Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Eenzaamheid


#1

Eenzaamheid

Na jarenlang gepest te zijn, kwam iemand een keer voor mij op. Ze zei dat het niet normaal was en vroeg zich af waarom ik niks deed. Waarom deed ik niks? Het was doelloos voor mijn gevoel. Ik deed er niet toe, ik had geen vrienden, geen dromen, ik was niet mooi, ik was niemand. Ik dacht dat dit het leven voor mij was. Ik moest het maar accepteren, want het zou nooit veranderen. Ik wist niet beter. 

Tot die ene dag dat zij voor me opkwam. Inderdaad! Waarom deed ik niks? We trokken steeds meer samen op en ik voelde mij steeds meer geaccepteerd. Het pesten stopte en ik werd zelfs een beetje brutaal. 

Toch ben ik altijd nog achtervolgd door angst. Kan dit wel, kan ik dit wel, mag ik dit zeggen? Mag ik er zijn? Ben ik wel mooi genoeg, ben ik wel goed genoeg? 

Ik weet zelfs nu niet meer wanneer ik voor het laatst echt eerlijk ben geweest over wat ik denk en voel. Vaak weet ik niet eens wat ik denk of voel. Het is een manier van leven geworden en ik weet niet hoe ik normaal moet leven...

een ding is zeker. Ik kan en wil mijn leven niet meer leven zoals het is. Ik ben ongelukkig, boos, verdrietig en bang. Ik heb het gevoel vast te zitten, dat voel ik al heel lang zo. Toch lukt het mij maar steeds niet om mijn leven om te draaien. Waarom toch niet...ik kan geen keuzes maken, maar al kon ik dat wel. Ik kan niet kiezen? Wat wil ik dan met mijn leven? Wat heb ik nodig? Wat zou ik willen? 

Ik herhaal constant dezelfde patronen, trek constant hetzelfde soort mensen aan die mij weer in mijn overtuigingen bevestigen. Ik blijf in hetzelfde wereldje zitten. Ik zit in een vicieuze cirkel en heb het gevoel er nooit meer uit te kunnen. 

Ik probeer van alles. Soms lukt iets soms niet. Maar niks met blijvend succes. Het oude komt altijd weer op mijn pad. In wat voor vorm dan ook..wat ik ook doe...en ik voel mij wederom weer kut, klote en vooral eenzaam. 

Ik heb geen mensen om mij heen die het begrijpen. Soms probeer ik het mijn enige vriendin uit te leggen, maar ze ziet mij niet eens staan. Net als alle mensen om mij heen. Ik ben weer dat onzichtbare meisje, dat waarschijnlijk overdrijft, het allemaal verkeerd ziet/opvat of begrijpt. 

En eerlijk gezegd wil ik ook niet opvallen. Ik ben veel te bang afgekeurd te worden. Na alles wat ik heb meegemaakt (en dan heb ik het bij lange na niet alleen over het pesten) en gedaan, het feit dat ik op mijn leeftijd nog steeds zo in de knel zit, dat ik geen gezonde relaties kan aangaan, moet toch zeggen dat er iets mis met mij is? Of is dat juist mijn valkuil? Denken dat er wat mis is met mij? 

Hulp zoeken ja hulp! Ik krijg al 'hulp' sinds mijn vijftiende...het enige wat ze allemaal zeggen is depressie. Maar waarom? Iedereen in deze omstandigheden zou zich depressief voelen, maar ben ik dan ook depressief. Of maken externe factoren mij depressief? 

Ik heb namelijk ook goede momenten gehad in mijn leven. Momenten dat alles mee zat, ik mensen om mij heen had die het beste met mij voorhadden, momenten waarin ik intens kon genieten van de kleine dingetjes. Dat ik als een trein ging...

Het lijkt wel alsof mijn oude leven mij constant terugtrekt. Alsof ik gestraft word. Wat heb ik zo fout gedaan in mijn leven? Ik weet niet meer wat ik moet doen. Als er een god is can you please give me a break!? Ik twijfel zo aan mezelf...ik wil niet zo verder. Wat moet ik doen?
Antwoord

#2

Hallo Kelly,

Allereest hartelijk op dit forum.

Ik moet zeggen dat het me blij maakt dat je er hier zo open en eerlijk jouw verhaal doet.
Het is alsof ik grotendeels mijn eigen levensverhaal lees.
Ik ben mij in mijn jeugd onveilig gaan voelen en ben al op mijn zevende jaar in mijzelf gekeerd geraakt. Daarna had ik geen vrienden meer en werd ook gepest op school. Ik voelde me anders, ik hoorde er niet bij. Richting volwassenheid ben ik wat angstige, sombere man geworden. Altijd bezig met wat anderen wel niet van mij zouden vinden. Ik heb mijn leven, lees gevoelsleven laten bepalen door anderen en door schijnbaar vanzelfsprekende verwachtingen. Dit heeft erg veel keuzes bepaalt in mijn volwassen leventje. Keuzes die eigenlijk niet bij mij paste waardoor ik bijv. bij keuzes voor een opleiding of werk steeds weer problemen tegen kwam.
Door zo te leven was mijn eigenwaarde ver te zoeken en zelfvertrouwen was al helemaal niet aan de orde. Tegenwoordig noem ik dat "leven in een krampachtige cocon". Door dit alles ben ik eerst lange tijd somber geweest en ben ik uiteindelijk serieuze depressies gaan ontwikkelen.
Daarbij een langere periode van veel drinken om die shit allemaal niet te hoeven voelen.
Ik had gewoon niet door dat dat vele drinken en terugkerende depressies een signaal waren. Mijn hoofd en lichaam gilde "Stop". "Stop zo kan je niet langer in het leven staan, zo angstig, onzeker, krampachtig". Pas ruim twee jaar geleden viel pas het kwartje. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik nooit meer dat angstige, onzekere mannetje met nul eigenwaarde zou zijn. Vanaf dat moment ben ik (voor het eerst) begonnen met "leren leven".
Ik vind het knap dat je hier open over schrijft, voor mij was dat een belangrijke eerste stap.
Herken je iets in mijn verhaal?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Kelly
Antwoord

#3

Welkom op het forum Kelly. Moeilijk als je zo met jezelf in de knoop zit. Ik denk dat niemand je een pasklare oplossing kan geven. Je schrijft dat je al vanaf je 15e hulp hebt gekregen. Heb je ook mindfulness of gedragstherapie gehad ofzo? Dat is eigenlijk het eerste dat in me opkomt. Je moet eerst jezelf accepteren zoals je bent. Je mag er zijn. Je bent goed zo. Je hoeft niet te veranderen, maar misschien kun je iets anders in het leven gaan staan. Vol zelfvertrouwen.
Als je zo niet verder wilt, moet er iets veranderen toch?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Kelly
Antwoord

#4

Hey hey kelly

Ook ik herken veel van je verhaal. Zit ook in dezelfde situatie naar helaas zoek ik zelf ook nog naar antwoorden.

Vooral dit stuk is heel herkenbaar
"Ik probeer van alles. Soms lukt iets soms niet. Maar niks met blijvend succes. Het oude komt altijd weer op mijn pad. In wat voor vorm dan ook..wat ik ook doe...en ik voel mij wederom weer kut, klote en vooral eenzaam."

Zelf blijf ik maar proberen tot dat iets of iemand vind waardoor ik wel weer kan lachen. Maar tot die tijd is het een moeilijke weg.

Je mag me altijd wel een berichtje sturen. Zou ik ook leuk vinden 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen pedra :   • Kelly
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-07-2017, 19:39 door Kelly.)

(28-07-2017, 10:02)Bert schreef: Hallo Kelly,

Allereest hartelijk op dit forum.

Ik moet zeggen dat het me blij maakt dat je er hier zo open en eerlijk jouw verhaal doet.
Het is alsof ik grotendeels mijn eigen levensverhaal lees.
Ik ben mij in mijn jeugd onveilig gaan voelen en ben al op mijn zevende jaar in mijzelf gekeerd geraakt. Daarna had ik geen vrienden meer en werd ook gepest op school. Ik voelde me anders, ik hoorde er niet bij. Richting volwassenheid ben ik wat angstige, sombere man geworden. Altijd bezig met wat anderen wel niet van mij zouden vinden. Ik heb mijn leven, lees gevoelsleven laten bepalen door anderen en door schijnbaar vanzelfsprekende verwachtingen. Dit heeft erg veel keuzes bepaalt in mijn volwassen leventje. Keuzes die eigenlijk niet bij mij paste waardoor ik bijv. bij keuzes voor een opleiding of werk steeds weer problemen tegen kwam.
Door zo te leven was mijn eigenwaarde ver te zoeken en zelfvertrouwen was al helemaal niet aan de orde. Tegenwoordig noem ik dat "leven in een krampachtige cocon". Door dit alles ben ik eerst lange tijd somber geweest en ben ik uiteindelijk serieuze depressies gaan ontwikkelen.
Daarbij een langere periode van veel drinken om die shit allemaal niet te hoeven voelen.
Ik had gewoon niet door dat dat vele drinken en terugkerende depressies een signaal waren. Mijn hoofd en lichaam gilde "Stop". "Stop zo kan je niet langer in het leven staan, zo angstig, onzeker, krampachtig". Pas ruim twee jaar geleden viel pas het kwartje. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik nooit meer dat angstige, onzekere mannetje met nul eigenwaarde zou zijn. Vanaf dat moment ben ik (voor het eerst) begonnen met "leren leven".
Ik vind het knap dat je hier open over schrijft, voor mij was dat een belangrijke eerste stap.
Herken je iets in mijn verhaal?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Hoi Bert,

Wat fijn om te horen dat je mijn openheid zo goed vind. Doet me goed! Jouw verhaal is zeker herkenbaar! Vooral het drinken en de krampachtigheid. Je wilt wel 'normaal' doen, maar zit zo vast voor je gevoel. 

Ook het bezig zijn met wat andere van je denken enz. Ik heb mij ook zo ontzettend laten beïnvloeden met keuzes maken door anderen, dat ik nu een leven lijdt dat ik zelf helemaal niet had willen kiezen. 

Toevallig werk ik in een sector waar ik goed in ben. Maar ook dat is een keuze die ik niet zelf gemaakt heb eigenlijk! Het werd van mij verwacht en het bied mij wel zekerheid en stabiliteit financieel..toch wil ik het niet. Maarja, ben gewoon zo bang dat het me zoals jij ook beschrijft krampachtig maakt. Net als alles eigenlijk...

Wat doe jij voor jezelf als je merkt dat angst je begint te domineren? Hoe stap je daaruit? Ik vind het heel knap van je dat je de bewuste keuze hebt gemaakt om te gaan 'leren leven' . Ik hoop die stap ook te durven nemen!!

Heb ik goed geantwoord? Ik weet nog niet zo goed hoe deze site werkt ..

(28-07-2017, 12:00)pedra schreef: Hey hey kelly

Ook ik herken veel van je verhaal. Zit ook in dezelfde situatie naar helaas zoek ik zelf ook nog naar antwoorden.

Vooral dit stuk is heel herkenbaar
"Ik probeer van alles. Soms lukt iets soms niet. Maar niks met blijvend succes. Het oude komt altijd weer op mijn pad. In wat voor vorm dan ook..wat ik ook doe...en ik voel mij wederom weer kut, klote en vooral eenzaam."

Zelf blijf ik maar proberen tot dat iets of iemand vind waardoor ik wel weer kan lachen. Maar tot die tijd is het een moeilijke weg.

Je mag me altijd wel een berichtje sturen. Zou ik ook leuk vinden 

Hoi hoi! inderdaad iets of iemand vinden. Maar het mooiste zou zijn als je dat jezelf kan geven. Maar ik snap je wel..hoe vind je dat in hemelsnaam? Waardoor je weer lachend door het leven gaat...ik vind het ook maar een moeilijke weg...

(28-07-2017, 10:10)Positiva schreef: Welkom op het forum Kelly. Moeilijk als je zo met jezelf in de knoop zit. Ik denk dat niemand je een pasklare oplossing kan geven. Je schrijft dat je al vanaf je 15e hulp hebt gekregen. Heb je ook mindfulness of gedragstherapie gehad ofzo? Dat is eigenlijk het eerste dat in me opkomt. Je moet eerst jezelf accepteren zoals je bent. Je mag er zijn. Je bent goed zo. Je hoeft niet te veranderen, maar misschien kun je iets anders in het leven gaan staan. Vol zelfvertrouwen.
Als je zo niet verder wilt, moet er iets veranderen toch?

Hoi positivia,

Bedankt voor je reactie. Mindfullnes heb ik eigenlijk nog niet gehad. Ik zal eens kijken wat dat precies inhoud. Ik sta open voor alles, er moet zeker iets veranderen.
Antwoord

#6

Hallo Kelly,


Wat doe jij voor jezelf als je merkt dat angst je begint te domineren? Hoe stap je daaruit? Ik vind het heel knap van je dat je de bewuste keuze hebt gemaakt om te gaan 'leren leven' . Ik hoop die stap ook te durven nemen!!

Achteraf denk ik dat ik een lange aanloop nodig had. Ik zat uiteindelijk volledig geïsoleerd depressief thuis op de bank. Naast mij een paar flessen wijn. Ik had mijn lichaam totaal uitgewoond en was wat verward door een lange tijd veel te veel alcohol. De eerste bekende druppel in de emmer was toen ik verward met mijn flessen wijn door de politie thuis werd gebracht. Ik heb toen mijn zus en zwager gebeld en heb hen verteld dat ik hulp nodig had. Ze zijn gekomen en troffen een vermagerde verwarde broer aan in een zwaar vervuild huis. Ze hebben me naar de huisarts gesleept en ging daarna direct door het ziekenhuis in. Dit was de eerste keer dat ik hulp heb gevraagd.
Via het ziekenhuis naar Detox en daarna in dagbehandeling voor drie maanden. Daar gebeurde het. Ik was een aantal weken nuchter, heb mij ziek gemeld en ben weer gaan drinken. Toen ik de maandag daarop weer met DB startte, heb ik mijn gebruik verzwegen en heb die week mooi weer gespeeld. Tegelijkertijd streden allerlei emoties om voorrang. Ik was bang, zelfs in paniek, als ze er achter zouden komen zou ik er vast uitgetrapt worden. Boos op mijzelf omdat ik weer mooi weer speelde, weer hetzelfde gedrag vertoonde. Leugenachtig, angstig. In DB speelde ik ondertussen de onschuld zelve. De spanning bleef maar opbouwen, slapen deed ik nog amper, paniek, paniek. Uiteindelijk heb ik het thuis uit gegild. Bert, "nooit meer" "nooit meer die leugenachtige angstige man zijn  "Open en eerlijk worden naar anderen, maar vooral naar jezelf". De volgende dag heb ik mijn gebruik eerlijk besproken in de groep. Ik kreeg een wat zij daar noemen officiële waarschuwing.
Niet voor mijn gebruik maar omdat ik het had verzwegen. Op dat moment is er een knop om gegaan bij me.
Ik leer nog iedere dag bij. Ben als een puber nieuw gedrag gaan uitproberen. Daarbij heel vaak gaan stil staan bij mijn gevoel. Wat voelt goed. Zo had ik eerst geen vrienden. Ik heb twee mensen in dagbehandeling ontmoet waarmee het klikte. Ik heb al mijn moed bijeen geraapt ben naar hen persoonlijk toe gestapt en heb gevraagd: "Wil jij mijn vriend/vriendin zijn". Doodeng want ze konden natuurlijk ook nee zeggen. Beide keken mij stom verbaasd aan en zeiden "Ja". Kan je vertellen Kelly dat doet wat met een mens.
Ik heb steeds weer bewust kleine nieuwe doelen gepland en ben het dan aangegaan. Met name op het terrein van sociale contacten en mijn werkzaamheden als ervaringsdeskundige bij Mee. Dat was ook zo'n doel waar ik schoorvoetend op af ben gestapt. Onzeker of ik zo iets wel zou kunnen. Zij zagen veel meer kwaliteiten dan ik zelf en zo ben ik daar na een persoonlijk gesprek, waar ik open en eerlijk heb verteld over mijn depressie, verslaving en hoe ik in het leven stond. Dat proces gaat vandaag nog steeds door.
Geeft dat een beetje antwoord op jouw vraag?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Nicol67
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Eenzaamheid tegengaan Started by Muppet
15 Replies - 2,381 Views
08-09-2023, 10:44
Laatste bericht: cyranno
  Op de vlucht voor eenzaamheid Started by Speld
28 Replies - 1,627 Views
06-09-2023, 22:57
Laatste bericht: don't know
27-02-2022, 17:10
Laatste bericht: Jupiter
29-07-2021, 16:58
Laatste bericht: Joy
19-10-2019, 18:30
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Die eeuwige eenzaamheid Started by GeelVogeltje
2 Replies - 2,174 Views
31-12-2018, 08:35
Laatste bericht: Ray
  Eenzaamheid in oost Afrika Started by Kaji
1 Replies - 2,003 Views
30-10-2018, 10:49
Laatste bericht: Ray
  Eenzaamheid, altijd alleen Started by Trust !
6 Replies - 4,156 Views
19-09-2018, 20:07
Laatste bericht: Zip
07-09-2018, 15:21
Laatste bericht: Positiva
  Eenzaamheid Started by Water
11 Replies - 7,184 Views
06-09-2018, 11:28
Laatste bericht: Ray



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)