Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Egoïstisch of narcistisch?


#1

ik ben de laatste weken, het begin van mijn ‘erkende’ depressie, erg bang dat ik narcistisch ben (geweest). Dat ik het nu ben is al erg: ik voel, alles draait nu even om mij en ik dwing bij mn vrienden veel tijd en steun af. 

Maar misschien ben ik het altijd wel een beetje geweest. Ik kan niet echt goed terugblikken. Heb eenzame tijden gekend. Hoe hield ik me toen op de been? Ik dacht altijd dat ik juist empathisch en sociaal was. Was dat een leugen of is wat ik nú denk een leugen?

De laatste jaren echter succes op succes op succes. En nu stokt dat. Als dat de oorzaak van mijn depressie is, zie ik weinig hoop. Narcisme is immers heel moeilijk behandelbaar.
Antwoord

#2

Ik geloof niet dat je narcistisch bent. Ben helaas 30 jaar met een Narcist samen geweest. Een Narcist zal nooit uit zichzelf toegeven dat hij iets mankeert of fout doet.
Antwoord

#3

Dat is op zich fijn te horen. En ik hoop dat je gelijk hebt. Ik ben bang dat ik het nu zeg omdat ik zo in de shit zit. Dus ik zeg het zodat mensen ermee aan de slag kunnen nu. Ik heb het tot nu toe echt niet doorgehad bij mezelf.
Antwoord

#4

hoi Spek,

Als je een narcist zou zijn, dan had je nu geen vrienden die er voor je zijn.
Kenmerk van een narcist is dat hij geen echte vrienden heeft.

Groet,  Bert
Antwoord

#5

Misschien. Ik vraag me oprecht af of ik voor hen zou doen wat zij voor mij doen. Mijn inktzwarte bril zegt: nee. 

Ik maak vrij dwingend gebruik van ze nu. Heb ik het gevoel.
Antwoord

#6

Mijn partner was eigenlijk ook egoïstisch toen hij depressief was. Hij wilde me 3 maanden niet zien, hoe egoïstisch is dat? Ik denk tegelijkertijd dat dat ook nodig is. Je hebt even alle tijd voor jezelf nodig. De rest kun je er nu niet bij hebben.
Antwoord

#7

Er komen veel herinneringen boven waarbij ik:
- het belangrijk vond om de beste te zijn
- vooral met mensen omging die me de hemel in prezen
- mensen die dat niet deden, daarbij had ik soms de neiging om ze belachelijk te maken
- ik was op school best een pestkop. Ook werd ik wel eens vriendjes met iemand waarmee ik een klik had, maar ging ‘m daarna belachelijk maken in grotere groepen
- zelfs wel eens mensen anoniem afgefikt op internet
- wel twee lange relaties gehad, 5 en 7 jaar. Nadat het uitging vrienden willen blijven, dar schijnt ook kenmerkend te zijn?
Enfin. Etc.
Antwoord

#8

Goedemorgen Spek,

Goed dat je daar eens rustig bij stil staat.

Ik lees dat hier vaker bij mensen met depressie.
De lat voor jezelf erg hoog leggen, perfectie nastreven.
Vaak op basis van onzekerheid. Jezelf stelselmatig voorbij lopen en voor lange tijd.
Wat je hier schrijft lijkt voort te vloeien uit een laag zelfbeeld en daardoor het jezelf forceren.
Het is dan logisch dat je mensen omgaat die je de hemel in prijzen. Iemand anders afbranden is dan een hopeloze poging om je zelfvertrouwen wat op te krikken. Herkenbaar Spek.
Op een gegeven moment zegt jouw geest dan STOP en depressie is geboren.

Hoor het graag Spek.

Groet,  Bert
Antwoord

#9

Ja, dat is absoluut wat er gebeurd is, Bert. Ik moest van alles van mezelf. Omdat ik, zoals ik het zelf analyseer, in mijn jeugd geleerd heb dat waardering (liefde zelfs) voorkomt uit prestaties.

Sinds m’n angststoornis uit de hand liep heb ik ontdekt welke mechanismes ik had en heb. En nu zit ik muurvast. Als ik niet aan de slag kan verlies ik m’n inkomsten. 

Ik ben emotioneel best wel afgestompt nu, terwijl mijn therapeut zegt dat ik meer negatieve emoties moet toelaten. Want die stop ik in de regel weg. Dus ja. Beetje wanhopig inmiddels.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)