Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ervaringen van jongeren met een depressie


#1

TNO is gestart met een onderzoek naar jongeren met een depressie. Het doel is om de zorg voor jongeren van rond de 18 te verbeteren. In die tijd is er immers veel gaande: studeren, uit huis gaan, werken – en jongeren met een depressie gaan ook over van de jeugd-GGZ naar de volwassen-GGZ.
 
Wij zijn op zoek naar:
1. Jongeren met depressieve klachten van 17 tot 21 jaar die hun ervaringen willen delen over de zorg die ze hebben ontvangen. Je wordt telefonisch geïnterviewd en krijgt daar als bedankje een cadeaubon voor.
 
2. Jongeren met depressieve klachten van 17 tot 21 jaar die structureel mee willen denken hoe de zorg voor deze groep beter kan. We vragen of je naar 4 bijeenkomsten wil komen in Utrecht. Daar ontvang je €150 voor per bijeenkomst.
 
Meer informatie en aanmelden kan bij Leanthe van Harten van TNO. Stuur een mailtje naar: leanthe.vanharten@tno.nl
Antwoord

#2

Ik hoop dat ik dit hier goed plaats, willen jullie me anders helpen het te veranderen?

Hallo allemaal,

Mijn naam is Gritje (nick name, miss als ik wat meer vertrouwd ben mijn echte naam vertel) en ik ben eind 30 jaar. 

Ik heb nu bijna 1 jr een relatie met mijn vriend die Asperger heeft (autisme) en op dit moment voor de 3e week op een gesloten afdeling zit van het GGZ.

Toen wij, pak m beet, 3 wkn samen waren viel me al op dat hij zo ontzettend negatief was en vroeg ik of het niet beter was hulp te gaan zoeken. Dat deed hij en kreeg via huisarts hulp bij een praktijkondersteuner. Hij had toen ook al hulp bij een ambulante hulpverlening via het pgb. Dat beide gaf hem geen juiste hulp en uiteindelijk ging het bergafwaards. Het verlies van mijn 10 jarige konijntje kon hij niet goed verwerken waardoor niet ik getroost werd (het was mijn konijntje) maar ik mijn gevoel aan de kant moest zetten en hem de hele dag aan het troosten was. Dit bleef een grijs gebied en ik kreeg hem er maar niet uitgetrokken. Daarom heb ik, mede als voorzorg voor mezelf, gekozen terug te gaan naar mijn eigen huis om daar weer in te trekken. Hem ook uitgelegd dat ik zelf mijn verdriet niet kon verwerken en dat als ik al boos werd van een goede morgen schatje mezelf in bescherming moest nemen. Hij begreep het maar op dat moment ging het nog verder bergafwaards met hem, verzorgde zichzelf en zijn huishouden niet goed meer en vertelde dat hij afscheidsbrieven aan het schrijven was en dat hij rond keek welke auto hard genoeg reed om ervoor te kunnen springen. Toen vervolgens het verlies van zijn kat van 12 eraan zat te komen (nierfalen in het zwaarste stadium) en de ambulante zorg zei: die kat laten ze toch niet inslapen zei hij dat hij dan in zijn huis de gaskraan wel open zou draaien en met zijn 2 katten samen zou gaan, als ik op dat moment nog bij hem had gewoond had hij dat ook gewoon gedaan als ik er was.... Uiteindelijk kwamen er steeds meer miscommunicaties tussen ons (ik raakte gefrustreerd en maakte verwijten omdat ik niet meer tot hem door kon dringen) en hij is naar vrienden gereden onder invloed van anti depressivia. Die hebben ingegrepen en via de huisarts werd hij opgenomen op een gesloten afdeling.  

Hij zit daar intussen 3 wkn en nog altijd zuigt hij mij mee in alle ellende. Bij positieve dingen word er standaard een negatieve draai aan gegeven. Ik merk dat ik dat niet goed meer kan hebben en wederom geirriteerd raak. Inmiddels heb ik ook aan de slaappillen gestaan (die niet hielpen) en word er maatschappelijke hulp ingeschakeld om mij te helpen met dit moeilijke pakket. 

Ik ga me steeds meer afvragen of ik hiermee door moet gaan. Mijn vriend is een jongen met een hartje van goud, dat maakt het zo lastig. Hij kan hier zelf ook niks aan doen maar zuigt mij er compleet in mee waardoor ik emotioneel uitgeput ben intussen.

Is er iemand die hier tips voor me heeft? Heeft het zin om voor deze relatie te blijven vechten en heeft het een toekomst?... Het is zo lastig....
Antwoord

#3

Hallo Gridje,

Welkom op dit forum.

Je bent hier inderdaad op de juiste plek.

Jeetje joh, je heb veel meegemaakt dit afgelopen jaar. Heftig dat jouw vriend een gesloten opname nodig heeft.
Je schrijft dat je leeg gezogen wordt door hem, dat is natuurlijk niet de bedoeling in een relatie.
Ik wil je dan ook adviseren even afstand te nemen om zelf een beetje op verhaal te komen.
Het is zwaar om met iemand om te gaan met asperge en een depressie.

Ik schrijf hier als iemand die zelf verschillende depressies doorgemaakt en ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is dat de partner niet overbelast wordt. Sterker nog ik was blij dat mijn partner haar eigen leven bleef leiden, dan hoefde ik mijzelf daar in elk geval niet schuldig over te voelen.

Verder heeft hij er niets aan als jij zelf zware mentale problemen krijgt door deze situatie.
Mogelijk ziet hij dit nu niet en blijft daarom een beroep op je doen. Het is goed mogelijk dat hij nu alleen met zichzelf bezig is.
Maar die opname is niet voor niets. Mogelijk was hij een gevaar voor zichzelf en/of zijn omgeving.
Het is nu tijd dat hij langzaam gaat stabiliseren met een goede begeleiding aldaar. Hij is daar veilig en krijgt hulp, een goede gelegenheid om zelf weer een beetje op verhaal te komen.
Heb jezelf een idee hoe je een beetje afstand kunt nemen. Wat wil je zelf gaan doen om tot rust te komen?

Hoor het graag.

Groet,  Bert
Antwoord

#4

(08-02-2018, 17:07)gridje schreef: Ik hoop dat ik dit hier goed plaats, willen jullie me anders helpen het te veranderen?

Hallo allemaal,

Mijn naam is Gritje (nick name, miss als ik wat meer vertrouwd ben mijn echte naam vertel) en ik ben eind 30 jaar. 

Ik heb nu bijna 1 jr een relatie met mijn vriend die Asperger heeft (autisme) en op dit moment voor de 3e week op een gesloten afdeling zit van het GGZ.

Toen wij, pak m beet, 3 wkn samen waren viel me al op dat hij zo ontzettend negatief was en vroeg ik of het niet beter was hulp te gaan zoeken. Dat deed hij en kreeg via huisarts hulp bij een praktijkondersteuner. Hij had toen ook al hulp bij een ambulante hulpverlening via het pgb. Dat beide gaf hem geen juiste hulp en uiteindelijk ging het bergafwaards. Het verlies van mijn 10 jarige konijntje kon hij niet goed verwerken waardoor niet ik getroost werd (het was mijn konijntje) maar ik mijn gevoel aan de kant moest zetten en hem de hele dag aan het troosten was. Dit bleef een grijs gebied en ik kreeg hem er maar niet uitgetrokken. Daarom heb ik, mede als voorzorg voor mezelf, gekozen terug te gaan naar mijn eigen huis om daar weer in te trekken. Hem ook uitgelegd dat ik zelf mijn verdriet niet kon verwerken en dat als ik al boos werd van een goede morgen schatje mezelf in bescherming moest nemen. Hij begreep het maar op dat moment ging het nog verder bergafwaards met hem, verzorgde zichzelf en zijn huishouden niet goed meer en vertelde dat hij afscheidsbrieven aan het schrijven was en dat hij rond keek welke auto hard genoeg reed om ervoor te kunnen springen. Toen vervolgens het verlies van zijn kat van 12 eraan zat te komen (nierfalen in het zwaarste stadium) en de ambulante zorg zei: die kat laten ze toch niet inslapen zei hij dat hij dan in zijn huis de gaskraan wel open zou draaien en met zijn 2 katten samen zou gaan, als ik op dat moment nog bij hem had gewoond had hij dat ook gewoon gedaan als ik er was.... Uiteindelijk kwamen er steeds meer miscommunicaties tussen ons (ik raakte gefrustreerd en maakte verwijten omdat ik niet meer tot hem door kon dringen) en hij is naar vrienden gereden onder invloed van anti depressivia. Die hebben ingegrepen en via de huisarts werd hij opgenomen op een gesloten afdeling.  

Hij zit daar intussen 3 wkn en nog altijd zuigt hij mij mee in alle ellende. Bij positieve dingen word er standaard een negatieve draai aan gegeven. Ik merk dat ik dat niet goed meer kan hebben en wederom geirriteerd raak. Inmiddels heb ik ook aan de slaappillen gestaan (die niet hielpen) en word er maatschappelijke hulp ingeschakeld om mij te helpen met dit moeilijke pakket. 

Ik ga me steeds meer afvragen of ik hiermee door moet gaan. Mijn vriend is een jongen met een hartje van goud, dat maakt het zo lastig. Hij kan hier zelf ook niks aan doen maar zuigt mij er compleet in mee waardoor ik emotioneel uitgeput ben intussen.

Is er iemand die hier tips voor me heeft? Heeft het zin om voor deze relatie te blijven vechten en heeft het een toekomst?... Het is zo lastig....

tja,Gridje.... eens met wat Bert zei.denk vooral OOK aan jezelf.gepaste afstand dus.zijn herstelproces is vooral aan HEM,evt met steun van jou.maar NOOIT ten koste van jou,behalve dan het "geven en nemen".ik neem als voorbeeld vaak fysieke ziektes. b.v. dat iemand een operatie aan de rug heeft gehad en moet revalideren.de partner kan dan alleen maar wat tot steun zijn.de rest en het revalideren,moet de persoon toch echt zelf doen,met hulp van een behandelaar....jij kan je partner bijstaan,motiveren.meer kan en hoef je niet.dat negatieve van hem....ik vind dat vaak een lastige.want ik ben zelf ook zo.als een partner/vriend kan je daar niks mee.in mijn geval denk ik altijd HEEL simpel: "je HOEFT er ook niks mee,dat VRAAG ik ook niet van je!"....ik ben graag mezelf en als het ronduit KUT gaat,uit ik dat.men hoort altijd hoe ik me ECHT voel.ik zie dat als realistisch (voor dat moment,die periode). buitenstaanders (vrienden e.d.) denken vaak meteen dat ze iets moeten betekenen en voelen zich dan machteloos.onthou dat het ZIJN verantwoordelijkheid is er iets mee/aan te doen! jij kan evt iets bijdragen,als hij dat wil,in de vorm van een luisterend oor of zo,of een wandelingetje.de rest is echt aan hem en zijn behandelaars.voel je dus niet verantwoordelijk.bewaak je eigen grenzen.als je het nodig acht wat afstand te nemen: doe dat! laat je niet meeslepen.ik weet niet of hij altijd al "negatief" was,of alleen nu tijdens zijn dieptepunt? als het het laatste is zal dat ooit veranderen.als het al deels in zijn aard zit,blijft dat uiteraard.de vraag is ook: zuigt hij je daadwerkelijk mee in zijn ellende,of LAAT jij je meezuigen? uiteraard heeft zijn shit invloed op je,maar LAAT je niet meezuigen.vaak hebben GGZ-instellingen ook hulp/praatpalen voor omstanders (partners,familieleden).kijk eens of dat bij jou ook zo is.maar dat bedoel je mss met "maatschappelijke hulp".heeft hij ooit wel hulp gehad bij zijn Asperger-problematiek? Asperger is een lastig iets,of kan het zijn.hulp/inzichten krijgen is dan wel handig.sterkte!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
09-12-2022, 23:26
Laatste bericht: Mabel
11-04-2022, 20:49
Laatste bericht: Cedric
  Onderzoek rTMS en depressie Started by Bert
3 Replies - 1,051 Views
22-03-2022, 17:56
Laatste bericht: Bert
14-08-2021, 11:07
Laatste bericht: Freya25
22-11-2020, 09:20
Laatste bericht: desireless
30-09-2020, 12:21
Laatste bericht: Fluffykitten
23-09-2020, 11:01
Laatste bericht: MINDCOG onderzoek
22-09-2020, 09:19
Laatste bericht: Mabel
  Depressie in COVID-19 tijd Started by Roos
1 Replies - 1,248 Views
29-06-2020, 19:46
Laatste bericht: Roos



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)