Hoi Mabel, 
intake van mijn therapie zorgde ook voor verergering van mijn klachten.
Alles wordt weer opgerakeld hè..
Dingen die je voorheen liet rusten/accepteerde of negeerde komen dan weer naar boven.
Je wilt verandering, maar je hebt de kracht en zin eigenlijk niet om weer zo'n traject aan te gaan waarvan je niet weet hoeveel het je gaat opbrengen. Zo is het bij mij tenminste.

Waarom kan de intake of therapie eigenlijk niet gewoon doorgaan? Hoor het van meer mensen, maar je kunt toch prima 1.5 meter afstand houden?


Ik hoop dat je een beetje kan richten op iets nuttigs en "leuks" om te doen, ook al is het iets kleins als een douche nemen of de vaat opruimen, even puzzelen, film kijken. 

Liefs

Ik voel met je mee Mabel, voel me net als jij. Ik had vandaag ook mijn eerste beeldbellen intakegesprek. Het viel me toch niet tegen om dat op deze manier te doen (en ik hoef de deur niet uit). Technisch ging het prima gelukkig en het was best een goed gesprek, men had zich goed voorbereid en had wat aanvullende vragen. Maar daarna zit je weer alleen met een volgende afspraak over 1,5 week en daarna eind april. Dat lijkt allemaal niet zo lang maar het voelt als eindeloos. Elke dag is een worsteling. Ik probeer niet aan de dag van morgen, laat staan nog verder te denken, want dat is meer van hetzelfde. En ik ben zo boos op mezelf dat ik tot niets kom, behalve koffie inschenken of zo. Sorry, moest er even uit.
Veel sterkte en lieve groet,
Alais

---

Ik voel met je mee Mabel, voel me net als jij. Ik had vandaag ook mijn eerste beeldbellen intakegesprek. Het viel me toch niet tegen om dat op deze manier te doen (en ik hoef de deur niet uit). Technisch ging het prima gelukkig en het was best een goed gesprek, men had zich goed voorbereid en had wat aanvullende vragen. Maar daarna zit je weer alleen met een volgende afspraak over 1,5 week en daarna eind april. Dat lijkt allemaal niet zo lang maar het voelt als eindeloos. Elke dag is een worsteling. Ik probeer niet aan de dag van morgen, laat staan nog verder te denken, want dat is meer van hetzelfde. En ik ben zo boos op mezelf dat ik tot niets kom, behalve koffie inschenken of zo. Sorry, moest er even uit.
Veel sterkte en lieve groet,
Alais

Jorin, het is inderdaad wazig wat wel en niet kan. Ik krijg nog af en toe bezoek aan huis van de crisisdienst. Dan houden we gewoon 1,5 meter afstand. Er is nog veel onduidelijkheid over die maatregelen. Mag je met iemand in een auto zitten? Ik wil heel graag naar mijn moeder die aan het eind van haar leven is en steeds zwakker wordt.  Maar ik weet niet hoe ik daar moet komen (30 km hiervandaan). Zelf mag ik niet rijden door de medicatie. Taxi? Rijden die nog? Dat is trouwens te duur. En OV is ook niet aan te raden. Ik denk dat iedereen er zo'n beetje op zijn eigen manier invulling aan geeft.
Mij lukt het niet of nauwelijks om iets nuttigs te vinden om te doen. Mijn hoofd is alleen maar bezig met: hoe kom ik hier uit? Meditatie helpt wel wat overigens, dat doe ik elke dag. En zo veel mogelijk contact houden met mensen. Maar dan zijn er nog vele uren in de dag. Ach, zoals Mabel zei, misschien is het morgen iets beter.
Liefs,
Alais

Ik voel met je mee Mabel, voel me net als jij. Ik had vandaag ook mijn eerste beeldbellen intakegesprek. Het viel me toch niet tegen om dat op deze manier te doen (en ik hoef de deur niet uit). Technisch ging het prima gelukkig en het was best een goed gesprek, men had zich goed voorbereid en had wat aanvullende vragen. Maar daarna zit je weer alleen met een volgende afspraak over 1,5 week en daarna eind april. Dat lijkt allemaal niet zo lang maar het voelt als eindeloos. Elke dag is een worsteling. Ik probeer niet aan de dag van morgen, laat staan nog verder te denken, want dat is meer van hetzelfde. En ik ben zo boos op mezelf dat ik tot niets kom, behalve koffie inschenken of zo. Sorry, moest er even uit.
Veel sterkte en lieve groet,
Alais

---

Jorin, het is inderdaad wazig wat wel en niet kan. Ik krijg nog af en toe bezoek aan huis van de crisisdienst. Dan houden we gewoon 1,5 meter afstand. Er is nog veel onduidelijkheid over die maatregelen. Mag je met iemand in een auto zitten? Ik wil heel graag naar mijn moeder die aan het eind van haar leven is en steeds zwakker wordt.  Maar ik weet niet hoe ik daar moet komen (30 km hiervandaan). Zelf mag ik niet rijden door de medicatie. Taxi? Rijden die nog? Dat is trouwens te duur. En OV is ook niet aan te raden. Ik denk dat iedereen er zo'n beetje op zijn eigen manier invulling aan geeft.
Mij lukt het niet of nauwelijks om iets nuttigs te vinden om te doen. Mijn hoofd is alleen maar bezig met: hoe kom ik hier uit? Meditatie helpt wel wat overigens, dat doe ik elke dag. En zo veel mogelijk contact houden met mensen. Maar dan zijn er nog vele uren in de dag. Ach, zoals Mabel zei, misschien is het morgen iets beter.
Liefs,
Alais

Ja dat is heftig als je niet naar je geliefden kan. Schrijf een brief! De post doet het, spreek je uit! Bel op als dat kan. Dat zijn kleine moeites met enorm effect!

Hallo allen,

Het is niet eens dat er tijdens het gesprek met de psychologe iets werd opgerakeld. Ik merk gewoon erg weinig motivatie bij mezelf ( voor niets eigenlijk) Ik vind dat telefoongedoe ook niet fijn. Ik geloof er ook allemaal niet meer zo in. Maar tja het hele gebouw zit geloof ik dicht. 
Vandaag maar even naar buiten geweest en n tijdje in de zon aan het water gezeten met n krant.  heel rustig.  Tot ik tot de conclusie  kwam dat ik er toch echt  niet van genoot. Hoe vaak heb nou wel niet in mn eentje daar gezeten.  Dus maar huiswaarts gekeerd , terug op de bank en n pil er in.  
Ik heb helemaal niets met dit weer geloof ik. Nou tja, leuk geprobeerd zullen we maar zeggen.

Liefs, Mabel

hoi Mabel,

Goed van je om het toch te proberen, zeker als het al de zoveelste keer is, heel dapper. Jammer dat je er niks uit kan halen, misschien morgen een beter moment?
heel veel sterkte in ieder geval.

groet,
Run

hoi Mabel,

Goed van je om het toch te proberen, zeker als het al de zoveelste keer is, heel dapper. Jammer dat je er niks uit kan halen, misschien morgen een beter moment?
heel veel sterkte in ieder geval.

groet,
Run

Ja beeldbellen is even wennen. Ik had er een hekel aan maar nu vindt ik het comfortabel. Beter dan telefoon alleen. Het went snel mensen en is in deze tijd mooi dat we het hebben he. Je kan best stilstaan bij de overstap en er last van hebben en ook dankbaar zijn voor wat er wel is, daar heb je uiteindelijk ook meer aan.

Tja L en h,

Kijk het is roeien met de riemen die we hebben. Het is niet anders. Maar ik moet wel nog een band opbouwen,  met verschillende nieuwe personen, dat vind ik ftf toch wel fijner dan per telefoon. Omdat vanuit de organisatie het beeldbellen dus niet lijkt te werken. Met name voor n aanvang van traumabehandeling lijkt me wel n voorwaarde dat je je vertrouwd voelt.
Waarschijnlijk kan niemand er iets aan doen maar ik vind het nogal onhandig werken .  


Liefs Mabel