Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Een luisterend oor


#1

Hallo,

Een paar weken geleden ben ik door een samenloop van stress, depresieve klachten en uiteindelijk mijn gezin wat als gevolg van mijn gedrag door de depressie hun spullen hebben ingepakt en veiligheid gezocht, dus vertrokken gereageerd op dit forum. In meer of minder mate lees ik bij anderen in hun verhalen ook de angst, paniek, verwarring en wanhoop. De reden waarom ik een forum zocht om te kijken of er ook lotgenoten zijn omdat ik echt de behoefte heb om over mijn verhaal te praten, al is het digitaal. 

Ik denk dat ook te lezen in veel verhalen en reacties die in het forum te lezen zijn. Daar wordt in meer in meerdere mate ook op gereageerd maar dan stopt het ergens waar ik denk dat het dan niet opgelost is dan wel dat er geen behoefte zou zijn om om gevoel e.d. te blijven delen? Kennelijk is er wel een reactie op iets of iemand nieuw maar bloed het dan dood waar, en ik kan alleen voor mijzelf spreken, er nog steeds behoefte is om wat kwijt te kunnen of dat menzen zich herkennen. 

Volgens mij ook het doel van een forum, het samen kennis en gevoel delen. Ik weet niet of anderen dat ook zo ervaren maar zou voor veel mesen uitzonderlijk zijn als ze gewoon voor een langere periode  hun verhaal kwijt kunnen of anderen een hart onder de riem kunnen steken?

Brutus
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Brutus :   • Lullaby baby rock a by
Antwoord

#2

Hallo Brutus,

Hoe gaat het vandaag met je?
Heb je al wat effectieve ondersteuning gekregen?

We hebben elkaar regelmatig gesproken op jouw vorige topic "radeloos".

Het valt me op dat het laatste tijd erg rustig is op het forum.
Daarnaast valt het voor de mens met een forse depressie vaak niet mee om anderen die dezelfde problemen doormaken vragen te stellen of te ondersteunen. 

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

Hoi Brutus, ik reageer hier ook even op. Probleem is natuurlijk dat je bijna altijd contact/herkenning/gelijkgestemden zoekt als het NIET goed gaat. Bij depressie kan het, zoals Bert ook zegt, (tijdelijk) zo slecht gaan, dat je niet eens je bed uit kunt, laat staan een stukje schrijven en al helemaal niet een ander opbeuren. Maar daar komt nog bij dat er meestal ook niet meer geschreven wordt als het juist wél goed gaat. Een enkele die-hard zoals Bert en ikzelf uitgesloten ;-). Terwijl juist ook de positieve verhalen fijn zijn om te lezen, lijkt me..
Maar inderdaad, hoe gaat het nu met je?
Antwoord

#4

(20-11-2017, 17:35)Positiva schreef: Hoi Brutus, ik reageer hier ook even op. Probleem is natuurlijk dat je bijna altijd contact/herkenning/gelijkgestemden zoekt als het NIET goed gaat. Bij depressie kan het, zoals Bert ook zegt, (tijdelijk) zo slecht gaan, dat je niet eens je bed uit kunt, laat staan een stukje schrijven en al helemaal niet een ander opbeuren. Maar daar komt nog bij dat er meestal ook niet meer geschreven wordt als het juist wél goed gaat. Een enkele die-hard zoals Bert en ikzelf uitgesloten ;-). Terwijl juist ook de positieve verhalen fijn zijn om te lezen, lijkt me..
Maar inderdaad, hoe gaat het nu met je?
Hoi Bert en Positiva,

Waarschijnlijk spreken jullie uit meer ervaring dan ik. Zelf ervaar ik het tegenovergestelde, juist als het heel slecht gaat zoek je herkenning dat je daar niet alleen in staat. Nu ik wat aan het opkrabbelen ben zoek ik nog steeds naar hoe dat bij anderen gaat of gegaan is. Het lijkt mij juist dat in zo een periode, maar ook als het beter gaat dat je behoefte eb aan lotgenoten. De paar mensen waar ik contact mee had tijdens de eerste periode bagataliseerden alles voor mijn gevoel n hoorde ik alleen maar dat het vanzelf wel beter zou gaan en dat het gewoon tijd nodig heeft.

Het heeft mij in ieder geval niet geholpen. Sterker nog het tegenovergestelde effect had het op mij op dat moment. 1 iemand waar ik zijdelings contact mee had sporadisch als adviseur en ik 1 dag na mijn "crash" een afspraak mee had en deze moest anuleren stond ineens voor mij klaar. Verder was ik op zoek naar kennis of ervaringen van anderen omdat voor mij alle lochica volledig verdwenen was. Ik denk dat ik daar niet alleen in sta lijkt mij. 

Dat er mensen zijn al het beter gaat dan er afstand van nemen snap ik wel maar volgens mij zijn dat juist de mensen die anderen kunnen helpen?

Bij mij loopt het wisselend. Heb het gevoel dat de AD begint zijn werk te doen maar blijven de externe factoren die bij mij o.a. de aanleiding zijn geweest waaronder mijn relatie maar ook zeker mijn werksituatie veel stress geven. Ik zit nu 4 weken in het verzuim en is de verwachting dat ik wel weer aan de slag ga. Vervelende is dat ik per 1 december gedwongen een andere manager moet gaan vervangen en daar wel een verwachting aan gekoppeld is. Zelf ben ik vooral bezig met, ondanks dat ik daar heel goed in ben en resultaten boek in alle klussen die ik heb gedaan de laatste jaren, of ik nog dagelijks met zo veel stress om wil gaan. Ik besef dat ik daar een uitstekend salaris mee verdien waar ik royaal van kan leven maar het heeft me nu wel ook veel stress, 2 hartinfarcten, hartfalen en mede een depressie heeft opgeleverd.

De behandeling bij de psycholoog is me nog onduidelijk. Ik zit 4 weken alleen maar te praten hoe ik de week doorgebracht heb waar ik verwacht te praten over hoe je uit dat dal komt en voorkomt dat je weer in die valkuil trapt. Dat hij uitlegd gezien de voorgeschiedenis dat mijn doordraaien heel lochisch en onvermijdelijk was snap ik nu ook wel.

Ook zo een vraag die ik heb. Wat mag je verwachten bij een psycholoog, hoe gaat dat gaat bij anderen.

Brutus
Antwoord

#5

Hoi brutus,

Ik ben nieuw hier,ik ben al n paar maanden depressief.
Heb genees zin om mij aan tebkleden.
Ik doe het wel want ik heb 2 kids om voor te zorgen.
Ik vind idd dat je gelijk heb kwa hulp hier want het is behoorlijk stil.
Misschien ook maar goed.
Ieder mens is anders ik zou iemamd zijn dat Als ik mij depressie erboven ben. Ook hier op het forum kijken hoe het met de andere gaat.
Want het is natuurlijk vreselijk om je zo te voelen.
Ik ben in afwachting van enen spyg
10 jaar geleden heb ik ook n depressie gehad en medicijnen. 
Ik moet zeggen deze hielpen mij echt. 
Toen ben ik ook gaan praten met iemand wat mij dus ook totaal niet hielp.
Ik dacht tja alles wat ik tegen hem zeg dat vertel ik ook tegen me moeder pf vriend.
Vond het tegen vallen.als ik mij verhaal deed daar bij zo n psich.dan zat ie mij aan te kijken en zei zie ik nu tranen je mag vest huilen.
Terwijl ik helemaal genen traan had. 
Dus ik was daar al snel klaar mee.
Misschien had ik geduld moeten hebben en helpt het wel want tja na 3 keer geweest te zijn weet je misschien niet wat je kan verwachten. Ik was ook jong toen. 
Nu ga ik het praten volhouden en kijken of het wat opleverd.
Heb jij wel n goede klik al met degene met wie je praat?
Dat is ook best belangrijk.

Groetjes aal
Antwoord

#6

(21-11-2017, 03:01)Aaltje1979 schreef: Hoi brutus,

Ik ben nieuw hier,ik ben al n paar maanden depressief.
Heb genees zin om mij aan tebkleden.
Ik doe het wel want ik heb 2 kids om voor te zorgen.
Ik vind idd dat je gelijk heb kwa hulp hier want het is behoorlijk stil.
Misschien ook maar goed.
Ieder mens is anders ik zou iemamd zijn dat Als ik mij depressie erboven ben. Ook hier op het forum kijken hoe het met de andere gaat.
Want het is natuurlijk vreselijk om je zo te voelen.
Ik ben in afwachting van enen spyg
10 jaar geleden heb ik ook n depressie gehad en medicijnen. 
Ik moet zeggen deze hielpen mij echt. 
Toen ben ik ook gaan praten met iemand wat mij dus ook totaal niet hielp.
Ik dacht tja alles wat ik tegen hem zeg dat vertel ik ook tegen me moeder pf vriend.
Vond het tegen vallen.als ik mij verhaal deed daar bij zo n psich.dan zat ie mij aan te kijken en zei zie ik nu tranen je mag vest huilen.
Terwijl ik helemaal genen traan had. 
Dus ik was daar al snel klaar mee.
Misschien had ik geduld moeten hebben en helpt het wel want tja na 3 keer geweest te zijn weet je misschien niet wat je kan verwachten. Ik was ook jong toen. 
Nu ga ik het praten volhouden en kijken of het wat opleverd.
Heb jij wel n goede klik al met degene met wie je praat?
Dat is ook best belangrijk.

Groetjes aal
Hoi Aal

Vervelend om te lezen dat je er er ook zo doorheen zit. Zeker met kinderen zal je vaak op de automatische piloot je dag door moeten brengen stel ik me zo voor. Mijn ervaring is vooral dat de psycholoog die ik nu zie het allemaal ook heeeel erg vindt en bijna met mij mee huilt. Zoals ik aangaf ben ik nog niet verder dan het over de afgelopen week te hebben en het cijfer wat ik per activiteit geef. Echt een gesprek heb ik voor mijn gevoel niet gehad en dat is waar ik vooral naar op zoek ben.

Ik heb het gevoel dat de medicatie bij mij ook gaat werken maar mogelijk is het ook een soort berusting die ik nu ervaar. Maar ook zal medicatie zijn effect hebben zal er een moment komen dat dit afgebouwd zal gaan worden. Volgens mij zou een psycholoog in die periode samen met jou aan de slag geweest meten zijn om de oorzaak van de depressie te achterhalen en je tools geven hoe dit te voorkomen. Ook denk ik dt er voor iedereen vooraf signalen zijn die misschien overeenkomsten hebben. Ik hoop dat ik uit het gat kom waar ik nu inzet maar zou het niet nog een keer aankunnen. Zelfs nu ben ik nog regelmatig bezig in mijn hoofd om er uit te stappen. Enige is dat de mensen waar ik onvoorwaardelijk van houdt, ondanks dat die gekozen hebben om niet meer in mijn leven te willen zijn, de rotzooi moeten opruimen. crematie, hypotheek koophuis, levensverzekering enz. Zij zijn momenteel zelf ook helemaal naar de klote nadat ze aanwezig zijn geweest toen ik doordraaide.

Ik hoop dat je snel hulp vindt en je verhaal kwijt kan. Mogelijk kan je huisarts wel de start maken met de medicatie. Vervelende is dat dat ook weken duurt voordat je effect gaat merken. Mocht je nog behoefte hebben om je verhaal te delen zal ik zeker reageren.

Brutus
Antwoord

#7

Hallo Aal en Brutus,

Als het om die psycholoog gaat denk dan eens na over of je het kan omdraaien.

Toen ik een jaar of wat geleden langzaam uit mijn depressie kwam, ben ik eens gaan nadenken over het volgende. Bert wie wil je als coach/psycholoog en welk onderwerp wil je daar met hem bespreken, zo concreet mogelijk. Kort samengevat ik heb het roer in handen genomen.

1. Waar moet die coach/psycholoog aan voldoen wil het voor mij werken? Er bleven twee criteria over, namelijk één hij moet zijn leven geleefd (doorleefd) hebben (dus geen broekie). Twee het moet iemand zijn die de wens heeft om gelijkwaardig met mij in gesprek te gaan. Dus iemand die als het helpend is ook iets over zijn eigen leventje kan bijdragen.

2. Wat wil ik bespreken? Ik wil weten waar mijn depressie vandaan komt. Niet concreet genoeg Bert! Mijn vraag werd uiteindelijk de volgende.
Heb ik een endogene depressie (van binnen uit dus), helaas weinig aan te doen, pilletje er in en verder rekken en erbij blijven? Of is mijn depressie ontstaan in mijn jeugd door gebeurtenissen, heeft dit mijn persoonlijkheid deels gevormd en kan ik daar actief mee aan de slag?

Ik ben met dit eisenpakketje naar mijn huisarts gegaan, die mij doorverwees naar haar POH. Vervolgens met de POH een gesprek gevoerd en mijn punten op tafel gelegd. Zij wist een goede psycholoog van mijn leeftijd waarmee ik waarschijnlijk mee uit de voeten zou kunnen. 
Heb vervolgens op zijn website gekeken en hem gebeld voor een eerste gesprek. Eenmaal in gesprek klikte het binnen 5 min. tussen ons en we zijn samen een pittig traject gestart.
1. Samen uitgezocht waar mijn depressies vandaan kwamen.
2. Vervolgens een intensief coaching traject om op een andere, meer positieve manier, te leren leven.

Zo dat was een heel verhaal over mijn ervaringen.

Is zoiets een optie voor jullie?
Ik hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#8

Beste logenoten,

Ik zit nu een tijdje op dit forum. En voor mij persoonlijk moeilijk om mensen op te beuren zeg maar.
De lange teksten en duidelijke woordkeuze en goed kunnen omschrijven wat ik.voel vind ik niet makkelijk. Maar wat jij zegt Brutus is waar. Het is niet alleen het lezen van andermans tja.hoe zal ik het  "ellende" en dat is het dan.

Ik heb zelf behoefte aan live lotgenoten te ontmoeten. Ook de.verbale en non verbale reacties te zien. Misschien is dat iets voor je Brutus. Er zijn in heel nederland avonden. En.bij mij was het binnen 4 dagen geregeld. Kon direct aanschuiven.
En heel fijn die erkenning herkenning. Een lach en een traan. 

Groeten Anouk
Antwoord

#9

(21-11-2017, 19:27)Anouk schreef: Beste logenoten,

Ik zit nu een tijdje op dit forum. En voor mij persoonlijk moeilijk om mensen op te beuren zeg maar.
De lange teksten en duidelijke woordkeuze en goed kunnen omschrijven wat ik.voel vind ik niet makkelijk. Maar wat jij zegt Brutus is waar. Het is niet alleen het lezen van andermans tja.hoe zal ik het  "ellende" en dat is het dan.

Ik heb zelf behoefte aan live lotgenoten te ontmoeten. Ook de.verbale en non verbale reacties te zien. Misschien is dat iets voor je Brutus. Er zijn in heel nederland avonden. En.bij mij was het binnen 4 dagen geregeld. Kon direct aanschuiven.
En heel fijn die erkenning herkenning. Een lach en een traan. 

Groeten Anouk
Hoi Anouk,

Ik ben direct getriggert door je reactie, Ik denk dat ik en waarschijnlijk meerdere gebruikers van de site met mij geintresseerd zijn. Heb je je voor mij tips hoe ik daar meer info dan wel data en plaatsen voor kan vinden.

Gr. Brutus
Antwoord

#10
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-11-2017, 20:09 door Anouk.)

Wacht effe de site zoeken.

Hallo Brutus,

Www://depressievereniging.nl

Dan kun je een mail sturen met je hulpvraag aan
K.swennes. Ik heb het kort gehouden.
Dat ik recidiverende depressie heb en behoefte heb aan lotgenoten.

Heb ook aangegeven waar ik woon. En.dan gaan ze direct zoeken voor je. Op de site zie je zelf al waar allemaal groepen zijn.

Zelfs op zondag hebben ze contact met me opgenomen. De nood was hoog. Zo fijn!!
Ik heb wel naar leeftijd gevraagd. Dat was mijn enigste huivering. Niet met allemaal twintigers zeg maar.Maar zeer uiteenlopende leeftijden. 30 40 50 en zelf 67. Moet je echt proberen. En.als er typfouten instaan nu. Ga het niet meer nalezen?

Groeten Anouk

Ik omschrijf het eenvoudig. Een warm bad waar ik in terecht kwam.  En niks "zweverigs: hoor.

Groet Anouk
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)