Daar zit je dan. Zelf eigenlijk verdrietig en met het gevoel een gebroken hart te hebben. Maar je probeert sterk te blijven. Positief. Ook al komt er nu amper een woord uit hem vandaan en is hij in zichzelf gekeerd terwijl hij stilletjes iets aan het bouwen is terwijl jij geniet van het feit dat hij dat doet.

1,5 week stortte voor mij mijn wereld even in. Woensdagavond om precies te zijn. Ik zat op de bank te denken aan de donderdag. De dag waarop ik mijn appartement waar ik mij niet fijn voel (en al 3 maanden niet kwam omdat ik met mijn honden bij hem ben) op zou zeggen. Vriendlief kwam al chagrijnig thuis. Kortaf. Hij zou gaan darten op het moment dat ik op de bank zat met mijn onderbuik gevoel dat iets niet klopte. 

Mijn vriend heeft veel angstgevoelens. Hij is extreem bang voor de dood. Hij kan ook tot in den treure nadenken over vanalles. Hij is onzeker over zich zelf. Niet gelukkig met zichzelf. Hij heeft een beetje bindingsangst. En zo nog genoeg waarvan ik eigenlijk niet weet wat hij voelt of denkt. Hij praat daar weinig over maar probeerde dat soms wel met mij. Ook had hij de laatste tijd last van hartkloppingen.Vanaf de buitenkant zag je niks. Hij was lief,zorgzaam, konden leuk praten en lachen. Dat is nu even weg.

Die woensdagavond werd ik gebeld door zijn moeder. Hij was huilend bij zijn ouders binnen gekomen en ik moest komen. Daar aangekomen werd mij gezegd door zijn moeder,hijzelf was erg stil, dat hij het allemaal maar niet trok en dat de relatie op een laag pitje moest. Dat ik naar huis moest gaan zodra mijn auto het weer doet (nog niet het geval). Mijn hart brak...hij wilde samenwonen,hij wilde een huis samen gaan kopen in de toekomst. Maar blijkt dat hij dat zichzelf aan praatte. Puntje bij paaltje...hij zou eerst aan zichzelf moeten gaan  en alles uit zijn verleden moeten gaan verwerken voor hij verder zou kunnen. Wel was ik de eerste van zijn exen waarbij hij het niet gelijk uitmaakte maar ik zat nog op bank bij zijn ouders. Hij zou ontzettend veel van mij houden. 

Hij huilde uiteindelijk ook. Zeggend dat het niet aan mij ligt. Hij houdt altijd rekening met anderen. Denkt voor anderen en hij was bang, dat als hij zou zeggen dat hij even alleen wilde zijn. Ik dat zou zien als een afwijzing.

Snachts ben ik alleen terug naar zijn huis gegaan.  Ik heb hem niet meer gesproken tot vrijdagochtend. Er was familieweekend van zijn familie. Zijn moeder vond het niet verstandig als ik mee ging, maar hij wilde het perse. We hebben gelachen en het ontzettend leuk gehad.  Ook wij samen. Hij was zijn ik zoals ik hem kende als er gezelligheid was. Vrolijk,praten en lachen.

Na het familie weekend moest ik gewoon werken. Hij blijft thuis want hij mag nu niet werken. Hij is stil,knorrig. Gisteren was hij naar een vriend geweest en dat was leuk voor zover iets leuk kan zijn als je er geen zin in hebt zei hij. Hij zei van de week al dat hij moest uitkijken dat hij niks meer wil. Maar dat heeft hij nu al. Miischien door de anti depressiva waarmee hij is begonnen?

Vanavond vieren we zijn verjaardag. Er komen vrienden.  Zelf heb ik hem woensdag een weekendje weg gegeven samen met mij voor in maart. Daar reageerde hij wel heel blij op. Het zal mij benieuwen hoe vanavond gaat.

Ik ben hier op het forum gekomen om te lezen over depressie,om te leren wat ik wel en niet kan of moet doen,maar ook om van mij af te schrijven, want ik weet niet zo goed nog wat ik met de situatie moet.  Ik wil hem zeggen dat ik van hem hou. Hem een knuffel geven. Maar afentoe ook vragen of hij wil aangeven als ik iets wel of niet moet doen of fijn vind. Alleen durf ik dat nog niet. Doe ik daar wel slim aan?

Mochten jull tips hebben als jullie mijn belevingen gaan lezen...geef ze vooral. Ook ik zal met hem mee de achtbaan van emoties in gaan, maar ik zal diegene moeten  die ons er doorheen sleept.

Register or login to view the content

Hope is the thing with feathers - Emily Dickinson

Hallo Infinty,

Je schrijft o.a.
"Mijn vriend heeft veel angstgevoelens. Hij is extreem bang voor de dood. Hij kan ook tot in den treure nadenken over vanalles. Hij is onzeker over zich zelf. Niet gelukkig met zichzelf. Hij heeft een beetje bindingsangst. En zo nog genoeg waarvan ik eigenlijk niet weet wat hij voelt of denkt. Hij praat daar weinig over maar probeerde dat soms wel met mij. Ook had hij de laatste tijd last van hartkloppingen.Vanaf de buitenkant zag je niks. Hij was lief,zorgzaam, konden leuk praten en lachen. Dat is nu even weg."

Als ik het goed lees, was het bovenstaande al een feit toen jullie nog samen waren? Depressie officieel vastgesteld?
Het probleem dat ik heb (zie topic "waarom ben ik hier?") dat het bij mij op vermoedens en gedragingen is gebaseerd. Ik vermoed, dat ik het veld heb moeten ruimen omdat (ondertussen) mijn ex-vriendin depressief is. Ik zou dat ook wel aan gebeurtenissen uit het verleden (voor mijn tijd) toe kunnen schrijven, die ineens weer actueel werden. (gecompliceerd verhaal) 
Ik heb mij hier aangemeld om te kijken of er mensen/verhalen zijn, die mijn intuïtie/gedachten kunnen bevestigen. Nu is het in jouw geval de breuk misschien te recent, maar ik ben nieuwsgierig of er in onze gevallen overeenkomsten/gelijkenissen zijn. 
Hebben jullie nu nog contact met elkaar? Zo ja, hoe loopt dat? 

Groeten Number 2766

Hallo Infinty,

Je schrijft o.a.
"Mijn vriend heeft veel angstgevoelens. Hij is extreem bang voor de dood. Hij kan ook tot in den treure nadenken over vanalles. Hij is onzeker over zich zelf. Niet gelukkig met zichzelf. Hij heeft een beetje bindingsangst. En zo nog genoeg waarvan ik eigenlijk niet weet wat hij voelt of denkt. Hij praat daar weinig over maar probeerde dat soms wel met mij. Ook had hij de laatste tijd last van hartkloppingen.Vanaf de buitenkant zag je niks. Hij was lief,zorgzaam, konden leuk praten en lachen. Dat is nu even weg."

Als ik het goed lees, was het bovenstaande al een feit toen jullie nog samen waren? Depressie officieel vastgesteld?
Het probleem dat ik heb (zie topic "waarom ben ik hier?") dat het bij mij op vermoedens en gedragingen is gebaseerd. Ik vermoed, dat ik het veld heb moeten ruimen omdat (ondertussen) mijn ex-vriendin depressief is. Ik zou dat ook wel aan gebeurtenissen uit het verleden (voor mijn tijd) toe kunnen schrijven, die ineens weer actueel werden. (gecompliceerd verhaal) 
Ik heb mij hier aangemeld om te kijken of er mensen/verhalen zijn, die mijn intuïtie/gedachten kunnen bevestigen. Nu is het in jouw geval de breuk misschien te recent, maar ik ben nieuwsgierig of er in onze gevallen overeenkomsten/gelijkenissen zijn. 
Hebben jullie nu nog contact met elkaar? Zo ja, hoe loopt dat? 

Groeten Number 2766

Hoi number,

 Het geval is dat we nog wel bij elkaar zijn. Ik moet alleen terug naar mijn eigen appartement waar ik niet gelukkig ben. Hoe we dan verder gaan...ik heb geen idee. Ik heb moeite met die onzekerheid. 

Die doodsangsten heeft hij altijd gehad. Zijn hele familie kampt daar overigens mee.

Bij mij is het hetzelfde. Alles uit zijn verleden komt naar boven. Ook wil hij alles perfect. Ik ben naar zijn zeggen perfect voor hem. Alles wat hij wilde. En nog is het niet perfect. Moeilijk om te horen ergens. Maar wat is perfectie? Denk dat hij moet leren waar grenzen zijn en leren accepteren wat hij heeft. Dat dingen eens goed genoeg zijn misschien. Dat hij ook goed genoeg is.

Register or login to view the content

wat een lastig pakket.
maar je liefde is wel diep blijkt uit je verhaal..

ieder persoon is natuurlijk anders...

maar uit eigen ervaring kan ik wel wat meegeven.
zelf ook angststoornis (rot woord eigenlijk).
ik heb een vriend... en ja ik deel wel dingen met hem maar niet vanuit emotie... niet omdat ik hem niet vertrouw ofzo maar puur omdat ik niet kan praten als ik ergens zo diep in zit.
meestal zie je dat mensen die dit ervaren, angsten depressie etc. dat ze uit een soort van voorzorg (gevoed door die angsten) mensen wegduwen of afstand nemen.
en ik denk dat 98 % de angst die reden is en niet persoonlijk gericht op die betrffende persoon.

mijn vriend kent ook niet wat ik heb.
en waar ik hem eeuwig dankbaar voor zal zijn is dat hij niet oordeelt. hij zal me nooit zeggen nou komop zet je zelf erover heen of stel je niet aan hij doet t niet af. en daardoor voel ik me begrepen maar ook veilig bij hem ondanks de angsten.
hij is volledig ingesteld op mij en mn nare bijkomstigheden.. bijv. we zijn ergens en ik begin ook maar enigzins benauwd te worden van een situatie (al is er niks aan de hand verder he) hoef ik geen woord uit te spreken en zegt hij ik regel alles kom we gaan als je wil...

we hebben denk ik wel 50 x een restaurant gereserveerd en bij t parkeren van de auto leest hij me... t gaat niet..
schatje het is oke.. dan gaan we lekker langs mac in de auto. waar jij je prettig bij voelt....
(want ondanks me angst ben ik me bewust dat bij dit nirt kent en t vast en zeker super irritant is als je 50 x van plan bent iets te doen maar mijn stomme angst t verpest).
dit kan mij zo een rot gevoel geven dat ik zou kunnen besluiten dat t beter is niet samen te zijn... maar hij maakt het zo veilig en ontspannen voor me dat ik die kant niet op ga.
ik heb meer vertrouwen in hem gekregen dan in mezelf...

maar tis een zware taak want het vergt van n ander jezelf eigenlijk weg te cijferen op alle momenten ad hand van n ander zn stoornis zeg maar..

hopelijk is t nog te volgen hahaha...

voor mij.. als degen met de angsten.. is dit het keiharde bewijs dat de liefde er is en ik geliefd word met alles erop en eraan.. good and bad..

dus enige wat ik je kan zeggen.. als je echt echt van hem houdt en je hem een geborgen gevoel wil geven is dat echt wel een hele lastige en moeilijke taak.

maar paar korte do's en dont's:
do: herken de signalen.. uitspreken is moeilijk voor iemand met angsten.... onrust is n heel duidelijk teken. niet stil zitten.. ergens aan friemelen of pulliken...
do: zonder vragen te stellen aangeven dat het oke is.. hij kan en mag aangeven wanneer hij zijn grens bereikt.
je er voor hem zal zijn.. 

dont: ga geen antwoorden proberen "af te dwingen".
onrust en druk is echt n key voor iemand die met angsten leeft.. 


zie t hoe t is en probeer het niet als persoonlijk te zien want ik kan je echt zeggen. het is meestal geen keuze voor ons angsthazen... was t maar zo...

ik heb heel veel waardering gekregen voor mensen met begrip. die je steunen en helpen zonder er zelf iets uit te halen verder... 
als jij ook zo bent. geef hem niet op. want al zal hij je wegduwen uiteindelijk is t steunen en blijven en ruimte geven precies wat we nodig hebben om verder te kunnen komen...

angst is fkng K en moeilijk.
maar partner van zijn ook... realiseer ik me echt.. gun mijn vriend ook vaak n "gezond" en drama free life...

maar ik moet mezelf accepteren. moeilijkste wat ik ooit heb gedaan en dan kun je eigenlijk niet eens geloven dat n ander het aan je kan accepteren...
tijd laat alles zien..

hopelijk heb ik een beetje licht op de andere ksnt kunnen schijnen en ik wens jullie beiden veel sterkte en kracht toe.

gr

Namens "ons" bedankt voor de duidelijke tips Janine! En jouw heldere kijk op de situatie. Geweldig!

Janine onwijs bedankt voor jouw verhaal. Door de andere kant te horen hoop ik te leren wat er in mijn vriend zijn koppie om kan gaan en wat ik mogelijk kan doen. Van verhale  zoals die van jou, leer ik beter omgaan met hem. Enorm bedankt daarvoor. 

Hier gaat het opzich redelijk.  De brief van de ggz om een afspraak te maken bij de psychiater is binnen. Hij is alleen nog vergeten te bellen. 

Gisteren is hij goed de dag door gekomen. Hij is lekker bezig geweest bij zijn broer in huis.
Vandaag kwam ik thuis en lag hij op de bank tv te kijken. Erg moe denk ik want zijn nacht was echt niet super. Wel praten we iets gezelliger. Hij is niet heel chagrijnig meer naar mij toe.  Vanavond ga ik er zelf even op uit. Even bakkie koffie halen bij een vriendin.

Ik zat gister trouwens uit nieuwsgierigheid het blaadje te lezen dat je meekrijgt van de huisarts als je een medicijn krijgt. Veel syptomen komen wel overheen met wat hij heeft, dus waarvoor het werkt. Maar ook de bijwerkingen.

Ook kwam ik gister iets tegen over access bars therapie. Dat is zachtjes drukke op punten op je hoofd. Dat zou moeten zorgen voor sowieso ontspanning maar is eigenlijk om de geest te resetten. Het blijkt dat iedereen dat moet kunnen. Morgenavond wil ik hem eens vragen of ik het bij hem mag proberen. Baat het niet...schaadt het niet. Werkt het niet heb ik alleen maar wat zacht op zijn hoofd gedrukt voor piet snot.

---

Register or login to view the content

Bedankt voor deze tips. Afentoe vind ik de open vragen vinden nog echt wel lastig zeg. Ook ben ik afentoe bang dat iets niet het juiste moment is om te vragen. 

Ik probeer hem ook zeker niet te pushen. Ik laat hem zijn gang gaan. Probeer mij niet op te dringen en heb mezelf even in de hoek geparkeerd.  Ik kijk hoe de dagen gaan. Verwacht nu niks van hem.

Qua aandacht geef ik hem een kus als ik weg ga. Soms ff een kort aaitje. Afentoe zeg ik dat ik van hem . Maar dat probeer ik soms ook duidelijk te maken met even een kleine aanraking als ik denk dat hij er voor open staat. 

Pffff vanavond amper geslapen. Mijn vriend is boos op de bank gaan ligge  omdat mijn geluid maaakte (een had buikpijn) en ik zou geluidjes maken. Woest was hij.

Als overmaat van ramp heeft een van de honden ook nog op zijn bank geplast. Dat doen ze nooit. Maar logisch is hij woest en zal ik het met de honden zeker gedaan hebben als ik straks thuis kom. Ik kijk er tegen op. Hij zei al dit maakt het er niet beter op. Word bang ervan dat hij ons zat raakt. Maar hier kunnen wij niks aan doen.

Gelukkig heeft hij vandaag wel ggz gebeld voor een afspraak. Geen idee wanneer hij moet want hij was zo chagrijnig dat hij mij denk ik niet wilde spreken en dus geen antwoord gaf. Zucht..

Hoi Infinity,

Klinkt wel heel bekent. Het maakt niet uit wat je doet, je doet het in zijn ogen toch niet goed. Zo frustrerend dat "ze" (de depressieve personen) niet doorhebben dat je ze alleen maar wilt helpen/steunen. Ik weet ook hoeveel pijn het negeren en de onzekerheid met zich meebrengt. 

Sterkte ermee

Gr. number 2766