleet, functioneringsgesprekken gingen dan vooral over hoe ik de boel verziekte en mijn baas probeerde door op mijn emoties in te spelen door mijn muur te breken en mijn ziel bloot te leggen, maar dat lukte niet, ik wilde dat niet, de bagage die ik meesleur is altijd top secret geweest. Ik ben dat ook gewoon op die manier want hoewel bij ons thuis alles slecht ging (ouders die klopten en roepten op elkaar), naar de buitenwereld naartoe waren wij een gezin met hardwerkende ouders en 5 prachtige gezonde kinderen waar niets mee scheelt. Ik werd heen en weer geslingerd in mijn emoties, het geloof in het goede van de mens was volledig weg bij mij, ik kreeg een heel donker beeld op de maatschappij en zijn onderdanen.

 Dat donker beeld leeft nog altijd en ik wil/kan niet meer meedoen ik vertrouw niemand nog. De relatie tussen mij en mijn collega’s/leidinggevenden zakte op een paar maand tijd weg tot pure haat, wederzijdse haat, ik isoleerde mij op het werk en wou met niemand nog praten buiten over het werk. Ik blokkeerde ze allemaal op facebook en ik hield mijn privé leven/activiteiten voor mezelf. Hele dagen zat ik daar op mijn bureau met mijn 2 oortjes in en de muziek bracht mij door de lange dagen op een plek waar ik niet wou zijn. Ik heb dit maanden zo nog volgehouden, iedereen accepteerde dat en ik ging het dan zo wel overleven dacht ik, ooit krijg ik wel een nieuwe kans op een andere dienst…dacht ik. Maar toen is de hel losgebarsten. 

Na een nieuwe aanvaring met mijn leidinggevende op een sombere maandag in februari ben ik vertrokken en dacht ik bij mezelf “hier kom ik nooit meer terug”. En zo geschiedde, ik ging op consultatie bij mijn dokter en wat als een kleine dip leek, is uitgemond in een zware catastrofe, tijdens mijn ziekte heb ik mijn ontslag ingediend en werd ik zwaar depressief (denk ik), heb geen diagnose gekregen. Dokter schreef mij dan antipsychotica voor en op het hoogtepunt kreeg ik een angstremmer toegediend. Ik leefde maanden thuis met de gordijnen toe, en geen sociale contacten. Ik leefde in pure wanhoop en angst, bij het opstaan overviel mij een overspannen gevoel alsof al mijn spieren opgespand waren, wat niet overging tot ik weer ging slapen. Ik heb in een zware roes geleefd, dit heeft heel veel van mij gevraagd, de klachten bleven maar komen, heb een hyperventilatieperiode gehad ook achteraf. Mijn vriend heeft dit allemaal vanop de eerste rij moeten meemaken, wat ik persoonlijk heel erg vind, hij die altijd optimistisch in het leven staat, een harde werker en een buitengewone plantrekker, hij “moet” nu leven met iemand die psychisch volledig het noorden kwijt is en “moet” dat meedragen. Ik mag van geluk spreken dat hij dat wou, voor hetzelfde geld liet hij me ook maar voor wat het was, maar zijn liefde voor mij is onvoorwaardelijk denk ik.

 Hij en mijn hond zijn de enige redenen waarom ik niets onderneem, want versta mij niet verkeerd… Ik ben pro leven en ik vind het leven een prachtig cadeau, het is iets ongelofelijk en iets om te koesteren dus ik schat het leven heel kostbaar in. Maar ik denk dikwijls …het is niet voor mij, ik kan het gewoon niet. Na die lange periode van thuis te zitten heb ik een ‘noodkreet’ uitgeslagen aan mijn vader en ik werk nu bij hem mee op het landbouwbedrijf en verdien wel weer gewoon de kost, maar toch is het moeilijk, samenwerken met je vader die je eigenlijk niet kent, tot overmaat van ramp zat hij samen met mijn stiefmama in een relatiecrisis waardoor ik maanden het gezaag en de verwijten over haar moest aanhoren, tot mijn vader uiteindelijk zelf gecrashed is en zijn emoties de vrije loop liet. Ik was op den duur volledig van de kaart, ik, die nooit hulp heb gekregen van mijn ouders, moest ineens voor mijn vader een troostende schouder bieden en peptalk bezorgen. Nu alles weer opgelost is en ze weer gelukkig verliefd zijn op elkaar hadden we een gesprek waarin hij beweerde dat hij echt diep heeft gezeten, waarop ik antwoordde “ja, dat weet ik, en ik weet heel goed hoe het voelt als je diep zit”, zijn antwoord sloeg werkelijk nergens op. “ja, maar ik denk toch dat dit dieper was als dat jij ooit hebt gezeten hoor”. Toen ik dat hoorde overviel het ongeloof mij, het versterkte alleen het gevoel bij mij dat ik hier niet thuis hoor, dit is geen maatschappij voor mij.

 Verder leef ik helemaal op mezelf, ik rook joints en grijp regelmatig naar alcohol of gokspelletjes waardoor ik langzaam aan achteruit begin te gaan, ik voel het, want tot nu toe gaf die lichte roes mij de mogelijkheid om te vergeten, maar dat lukt niet meer nu… mijn levenslust zit op het einde van zijn latijn, ik weet niet wat ik nog moet/kan doen om de persoon te worden die ik wil worden, en waar ik in godsnaam energie moet uithalen. Ik ben mensenschuw geworden, ik leef in een bubbel die voor mij uitzichtloos lijkt. Ik leef gewoon nog enkel en alleen omdat de natuur het zo wilt. Maar de persoon die ik ben is al lang dood, of ligt toch in een diepe coma. Ik heb het gevoel dat mijn rol hier is uitgespeeld en dat het voor mij te laat is, samen met mijn vriend kom ik de dagen wel weer door, hij is de enige waarom ik blijf, anders zou ik graag met de noorderzon verdwijnen. 

Ook heb ik last van bepaalde “gaten” in mijn geheugen. Als ik bijvoorbeeld met de auto rij van punt a naar b, herinner ik mij soms niet meer hoe de rit is verlopen, ik kan mij nooit concentreren of de aandacht op iets houden, ik heb ook moeite met luisteren naar iemand, ik kan mijn aandacht daar niet op houden, ik zit voortdurend met mijn gedachten in een andere dimensie waardoor ik waarschijnlijk heel raar overkom. Maar één van de meest angstaanjagende momenten was toen ik bijna in een vlaag van waanzin uit het niets van een berg wou rijden, mijn verstand heeft het toen wel gehaald van de impulsiviteit maar daar ben ik de hele dag niet goed van geweest, ik dacht voortdurend…Ben ik echt zo gek? Bedankt om te lezen, dit deed eigenlijk wel eens goed om alles neer te schrijven. Prettige dag verder
Dag NO93

Wat een heftig verhaal waar je in zit.
Dat jouw vader niet snapt dat jij heel diep zit snap ik wel. Je bent naar je eigen zeggen ommuurd, niet emotioneel zichtbaar voor anderen. Dat maakt het voor iedereen bijna onmogelijk te zien wat jij voelt, inclusief je pa. Het is mooi dat je hem opgevangen hebt, zoals het ook mooi is dat hij plaats maakte in het bedrijf na jouw noodkreet. Die heeft hij dan toch begrepen. Je verlangen naar wederzijds begrip is heel menselijk en begrijpelijk maar blijkt te hoog gegrepen. Dat hoeft geen ramp te zijn. Jij bent een goede zoon geweest op jouw manier en hij heeft zich over jou ontfermd na je ontslag. Dat is al iets! Ik raad je aan om in therapie te leren hiermee om te gaan om te voorkomen dat je blijft teleurgesteld worden. Je omgang met anderen kun je zelf veranderen. De ander kan je meestal niet veranderen. 
Je kunt grote winst behalen met je anders leren opstellen in therapie. Ik begrijp dat je veel te lijden hebt en veel meegemaakt.
Je hebt een goede partner die niet wegloopt nu, dat is een geschenk!
Zoek een therapeut waarmee het klikt en oefen in de omgang met anderen. Daarmee maak je het jezelf een stuk lichter....

(04-01-2020, 11:28)NO93 schreef: Hey allemaal, alvast bedankt om mee te lezen en voor de interesse om op mijn verhaal te klikken, het moet me allemaal van het hart, ik wil het allemaal eens neerschrijven en ben benieuwd wat jullie vinden dat ik kan/moet doen om weer positief te zijn. Ik ben ondertussen 26 jaar oud en wat een boeltje heb ik er toch al van gemaakt. Mijn energie is op, dit voel ik aan mijn lichaam en geest. Komende uit een gezin van 5 kinderen en ouders die enkel en alleen maar met het werk bezig waren hebben ik en mijn broer en zussen een voortdurende strijd moeten voeren om aandacht. Hierdoor leven wij eigenlijk voortdurend in ruzies en jaloezie. Familie is voor mij al zeker geen plaats om naartoe te trekken als het slecht gaat, dit heb ik al mogen ondervinden, zij beschouwen mij als een gek denk ik. Toegegeven, ik heb ook wel al gekke dingen gedaan. 

Aangezien ik noch als kind, noch als volwassene weet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan of geleerd heb hoe ik dat kan uiten leef ik al van kinds af aan met een gigantisch grote en zware muur rondom mij, een muur die ik zelf heb gebouwd om mij te ‘beschermen’, laat staan dat het voor mij moeilijk is om liefde te ontvangen of te geven. Ik heb altijd gedacht dat dit mijn lot is, dat ik daar maar moet mee leren leven en dat ik iets van mijn leven moet maken… En dit heb ik altijd gedaan tot dit jaar, ik was een harde werker in het bedrijf waar ik werkte, was altijd vriendelijk en klantgericht, kreeg ook veel appreciatie van de klanten want die kregen altijd een VIP behandeling. Tegelijkertijd heb ik nooit met collega’s kunnen samenwerken, het is ook altijd wat op de werkvloer, maar toch had ik nog altijd motivatie om carrière te maken en ging ik doorgroeien naar een andere functie. Het begin van een zware crash en identiteitscrisis, had ik het maar geweten. 

Vanaf dag 1 ging alles slecht op dat nieuw werk, ik werd direct gewaarschuwd voor bepaalde personen, de baas eiste dat ik alles wat ik hoor en zag zou komen zeggen, maar dat deed ik niet… Waardoor ik vaak het betonnen deksel op mijn neus kreeg. Ik kreeg sancties en waarschuwingen bij de vleet, functioneringsgesprekken gingen dan vooral over hoe ik de boel verziekte en mijn baas probeerde door op mijn emoties in te spelen door mijn muur te breken en mijn ziel bloot te leggen, maar dat lukte niet, ik wilde dat niet, de bagage die ik meesleur is altijd top secret geweest. Ik ben dat ook gewoon op die manier want hoewel bij ons thuis alles slecht ging (ouders die klopten en roepten op elkaar), naar de buitenwereld naartoe waren wij een gezin met hardwerkende ouders en 5 prachtige gezonde kinderen waar niets mee scheelt. Ik werd heen en weer geslingerd in mijn emoties, het geloof in het goede van de mens was volledig weg bij mij, ik kreeg een heel donker beeld op de maatschappij en zijn onderdanen.

 Dat donker beeld leeft nog altijd en ik wil/kan niet meer meedoen ik vertrouw niemand nog. De relatie tussen mij en mijn collega’s/leidinggevenden zakte op een paar maand tijd weg tot pure haat, wederzijdse haat, ik isoleerde mij op het werk en wou met niemand nog praten buiten over het werk. Ik blokkeerde ze allemaal op facebook en ik hield mijn privé leven/activiteiten voor mezelf. Hele dagen zat ik daar op mijn bureau met mijn 2 oortjes in en de muziek bracht mij door de lange dagen op een plek waar ik niet wou zijn. Ik heb dit maanden zo nog volgehouden, iedereen accepteerde dat en ik ging het dan zo wel overleven dacht ik, ooit krijg ik wel een nieuwe kans op een andere dienst…dacht ik. Maar toen is de hel losgebarsten. 

Na een nieuwe aanvaring met mijn leidinggevende op een sombere maandag in februari ben ik vertrokken en dacht ik bij mezelf “hier kom ik nooit meer terug”. En zo geschiedde, ik ging op consultatie bij mijn dokter en wat als een kleine dip leek, is uitgemond in een zware catastrofe, tijdens mijn ziekte heb ik mijn ontslag ingediend en werd ik zwaar depressief (denk ik), heb geen diagnose gekregen. Dokter schreef mij dan antipsychotica voor en op het hoogtepunt kreeg ik een angstremmer toegediend. Ik leefde maanden thuis met de gordijnen toe, en geen sociale contacten. Ik leefde in pure wanhoop en angst, bij het opstaan overviel mij een overspannen gevoel alsof al mijn spieren opgespand waren, wat niet overging tot ik weer ging slapen. Ik heb in een zware roes geleefd, dit heeft heel veel van mij gevraagd, de klachten bleven maar komen, heb een hyperventilatieperiode gehad ook achteraf. Mijn vriend heeft dit allemaal vanop de eerste rij moeten meemaken, wat ik persoonlijk heel erg vind, hij die altijd optimistisch in het leven staat, een harde werker en een buitengewone plantrekker, hij “moet” nu leven met iemand die psychisch volledig het noorden kwijt is en “moet” dat meedragen. Ik mag van geluk spreken dat hij dat wou, voor hetzelfde geld liet hij me ook maar voor wat het was, maar zijn liefde voor mij is onvoorwaardelijk denk ik.

 Hij en mijn hond zijn de enige redenen waarom ik niets onderneem, want versta mij niet verkeerd… Ik ben pro leven en ik vind het leven een prachtig cadeau, het is iets ongelofelijk en iets om te koesteren dus ik schat het leven heel kostbaar in. Maar ik denk dikwijls …het is niet voor mij, ik kan het gewoon niet. Na die lange periode van thuis te zitten heb ik een ‘noodkreet’ uitgeslagen aan mijn vader en ik werk nu bij hem mee op het landbouwbedrijf en verdien wel weer gewoon de kost, maar toch is het moeilijk, samenwerken met je vader die je eigenlijk niet kent, tot overmaat van ramp zat hij samen met mijn stiefmama in een relatiecrisis waardoor ik maanden het gezaag en de verwijten over haar moest aanhoren, tot mijn vader uiteindelijk zelf gecrashed is en zijn emoties de vrije loop liet. Ik was op den duur volledig van de kaart, ik, die nooit hulp heb gekregen van mijn ouders, moest ineens voor mijn vader een troostende schouder bieden en peptalk bezorgen. Nu alles weer opgelost is en ze weer gelukkig verliefd zijn op elkaar hadden we een gesprek waarin hij beweerde dat hij echt diep heeft gezeten, waarop ik antwoordde “ja, dat weet ik, en ik weet heel goed hoe het voelt als je diep zit”, zijn antwoord sloeg werkelijk nergens op. “ja, maar ik denk toch dat dit dieper was als dat jij ooit hebt gezeten hoor”. Toen ik dat hoorde overviel het ongeloof mij, het versterkte alleen het gevoel bij mij dat ik hier niet thuis hoor, dit is geen maatschappij voor mij.

 Verder leef ik helemaal op mezelf, ik rook joints en grijp regelmatig naar alcohol of gokspelletjes waardoor ik langzaam aan achteruit begin te gaan, ik voel het, want tot nu toe gaf die lichte roes mij de mogelijkheid om te vergeten, maar dat lukt niet meer nu… mijn levenslust zit op het einde van zijn latijn, ik weet niet wat ik nog moet/kan doen om de persoon te worden die ik wil worden, en waar ik in godsnaam energie moet uithalen. Ik ben mensenschuw geworden, ik leef in een bubbel die voor mij uitzichtloos lijkt. Ik leef gewoon nog enkel en alleen omdat de natuur het zo wilt. Maar de persoon die ik ben is al lang dood, of ligt toch in een diepe coma. Ik heb het gevoel dat mijn rol hier is uitgespeeld en dat het voor mij te laat is, samen met mijn vriend kom ik de dagen wel weer door, hij is de enige waarom ik blijf, anders zou ik graag met de noorderzon verdwijnen. 

Ook heb ik last van bepaalde “gaten” in mijn geheugen. Als ik bijvoorbeeld met de auto rij van punt a naar b, herinner ik mij soms niet meer hoe de rit is verlopen, ik kan mij nooit concentreren of de aandacht op iets houden, ik heb ook moeite met luisteren naar iemand, ik kan mijn aandacht daar niet op houden, ik zit voortdurend met mijn gedachten in een andere dimensie waardoor ik waarschijnlijk heel raar overkom. Maar één van de meest angstaanjagende momenten was toen ik bijna in een vlaag van waanzin uit het niets van een berg wou rijden, mijn verstand heeft het toen wel gehaald van de impulsiviteit maar daar ben ik de hele dag niet goed van geweest, ik dacht voortdurend…Ben ik echt zo gek? Bedankt om te lezen, dit deed eigenlijk wel eens goed om alles neer te schrijven. Prettige dag verder

Ook wilde ik nog zeggen dat goedheid betoond aan een ander in het leven juist vaak terugkomt via andere weg. Niet als directe “ruil” met deze ene persoon maar in andere vorm en via andere wegen. Dat principe kan je in de praktijk eens uitproberen zodat je wat minder teleurgesteld raakt in individuele mensen en gevoeliger voor soms kleine maar o zo belangrijke geschenken van anderen, zoals je partner maar ook kennissen of wildvreemden. Het is een erg geruststellend principe waarmee veel druk weg kan vallen. Probeer maar eens!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • NO93
Antwoord

#3

wat een verhaal NO93, ik wens je heel veel sterkte en hoop dat dit verhaal vertellen inderdaad wat heeft opgelucht.

groet,
Run
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Run :   • NO93
Antwoord

#4

(04-01-2020, 12:57)Dipjes schreef: Dag NO93

Wat een heftig verhaal waar je in zit.
Dat jouw vader niet snapt dat jij heel diep zit snap ik wel. Je bent naar je eigen zeggen ommuurd, niet emotioneel zichtbaar voor anderen. Dat maakt het voor iedereen bijna onmogelijk te zien wat jij voelt, inclusief je pa. Het is mooi dat je hem opgevangen hebt, zoals het ook mooi is dat hij plaats maakte in het bedrijf na jouw noodkreet. Die heeft hij dan toch begrepen. Je verlangen naar wederzijds begrip is heel menselijk en begrijpelijk maar blijkt te hoog gegrepen. Dat hoeft geen ramp te zijn. Jij bent een goede zoon geweest op jouw manier en hij heeft zich over jou ontfermd na je ontslag. Dat is al iets! Ik raad je aan om in therapie te leren hiermee om te gaan om te voorkomen dat je blijft teleurgesteld worden. Je omgang met anderen kun je zelf veranderen. De ander kan je meestal niet veranderen. 
Je kunt grote winst behalen met je anders leren opstellen in therapie. Ik begrijp dat je veel te lijden hebt en veel meegemaakt.
Je hebt een goede partner die niet wegloopt nu, dat is een geschenk!
Zoek een therapeut waarmee het klikt en oefen in de omgang met anderen. Daarmee maak je het jezelf een stuk lichter....


Ook wilde ik nog zeggen dat goedheid betoond aan een ander in het leven juist vaak terugkomt via andere weg. Niet als directe “ruil” met deze ene persoon maar in andere vorm en via andere wegen. Dat principe kan je in de praktijk eens uitproberen zodat je wat minder teleurgesteld raakt in individuele mensen en gevoeliger voor soms kleine maar o zo belangrijke geschenken van anderen, zoals je partner maar ook kennissen of wildvreemden. Het is een erg geruststellend principe waarmee veel druk weg kan vallen. Probeer maar eens!

Hey jouw antwoord was blijkbaar net wat ik nodog had, om de 1 of andere gekke reden ben ik beginnen inzien dat ik hulp moet gaan vragen, ik heb er een voornemen van gemaakt dit jaar om mezelf te redden. 

Ik ben begonnen met al mijn klachten op een briefje te schrijven en dat waren er heel wat, nadien riep ik mijn vriend erbij en heb hem dat briefje getoond, we hadden een leuk open gesprek met de nodige emotie uiteraard, toch stond het besluit vast op het einde van de dialoog. 

Heb dan vandaag een afspraak gemaakt bij de psycholoog volgende week woensdag. Hoewel ik nu precies "opgelucht" ben weet ik dat woensdag 12u een heel moeilijk moment zal worden, waar ik al mijn moed bijeen zal schrapen om niet als een laffaard me om te draaien en weer te vertrekken. 

Groeten
Antwoord

#5

(06-01-2020, 16:22)NO93 schreef: Hey jouw antwoord was blijkbaar net wat ik nodog had, om de 1 of andere gekke reden ben ik beginnen inzien dat ik hulp moet gaan vragen, ik heb er een voornemen van gemaakt dit jaar om mezelf te redden. 

Ik ben begonnen met al mijn klachten op een briefje te schrijven en dat waren er heel wat, nadien riep ik mijn vriend erbij en heb hem dat briefje getoond, we hadden een leuk open gesprek met de nodige emotie uiteraard, toch stond het besluit vast op het einde van de dialoog. 

Heb dan vandaag een afspraak gemaakt bij de psycholoog volgende week woensdag. Hoewel ik nu precies "opgelucht" ben weet ik dat woensdag 12u een heel moeilijk moment zal worden, waar ik al mijn moed bijeen zal schrapen om niet als een laffaard me om te draaien en weer te vertrekken. 

Groeten
Wat goed dat je dit allemaal al gedaan hebt NO93!
De eerste stap is het moeilijkst en die zette
 je al.
 Woensdag is spannend natuurlijk, misschien omdat je niet gewend bent zulke gesprekken te voeren en hulp te aanvaarden. Maar als het een beetje klikt met de psycholoog dan kan je je daardoor gesteund voelen en meer uit de problemen raken. Het is ook comfortabel dat iemand tijd voor jou heeft en luistert. Het kan soms even wennen zijn aan de persoon, maar je hoeft Geen dikke vrienden te worden om er nut van te hebben. Geef het maar even de kans, je bent heel goed bezig!!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • NO93
Antwoord

#6

(06-01-2020, 16:22)NO93 schreef: Hey jouw antwoord was blijkbaar net wat ik nodog had, om de 1 of andere gekke reden ben ik beginnen inzien dat ik hulp moet gaan vragen, ik heb er een voornemen van gemaakt dit jaar om mezelf te redden. 

Ik ben begonnen met al mijn klachten op een briefje te schrijven en dat waren er heel wat, nadien riep ik mijn vriend erbij en heb hem dat briefje getoond, we hadden een leuk open gesprek met de nodige emotie uiteraard, toch stond het besluit vast op het einde van de dialoog. 

Heb dan vandaag een afspraak gemaakt bij de psycholoog volgende week woensdag. Hoewel ik nu precies "opgelucht" ben weet ik dat woensdag 12u een heel moeilijk moment zal worden, waar ik al mijn moed bijeen zal schrapen om niet als een laffaard me om te draaien en weer te vertrekken. 

Groeten
Hallo no93,
Welkom hier.
Wat goed dat je deze stap zet en fijn dat je zo snel terecht kan.
Benieuwd hoe het vandaag gegaan is. Eerste keer psycholoog vond ik best spannend, moedig van je!
Ik vond het gek om een vreemde dingen te vertellen die ik nog nooit iemand verteld had, maar dat went.

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Jorin :   • NO93
Antwoord

#7

Hey allen, 

Bedankt voor de reacties maar het is volgende week woensdag pas dat de afspraak ingepland is, het is bang afwachten, ik probeer me vanalles voor te bereiden in men hoofd maar waarschijnlijk zal het op de moment zelf veel minder zijn ... zoals altijd. 

Hoe dan ook staat vast dat ik hulp nodig heb, probeerde gisteren een van mijn laatste "vriendinnen" op de hoogte te brengen van de situatie en het enige wat ik kreeg was een "komt wel goed" bah, krijg het ervan, als zij liefdesproblemen heeft of bij het overlijden van haar oma was ik er voor steun. Maar het doet mij wel inzien dat alleen een professional hier raad mee zal weten, ik hou jullie op de hoogte. 

Groeten uit België Wink
Antwoord

#8

(09-01-2020, 11:16)NO93 schreef: Hey allen, 

Bedankt voor de reacties maar het is volgende week woensdag pas dat de afspraak ingepland is, het is bang afwachten, ik probeer me vanalles voor te bereiden in men hoofd maar waarschijnlijk zal het op de moment zelf veel minder zijn ... zoals altijd. 

Hoe dan ook staat vast dat ik hulp nodig heb, probeerde gisteren een van mijn laatste "vriendinnen" op de hoogte te brengen van de situatie en het enige wat ik kreeg was een "komt wel goed" bah, krijg het ervan, als zij liefdesproblemen heeft of bij het overlijden van haar oma was ik er voor steun. Maar het doet mij wel inzien dat alleen een professional hier raad mee zal weten, ik hou jullie op de hoogte. 

Groeten uit België Wink
Wat Een onder Laatse reactie van je « vriendin »! Over de afspraak: neem gewoon een briefje mee met de belangrijkste punten. Zo bereid je jezelf voor en kan je het mogelijk al wat meer van je af zetten nu omdat t op papier staat
Hartelijke groet
Antwoord

#9

(09-01-2020, 11:16)NO93 schreef: Hey allen, 

Bedankt voor de reacties maar het is volgende week woensdag pas dat de afspraak ingepland is, het is bang afwachten, ik probeer me vanalles voor te bereiden in men hoofd maar waarschijnlijk zal het op de moment zelf veel minder zijn ... zoals altijd. 

Hoe dan ook staat vast dat ik hulp nodig heb, probeerde gisteren een van mijn laatste "vriendinnen" op de hoogte te brengen van de situatie en het enige wat ik kreeg was een "komt wel goed" bah, krijg het ervan, als zij liefdesproblemen heeft of bij het overlijden van haar oma was ik er voor steun. Maar het doet mij wel inzien dat alleen een professional hier raad mee zal weten, ik hou jullie op de hoogte. 

Groeten uit België Wink
Oh haha oeps, nouja nog steeds snel. Maar zo voelt het niet als je moet wachten natuurlijk. Herkenbaar, heb zelf veel aan mijn partner gehad, maar aan vrienden en familie zo goed als niks. Maar ik hoor ook wel eens mensen op het forum die wel steun hadden aan vrienden, dat is wel kostbaar.
Hou je haaks, opschrijven is wel een goede tip en ik hoor graag van je Smile

Antwoord

#10

Hey allen, even een update. 

Heb wel wat moeilijke dagen erop zitten, paniekaanvallen niet onder controle, zelfmoordgedachten,... bij de psycholoog was het een heel verhelderend gesprek, ik voelde me na zo een 10 minuten meer op men gemak, kreeg gerichte vragen. De psycholoog kwam tot de conclusie afgaande op wat ik zei en op mijn gedrag dat er sprake is van een zware burn out, maar ook een vorm van borderline (stille borderline). Nu dat was wel even schrikken, vind dat wel een zware diagnose. Ik moest zsm bij de huisarts gaan voor een uitkering enz. 

Bij de huisarts ging alles mis, is ook echt een droogstoppel, heb dan ook besloten een andere arts te zoeken, ik voel me daar niet op mijn gemak bij die man, hij geloofde me duidelijk niet, als ik zei dat ik veel gewicht verloren had kwam hij af met een wetenschappelijke berekening over kalorieën, verhefte meermaals zijn stem. Wat de psycholoog zei was ook allemaal niet waar. Ik ben toen volledig geblokkeerd en in paniek geschoten, zag het zelfs niet meer zitten van men verhaal te doen, ik hoopte dat het snel voorbij was. Maar ja ik had mijn papier voor het ziekenfonds nodig dus ben niet beginnen discusiëren. Daar had hij dan op vermeld dat het maar gewoon surmenage was en slechts een maandje out. Ik heb zelfs niet de kans gehad om mijn klachten op te sommen. 

Uiteindelijk contact opgenomen met psychiater en met veel geluk kon ik vandaag gaan, ik voelde me er veel beter bij, heb heel men verhaal kunnen doen en ze was heel aandachtig en had wel door dat het ernstig is. Heb 2 anti depressivas gekregen, en dat in combinatie met therapie. Ze gaf me ook tips voor als ik te suicidaal wordt enz, waar mijn vriend op moet letten. En ze wou me snel weer zien, ze zei wel dat een opname ook mogelijk is mocht ik weer hervallen met verdovende middelen. 

Heb het zo kort mogelijk proberen houden, in ieder geval moet ik eerst een nieuwe huisdokter vinden, dat is zo belangrijk merk ik nu, ben daar echt niet goed van geweewt.

Tot schrijfs.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen NO93 :   • Jorin
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hart luchten Started by Gewoon_Ik
4 Replies - 114 Views
16-02-2024, 03:15
Laatste bericht: cyranno
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 426 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
15-11-2022, 14:25
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Even me hart luchten Started by thunder
6 Replies - 1,081 Views
27-04-2022, 10:11
Laatste bericht: Mabel
  Lucht je hart! Started by Vrouwke88
1 Replies - 604 Views
10-01-2022, 10:43
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)