Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Een luisterend oor


#11

(21-11-2017, 19:48)Anouk schreef: Wacht effe de site zoeken.

Hallo Brutus,

Www://depressievereniging.nl

Dan kun je een mail sturen met je hulpvraag aan
K.swennes. Ik heb het kort gehouden.
Dat ik recidiverende depressie heb en behoefte heb aan lotgenoten.

Heb ook aangegeven waar ik woon. En.dan gaan ze direct zoeken voor je. Op de site zie je zelf al waar allemaal groepen zijn.

Zelfs op zondag hebben ze contact met me opgenomen. De nood was hoog. Zo fijn!!
Ik heb wel naar leeftijd gevraagd. Dat was mijn enigste huivering. Niet met allemaal twintigers zeg maar.Maar zeer uiteenlopende leeftijden. 30 40 50 en zelf 67. Moet je echt proberen. En.als er typfouten instaan nu. Ga het niet meer nalezen?

Groeten Anouk
Hoi Anouk

Vreselijk bedankt. Ik ga kijken op de site.

Gr. Brutus (Eigenlijk Bert maar die was er al)
Antwoord

#12

Bert??? He!!
Antwoord

#13

(21-11-2017, 20:20)Anouk schreef: Bert??? He!!

Ja, heet toch echt zo. Brutus is een bijnaam van vroeger toen ik veel in de krachtsport zat. Veel van de mensen om mij heen vroeger wisten niet beter dan dat ik zo heette.
Antwoord

#14

Hallo Brutus en alle anderen.

Het is voor mij alweer een tijdje geleden dat ik op dit forum heb gereageerd. Het sprak me aan wat je schreef over dat er dan ineens geen reactie is meer van mensen. Tada ik kan hier over mee praten. Vanuit mijn eigen ervaring.  

Want een tijdje geleden schreef ik ook op het forum en nu al een paar weken niet meer. Toen ik begon te schrijven op dit forum was ik zelf enorm zoekende, ik voelde me machteloos, verloren en zocht een manier om mezelf weer in orde te krijgen. Normaal schrijf ik de dingen van me af als soort van brieven aan mezelf, maar toen ik zo ontzettend in de knoop zat met mezelf kreeg ik zelfs dat niet meer voor elkaar door alle negatieve gedachten die bij me op bleven poppen in mijn hoofd die alles afkeurde wat ik dan ook maar voor mezelf op schreef.

Ik had op dat moment niet echt iemand waar ik mijn verhaal bij kwijt durfde en toen ik dit forum vond op het internet voelde het als een enorme opluchting om gewoon al mijn verhaal gedaan te hebben. Ik was nieuwsgierig of er mensen zouden reageren met misschien tips of ideeën maar had niet echt een verwachting van wat het met me zou doen.

Tot mijn verbazing  voelde de reacties die ik kreeg enorm steunend en hierdoor durfde ik beetje voor beet eigenlijk weer aardig te zijn naar mezelf en stopte ik met mezelf af te straffen en zo hard te zijn naar mezelf. Zoals ik het ervaarde toen ik in mijn depressie belande dat ik enerzijds me enorm krachteloos voelde, alsof ik nergens meer tegen opgewassen was maar aan de andere kant bikkel hard was naar mezelf, dat niets meer aan mijzelf deugde. Ik voelde me lamgeslagen en kwam er niet uit omdat ik was gaan geloven in de negatieve gedachten die mijn leven op dat moment overheerste, dat ik een mislukkeling was, een nietsnut, slappeling. Maar toen ik op het forum de bevestiging kreeg van mensen dat het niet raar was wat ik doormaakte en voelde  en de vriendelijke reacties ervaarde, voelde ik me ineens niet meer zo alleen en krachteloos. Ik heb zelfs een email gestuurd naar stichting korrelatie uit nood en daar kreeg ik ook en hele fijne reactie op dat het belangrijk was gewoon te ervaren wat ik voelde op dat moment en mijn gevoelens niet weg te stoppen wat ik wel deed.

Toen het dus beter met me ging voelde die behoefte om van me af te schrijven op het forum ook minder, omdat ik minder de bevestiging zocht dat ik ok was en merkte ik dat ik weer met mezelf in gesprek kon , en weer van me af kon schrijven. Ik kwam uit de knoop om zo te zeggen, waardoor ik voor mezelf antwoorden kon geven op vragen waar ik mee zat. Daarnaast kon ik ook weer beter in mijn gevoel gaan en dan voelt het ook minder nodig om alles van je af te schrijven op een forum omdat je, althans ik, je hoofd stil wil maken, je probeert je gedachten stil te krijgen waardoor je weer je gevoel kunt horen. Ja weet niet zo goed uit te leggen maar ik bedoel dat je denkt met je gevoel. Voorheen wilde ik weten wat anderen dachten en nu merk ik dat ik graag wil weten wat ik van binnen voel over iets.
Ik denk ook dat ik daarom minder contact zoek op het forum omdat ik nu me weer echt helemaal op mezelf kan richten om mezelf weer op orde te krijgen, weer blij te worden. Tuurlijk wil ik ook graag mijn ervaring met anderen delen om te helpen, maar in de eerste plaats moet ik eerst mezelf helpen en dat kan ik alleen maar door met mezelf bezig te zijn. Me te richten op mezelf, want daar is het bij mij fout gegaan doordat ik mijn aandacht niet meer bij mezelf hield maar bij anderen.  En ik liet me beinvloeden door de mensen om mij heen en de situatie.


Ik ben nu een paar werken verder en ik heb echt het gevoel dat ik weer blij aan het worden ben met mezelf en elke dag met kleine stapjes mijn gedachten van positief naar negatief aan het ombuigen ben en mezelf weer weet moed in te spreken, mezelf weet aan te moedigen om positief te zijn naar mezelf en niet te geloven in alle negatieve gedachten die door mijn hoofd zijn gegaan. Me te concentreren op wat ik weet van mezelf. Weet wie ik ben en dat ik ok ben zoals ik ben ook met mijn zwakheden en door  me daar op te concentreren kan ik makkelijker alle negatieve gedachten ombuigen.
En door met name steeds weer meer te voelen wat ik voel word het steeds minder belangrijk wat ik denk. En ik merkte in het begon dat ik niet eens vragen aan mezelf durfde te stellen in mijn hoofd omdat ik zo ontzettend bang was voor  alles wat ik dacht. En nu voel ik dat het niet meer uitmaakt en dat ik alles mag denken en voelen, maar dat maar één ding telt en dat is wat wil ik graag voelen en wat wil ik graag denken en wie wil ik graag zijn. En besef nu ook dat alleen ik mijn leven kan maken of breken, niemand anders. Dat omstandigheden of mensen je kunnen beinvloeden, maar dat het aan mij is of ik me erdoor laat beinvloeden. En daarvoor zal ik keuzes moeten maken door goed op mezelf te letten of ik toe laat dat iets of iemand anders mijn gevoel beinvloed en of ik daar dan naar ga handelen. Maar hiervoor heb ik wel de rust en ruimte nodig om het op mijn eigen tempo te kunnen doen en  tot deze inzichten te kunnen komen.

Ik weet hoe het voelt om depressief te zijn en ik vind dat geen fijn gevoel, ik heb er dan ook alles voor over om hier weer snel uit te komen en ik heb  doe dan vaak ook van alles om mezelf weer ok te krijgen. Ik las van alles op internet, tot ik er gek van werd en er mee ben gestopt, want het maaktje hoofd alleen maar voller. Daarna gewoon de ruimte genomen voor mezelf, door alleen maar te doen waar ik zin in had. Ik heb alles los gelaten wat ik zou moeten en vinden.

Had ik het nodig om een week lang in bed te liggen dan deed ik dat, alleen maar voor me uit te staren, deed ik dat, had ik het nodig om naar buiten te gaan, dan deed ik dat en soms heb ik mezelf wel streng aangepakt en gezegd; aankleden en naar buiten hoppetee, want ik merkte dat ik mezelf ook opsloot in huis, maar als ik dan buiten was  merkte ik ook hoe fijn dat eigenlijk was, omdat ik me al die tijd had opgesloten, dan staarde ik oneindig naar de lucht en snoof ik de buitenlucht op, hoe fijn het voelde om in het bos te wandelen in stilte. Ik heb alles gedaan zoals het voelde, want als je de behoefte hebt om de hele week in je bed te liggen, doe het, op een gegeven moment krijg je er echt vanzelf genoeg van en wil je anders. Althans dat was mijn ervaring. En iedereen heeft hierin zijn eigen tempo.

Wil je een week lang voor je uit staren, doe het, want ook daar krijg je vanzelf genoeg vanop een gegeven moment, wat ik heb ervaren is dat je lief moet zijn voor jezelf, dat je jezelf de ruimte moet geven ook te rauwen over dingen. Doordat ik van me af schreef op het forum moest ik soms huilen erna omdat je door het uiten van je gevoel of het nou klopt of niet je gevoelens weer beter omhoog komen. En belangrijkste advies wat mij enorm heeft geholpen is erkennen wat je voelt, voel je je klote, accepteer het, accepteer dat je je klopte voelt en accepteer dat het ook ok is, je voelt je niet voor niets zo, je zult er een reden voor hebben en laat dat gevoel er zijn. Erken de diepere gevoelens die je voelt achter je dip, en wat ik weer heb geleerd is probeer niet met je hoofd de oplossing te vinden voor je depressie. Probeer helemaal geen oplossing te vinden, probeer dingen niet te begrijpen, probeer jezelf niet te begrijpen, maar heb begrip voor hoe je je voelt, laat jezelf er zijn met alles wat je voelt. Geef jezelf de ruimte je klote te voelen, ga er niet tegen vechten. Je wilt je zo niet voelen, je wilt niet voelen dat je nergens zin in hebt, maar dat is wel zo dus waarom tegen dat gevoel vechten, waarom mag je niet uit het veld geslagen zijn, tuurlijk misschien voel je je al een week zo of een paar maanden of een jaar, maar dat betekend niet dat er geen einde aan komt, hoe lang jij erover doet maakt niet uit, het mag  en erken dat je erin zit en wat anderen vinden of zeggen maakt niet uit. Zij zijn jou niet en zij voelen niet wat jij voelt. Ooit zult je er weer uitkomen, maar hoe lang dat duurt bepaal jij zelf. En accepteer dan ook alles wat je nodig hebt, praten op een forum, praten in een praatgroep met fysieke mensen, slenteren  in het bos, huilen in je bed, uren naar het plafond staren weet ik veel, eigenlijk is alles ok.

Nu kan ik natuurlijk alleen praten over mezelf wat voor mij heeft gewerkt maar dit is wat ik heb gemerkt dat mij heeft geholpen door te stoppen met vechten in mijn gedachten om alles tegen te houden wat ik voelde, stoppen met balen dat ik mezelf depressief voelde maar gewoon erkennen dat ik het niet leuk vond waar ik in zat maar dat het ok was en nog steeds is. Ik voel nog steeds momenten dat ik me afvraag ben ik wel ok bezig, maar dan weet ik nu tegen mezelf te zeggen, als ik niet ok bezig ben, dan maakt dat nog niet uit, alles is ok, ik ben ok en ik mag zijn zoals ik nu ben. Je bent zoals je bent op dit moment en als dat dan depressief is, dan is dat zo.  
Het is dus niet zo dat ik mijn gevoel niet meer zou willen delen op het forum maar ik voel dat ik weer sterk genoeg ben om het zelf te kunnen. Het heet ook depressie forum en ik zelf voel me niet meer depressief zoals toen ik hier voor het eerst kwam. En dan veranderd dus blijkbaar ook de behoefte om te schrijven, althans dat is mijn ervaring.
Dat wilde ik alleen even met jullie delen.
Domino
Antwoord

#15

Hoi Brutus,

Ik was even in de.war met andere Bert.
Ik.dacht: 1 persoon met verschillende namen. Vreemd. Maar nu is het kwartje gevallen.

Heb je nog.gekeken op die site

Groet Anouk
Antwoord

#16
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 22-11-2017, 14:38 door Bert.)

Hoi Anouk,

Hi, nee.
Nee hoor geen gespleten persoonlijkheid.
Het is zo soms al pittig genoeg.

Groetjes,  Bert

Hallo Domino,

Fijn weer wat van je te horen.
Je schrijft erg waardevolle dingen hier, dank daar voor!
Trouwens ook goed om te horen dat je wat steun hebt ondervonden op dit forum.

Fijn dat je trouwens weer meer jezelf bent, dicht bij je gevoel.
Hoe ziet jouw week er vandaag zo'n beetje uit?

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#17
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 22-11-2017, 15:30 door Brutus.)

(22-11-2017, 12:55)Anouk schreef: Hoi Brutus,

Ik was even in de.war met andere Bert.
Ik.dacht: 1 persoon met verschillende namen. Vreemd. Maar nu is het kwartje gevallen.

Heb je nog.gekeken op die site

Groet Anouk

Hoi Anouk,

Ik heb direct al gereageerd maar nog geen tegenreactie gehad.

Thanx

(22-11-2017, 04:16)domino schreef: Hallo Brutus en alle anderen.

Het is voor mij alweer een tijdje geleden dat ik op dit forum heb gereageerd. Het sprak me aan wat je schreef over dat er dan ineens geen reactie is meer van mensen. Tada ik kan hier over mee praten. Vanuit mijn eigen ervaring.  

Want een tijdje geleden schreef ik ook op het forum en nu al een paar weken niet meer. Toen ik begon te schrijven op dit forum was ik zelf enorm zoekende, ik voelde me machteloos, verloren en zocht een manier om mezelf weer in orde te krijgen. Normaal schrijf ik de dingen van me af als soort van brieven aan mezelf, maar toen ik zo ontzettend in de knoop zat met mezelf kreeg ik zelfs dat niet meer voor elkaar door alle negatieve gedachten die bij me op bleven poppen in mijn hoofd die alles afkeurde wat ik dan ook maar voor mezelf op schreef.

Ik had op dat moment niet echt iemand waar ik mijn verhaal bij kwijt durfde en toen ik dit forum vond op het internet voelde het als een enorme opluchting om gewoon al mijn verhaal gedaan te hebben. Ik was nieuwsgierig of er mensen zouden reageren met misschien tips of ideeën maar had niet echt een verwachting van wat het met me zou doen.

Tot mijn verbazing  voelde de reacties die ik kreeg enorm steunend en hierdoor durfde ik beetje voor beet eigenlijk weer aardig te zijn naar mezelf en stopte ik met mezelf af te straffen en zo hard te zijn naar mezelf. Zoals ik het ervaarde toen ik in mijn depressie belande dat ik enerzijds me enorm krachteloos voelde, alsof ik nergens meer tegen opgewassen was maar aan de andere kant bikkel hard was naar mezelf, dat niets meer aan mijzelf deugde. Ik voelde me lamgeslagen en kwam er niet uit omdat ik was gaan geloven in de negatieve gedachten die mijn leven op dat moment overheerste, dat ik een mislukkeling was, een nietsnut, slappeling. Maar toen ik op het forum de bevestiging kreeg van mensen dat het niet raar was wat ik doormaakte en voelde  en de vriendelijke reacties ervaarde, voelde ik me ineens niet meer zo alleen en krachteloos. Ik heb zelfs een email gestuurd naar stichting korrelatie uit nood en daar kreeg ik ook en hele fijne reactie op dat het belangrijk was gewoon te ervaren wat ik voelde op dat moment en mijn gevoelens niet weg te stoppen wat ik wel deed.

Toen het dus beter met me ging voelde die behoefte om van me af te schrijven op het forum ook minder, omdat ik minder de bevestiging zocht dat ik ok was en merkte ik dat ik weer met mezelf in gesprek kon , en weer van me af kon schrijven. Ik kwam uit de knoop om zo te zeggen, waardoor ik voor mezelf antwoorden kon geven op vragen waar ik mee zat. Daarnaast kon ik ook weer beter in mijn gevoel gaan en dan voelt het ook minder nodig om alles van je af te schrijven op een forum omdat je, althans ik, je hoofd stil wil maken, je probeert je gedachten stil te krijgen waardoor je weer je gevoel kunt horen. Ja weet niet zo goed uit te leggen maar ik bedoel dat je denkt met je gevoel. Voorheen wilde ik weten wat anderen dachten en nu merk ik dat ik graag wil weten wat ik van binnen voel over iets.
Ik denk ook dat ik daarom minder contact zoek op het forum omdat ik nu me weer echt helemaal op mezelf kan richten om mezelf weer op orde te krijgen, weer blij te worden. Tuurlijk wil ik ook graag mijn ervaring met anderen delen om te helpen, maar in de eerste plaats moet ik eerst mezelf helpen en dat kan ik alleen maar door met mezelf bezig te zijn. Me te richten op mezelf, want daar is het bij mij fout gegaan doordat ik mijn aandacht niet meer bij mezelf hield maar bij anderen.  En ik liet me beinvloeden door de mensen om mij heen en de situatie.


Ik ben nu een paar werken verder en ik heb echt het gevoel dat ik weer blij aan het worden ben met mezelf en elke dag met kleine stapjes mijn gedachten van positief naar negatief aan het ombuigen ben en mezelf weer weet moed in te spreken, mezelf weet aan te moedigen om positief te zijn naar mezelf en niet te geloven in alle negatieve gedachten die door mijn hoofd zijn gegaan. Me te concentreren op wat ik weet van mezelf. Weet wie ik ben en dat ik ok ben zoals ik ben ook met mijn zwakheden en door  me daar op te concentreren kan ik makkelijker alle negatieve gedachten ombuigen.
En door met name steeds weer meer te voelen wat ik voel word het steeds minder belangrijk wat ik denk. En ik merkte in het begon dat ik niet eens vragen aan mezelf durfde te stellen in mijn hoofd omdat ik zo ontzettend bang was voor  alles wat ik dacht. En nu voel ik dat het niet meer uitmaakt en dat ik alles mag denken en voelen, maar dat maar één ding telt en dat is wat wil ik graag voelen en wat wil ik graag denken en wie wil ik graag zijn. En besef nu ook dat alleen ik mijn leven kan maken of breken, niemand anders. Dat omstandigheden of mensen je kunnen beinvloeden, maar dat het aan mij is of ik me erdoor laat beinvloeden. En daarvoor zal ik keuzes moeten maken door goed op mezelf te letten of ik toe laat dat iets of iemand anders mijn gevoel beinvloed en of ik daar dan naar ga handelen. Maar hiervoor heb ik wel de rust en ruimte nodig om het op mijn eigen tempo te kunnen doen en  tot deze inzichten te kunnen komen.

Ik weet hoe het voelt om depressief te zijn en ik vind dat geen fijn gevoel, ik heb er dan ook alles voor over om hier weer snel uit te komen en ik heb  doe dan vaak ook van alles om mezelf weer ok te krijgen. Ik las van alles op internet, tot ik er gek van werd en er mee ben gestopt, want het maaktje hoofd alleen maar voller. Daarna gewoon de ruimte genomen voor mezelf, door alleen maar te doen waar ik zin in had. Ik heb alles los gelaten wat ik zou moeten en vinden.

Had ik het nodig om een week lang in bed te liggen dan deed ik dat, alleen maar voor me uit te staren, deed ik dat, had ik het nodig om naar buiten te gaan, dan deed ik dat en soms heb ik mezelf wel streng aangepakt en gezegd; aankleden en naar buiten hoppetee, want ik merkte dat ik mezelf ook opsloot in huis, maar als ik dan buiten was  merkte ik ook hoe fijn dat eigenlijk was, omdat ik me al die tijd had opgesloten, dan staarde ik oneindig naar de lucht en snoof ik de buitenlucht op, hoe fijn het voelde om in het bos te wandelen in stilte. Ik heb alles gedaan zoals het voelde, want als je de behoefte hebt om de hele week in je bed te liggen, doe het, op een gegeven moment krijg je er echt vanzelf genoeg van en wil je anders. Althans dat was mijn ervaring. En iedereen heeft hierin zijn eigen tempo.

Wil je een week lang voor je uit staren, doe het, want ook daar krijg je vanzelf genoeg vanop een gegeven moment, wat ik heb ervaren is dat je lief moet zijn voor jezelf, dat je jezelf de ruimte moet geven ook te rauwen over dingen. Doordat ik van me af schreef op het forum moest ik soms huilen erna omdat je door het uiten van je gevoel of het nou klopt of niet je gevoelens weer beter omhoog komen. En belangrijkste advies wat mij enorm heeft geholpen is erkennen wat je voelt, voel je je klote, accepteer het, accepteer dat je je klopte voelt en accepteer dat het ook ok is, je voelt je niet voor niets zo, je zult er een reden voor hebben en laat dat gevoel er zijn. Erken de diepere gevoelens die je voelt achter je dip, en wat ik weer heb geleerd is probeer niet met je hoofd de oplossing te vinden voor je depressie. Probeer helemaal geen oplossing te vinden, probeer dingen niet te begrijpen, probeer jezelf niet te begrijpen, maar heb begrip voor hoe je je voelt, laat jezelf er zijn met alles wat je voelt. Geef jezelf de ruimte je klote te voelen, ga er niet tegen vechten. Je wilt je zo niet voelen, je wilt niet voelen dat je nergens zin in hebt, maar dat is wel zo dus waarom tegen dat gevoel vechten, waarom mag je niet uit het veld geslagen zijn, tuurlijk misschien voel je je al een week zo of een paar maanden of een jaar, maar dat betekend niet dat er geen einde aan komt, hoe lang jij erover doet maakt niet uit, het mag  en erken dat je erin zit en wat anderen vinden of zeggen maakt niet uit. Zij zijn jou niet en zij voelen niet wat jij voelt. Ooit zult je er weer uitkomen, maar hoe lang dat duurt bepaal jij zelf. En accepteer dan ook alles wat je nodig hebt, praten op een forum, praten in een praatgroep met fysieke mensen, slenteren  in het bos, huilen in je bed, uren naar het plafond staren weet ik veel, eigenlijk is alles ok.

Nu kan ik natuurlijk alleen praten over mezelf wat voor mij heeft gewerkt maar dit is wat ik heb gemerkt dat mij heeft geholpen door te stoppen met vechten in mijn gedachten om alles tegen te houden wat ik voelde, stoppen met balen dat ik mezelf depressief voelde maar gewoon erkennen dat ik het niet leuk vond waar ik in zat maar dat het ok was en nog steeds is. Ik voel nog steeds momenten dat ik me afvraag ben ik wel ok bezig, maar dan weet ik nu tegen mezelf te zeggen, als ik niet ok bezig ben, dan maakt dat nog niet uit, alles is ok, ik ben ok en ik mag zijn zoals ik nu ben. Je bent zoals je bent op dit moment en als dat dan depressief is, dan is dat zo.  
Het is dus niet zo dat ik mijn gevoel niet meer zou willen delen op het forum maar ik voel dat ik weer sterk genoeg ben om het zelf te kunnen. Het heet ook depressie forum en ik zelf voel me niet meer depressief zoals toen ik hier voor het eerst kwam. En dan veranderd dus blijkbaar ook de behoefte om te schrijven, althans dat is mijn ervaring.
Dat wilde ik alleen even met jullie delen.
Domino
Hoi Domino,

Ik denk op zich dat met het feit dat mijn reactie jou weer prikkelde om te reageren ik al een stuk van mijn doel bereikt heb. Hoewel ik nog mijlenver verwijderd ben hoe jij uit je depressie gekomen ben denk ik dat niet alleen ik me in veel zaken herken maar ook anderen. Zeker bedankt voor hoe ji je beleving hebt opgeschreven.

Zelf merk ik wel wat vooruitgang van medicate en mgelijk ook herstel maar blijft voor mij het gevolg van mijn depressie en het moment dat ik doordraaide en daarmee het verles van de mensen waar ik onvoorwaardelijk van houdt een zware onbalans drukken op hoe ik me voel en de dag door moet komen. Het ene wat beter gaat wordt overheerst door het depressief voelen a.g.v het alleen zijn en van het ene op andere moment in een leeg huis zitten.

Houdt mij maar vast aan de ervaring van de meeste gebruikers van het forum dat tijd alles anders er uit zal laten zien.

Gr. Brutus
Antwoord

#18

Hallo Brutus,

Dank je wel voor je reactie.  Fijn dat je al wel wat vooruitgang merkt van de medicatie en mogelijk ook herstel.  Dat is ook één van de dingen die mij gezegd werd; kijk naar wat er al wel goed gaat nu. Kijk niet meer naar wat er niet goed is gegaan. Je straft jezelf alleen maar door jezelf er telkens aan te herinneren en te wijzen op het feit wat er niet is goed gegaan. Ok ja dat komt doordat je bent doorgedraaid, maar je had een reden voor het doordraaien. Je draait niet door normaal gesproken als alles goed gaat.  Het was ook geen normale situatie waar je in zat. En het gevolg wat dat heeft gehad, druk op mensen en deze mensen verliezen is niet leuk inderdaad. Dat kan voelen als een zware last, maar het is gebeurd en je kan dit niet meer veranderen. En je mag ook voelen dat het niet alleen voor hen maar ook voor jouzelf geen prettige ervaring was, erken dat het voor jou niet makkelijk was om niet meer om te weten gaan met het niet slapen, je geen raad meer met jezelf te weten. Dat zijn geen fijen gevoelens en is het belangrijk dat te erkennen voor jezelf ipv te erkennen hoe erg het voor die anderen was. In de eerste plaats was het niet fijn voor jou. En van daaruit kun je gaan beginnen. Want het gevoel van die anderen daar kun jij niets aan doen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden en gevoelens en iedereen reageert op zijn manier in moeilijke situaties. Het enige wat jij kunt doen is kijken naar jou gevoel in dit geheel. 

Op dit moment is het zo, maar dit maakt jou niet slecht. Het is een gevolg geweest van een vervelende omstandigheid waar je in terecht bent gekomen maar het belangrijkste is niet om er over te bijven malen en het maar terug te halen telkens in gedachten want dat gaat je niet verder helpen. Het is in jouw beleving fout gegaan, maar er is een goed of fout in dit leven. Het is een gebeurtenis, het is een ervaring en het enige wat je kunt doen is nu kijken voor jezelf hoe kan ik toch ondanks dat ik nu in deze bak met shit zit, met deze ellende weer opnieuw gaan beginnen mezelf weer gelukkig te maken.

Je denkt misschien dat je al het oude nodig hebt om gelukkig te worden, maar dat is een illusie. Je kunt weer gelukkig worden door te accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is, dus klote op het moment, alleen, een zware last voel je drukken, accepteren, alleen maar accepteren en weten dat het weer beter kan worden, maar dan zul je eerst vrede moeten hebben met het feit dat je nu in deze situatie zit. Zodra je dat tegen jezelf kan zeggen, ik heb vrede met de situatie ook al wil ik hier niet inzitten, ook al wil ik niet alles kwijt zijn, ook al wil ik anderen dat niet hebben aangedaan, ik heb er toch vrede mee, want je kunt er wel tegen blijven vechten, maar je kan niet meer terug naar toen want dat is er niet meer.

Door te accepteren geef je jezelf de kans om het weer goed te gaan maken. En je weet niet wat de toekomst bied, want als mensen van je houden en jij weer jezelf word dan valt vaak alle ellende van mensen af en voelen ze weer wie je was en bent en dan kan alles weer goed komen. Maar zoals je schrijft kost alles tijd. En het feit dat je dit al accepteert dat alles tijd kost, daarmee ben je alweer een stapje verder, geef jezelf al de ruimte die je nodig hebt om die tijd te nemen. Stop met jezelf te kwellen dat je anderen iets hebt aangedaan, dit heb je niet opzettelijk gedaan, ook al deed je lelijk tegen anderen, het is geen excuus maar je moet jezelf vergeven, je hebt gereageerd op mensen vanuit je angst, paniek en wanhoop. Maar dit is nu niet meer nodig want het is voorbij en je kunt het nu anders gaan doen, maar dit kun je alleen als je je eerst alleen maar gaat concentreren op jezelf, alleen maar op jouw gedachten en gevoelens.

Je moet jezelf de kans geven om jezelf weer terug te vinden. Als dat je wat lijkt kun je je weg weer terug vinden naar anderen. En alles wat nu verloren lijkt kan er over een tijdje heel anders uit zien.  Maar het is nodig jezelf te blijven straffen door jezelf erop te wijzen wat je anderen hebt aangedaan. Die anderen hebben er ook niets aan, zij hebben er iets aan als je zien dat het weer beter met je gaat en dat je weer ok word met je jezelf. Ze hebben toch niet alleen maar deze moeilijk tijden gekend met jou, jullie hebben toch ook goede tijden gekend.

Voor is het even geweest, laat het los, je komt er met de tijd wel achter hoe je dit anders kunt doen in de toekomst, maar je houd je eigen healproces tegen als je jezelf niet vergeeft voor het maken van fouten, want iedereen maakt fouten in het leven. En wie geen fouten maakt, leert ook niets. We worden niet perfect geboren en je zult ook nooit perfect worden, wees niet te hard voor jezelf. Jij mag het verkeerd doen. Liever willen we dit niet, maar als je zo in het nauw gedreven ben kun je niet meer anders reageren dan op deze manier zoals je hebt gedaan. Maar de vraag is wat ga je nu doen, nu je in deze situatie zit en je het verleden niet meer kunt veranderen en de toekomst nog niet zichtbaar is. Je zit in het nu, en je kan vanaf nu gaan bepalen wat jij wilt en de rest….is niet belangrijk. 

Als je denkt dat je eerst alles moet veranderen dan denk ik dat je het mis hebt…..je kunt pas gaan veranderen als je eerst accepteert hoe het is en wie je bent op dit moment, als dat op dit moment betekend depressief en teleurgesteld om hoe het is gegaan, dan is dat wat jij voelt op dit moment en dan kun je nu gaan kijken ok, maar wat zou ik graag willen? Me weer beter voelen? Voel ik me beter door me iedere keer er aan te herinneren wat ik fout heb gedaan? Nee. Help ik mezelf schuldig te voelen over wat ik anderen heb aangedaan? Nee. Help ik mezelf als ik geduldig met mezelf ga worden en mezelf de ruimte geef om gewoon te zijn wie ik nu ben en opnieuw te beginnen met alles, om weer helemaal van voor af aan mezelf weer te gaan ontdekken, wie ik ook al weer ben als ik in goeden doen ben. Ik denk het wel. Het oude los te laten. Dit betekend niet dat je daarmee vergeet wat niet is goed gegaan, of dat je doet alsof het andere er allemaal niet is, nee je geeft jezelf alleen de ruimte om alles te accepteren zoals het nu is en van daaruit weer gezond te worden, of te healen om het zo te zeggen. Om al het negatieve achter je te laten om weer positief te worden naar jezelf. Niet naar anderen, want daar gaat het in eerste plaats niet om, het gaat erom om weer positief naar jezelf te worden. Want als je dat kunt kun je pas je hart werkelijk weer openen naar anderen. Zo is hoe ik het heb ervaren. Als je het begrip terug hebt gevonden voor jezelf, dan kun je weer begrip hebben voor anderen en open staan voor anderen en beetje bij beetje weer beter met de situaties omgaan.

Wees blij met de kleine stapjes die je maakt, kijk eens terug hoe goed je nu eigenlijk al bezig bent in vergelijking met toen je doordraaide je bent er nog! Je bent hier, je doet je best, dat is toch al een hele stap of niet?

Ik ben ook geen expert, het enige wat ik kan doen is mijn gevoel uiten over wat ik voel als ik lees wat je schrijft en ik hoop dat jij ook je gevoel weer terug weet te vinden zodat het rustiger word in je hoofd en je weer bij kunt worden met jezelf en er weer fijne dingen kunen gaan plaatsvinden in je leven.

Zet hem op!

Domino
Antwoord

#19

Hey Bert hallo,

Dank je wel voor je bericht. Sorry had hem niet gezien, maar was nu aan het doorbladeren en zag ineens dat je mij ook iets had geschreven.
Ben ook heel blij dat ik weer dichter bij mezelf ben, mede ook dankzij jouw steun, dank je wel daarvoor. Het heeft me erg geholpen om begrepen te worden om weer dichter bij mezelf te durven komen. Hoe ziet mijn week er een beetje uit?  Nou op het moment ben ik nog vrij, ik ga begin december pas weer aan de slag voor een nieuw winterseizoen van vier maanden. Ik geniet dus erg van de tijd die ik nu nog heb. Ik slaap voornamelijk veel uit, probeer zoveel mogelijk als ik kan te ontspannen  om dicht bij mijn gevoel te komen. Ik doe alles met geduld naar mezelf. In de ochtenden neem ik rustig de tijd om mijn ontbijt te maken en te eten en doe dit in alle rust en probeer er ook echt van te genieten dat ik dit nu nog in rust kan, wat straks als ik ga werken is daar minder tijd voor, behalve op mijn vrije dagen natuurlijk, maar het is toch anders. Ik geniet er van het feit dat ik dit in alle rust kan doen en lekker kan genieten van een kop koffie.  Die kleine dingen zijn voor mij erg belangrijk.

Vaak gebeurd er dan ook van alles bij mijn van binnen. Ik merkte bijvoorbeeld één van de dagen ik weet niet meer precies welke dag maar toen ik dus zo in rust zat en iets las op internet over gevoel erkennen, oh ja emotie en gevoelens leren onderscheiden was het. Dat ik ineens een emotie op voelde komen en er stond een oefening bij op internet en toen ik die toepaste kwam ik gelijk in het gevoel terecht wat er bij hoorde en ik heb er heel rustig naar kunnen kijken, zonder angst en ik zag de situatie voorbij komen en voelde de tranen over mijn wangen lopen en begreep ook gelijk waarom ik me zo voelde en waar het door ontstaan was want die ervaring kwam ook gelijk omhoog. Op deze manier heb ik deze situatie gelijk kunnen verwerken en ik merk ook dat als ik er nu  nog aan denk dat de gevoelens die ik toch nog met mee droeg, de onzekerheid, de angst nu weg zijn. En dat voet erg fijn.

Verder  neem ik s’ochtends ook altijd op mijn gemak mijn mail door en snuffel dus rond op internet naar dingen die mijn interesse trekken.  
Ik  ben deze week voornamelijk bezig geweest al mijn papieren uit te zoeken, ik houd alles altijd goed bij salarisstroken, verzekeringspapieren, maar heb alle mappen één voor één uitgezocht en alle papieren weggegooid die ik niet meer hoef te bewaren. Al mijn salarisstroken gescand en belangrijke documenten zodat dit ook weer op orde is en alles digitaal heb als nodig. Er lagen nog wat administratieve aanvragen die ik moest afhandelen en daar heb ik nu alle tijd voor genomen.

Hier mee bezig zijn helpt mij ook om rust te creëren in mijn hoofd, door met iets bezig te zijn denk ik niet na en dat voelt fijn om te sorteren en te ordenen en alles netjes op orde te brengen dan voelt ontspannen en dan krijg ik ook een trots gevoel aan het einde als ik zie hoe ik alles weer netjes op orde heb weten te brengen en mijn zaakjes goed heb geregeld.  Dus al mijn administratie op orde gebracht zeg maar.

Dit heb ik zo een beetje gedaan de afgelopen weken ook in huis, ik ben werkelijk al mijn spullen één voor één door gegaan om te kijken wat wil ik nou nog echt bewaren of weg doen, wat gebruik ik nou werkelijk en wat niet. En ik heb ontzettend veel geminimaliseerd en dat gaf me ook een fijn gevoel. Het ruimt op en zo kon ik mezelf een beetje afleiden om uit mijn hoofd te blijven. Terwijl je er mee bezig bent heb ik het idee dat je ook toch wel los laat.

Ik heb mijn kerstboom opgezet omdat ik altijd werk in de december maand en niet thuis ben en mijn kerstboom ook niet mee kan nemen zet ik hem eigenlijk sinds een paar jaar al begin november op en daar zit ik ook gewoon regelmatig naar te staren. ik geniet er elke dag van. Ik heb mijn kerstboom drie jaar geleden gekocht toen ik voor het eerste deze studio in trok en ik heb hem echt met de intentie gekocht; ik mag dan nu alleen zijn maar ook ik verdien een leuke kerst en daar hoort een kerstboom bij en zo heb ik hem ook uitgezocht als een boom die ik verdien. En dat is wat ik dus ook voel telkens als ik naar die boom kijk, ik verdien het ook om een leuke kerst te hebben.

Verder wandelingen buiten gemaakt in het bos, bij mijn buurvrouw van 95 op de thee geweest en twee uur met haar gepraat wat me erg goed deed. Gepraat over van alles. Ze is nog heel scherp van geest en gaat echt mee met deze tijd, dat is zo’n leuk. Vergeet soms gewoon dat ze al op leeftijd is door haar jonge geest. 
Een gezondheidsonderzoek gedaan begin deze week, waarin alles weer is gecontroleerd, ogen,oren, bloeddruk, hartslag, bloedafname ter controle en alles is ok. Over 10 dagen bloeduitslag hoe het met mijn cholesterol zit etc.
Verder kijk ik ook veel naar een serie die ik aan het volgen ben op netflix en luister ook veel naar muziek.

Ik doe niet veel bijzonders zoals je kunt  lezen, maar genoeg voor mij om me te ontspannen nu ik daar nog genoeg tijd voor heb.

En hoe is jouw week Bert? Vind dat je leuke vragen stelt, gebeurd niet vaak dat iemand me dat eigenlijk vraagt.

Groetjes Domino
Antwoord

#20
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-11-2017, 11:59 door Positiva. Edit Reason: tikfout.. )

Fijn om die positieve verhalen van je te lezen Domino. Zelfs in de manier waarop je nu schrijft kun je merken dat je beter (of goed?) in je vel zit. Ook heel mooi hoe je de stappen omschrijft die je maakt. Ik kan me heel goed voorstellen dat er lezers zijn die daar iets van leren. Eigenlijk samengevat: sta stil bij jezelf!
Pluim voor jou!
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)