Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Een zeer ingekort levensverhaal


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-07-2018, 21:47 door Kaji.)

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Ik was gisteren van plan om hier mijn verhaal neer te typen dat ik nooit echt uitgedragen heb, maar ik heb hem net naar word gekopieerd en laat hem even aan de kant staan, hij werd te lang. In korte tijd 4 pagina's vol getypt en voor m'n gevoel begon ik pas net. Toch wel fijn om het allemaal even zo uitgeschreven te hebben, het liet me voelen waar de pijnpunten liggen en waar mijn verleden voor mij ook nog niet helemaal duidelijk is. Ik ga het de komende tijd rustig verder uitschrijven om de boel wat te ordenen.

Maar oke, waarvoor ik hier ben. Depressie, paniekaanvallen en eenzaamheid. Ik zal even een korte samenvatting gaan typen.

Toen ik 6 was overleed mijn moeder, een ongeluk en binnen 2 dagen was het gebeurd. Opgevoed door alleen onze vader die depressief was geworden hebben wij thuis nooit verwerkt wat er is gebeurd. Eigenlijk werden alle emoties gewoon weggedrukt alsof ze niet bestonden. Onze vader was goed voor ons. Elke ochtend vroeg op om naar zijn werk te gaan, 's avonds thuis om dan in zijn eentje te zorgen dat wij (totaal 4 kinderen) allemaal naar bed gingen, daar bleven, niet vervelend deden. Mijn superheld, dat was hij wel. De avonden dat hij het nog op kon brengen om met ons te spelen, film te kijken, gezellig te doen. Ondertussen was hij op, we zagen het allemaal waarschijnlijk wel. Hij cijferde zichzelf weg. Wij probeerden hem te steunen zo goed als we toen konden. Hij was eenzaam, wilde niet meer.
Zo'n 5 jaar later is mijn vader hertrouwd. Iedereen was blij voor hem, hij hoefde niet meer alleen te zijn. Zijn nieuwe vrouw was ook haar partner verloren, werk gerelateerd ongeval. Ze was wel van een totaal ander kaliber. Haar pijn was centraal in de wereld, het enige dat bestond in haar belevingswereld. Een hele giftige combinatie die 2 samen. Ze nam mijn vader volledig in beslag. Voor we het wisten was onze vader niet meer onze vader. Hij verloor zichzelf in zijn eigen en in haar verdriet. Vandaag de dag kan niemand nog tot hem doordringen, alleen hun werkelijkheid bestaat nog.
Op mijn 17e ben ik uit huis gezet op verzoek van mijn stiefmoeder. Mijn vader stond blindelings achter haar. Waarom ik uit huis moest? Ik was een rot puber, ik kon niet met mijn gevoelens omgaan. Gevoelens die voor haar niet bestonden, want ze waren niet van haar. Ze viel me aan zodra ze kon. Respectloos vond ik haar, pathetisch. Thuis was in het verleden altijd de veilige plek om me terug te trekken, maar ik voelde me opeens nergens meer veilig met haar in huis. Altijd het gevoel dat ik me moest verdedigen.
Dit is inmiddels 8 jaar geleden, ik ben nooit meer thuis geweest. Ik ben nu 25 en studeer psychologie. Ik heb die keuze niet bewust met een reden gemaakt, maar tijdens mijn studie kwam ik erachter dat ik vaak theorieën las en dacht "dit is bij ons thuis van toepassing geweest" of "dit inzicht kan goed helpen om bij ons thuis iets te verbeteren". Dus ja, ik kan moeilijk zeggen dat ik er niet mee bezig was. Begin dit jaar ben ik met een broer van mijn vader bij een psychologe geweest. Het doel was om haar een goed beeld te geven van de situatie en dan te proberen tot mijn vader door te dringen. Zij als buitenstaander. Dat ging niet zoals we gehoopt hadden en is eigenlijk op niks uitgelopen.

Mijn vader heeft me 2x opnieuw gezegd dat ik thuis niet welkom ben en was zijn ondoordringbare zelf. Woede, verdriet, angst, ik voelde van alles. Eerst enkele maanden slecht slapen, daarna kreeg ik paniek aanvallen, nu voel ik me depressief. Er zijn momenten dat ik denk dat het makkelijker zou zijn als ik er niet was. Niet dat ik iets van plan ben, ik zie het als een fase waar ik doorheen moet, maar op sommige momenten is het heel moeilijk om dat te zien. Het zijn waarschijnlijk gevoelens die ik al die jaren niet heb toegelaten, niet heb uitgesproken, want als ik terug denk dan is er altijd een neerslachtig/depressief gevoel aanwezig geweest. Ik laat nu al die gevoelens op me af komen, en wat een enorme rot momenten geeft dat soms zeg. Ik weet nog niet zo goed waardoor het komt. Misschien het definitieve van de situatie, het besef dat ik letterlijk nergens thuis hoor, of de angst voor hoe een mens kan werken, kapot kan gaan. Ik zie die tweestrijd in zijn ogen, de besluiteloosheid. Dat breekt mijn hart telkens weer, maar ik wil het niet meer zien. Ik besef me nu wel hoe afgezonderd ik altijd heb geleefd. Ik heb altijd wel veel mensen om me heen gehad, maar nooit heb ik me uitgesproken. Ik weet nu ook niet altijd hoe ik dat moet doen, probeer het vaak wel, maar ik ga al snel terug in mijn oude rol: niks aan de hand, ik ben wel vrolijk. Dat voelt alleen niet meer goed. Hoe meer mensen ik om me heen heb, hoe eenzamer ik me lijk te voelen. 

Dat is eigenlijk de reden dat ik hier ben. Ik ben op zoek naar iemand om mee te praten op de momenten dat het rot gaat. Iemand die inzicht heeft in de situatie en niet met van die zinloze opbeurende opmerkingen komt. Daar komen er genoeg van op me af. Ik kan het gevoel van eenzaamheid gewoon niet meer hebben, het vreet me langzaam op.  

p.s. dit verhaal mist héél veel nuances, maar ik wil het kort houden. De perfectionist in me begint nu al aan me te vreten  Blush . Als je meer wil weten mag je altijd vragen, ik sta open voor een goed gesprek. Als je wat kwijt wil sta ik natuurlijk ook open Cool
Antwoord

#2

(09-07-2018, 21:42)Kaji schreef: Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Ik was gisteren van plan om hier mijn verhaal neer te typen dat ik nooit echt uitgedragen heb, maar ik heb hem net naar word gekopieerd en laat hem even aan de kant staan, hij werd te lang. In korte tijd 4 pagina's vol getypt en voor m'n gevoel begon ik pas net. Toch wel fijn om het allemaal even zo uitgeschreven te hebben, het liet me voelen waar de pijnpunten liggen en waar mijn verleden voor mij ook nog niet helemaal duidelijk is. Ik ga het de komende tijd rustig verder uitschrijven om de boel wat te ordenen.

Maar oke, waarvoor ik hier ben. Depressie, paniekaanvallen en eenzaamheid. Ik zal even een korte samenvatting gaan typen.

Toen ik 6 was overleed mijn moeder, een ongeluk en binnen 2 dagen was het gebeurd. Opgevoed door alleen onze vader die depressief was geworden hebben wij thuis nooit verwerkt wat er is gebeurd. Eigenlijk werden alle emoties gewoon weggedrukt alsof ze niet bestonden. Onze vader was goed voor ons. Elke ochtend vroeg op om naar zijn werk te gaan, 's avonds thuis om dan in zijn eentje te zorgen dat wij (totaal 4 kinderen) allemaal naar bed gingen, daar bleven, niet vervelend deden. Mijn superheld, dat was hij wel. De avonden dat hij het nog op kon brengen om met ons te spelen, film te kijken, gezellig te doen. Ondertussen was hij op, we zagen het allemaal waarschijnlijk wel. Hij cijferde zichzelf weg. Wij probeerden hem te steunen zo goed als we toen konden. Hij was eenzaam, wilde niet meer.
Zo'n 5 jaar later is mijn vader hertrouwd. Iedereen was blij voor hem, hij hoefde niet meer alleen te zijn. Zijn nieuwe vrouw was ook haar partner verloren, werk gerelateerd ongeval. Ze was wel van een totaal ander kaliber. Haar pijn was centraal in de wereld, het enige dat bestond in haar belevingswereld. Een hele giftige combinatie die 2 samen. Ze nam mijn vader volledig in beslag. Voor we het wisten was onze vader niet meer onze vader. Hij verloor zichzelf in zijn eigen en in haar verdriet. Vandaag de dag kan niemand nog tot hem doordringen, alleen hun werkelijkheid bestaat nog.
Op mijn 17e ben ik uit huis gezet op verzoek van mijn stiefmoeder. Mijn vader stond blindelings achter haar. Waarom ik uit huis moest? Ik was een rot puber, ik kon niet met mijn gevoelens omgaan. Gevoelens die voor haar niet bestonden, want ze waren niet van haar. Ze viel me aan zodra ze kon. Respectloos vond ik haar, pathetisch. Thuis was in het verleden altijd de veilige plek om me terug te trekken, maar ik voelde me opeens nergens meer veilig met haar in huis. Altijd het gevoel dat ik me moest verdedigen.
Dit is inmiddels 8 jaar geleden, ik ben nooit meer thuis geweest. Ik ben nu 25 en studeer psychologie. Ik heb die keuze niet bewust met een reden gemaakt, maar tijdens mijn studie kwam ik erachter dat ik vaak theorieën las en dacht "dit is bij ons thuis van toepassing geweest" of "dit inzicht kan goed helpen om bij ons thuis iets te verbeteren". Dus ja, ik kan moeilijk zeggen dat ik er niet mee bezig was. Begin dit jaar ben ik met een broer van mijn vader bij een psychologe geweest. Het doel was om haar een goed beeld te geven van de situatie en dan te proberen tot mijn vader door te dringen. Zij als buitenstaander. Dat ging niet zoals we gehoopt hadden en is eigenlijk op niks uitgelopen.

Mijn vader heeft me 2x opnieuw gezegd dat ik thuis niet welkom ben en was zijn ondoordringbare zelf. Woede, verdriet, angst, ik voelde van alles. Eerst enkele maanden slecht slapen, daarna kreeg ik paniek aanvallen, nu voel ik me depressief. Er zijn momenten dat ik denk dat het makkelijker zou zijn als ik er niet was. Niet dat ik iets van plan ben, ik zie het als een fase waar ik doorheen moet, maar op sommige momenten is het heel moeilijk om dat te zien. Het zijn waarschijnlijk gevoelens die ik al die jaren niet heb toegelaten, niet heb uitgesproken, want als ik terug denk dan is er altijd een neerslachtig/depressief gevoel aanwezig geweest. Ik laat nu al die gevoelens op me af komen, en wat een enorme rot momenten geeft dat soms zeg. Ik weet nog niet zo goed waardoor het komt. Misschien het definitieve van de situatie, het besef dat ik letterlijk nergens thuis hoor, of de angst voor hoe een mens kan werken, kapot kan gaan. Ik zie die tweestrijd in zijn ogen, de besluiteloosheid. Dat breekt mijn hart telkens weer, maar ik wil het niet meer zien. Ik besef me nu wel hoe afgezonderd ik altijd heb geleefd. Ik heb altijd wel veel mensen om me heen gehad, maar nooit heb ik me uitgesproken. Ik weet nu ook niet altijd hoe ik dat moet doen, probeer het vaak wel, maar ik ga al snel terug in mijn oude rol: niks aan de hand, ik ben wel vrolijk. Dat voelt alleen niet meer goed. Hoe meer mensen ik om me heen heb, hoe eenzamer ik me lijk te voelen. 

Dat is eigenlijk de reden dat ik hier ben. Ik ben op zoek naar iemand om mee te praten op de momenten dat het rot gaat. Iemand die inzicht heeft in de situatie en niet met van die zinloze opbeurende opmerkingen komt. Daar komen er genoeg van op me af. Ik kan het gevoel van eenzaamheid gewoon niet meer hebben, het vreet me langzaam op.  

p.s. dit verhaal mist héél veel nuances, maar ik wil het kort houden. De perfectionist in me begint nu al aan me te vreten  Blush . Als je meer wil weten mag je altijd vragen, ik sta open voor een goed gesprek. Als je wat kwijt wil sta ik natuurlijk ook open Cool

Hoi Kaji,

Ik kom niet met opbeurende opmerkingen, maar wil wel even kwijt dat ik het verschrikkelijk voor je vindt.
Laten lijken alsof alles goed gaat en je je goed voelt kost veel energie en dan kun je je ook heel eenzaam voelen. 

Ik sta open voor contact en wil proberen een stukje eenzaamheid weg te nemen  Big Grin

x Roux


x roux
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Roux :   • Kaji
Antwoord

#3

Beste Kaji,

Allereerst welkom op het forum uiteraard. Hoop dat dit een plek voor je kan zijn waar je je gedachten neer kan pennen, gevoelens omschrijven en op die manier een beetje meer lucht terug te krijgen zodat je zelf weer wat meer kan ademen.

Ik heb je verhaal een paar keer gelezen omdat het me raakt. Daarnaast vertoont het enige raakvlakken, maar vooral om de zo veel oneerlijkheid naar jou toe. Naar mijn mening dan toch (misschien dat die niets waard is, maar goed).
Het lijkt me vreselijk om de plek die altijd jouw thuis was, jouw veilige haven, dat je die toen hebt moeten verlaten onder dwang van iemand die een moeder pretendeert te zijn, want anders doe je zoiets niet zomaar. 
Iemand zien weg glijden in zijn of haar verdriet herken ik als geen ander. Ik leef in een soortgelijke situatie alszijnde dat mijn moeder haar man verleden is vorig jaar en ze sindsdien de weg wat kwijt lijkt te zijn. Het overlijden van mijn vader heeft ook gezorgd voor de heftigste terugval tot nu toe en ik kamp nu, ruim een jaar later, nog steeds met depressie, burn-out, angst en paniekaanvallen.
Ik begrijp dus enigszins waar je mee worstelt. 
En dan hebben we nog dat masker he... Zo makkelijk om op te zetten en doen alsof, maar na een paar jaar gaat het stuk en kom je jezelf weer tegen.

Ik zou nog meer tegen je willen zeggen maar mijn energie level is op dit moment zodanig laag dat ik ook nog maar nauwelijks echt actief ben op het forum, zoals ik wel graag wil zijn. Het is even niet anders.

Wel wil ik graag meer van je gedachtes, je gevoelswereld en je verhaal horen, je kan me daar altijd een PM voor sturen als dat goed voelt.

Heel veel sterkte in ieder geval.

Liefs,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Kaji
Antwoord

#4

Hoi Kaji,

Dank voor je verhaal. Heftig man. Het lijkt erop dat alles dat fout kon gaan, ook fout is gegaan en dan ook nog op heel vervelende momenten. Al zijn er natuurlijk zelden goede momenten voor die dingen.

Het wegvallen van je moeder op zo'n jonge leeftijd en dan een surrogaat-moeder aan het begin van je puberteit, die zich opstelt zoals ze heeft gedaan. Je vader die om wat voor reden dan ook haar kant kiest en je laat vallen. Da's niet (het begin van) een leven waar je op hoopt.

Een paar dingen die me opvallen in je verhaal: je zegt 'een hele giftige combinatie die 2 samen', waarmee je impliceert dat ook met je vader al wat mis was voordat hij je 'nieuwe moeder' leerde kennen? Is dat zo of interpreteer ik dat verkeerd?

Daarnaast lees ik dat je met een broer van je vader (waarom noem je die geen oom?) naar een psychologe bent geweest om door te dringen tot je vader. Ik zou in eerste instantie niet aan een oom denken, maar eerder aan mijn broers en/of zussen. Komt het door het ingekorte verhaal dat je dat overslaat of heeft dat een andere reden?

Antwoorden is niet verplicht hè, ik probeer alleen de situatie voor mij duidelijk te krijgen om misschien iets zinnigs te kunnen zeggen.

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Kaji
Antwoord

#5

Een late reactie, ik ben op dit moment bezig met afstuderen en dat vreet echt veel te veel van m'n energie op het moment. Energie dat ik liever gebruik om de zaken wat op orde te krijgen. Nog 2 weken en dan zit het er gelukkig op! Ik ben benieuwd naar jullie verhaal, dus ik zal mij binnenkort eens wat gaan verdiepen hier op het forum.

Bedankt voor jullie reacties. Het is altijd nogal een ding geweest om mijn verhaal te vertellen omdat ik altijd dacht dat ik degene was die fout zat. Dat was me altijd ingeprent en het is best moeilijk om daar dan afstand van te nemen als de mensen die je nabij staan er gewoon niet over praten. Het is ook heel lastig om je verhaal te vertellen als je denkt dat jij de schuldige bent. Moet je dan aan anderen gaan vertellen dat je door je eigen schuld je leven verkloot hebt? Op een gegeven moment koos ik er maar voor om gewoon gedisciplineerd bezig te gaan en niet meer aan het verleden te denken, overcompenseren dus. Dat werkte op zich wel goed.
Gelukkig ben ik sinds ca. een jaar steeds opener erover gaan praten, en nu op een punt gekomen dat ik me niet meer schaam voor mijn verleden. Ik praat er nu veelal open over. Het is fijn om dan van mensen teruggekoppeld te krijgen dat je niet zo gek bent als je jezelf soms aanpraat. Dus dank voor jullie reacties.

Citaat:@Ray: je zegt 'een hele giftige combinatie die 2 samen', waarmee je impliceert dat ook met je vader al wat mis was voordat hij je 'nieuwe moeder' leerde kennen? Is dat zo of interpreteer ik dat verkeerd?

Dat interpreteer je goed. Hij was depressief. Hij heeft me later een keer verteld dat hij niet meer wilde leven en alleen voor ons, zijn kinderen, nog door ging. Dat was iets wat hij nooit aan iemand had verteld zei hij erbij. Het is een giftige combinatie omdat mijn vader zichzelf niet meer belangrijk vond, hij ging door voor anderen. Dat is ook wat wij als kinderen hadden meegekregen. Mijn stiefmoeder daarentegen had haar pijn centraal staan. Ze was boos op iedereen en vond dat ze iedereen weg mocht drukken omdat ze haar pijn niet begrepen. Ze kon zonder problemen over mijn vader heen walsen. Iedereen heeft het erover, maar hij ziet het zelf niet. Hij wil het niet zien, maar hij is haar tool geworden. Als er problemen zijn die zij niet op kan lossen dan zet ze m'n vader ervoor. Hij vangt de klappen voor haar gedrag, en hij doet het met plezier..

Citaat:@Ray: Daarnaast lees ik dat je met een broer van je vader (waarom noem je die geen oom?) naar een psychologe bent geweest om door te dringen tot je vader. Ik zou in eerste instantie niet aan een oom denken, maar eerder aan mijn broers en/of zussen. Komt het door het ingekorte verhaal dat je dat overslaat of heeft dat een andere reden?

Het is een beetje automatisme geworden dat ik zeg broer van [mijn vader] omdat ik merk dat als ik iets over mijn familie vertel en dan een oom of tante benoem, mensen vaak al snel vragen 'is dat van jou vader of moeders kant?'. Ik denk dat je dat al snel krijgt als er een breuk in een familie is, maakt het wat makkelijker om het verhaal te begrijpen.
Met mijn broers en zus ligt het gecompliceerd. Ons contact is in die 8 jaar heel erg verwaterd. Er is nooit gepraat over wat er is gebeurd. Ik was gewoon weg uit huis, klaar. De laatste jaren probeer ik die band wat te versterken. Het wordt wel beter, maar het is zo energie vretend. Het is soms alsof je met vreemden probeert een band op te bouwen, maar dat komt waarschijnlijk omdat gesprekken over emoties vrijwel onmogelijk zijn. Ik hoop dat het nog eens beter gaat worden, want op dit moment kost het meer energie dan het oplevert. Het is nogal lastig uit te leggen hoe die band is, ik ben er zelf ook nog niet helemaal over uit.
Antwoord

#6

(12-07-2018, 23:44)Kaji schreef: Met mijn broers en zus ligt het gecompliceerd. Ons contact is in die 8 jaar heel erg verwaterd. Er is nooit gepraat over wat er is gebeurd. Ik was gewoon weg uit huis, klaar. De laatste jaren probeer ik die band wat te versterken. Het wordt wel beter, maar het is zo energie vretend. Het is soms alsof je met vreemden probeert een band op te bouwen, maar dat komt waarschijnlijk omdat gesprekken over emoties vrijwel onmogelijk zijn. Ik hoop dat het nog eens beter gaat worden, want op dit moment kost het meer energie dan het oplevert. Het is nogal lastig uit te leggen hoe die band is, ik ben er zelf ook nog niet helemaal over uit.

Hey Kaji,

Geen probleem man, die late reactie; studie gaat voor. Neem daar vooral de tijd voor. Twee weken is te overzien, daarna antwoorden is vroeg genoeg.

Ik snap de giftige combinatie en ik kan me voorstellen hoe machteloos je je moet voelen. Je wil ingrijpen, je vader wakker schudden, maar dat kan niet, want alles wat je doet in die richting zal verkeerd worden opgevat. Je moet daar op een of andere manier mee leren omgaan, anders ga je eraan kapot.

Persoonlijk vind ik de schuldvraag in familie-kwesties niet echt relevant, want ook al is één persoon duidelijk schuldig, men wil de club meestal toch graag bij elkaar houden en dan zie je een hoop door de vingers. In jouw geval is dat station duidelijk al gepasseerd en rest de vraag of je er alleen mee wilt kunnen 'dealen' of dat je het op wilt lossen. Ik denk dat je voor het eerste gaat/moet gaan, want met een manipulatieve stiefmoeder in en jij buiten de cirkel sta je erg zwak. 

Ik wou dat ik je gevoel van eenzaamheid kon wegnemen. 


groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Kaji
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-07-2018, 17:23 door Asus.)

Hoi Kaij,

Rot allemaal wat er is gebeurd heb je verhaal nu even 2x moeten herlezen om het echt goed te begrijpen.
Jammer dat je pa zo is geworden, en dat een totaal andere vrouw eigenlijk jou vader heeft overgenomen.
Ze heeft hem gewoon compleet overgenomen, en hem in haar verdriet vast gezet...

Helaas kan ik niet veel zeggen, omdat ja zelf worstel ik ook met een hoop dingen vooral deze week en vorige week al dat ik zelf niet meer zo weet wat te zeggen tegen andere.

In iedere geval veel sterkte gewenst, en ik hoop dat het met jou goed gaat vandaag, en hopenlijk komt je pa ooit weer terug als je oudere vader en denk wat heb ik gedaan?
Maar voor nu, doe het rustig aan, geniet een beetje van alles en het komt vast wel goed (misschien heb je dit al vaker gehoord).

- Asus
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Asus :   • Kaji
Antwoord

#8

(13-07-2018, 14:14)Ray schreef: Je moet daar op een of andere manier mee leren omgaan, anders ga je eraan kapot.

Persoonlijk vind ik de schuldvraag in familie-kwesties niet echt relevant, want ook al is één persoon duidelijk schuldig, men wil de club meestal toch graag bij elkaar houden en dan zie je een hoop door de vingers. In jouw geval is dat station duidelijk al gepasseerd en rest de vraag of je er alleen mee wilt kunnen 'dealen' of dat je het op wilt lossen. Ik denk dat je voor het eerste gaat/moet gaan, want met een manipulatieve stiefmoeder in en jij buiten de cirkel sta je erg zwak. 

Je slaat hier precies de spijker op zijn kop. Ik heb altijd ontkend dat dit is hoe de situatie er voor staat, maar nu begint dat besef langzaam wel binnen te komen. Ik kan enorm gespannen worden als ik eraan denk, soms boos, soms neerslachtig. Ik ben liever boos, dat is zoveel makkelijker omdat je dan nog energie voelt.
Ik hoop dat het 'leren omgaan met' is, want dat zou betekenen dat het op den duur allemaal wel weer beter wordt. Gewoon hard genoeg eraan werken en al je emoties onder ogen komen. Op dit moment voelt het alleen allemaal zoveel definitiever..
Bedankt voor het opschrijven van hetgeen waar ik altijd al voor weg probeer te lopen. Het zorgt wel voor een stukje besef en een meer concreet idee van waar ik aan moet werken.

(18-07-2018, 14:15)Asus schreef: Helaas kan ik niet veel zeggen, omdat ja zelf worstel ik ook met een hoop dingen vooral deze week en vorige week al dat ik zelf niet meer zo weet wat te zeggen tegen andere.

Ik snap precies wat je bedoeld. Ik ben altijd iemand die graag met anderen praat omdat het me mijn eigen problemen laat vergeten. De laatste tijd heb ik daar alleen wel heel veel moeite mee. Wat zeg je tegen een ander als je jezelf niet eens kan begrijpen?

(18-07-2018, 14:15)Asus schreef: Helaas kan ik niet veel zeggen, omdat ja zelf worstel ik ook met een hoop dingen vooral deze week en vorige week al dat ik zelf niet meer zo weet wat te zeggen tegen andere.

Ik hoopte daar altijd op, maar ik weet niet of dat nog wel is wat ik wil.. Ik heb altijd tegen mensen gezegd dat je liefde voor een ouder nooit verdwijnt, dat ik daarom ook moeilijk boos op hem kon zijn. Ik begin daar nu heel sterk aan te twijfelen. Kun je een ouder zo gaan verachten dat zelfs hun goede bedoelingen niets meer betekenen?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Kaji :   • Ray
Antwoord

#9

(24-07-2018, 16:03)Kaji schreef: Kun je een ouder zo gaan verachten dat zelfs hun goede bedoelingen niets meer betekenen?

Hoi Kaji,

Over spijkers en koppen gesproken; ik heb van de week tegen een goede bekende uitgesproken dat mijn vader een hele gemene man was. Het kost me moeite het nu zo te laten staan, want hij is wel mijn vader en ruim 5 jaar geleden overleden.

Dus antwoord op je vraag: ja, volgens mij wel. Mede door jouw verhaal ben ik er over na ga denken en heb ik wat oude koeien uit de sloot gehaald. Mijn vader zei zelf graag dat hij te goed was voor deze wereld en inderdaad, op het eerste gezicht was hij een goede vader, een sociale man en niet iemand die teveel dronk e.d. Maar dat laatste vind ik vrij normaal, althans niet iets om prat op te gaan.

Niets wat ik deed was goed genoeg voor hem, de paar dingen waar hij trots op was, interesseerden mij geen fluit. En die trots heb ik nooit van hem gehoord, dat moest ik via via van anderen horen, toevallig. Ik laat de rest rusten anders wordt dit een boek.

Als ik er goed over nadenk was die tegen anderen uitgesproken trots-op-mij meer een zegen die hij zelf binnenhaalde, omdat hij mij ten slotte op deze wereld had gezet.

Mijn ogen gingen pas echt open toen hij euthanasie wilde, een half jaar nadat mijn moeder overleden was. Mijn moeder die de laatste 5 jaar van haar leven al niet meer wilde, maar door moest van hem. Mijn moeder die geleden heeft en ik, die het te laat zag. Ik heb dus te laat besloten dat het genoeg was en heb haar met het zoeken van de juiste artsen geholpen. Vanaf dat moment heeft mijn vader er alles aan gedaan om ook te mogen gaan en ik moest dat regelen. Het is gelukt, maar hij was helemaal geen kandidaat, gewoon niet ziek. Hij heeft artsen voorgelogen, tegen elkaar uitgespeeld en ik moest alle zeilen bijzetten om het uiteindelijk voor elkaar te brengen.

Sorry voor dit iets te lange antwoord, maar het zat ff dwars.

groet,
Ray
Antwoord

#10

Encore:

Oh ja, dat bedenk ik me nu ook ineens. Iemand die een kind op de wereld zet doet dat over het algemeen niet voor dat kind, maar omdat hij/zij dat zelf graag wil. Als stamhouder, als nageslacht, als kleinkindbezorger, als garantie voor een pensioen, als eerdrager of om wat voor reden dan ook.

Helaas is het zo dat iedere randdebiel een kind op de wereld kan en mag zetten en dat gebeurt dus ook. Maar zelfs onder het slimmere deel van de bevolking zijn er veel te vinden die de verantwoordelijkheid ontlopen of niet serieus genoeg nemen. Dat vind ik misdadig. Een kind produceren houdt in dat je ervoor zorgt, no matter what.

Wat mijn vader met mij voor idee had, weet ik niet. Hij heeft me veel geleerd en dat vind ik fijn, daar ben ik dankbaar voor. Maar, hij heeft me op beslissende momenten ook flink laten vallen en hij heeft me ook bezoedeld met zijn genen, waardoor ik deels net zo'n klootzak ben als hij. Met dit verschil, dat ik dat weet en hij? Ik heb het idee dat hij niet wist wat hij deed. Dus misschien oordeel ik te hard.

Ik ben, vind ik zelf, best goed terechtgekomen. Jammer van die depressies en mijn homosualiteit, waar mijn vader ook een fors negatief oordeel over had, voordat hij wist dat ik ook "zo" was. Dat liet hij te pas en te onpas weten ook. 

<Lekker doordacht ook, PAP, je zoon zat erbij en schaamde zich diep, voelde zich een viezerik en wilde dood.>

Ik hou op want ik word weer boos. GVD zoveel onrecht, zoveel domheid. Angry Angry Angry 

dank voor het lezen,
Ray
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)