Mensen, 
Ik weet ook niet goed wat ik met dit bericht wil bereiken .
Als ik naar mijn stemmingsrapportage kijk, zie ik dat vanaf begin 2019 er twee weken in het voorjaar en 2 in het najaar neutraal /ok waren. Verder slecht. Ergens in september ben ik er maar bij gaan liggen , de rek eruit en de moed opgegeven. Ik was blij met de winter en trok me overal uit terug. Ik deed geen moeite meer. Zag of sprak nauwelijks iemand meer. Sliep veel.
Vaak redde ik me ermee, mijn wereld was heel klein, veilig en op een gekke manier geborgen. ook met dank aan oxazepam,  een veilig coconnetje.
Nu sta ik aan de vooravond van een nieuw therapeutisch traject. Ga ik wel doen, wat moet ik anders,  maar ik ben moe  en maak me op voor de volgende teleurstelling lijkt t.  Ik vind het mooie weer afschuwelijk , ik wil niet buiten zijn. Ik kan er niets mee. 
Was vanmorgen aan het lopen naast iemand en was erg snel kortademig, ik ben veel aangekomen , bewegen is niet fijn, in mijn hoofd is er niets wat reageert op n mooie omgeving.  Het is alleen naar erger geworden allemaal .Als ik thuis ben wil ik alleen maar slapen om even weg te zijn.
Dat lukt even en daarna ben ik zo leeg en hol dat suïcidale ideeën er ook weer zijn. 
Daar schrik ik niet van of zo.  
Ik belde een vriend, hij had geen antwoorden maar zei, wacht er nog naar even mee. Ik zei dat ze dat jaren geleden ook al zeiden. Ik kan het leven toch niet wachtend  en uitzittend doorbrengen. Hij had er geen antwoord op. Dat is er ook niet. Er lijkt alleen maar een eindeloze holle leegte te zijn. Het is allemaal zo een eindeloos gepasseerd station.

Groet, mabel

Hey Mabel, wat kut hey, bijna alleen slechte dagen. Ik hoop oprecht dat dit nieuwe traject je wat op gaat leveren. Maar veel sterkte voor nu. Sorry, meer weet ik ook even niet te antwoorden.

Mensen, 
Ik weet ook niet goed wat ik met dit bericht wil bereiken .
Als ik naar mijn stemmingsrapportage kijk, zie ik dat vanaf begin 2019 er twee weken in het voorjaar en 2 in het najaar neutraal /ok waren. Verder slecht. Ergens in september ben ik er maar bij gaan liggen , de rek eruit en de moed opgegeven. Ik was blij met de winter en trok me overal uit terug. Ik deed geen moeite meer. Zag of sprak nauwelijks iemand meer. Sliep veel.
Vaak redde ik me ermee, mijn wereld was heel klein, veilig en op een gekke manier geborgen. ook met dank aan oxazepam,  een veilig coconnetje.
Nu sta ik aan de vooravond van een nieuw therapeutisch traject. Ga ik wel doen, wat moet ik anders,  maar ik ben moe  en maak me op voor de volgende teleurstelling lijkt t.  Ik vind het mooie weer afschuwelijk , ik wil niet buiten zijn. Ik kan er niets mee. 
Was vanmorgen aan het lopen naast iemand en was erg snel kortademig, ik ben veel aangekomen , bewegen is niet fijn, in mijn hoofd is er niets wat reageert op n mooie omgeving.  Het is alleen naar erger geworden allemaal .Als ik thuis ben wil ik alleen maar slapen om even weg te zijn.
Dat lukt even en daarna ben ik zo leeg en hol dat suïcidale ideeën er ook weer zijn. 
Daar schrik ik niet van of zo.  
Ik belde een vriend, hij had geen antwoorden maar zei, wacht er nog naar even mee. Ik zei dat ze dat jaren geleden ook al zeiden. Ik kan het leven toch niet wachtend  en uitzittend doorbrengen. Hij had er geen antwoord op. Dat is er ook niet. Er lijkt alleen maar een eindeloze holle leegte te zijn. Het is allemaal zo een eindeloos gepasseerd station.

Groet, mabel

Hoi Mabel,

Wat klote voor je dat je het zo zwaar hebt. Je lijkt niet veel vertrouwen te hebben in de therapie die je gaat doen. Als je in zo'n diepe put zit is het ook lastig om hoop te houden. Toch ben ik wel blij om te lezen dat je ermee gaat beginnen. Het klinkt alsof je het echt nodig hebt.
Het mooie weer is confronterend want voor jou is de wereld niet zonnig. Fijn in ieder geval dat je hier je verhaal doet.
Hoor graag hoe de de therapie bevalt.

Groetjes en sterkte!

Hoi Mabel,

Wat klote voor je dat je het zo zwaar hebt. Je lijkt niet veel vertrouwen te hebben in de therapie die je gaat doen. Als je in zo'n diepe put zit is het ook lastig om hoop te houden. Toch ben ik wel blij om te lezen dat je ermee gaat beginnen. Het klinkt alsof je het echt nodig hebt.
Het mooie weer is confronterend want voor jou is de wereld niet zonnig. Fijn in ieder geval dat je hier je verhaal doet.
Hoor graag hoe de de therapie bevalt.

Groetjes en sterkte!

Hallo Mabel,

Ik schrik hiervan. Je bent zo'n enorme steun voor me en ongetwijfeld ook voor anderen op het forum. Ik weet hoe je je voelt. Weer een andere therapie. Houdt het nooit op? Ook ik heb suicidale gedachten, die probeer ik te onderdrukken. Met heel veel moeite, maar tot nu toe is het gelukt. Een soort besluit. Naast mijn bed ligt een vel papier met daarop de tekst: Zelfmoord is geen optie! Houd ermee op daarover na te denken. Dat lees ik als ik wakker word. Daarmee is de wanhoop niet over, maar ik wil mezelf toch nog een kans geven en vooral anderen niet belasten met de shock van suicide. Dan denk ik, dat kan altijd nog, maar nu nog even niet. Zoals die vriend van je zei.
Ik weet niet of je hier iets mee kan maar ik hoop het van harte. Laat weer van je horen.
Heel veel liefs,
Alais

Mensen, 
Ik weet ook niet goed wat ik met dit bericht wil bereiken .
Als ik naar mijn stemmingsrapportage kijk, zie ik dat vanaf begin 2019 er twee weken in het voorjaar en 2 in het najaar neutraal /ok waren. Verder slecht. Ergens in september ben ik er maar bij gaan liggen , de rek eruit en de moed opgegeven. Ik was blij met de winter en trok me overal uit terug. Ik deed geen moeite meer. Zag of sprak nauwelijks iemand meer. Sliep veel.
Vaak redde ik me ermee, mijn wereld was heel klein, veilig en op een gekke manier geborgen. ook met dank aan oxazepam,  een veilig coconnetje.
Nu sta ik aan de vooravond van een nieuw therapeutisch traject. Ga ik wel doen, wat moet ik anders,  maar ik ben moe  en maak me op voor de volgende teleurstelling lijkt t.  Ik vind het mooie weer afschuwelijk , ik wil niet buiten zijn. Ik kan er niets mee. 
Was vanmorgen aan het lopen naast iemand en was erg snel kortademig, ik ben veel aangekomen , bewegen is niet fijn, in mijn hoofd is er niets wat reageert op n mooie omgeving.  Het is alleen naar erger geworden allemaal .Als ik thuis ben wil ik alleen maar slapen om even weg te zijn.
Dat lukt even en daarna ben ik zo leeg en hol dat suïcidale ideeën er ook weer zijn. 
Daar schrik ik niet van of zo.  
Ik belde een vriend, hij had geen antwoorden maar zei, wacht er nog naar even mee. Ik zei dat ze dat jaren geleden ook al zeiden. Ik kan het leven toch niet wachtend  en uitzittend doorbrengen. Hij had er geen antwoord op. Dat is er ook niet. Er lijkt alleen maar een eindeloze holle leegte te zijn. Het is allemaal zo een eindeloos gepasseerd station.

Groet, mabel

Hoi Mabel,
Even je hart luchten, dat is het. De wil om je anders te voelen is er en ergens nog een beetje hoop op de nieuwe therapie. Moedig dat je het opnieuw aan gaat! Het dubbele gevoel van met een therapie starten heb ik dit keer ook ervaren. Blij met een nieuwe kans en tegelijkertijd moet ik nog zien of het wat gaat helpen. Maar dan heb ik in ieder geval mijn best gedaan.
Van paar weken weinig bewegen gaat je conditie al achteruit, laat staan van een paar jaar. Dus dat is zo gek niet, dat je dan buiten adem bent met wandelen. Ook al geniet je er op dit moment niet van, het is goed  voorje lichaam moet je maar denken.
Ik hoorde laatst een stukje uit een serie wat mij wel raakte. Het kwam hier op neer: Je leeft niet alleen voor jezelf, maar ook om de dag van een ander iets leuker te maken. Ook al is het maar met een glimlach of een ander klein gebaar.

Lieve Mabel, ik "ken"je al zo lang, maar zo negatief heb ik je nog nooit gehoord. Het feit dat je aan deze nieuwe therapie gaat beginnen, wil toch wel zeggen dat er ergens nog een sprankje hoop zit dat het deze keer wel zal aanslaan. Misschien zie je dat nu even niet. Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat de rek er uit begint te raken. Zoals je vriend zei: stel het nog maar even uit. Denk niet dat je niet gemist zult worden. Je hebt al zo lang gevochten, dit lukt je ook nog wel. Ik heb er wel bewondering voor. Als je er behoefte aan hebt, mag je altijd een berichtje sturen 

Hallo lieve lieve mensen,

Bedankt voor al jullie lieve reacties! 
Voelt toch wat minder eenzaam. 
Ik ben  wel erg moe, levensmoe, of beter gezegd ziektemoe.  Het heeft niet zoveel met leven te maken allemaal. Daar kom ik niet eens aan toe zo.  Ik vind het zwaar na al die jaren de moed er nog in te houden en nog te geloven dat het verbeterd. En daar 
weer inspanningen voor te leveren. 
Ik merk dat ik geen fut heb.

Ik weet even niet meer wat te schrijven, ben al n uur met dit berichtje bezig,  
Ik laat het even hierbij, 

Veel liefs,  Mabel

Hallo lieve lieve mensen,

Bedankt voor al jullie lieve reacties! 
Voelt toch wat minder eenzaam. 
Ik ben  wel erg moe, levensmoe, of beter gezegd ziektemoe.  Het heeft niet zoveel met leven te maken allemaal. Daar kom ik niet eens aan toe zo.  Ik vind het zwaar na al die jaren de moed er nog in te houden en nog te geloven dat het verbeterd. En daar 
weer inspanningen voor te leveren. 
Ik merk dat ik geen fut heb.

Ik weet even niet meer wat te schrijven, ben al n uur met dit berichtje bezig,  
Ik laat het even hierbij, 

Veel liefs,  Mabel

Lieve Mabel,

Mag ik vragen wanneer je nieuwe therapie begint? En is het weer een nieuwe vorm van therapie? Ik hoop dat je snel kunt beginnen, ook al ben je het moe. Dat begrijp ik volkomen. Ik heb er ook veel gehad zonder blijvend resultaat. Ik denk inmiddels dat ik er nooit meer van af kom, maar misschien is er toch ergens iemand die me kan leren er op een of andere manier mee om te gaan. Is het niet voor mezelf, dan wel om de mensen om me heen het leed te besparen dat volgt op een daad zonder omkeer. Mensen die aan suicide denken willen meestal niet dood, ze kunnen alleen het leven niet meer aan zoals het (al te lang) is.

In tegenstelling tot mensen met een lichamelijke kwaal wordt van ons (althans van mij) verwacht dat je je eigen verantwoordelijkheid neemt in de genezing. Maar dat is juist het probleem! Je bent de regie over je eigen leven kwijt. Herken je dat? Ik weet zeker dat er goede psychologen etc. zijn, maar er zijn er ook veel die maar wat aanklooien, sorry dat ik het zeg. Misschien zijn jij en ik en anderen nog steeds niet op die ene goeie gestuit. Ik hoop van harte dat je die gaat vinden.

Liefs,
Alais

Hallo Alais, en anderen, 

 Het is inmiddels begonnen via beeldbellen, alleen lukt dat toen niet, dus telefonisch. De psychologe is wel ok , is mn indruk.  Zij gaat traumatherapie met me doen. N collega reversal habit tegen bruxisme.  Ik hen n nieuwe psychiater waarmeer ik n aantal medicijnen tegen eetzucht wil bespreken in eerste instantie. En er is n collega om te praten over zingeving. Het is allemaal  maar net opgestart,  alleen de psychologe gesproken gesproken tot nu toe. Ze is wel ok vind ik. Beetje lastig met corona. Via beeldbellen  zijn sommige onderdelen moeilijk uitvoerbaar 
Nou tja , het is wel de zoveelste behandeling, wel n nieuwe voor mij. Traunabehandelingen zijn mij altijd onthouden , vanwege valse redenen  .
 Ik ben nogal goed geworden in regievoering en eigen verantwoordelijkheid. Omdat het algemene aanbod  , "one size fits all ", bij mij niet werkte en ik niets kon met de procedures. En ik teveel problemen had met t pillenprotocol. 
Ben geloof ik nogal n intensieve client, teveel vragen, veel eigen inbreng, teveel buiiten de lijntjes gekeken. Ik wist meer over onderzoeken en mogelijkheden dan mijn psychiater en ondernam er ook actie op. Ontwikkeld ondat ik het gesukkel  en traagheid van hun kant niet meer vertrouwde en ik mn hele leven aan gort zag gaan. Kreeg kracht uit woede hierover.
Wat ik wel herken is dat als je het echt helemaal niet meer weet en kapot bent , er niemand je oppakt en s wat overneemt , terwijl je dan gewoon de kracht niet hebt om die hulpverleners ook nog aan te sturen. En dan voelt eigen verantwoordelijkheid en regie zoiets als zoek t maar uit. 
Soms denk ik dat het slechts lege woorden zijn om de cliënt al het werk te laten doen , terwijl ze rustig achterover leunen  en het zelfs werk betreft wat bij hun hoort, zoals informeren bij hun collega's elders etc. 

Nou lijkt t me niet zinvol mijn nieuwe behandelaars met dit alles te belasten, maar ik neem het wel mee.

Ik stap er allang niet meer open in, dat kan ook gewoon niet meer. En vertrouwen  ligt ook moeilijk. 


Dus ja, ik doe het maar , zou ook niet weten wat ik anders moest doen.   Wil ook nog wel een ketamine behandelingen reeks ondergaan , maar dat start pas in ???. Moet ik ook weer achteraan bellen, is elders. 


En verder is er ook niets eigenlijk. Beetje dagen doorkomen . Heb nog n paar vrienden ,denk ik , en n oude moeder. 2 maal per week paardrijles. 

Tja . ik zou er net zo lief niet zijn, ik ben het moe en beu allemaal. Ik ben niet acuut en actief suïcidaal , ik ben het wel enorm zat allemaal.  

Hoop dat het goed uitleg.

Liefs, Mabel

---

Hallo Alais,

 Het is inmiddels begonnen via beeldbellen, alleen lukt dat toen niet, dus telefonisch. De psychologe is wel ok , is mn indruk.  Zij gaat traumatherapie met me doen. N collega reversal habit tegen bruxisme.  Ik hen n nieuwe psychiater waarmeer ik n aantal medicijnen tegen eetzucht wil bespreken in eerste instantie. En er is n collega om te praten over zingeving. Het is allemaal  maar net opgestart,  alleen de psychologe gesproken gesproken tot nu toe. Ze is wel ok vind ik. Beetje lastig met corona. Via beeldbellen  zijn sommige onderdelen moeilijk uitvoerbaar 
Nou tja , het is wel de zoveelste behandeling. 
Ik heb

hoi Mabel,

Wat goed dat je er toch voor bent gegaan ondanks dat het niet live kon. Ik vind je erg dapper en standvastig. 

groet,
Run