Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Even mijn hart luchten


#11

hoi NO93,

Dat klinkt als een flink aantal stappen die je hebt gedaan. Petje af om zo door te zetten. Jammer van die dweil van een huisarts, wel goed dat je verdere hulp wel aanpakt. Ik wens je heel veel sterkte.

groet,
Run
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Run :   • NO93
Antwoord

#12

(04-01-2020, 11:28)NO93 schreef: Hey allemaal, alvast bedankt om mee te lezen en voor de interesse om op mijn verhaal te klikken, het moet me allemaal van het hart, ik wil het allemaal eens neerschrijven en ben benieuwd wat jullie vinden dat ik kan/moet doen om weer positief te zijn. Ik ben ondertussen 26 jaar oud en wat een boeltje heb ik er toch al van gemaakt. Mijn energie is op, dit voel ik aan mijn lichaam en geest. Komende uit een gezin van 5 kinderen en ouders die enkel en alleen maar met het werk bezig waren hebben ik en mijn broer en zussen een voortdurende strijd moeten voeren om aandacht. Hierdoor leven wij eigenlijk voortdurend in ruzies en jaloezie. Familie is voor mij al zeker geen plaats om naartoe te trekken als het slecht gaat, dit heb ik al mogen ondervinden, zij beschouwen mij als een gek denk ik. Toegegeven, ik heb ook wel al gekke dingen gedaan. 

Aangezien ik noch als kind, noch als volwassene weet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan of geleerd heb hoe ik dat kan uiten leef ik al van kinds af aan met een gigantisch grote en zware muur rondom mij, een muur die ik zelf heb gebouwd om mij te ‘beschermen’, laat staan dat het voor mij moeilijk is om liefde te ontvangen of te geven. Ik heb altijd gedacht dat dit mijn lot is, dat ik daar maar moet mee leren leven en dat ik iets van mijn leven moet maken… En dit heb ik altijd gedaan tot dit jaar, ik was een harde werker in het bedrijf waar ik werkte, was altijd vriendelijk en klantgericht, kreeg ook veel appreciatie van de klanten want die kregen altijd een VIP behandeling. Tegelijkertijd heb ik nooit met collega’s kunnen samenwerken, het is ook altijd wat op de werkvloer, maar toch had ik nog altijd motivatie om carrière te maken en ging ik doorgroeien naar een andere functie. Het begin van een zware crash en identiteitscrisis, had ik het maar geweten. 

Vanaf dag 1 ging alles slecht op dat nieuw werk, ik werd direct gewaarschuwd voor bepaalde personen, de baas eiste dat ik alles wat ik hoor en zag zou komen zeggen, maar dat deed ik niet… Waardoor ik vaak het betonnen deksel op mijn neus kreeg. Ik kreeg sancties en waarschuwingen bij de vleet, functioneringsgesprekken gingen dan vooral over hoe ik de boel verziekte en mijn baas probeerde door op mijn emoties in te spelen door mijn muur te breken en mijn ziel bloot te leggen, maar dat lukte niet, ik wilde dat niet, de bagage die ik meesleur is altijd top secret geweest. Ik ben dat ook gewoon op die manier want hoewel bij ons thuis alles slecht ging (ouders die klopten en roepten op elkaar), naar de buitenwereld naartoe waren wij een gezin met hardwerkende ouders en 5 prachtige gezonde kinderen waar niets mee scheelt. Ik werd heen en weer geslingerd in mijn emoties, het geloof in het goede van de mens was volledig weg bij mij, ik kreeg een heel donker beeld op de maatschappij en zijn onderdanen.

 Dat donker beeld leeft nog altijd en ik wil/kan niet meer meedoen ik vertrouw niemand nog. De relatie tussen mij en mijn collega’s/leidinggevenden zakte op een paar maand tijd weg tot pure haat, wederzijdse haat, ik isoleerde mij op het werk en wou met niemand nog praten buiten over het werk. Ik blokkeerde ze allemaal op facebook en ik hield mijn privé leven/activiteiten voor mezelf. Hele dagen zat ik daar op mijn bureau met mijn 2 oortjes in en de muziek bracht mij door de lange dagen op een plek waar ik niet wou zijn. Ik heb dit maanden zo nog volgehouden, iedereen accepteerde dat en ik ging het dan zo wel overleven dacht ik, ooit krijg ik wel een nieuwe kans op een andere dienst…dacht ik. Maar toen is de hel losgebarsten. 

Na een nieuwe aanvaring met mijn leidinggevende op een sombere maandag in februari ben ik vertrokken en dacht ik bij mezelf “hier kom ik nooit meer terug”. En zo geschiedde, ik ging op consultatie bij mijn dokter en wat als een kleine dip leek, is uitgemond in een zware catastrofe, tijdens mijn ziekte heb ik mijn ontslag ingediend en werd ik zwaar depressief (denk ik), heb geen diagnose gekregen. Dokter schreef mij dan antipsychotica voor en op het hoogtepunt kreeg ik een angstremmer toegediend. Ik leefde maanden thuis met de gordijnen toe, en geen sociale contacten. Ik leefde in pure wanhoop en angst, bij het opstaan overviel mij een overspannen gevoel alsof al mijn spieren opgespand waren, wat niet overging tot ik weer ging slapen. Ik heb in een zware roes geleefd, dit heeft heel veel van mij gevraagd, de klachten bleven maar komen, heb een hyperventilatieperiode gehad ook achteraf. Mijn vriend heeft dit allemaal vanop de eerste rij moeten meemaken, wat ik persoonlijk heel erg vind, hij die altijd optimistisch in het leven staat, een harde werker en een buitengewone plantrekker, hij “moet” nu leven met iemand die psychisch volledig het noorden kwijt is en “moet” dat meedragen. Ik mag van geluk spreken dat hij dat wou, voor hetzelfde geld liet hij me ook maar voor wat het was, maar zijn liefde voor mij is onvoorwaardelijk denk ik.

 Hij en mijn hond zijn de enige redenen waarom ik niets onderneem, want versta mij niet verkeerd… Ik ben pro leven en ik vind het leven een prachtig cadeau, het is iets ongelofelijk en iets om te koesteren dus ik schat het leven heel kostbaar in. Maar ik denk dikwijls …het is niet voor mij, ik kan het gewoon niet. Na die lange periode van thuis te zitten heb ik een ‘noodkreet’ uitgeslagen aan mijn vader en ik werk nu bij hem mee op het landbouwbedrijf en verdien wel weer gewoon de kost, maar toch is het moeilijk, samenwerken met je vader die je eigenlijk niet kent, tot overmaat van ramp zat hij samen met mijn stiefmama in een relatiecrisis waardoor ik maanden het gezaag en de verwijten over haar moest aanhoren, tot mijn vader uiteindelijk zelf gecrashed is en zijn emoties de vrije loop liet. Ik was op den duur volledig van de kaart, ik, die nooit hulp heb gekregen van mijn ouders, moest ineens voor mijn vader een troostende schouder bieden en peptalk bezorgen. Nu alles weer opgelost is en ze weer gelukkig verliefd zijn op elkaar hadden we een gesprek waarin hij beweerde dat hij echt diep heeft gezeten, waarop ik antwoordde “ja, dat weet ik, en ik weet heel goed hoe het voelt als je diep zit”, zijn antwoord sloeg werkelijk nergens op. “ja, maar ik denk toch dat dit dieper was als dat jij ooit hebt gezeten hoor”. Toen ik dat hoorde overviel het ongeloof mij, het versterkte alleen het gevoel bij mij dat ik hier niet thuis hoor, dit is geen maatschappij voor mij.

 Verder leef ik helemaal op mezelf, ik rook joints en grijp regelmatig naar alcohol of gokspelletjes waardoor ik langzaam aan achteruit begin te gaan, ik voel het, want tot nu toe gaf die lichte roes mij de mogelijkheid om te vergeten, maar dat lukt niet meer nu… mijn levenslust zit op het einde van zijn latijn, ik weet niet wat ik nog moet/kan doen om de persoon te worden die ik wil worden, en waar ik in godsnaam energie moet uithalen. Ik ben mensenschuw geworden, ik leef in een bubbel die voor mij uitzichtloos lijkt. Ik leef gewoon nog enkel en alleen omdat de natuur het zo wilt. Maar de persoon die ik ben is al lang dood, of ligt toch in een diepe coma. Ik heb het gevoel dat mijn rol hier is uitgespeeld en dat het voor mij te laat is, samen met mijn vriend kom ik de dagen wel weer door, hij is de enige waarom ik blijf, anders zou ik graag met de noorderzon verdwijnen. 

Ook heb ik last van bepaalde “gaten” in mijn geheugen. Als ik bijvoorbeeld met de auto rij van punt a naar b, herinner ik mij soms niet meer hoe de rit is verlopen, ik kan mij nooit concentreren of de aandacht op iets houden, ik heb ook moeite met luisteren naar iemand, ik kan mijn aandacht daar niet op houden, ik zit voortdurend met mijn gedachten in een andere dimensie waardoor ik waarschijnlijk heel raar overkom. Maar één van de meest angstaanjagende momenten was toen ik bijna in een vlaag van waanzin uit het niets van een berg wou rijden, mijn verstand heeft het toen wel gehaald van de impulsiviteit maar daar ben ik de hele dag niet goed van geweest, ik dacht voortdurend…Ben ik echt zo gek? Bedankt om te lezen, dit deed eigenlijk wel eens goed om alles neer te schrijven. Prettige dag verder

Hoi NO93, ik wilde reageren om jou ook een hart onder de riem te steken. Jouw verhaal raakt me en ik lees ook veel herkenbare dingen. Vooral in de jeugd en met de familie. Je had ook hardwerkende ouders , ik een hardwerkende moeder die alles moest doen, en een zus die heel jaloers is en was en die steeds wil rivaliseren. Ook in mijn jeugd was er geen plaats voor emoties uiten en verdriet uiten laat staan begrip voor mijn psychische problematiek. Op jouw werk lukte het niet en dat is ook zo bij mij geweest. Er was ook veel conflicten en jaloezie op de werkvloer en druk en ik kon daar niet mee om. Net als jij ben ik er gestrand en heb ik nu een uitkering. Ik heb ook het gevoel dat ik niet thuis hoor in de maatschappij maar ik vind het heel knap van je dat  je verder strijdt omwille van je vriend. Er is toch één iemand die je steunt en onvoorwaardelijk liefheeft. Dat is een enorm geschenk en is niet evident , we kunnen die mensen op één hand tellen. Ook ik greep regelmatig naar alcohol maar ben daar nu volledig van af want het helpt helemaal niet vooruit. Ik vind het goed dat je nu in begeleiding bent van een psychiater en je medicatie hebt . Ook herken ik dit, ik neem antipsychotica en antidepressiva. Ook de diagnose borderline heb ikzelf gekregen. Het is niet makkeliijk maar ik strijd ook van dag tot dag. We blijven kwetsbaar en het gaat met ups en downs. Heel belangrijk is dat je een goede professionele hulp hebt rondom jou en dat je dit kan delen met hen want zij zouden het toch moeten verstaan. Blijf je hier uiten op het forum en bij je vriend en geef vooral ook veel liefde aan je hond, want een huisdier kan een grote rol spelen in de gevoelens ik heb er ook ééntje gehad en er veel plezier aan beleefd. Ik hoop nog veel van  je te mogen lezen en je situatie te mogen volgen. Bedankt voor jouw verhaal groetjes Cyranno ( kom ook uit Belgie)
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen cyranno :   • NO93
Antwoord

#13

Hoi NO93,

Wat een verhaal, ik begrijp dat je daardooren beetje de weg kwijt bent, het valt ook niet mee wat je allemaal schrijft. Vooral het gebrek aan steun, gelukkig heb je je vriend nog. Ik herken dat wel,  willeb verdoven en dat dat op een gegeven moment niet meer lukt, zwaar is dat. Ik wil je heel veel sterkte wensen.

groet,
Run
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Run :   • NO93
Antwoord

#14
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-01-2020, 12:36 door NO93.)

(21-01-2020, 11:18)cyranno schreef: Hoi NO93, ik wilde reageren om jou ook een hart onder de riem te steken. Jouw verhaal raakt me en ik lees ook veel herkenbare dingen. Vooral in de jeugd en met de familie. Je had ook hardwerkende ouders , ik een hardwerkende moeder die alles moest doen, en een zus die heel jaloers is en was en die steeds wil rivaliseren. Ook in mijn jeugd was er geen plaats voor emoties uiten en verdriet uiten laat staan begrip voor mijn psychische problematiek. Op jouw werk lukte het niet en dat is ook zo bij mij geweest. Er was ook veel conflicten en jaloezie op de werkvloer en druk en ik kon daar niet mee om. Net als jij ben ik er gestrand en heb ik nu een uitkering. Ik heb ook het gevoel dat ik niet thuis hoor in de maatschappij maar ik vind het heel knap van je dat  je verder strijdt omwille van je vriend. Er is toch één iemand die je steunt en onvoorwaardelijk liefheeft. Dat is een enorm geschenk en is niet evident , we kunnen die mensen op één hand tellen. Ook ik greep regelmatig naar alcohol maar ben daar nu volledig van af want het helpt helemaal niet vooruit. Ik vind het goed dat je nu in begeleiding bent van een psychiater en je medicatie hebt . Ook herken ik dit, ik neem antipsychotica en antidepressiva. Ook de diagnose borderline heb ikzelf gekregen. Het is niet makkeliijk maar ik strijd ook van dag tot dag. We blijven kwetsbaar en het gaat met ups en downs. Heel belangrijk is dat je een goede professionele hulp hebt rondom jou en dat je dit kan delen met hen want zij zouden het toch moeten verstaan. Blijf je hier uiten op het forum en bij je vriend en geef vooral ook veel liefde aan je hond, want een huisdier kan een grote rol spelen in de gevoelens ik heb er ook ééntje gehad en er veel plezier aan beleefd. Ik hoop nog veel van  je te mogen lezen en je situatie te mogen volgen. Bedankt voor jouw verhaal groetjes Cyranno ( kom ook uit Belgie)

Hey Cyranno bedankt voor je reactie, hoewel ik het niemand toewens is het toch "fijn" te weten niet alleen te zijn in deze situatie. Mijn psycholoog zei dat heel men familiesituatie enz...een broeihaard is voor psychologische problemen en hij vond dat ik het uiteindelijk wel al 'goed' gedaan heb. Het kon erger laat het ons zo zeggen maar toch, een crash was onafwendbaar. 

Het is belangrijk om nu vooral tijd voor mezelf te nemen en dingen te "herontdekken" dus het stelt me wel even gerust te weten dat ik dat even kan doen. Ben wel megasuf van de mirtazapine maar ik slaap er wel goed door dus op zich doet het wel wat het moet doen. Mijn familie probeer ik er zoveel mogelijk buiten te houden, ze zouden me alleen maar twijfels bezorgen. Mijn vader lacht er zelfs mee, is ook alleen maar bezig met zichzelf. (Weet je dat hij nog het lef heeft om te vragen aan mijn vriend om iets te gaan ophalen in Nederland voor zijn kutboerderij.) Was echt gedegouteerd. Hij primeert en iedereen moet zich plooien voor hem. Maar dat is nu wel gedaan. 

Toch heel erg bedankt voor de steun, ik wens jou ook veel sterkte toe en hoop dat je die lijn zonder alcohol enz kan aanhouden. Momenteel ben ik toch al bijna 2 weken "clean". Hoewel ik soms wel zin heb in een glaasje wijn verbied ik het mezelf omdat anders de hele fles eraan zal geloven. 

Fijn weekend iedereen Smile

(21-01-2020, 09:16)Run schreef: hoi NO93,

Dat klinkt als een flink aantal stappen die je hebt gedaan. Petje af om zo door te zetten. Jammer van die dweil van een huisarts, wel goed dat je verdere hulp wel aanpakt. Ik wens je heel veel sterkte.

groet,
Run

Bedankt voor de steun Run, ja heb beseft dat er nog meer dokters zijn die 'meer' geschikt zijn voor deze problematiek. Ik probeer nu veel te rusten en zal wss wel een tijdje praktisch elke week naar de psycholoog moeten, maar dat doet me wel goed. Voor jou ook veel sterkte ;Wink

Fijn weekend!
Antwoord

#15

(20-01-2020, 19:41)NO93 schreef: Hey allen, even een update. 

Heb wel wat moeilijke dagen erop zitten, paniekaanvallen niet onder controle, zelfmoordgedachten,... bij de psycholoog was het een heel verhelderend gesprek, ik voelde me na zo een 10 minuten meer op men gemak, kreeg gerichte vragen. De psycholoog kwam tot de conclusie afgaande op wat ik zei en op mijn gedrag dat er sprake is van een zware burn out, maar ook een vorm van borderline (stille borderline). Nu dat was wel even schrikken, vind dat wel een zware diagnose. Ik moest zsm bij de huisarts gaan voor een uitkering enz. 

Bij de huisarts ging alles mis, is ook echt een droogstoppel, heb dan ook besloten een andere arts te zoeken, ik voel me daar niet op mijn gemak bij die man, hij geloofde me duidelijk niet, als ik zei dat ik veel gewicht verloren had kwam hij af met een wetenschappelijke berekening over kalorieën, verhefte meermaals zijn stem. Wat de psycholoog zei was ook allemaal niet waar. Ik ben toen volledig geblokkeerd en in paniek geschoten, zag het zelfs niet meer zitten van men verhaal te doen, ik hoopte dat het snel voorbij was. Maar ja ik had mijn papier voor het ziekenfonds nodig dus ben niet beginnen discusiëren. Daar had hij dan op vermeld dat het maar gewoon surmenage was en slechts een maandje out. Ik heb zelfs niet de kans gehad om mijn klachten op te sommen. 

Uiteindelijk contact opgenomen met psychiater en met veel geluk kon ik vandaag gaan, ik voelde me er veel beter bij, heb heel men verhaal kunnen doen en ze was heel aandachtig en had wel door dat het ernstig is. Heb 2 anti depressivas gekregen, en dat in combinatie met therapie. Ze gaf me ook tips voor als ik te suicidaal wordt enz, waar mijn vriend op moet letten. En ze wou me snel weer zien, ze zei wel dat een opname ook mogelijk is mocht ik weer hervallen met verdovende middelen. 

Heb het zo kort mogelijk proberen houden, in ieder geval moet ik eerst een nieuwe huisdokter vinden, dat is zo belangrijk merk ik nu, ben daar echt niet goed van geweewt.

Tot 

Beste No
De huisarts moet samenwerken niet tegenwerken dus goed om een ander te zoeken! Goed dat je open was naar de psychiater! Nu wordt je ook geholpen!
Goed zelfbeleid!
Antwoord

#16

Goed gehandeld no93.!
Echt balen dat je als je shit zit ook nog tussen van die figuren moet zien te laveren. Vind t overigens wel snel hoe die diagnoses worden gesteld , volgens mij mag daar wel wat meer getest en onderzocht worden. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#17

Hey,

Ten eerste erg dapper en mooi dat je je verhaal hier doet. Je omschrijft het goed en ik kan mij er helemaal in vinden.
Ondanks dat ik zelf nog niet de sleutel naar succes heb, wil ik je wel even meegeven dat het altijd het beste is om waar dan ook jezelf te zijn. Wals niet over je eigenlik gevoelens heen, dat zeg ik uit ervaring. Je moet weten dat je goed genoeg bent, alleen moet je er zelf in gaan geloven en proberen dingen te doen waarbij je je trots op jezelf zou kunnen voelen. Dit is goed voor je geest en je zult ervan groeien. 

Waar ik vaak ook tegenaan loop is dat ik dingen waarvan ik vind dat ik die gewoon hoor te doen, dagelijkse dingen dus, gewoon moet kunnen. Maar met mijn depressie en stoornis is dit vrijwel niet te doen, en als ik het doe vind ik het nooit goed genoeg. Wat ik nu aan het leren ben is dat ik niet de dingen ga benoemen dit fout gingen, maar de dingen die wel goed gingen. En dat hoeven maar kleine dingen te zijn, zoals dat je het uberhaupt aangegaan bent!

Ik wens je veel succes sterkte en kracht toe.

Liefs van Shalin

[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Shalin :   • Jorin
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hart luchten Started by Gewoon_Ik
4 Replies - 115 Views
16-02-2024, 03:15
Laatste bericht: cyranno
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 427 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
15-11-2022, 14:25
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Even me hart luchten Started by thunder
6 Replies - 1,083 Views
27-04-2022, 10:11
Laatste bericht: Mabel
  Lucht je hart! Started by Vrouwke88
1 Replies - 604 Views
10-01-2022, 10:43
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)