Ray, dat je homo bent is helemaal niet erg. Soms, denk ik ook dat ik homo ben omdat vrouwen me nooit willen. Alleen als ik dan weer vrouwen zie, dan valt me oog toch altijd weer er op hoe ze ook zijn.
Maar als er iemand zou zijn ongeacht geslacht en die echt tijd in me steek, en het word wat en dat is "per ongeluk", ja ik het zet tussen haakjes ineens een vent tja..
Dan zou ik niet tegen me zelf zeggen doe het niet het is een kerel! Liefde mis ik heel erg. Heel erg.

Jij bent een goed mens, een lieve goede vent als ik wat dichterbij je had gewoond had ik bij je iedere week op de koffie gekomen en hadden we dingen kunnen ondernemen.
Maak je zelf niet meer druk, niet met deze warmte. Niet goed voor je. 

Ik wil en kan er nog steeds voor je zijn, als je dat wilt en je mag me altijd wat sturen. En we kunnen over alles praten dat weet je.
Je bent niet alleen onthou dat, goed dat je frustatie en zo er uitgooit maar denk aan je zelf nu en doe het rustig aan oke?


En over het topic:

Het is inderdaad heel moeilijk, vooral als je zelf niet goed begrijpt.
Je lijkt mij in iedere geval een goed persoon, die het verdient om gelukkig te zijn. In tegendeel dat gaat jou heus wel lukken. 
Iemand anders gun ik het, me zelf tja. Zit er al te diep in met ongelukkig en eenzaamheid dat ik het vaak niet meer weet.

Je blijft denk ik altijd wel wat liefde voelen voor je ouders. Maar er bestaan gevallen, dat je niets meer voelt voor je ouders. 
Dat ze niet meer voor je bestaan. Als er echt te veel is gebeurd wat zeer traumatisch is, dan heb je kans dat je er niets meer voor voelt en dat je hem als een vreemde gaat ervaren.
Dan is de band verbroken tussen ouder en kind. En dat is een band die meestal niet meer goed komt, en als het goed komt is het meestal op zeer oudere leeftijd van de ouder en het kind.

Tja ik ken dit wel allemaal gaan lullen, ben geen Dr. Phil maar zo denk ik het dan.. hoop dat je er beetje wat aan hebt. Ben er niet zo goed in, omdat mijn band met mijn pa en ma is goed.
En voor mij is het dan moeilijk om te begrijpen dat een vader/moeder zo kan zijn tegen hun kind. Ik leef met je mee, als je ooit de behoefde voelt voor een luistert oor kan je me bereiken op Asus haha.

Fijne avond voor nu, ik ga lekker me spelletje spelen ben wel even aan ontspanning toe!

Groetjes, Asus.

Hee Ray, het lijkt op narcistische trekken bij je vader. Natuurlijk kan ik zo die conclusie niet trekken, maar toch.. Heb je wel eens naar de karaktertrekken van een narcist gekeken?

@Asus: dank je voor je opbeurende woorden.

@Positiva: ik heb eens even gekeken naar de eigenschappen van een narcist en die komen voor een groot deel overeen met die van mijn vader. Dus daar kan je wel eens gelijk in hebben. Dank je voor dat inzicht.

Ach, het is voorbij en ik moet verder en gelukkig is er tegenwoordig voor een hoop mensen met 'een afwijking' wel begrip. De behandeling van transgenders bijvoorbeeld vind ik een goed teken dat we op de goede weg zijn.

Neemt niet weg dat ik ondanks deze nieuwe vrijheden, nog altijd opschrik als iemand vraagt of ik een vrouw en kinderen heb. Want dan moet ik weer uit de kast komen en dat roept schaamte op. Ik weet dat het onzin is, maar het is mijn oergevoel dat dan naar boven komt, deels zo gegroeid door de afkeer van mijn vader.

groet,
Ray

Mede door jouw verhaal ben ik er over na ga denken en heb ik wat oude koeien uit de sloot gehaald. 

Ik hoop niet dat het te veel bij je los maakt dat beter verstopt had kunnen blijven zitten. Ik denk namelijk dat sommige dingen uit het verleden daar beter kunnen blijven. Heb je het in de loop van de tijd een plek kunnen geven? De manier waarop je vader altijd heeft gedaan, zijn houding t.o.v. je geaardheid, en vooral ook de manier waarop hij zo kort na het verlies van je moeder zo'n zware eis aan je heeft gesteld! Als ik dit hoor ervaar ik heel veel boosheid waarvan je volgens mij het merendeel nog niet hebt benoemd. 

Ik herken vooral dat 'dingen niet goed genoeg zijn' of 'het gebrek aan trots en complimenten'. Eigenlijk lijkt dat een heel klein dingetje, maar om het even heel tegenstrijdig te brengen: ik ben me ervan bewust dat ik me daar onbewust meer aan erger dan ik zelf soms door heb. Ik merk bijvoorbeeld dat ik heel erg prestatiegericht ben (en dat in een maatschappij die daar al zo op gefocust is). Altijd maar opleven naar (..) omdat ik het gevoel heb dat ik daar verlossing zal vinden van dat eenzame gevoel. Eigenlijk wordt het daardoor alleen maar erger.

Helaas is het zo dat iedere randdebiel een kind op de wereld kan en mag zetten en dat gebeurt dus ook. Maar zelfs onder het slimmere deel van de bevolking zijn er veel te vinden die de verantwoordelijkheid ontlopen of niet serieus genoeg nemen. Dat vind ik misdadig. Een kind produceren houdt in dat je ervoor zorgt, no matter what.

Dit is iets wat mij ook zo dwars kan zitten, dat ieder mens zomaar aan een kind kan beginnen; of belangrijker, er zomaar mee kan stoppen. Een kindje van de staat wordt het dan, want onze voorzieningen zijn allemaal toch zo goed tegenwoordig? Dat is wat mijn vader dacht, die red zich wel. Alleen de staat geeft geen liefde. Sterker nog, weeskinderen die bij een ander gezin worden ondergebracht ontvangen het merendeel van de tijd niet voldoende liefde. Ik zeg hier bewust ontvangen, want het is echt niet zo dat alle pleegouders het zo slecht doen (al zijn er daar ook meer dan genoeg van), maar vooral omdat het kind zijn aansluiting kan missen bij de rest van het gezin, bij de rest van de wereld. Hoewel kinderen vaak makkelijker dingen verwerken zou het verlies van een vertrouwde familie niet moeten kunnen voordat het volwassen genoeg is om zelf volwaardige relaties op te bouwen, anders kan er zo'n destructief zelfbeeld ontstaan. Een kind is immers centraal in de wereld, de wereld draait in hun ogen om hen, dus destructieve relaties kunnen niet anders zijn dan hun eigen fout..

Je blijft denk ik altijd wel wat liefde voelen voor je ouders. Maar er bestaan gevallen, dat je niets meer voelt voor je ouders. 
Dat ze niet meer voor je bestaan. Als er echt te veel is gebeurd wat zeer traumatisch is, dan heb je kans dat je er niets meer voor voelt en dat je hem als een vreemde gaat ervaren.
Dan is de band verbroken tussen ouder en kind. En dat is een band die meestal niet meer goed komt, en als het goed komt is het meestal op zeer oudere leeftijd van de ouder en het kind.

Ik denk dat je hier best wel goed zit met je redenatie. Het is zoals je zegt, hij voelt tegenwoordig meer als een vreemde voor me. Ik hou mezelf altijd voor dat het komt omdat we elkaar 8 jaar lang vrijwel niet gesproken hebben. Dat we elkaars ontwikkelingen in die tijd totaal gemist hebben. Maar ik heb vrienden die ik zo lang niet heb gesproken, die ook ontwikkeld zijn, maar waar ik prima mee overweg kan. Waar juist die ontwikkelingen zorgen voor voor gespreksstof: "wat ik toch eens heb geleerd over de jaren heen!"
Met mijn vader en mijn broers en zus ligt dat anders. Misschien inderdaad door iets traumatisch. Het wordt me steeds duidelijker dat we in de basis best met elkaar op kunnen schieten en elkaar ook de ruimte gunnen, maar dat hetgeen dat niet wordt besproken (het trauma) zorgt voor een kloof. Irritatie dat moeilijk verklaard kan worden, een verschil in houdingen die op geen manier te verzoenen zijn. Ik probeer het telkens weer bespreekbaar te maken, maar er heerst een taboe op. Wanneer het gesprek te diep op dat 'onbekende' storende aspect in gaat lopen de gemoederen vaak hoog op en kapt iemand het gesprek af. 

Dat laatste wat je zegt doet me denken aan de film 'The Judge', waarin een zoon en zijn vader zich in de laatste levensfase van de vader alsnog weten te verzoenen. Ik hoop dat ik zoiets ooit mee mag maken, want het lijkt me zo pijnlijk om een ouder te verliezen zonder dat je de geschillen goed hebt kunnen maken, de spijt die je dan zult hebben. Maar moet er dan werkelijk zo'n definitief afscheid in het vooruitzicht liggen voordat je in staat bent je over zoiets heen te zetten??

Ik hoop niet dat het te veel bij je los maakt dat beter verstopt had kunnen blijven zitten. Ik denk namelijk dat sommige dingen uit het verleden daar beter kunnen blijven. Heb je het in de loop van de tijd een plek kunnen geven? De manier waarop je vader altijd heeft gedaan, zijn houding t.o.v. je geaardheid, en vooral ook de manier waarop hij zo kort na het verlies van je moeder zo'n zware eis aan je heeft gesteld! Als ik dit hoor ervaar ik heel veel boosheid waarvan je volgens mij het merendeel nog niet hebt benoemd. 

Hoi Kaji,

Maak je niet ongerust; je maakt veel los, maar er vallen puzzelstukjes op hun plaats. Ik beschouw het als zeer positief omdat veel wat ik voorheen niet goed begreep, nu ineens veel duidelijker wordt. Dank dus daarvoor. Ik ben het met je eens dat de beerput niet altijd open hoeft, maar in mijn geval nu wel.

Ondanks ons leeftijdsverschil zie ik zoveel overeenkomsten. Die prestatiegerichtheid bijvoorbeeld; diep van binnen bén ik dat niet, maar iets drijft me er toch toe. Ik meen die tegenstrijdigheid ook bij jou te zien. Vreemd toch hoe onbewuste krachten ons kunnen drijven.

In mijn hele leven ben ik hooguit 3 keer tegen hem opgestaan, waarvan ik bij slechts één gelegenheid echt heb gezegd wat ik van hem vond: een egocentrische klootzak, met een misplaatst superioriteitsgevoel. Dat leidde tot een drama, dat dusdanig uit de hand liep dat ik om de boel te sussen mijn excuses heb aangeboden, die hij niet accepteerde.

De verzoening met mijn vader is er niet gekomen, hoewel zijn geregisseerde dood bij uitstek gelegenheid daartoe bood. Het voelde voor mij meer als een overwinning, hoewel achteraf gezien hij degene was die ook dat weer bepaalde. Ik mocht winnen, omdat het hem zo uitkwam.
Kaji, ik hoop dat jij de geschillen met je vader kunt oplossen voor zijn dood. Ik gun je echter dat je het los kunt laten en dat je je ontwikkelt als zelfstandig persoon, los van je vader.

groet,
Ray