Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Een label op mijn monster


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-10-2018, 07:38 door RHE.)

Vandaag is dan eindelijk de spannende dag. Nadat het gesprek van de instelling uit meerdere keren was verplaatst is het eindelijk/ helaas zo ver. Vandaag krijg ik mijn diagnose(s) en hopelijk een behandelplan wat snel kan beginnen. 

Vroeger toen ik zelf in de psychiatrie stage liep wilde ik nooit van te voren iemand zijn labels weten. Dat beinvloede me teveel en ik wilde iemand zonder vooraf beinvloede gedachte ontmoeten. Ik wist van mezelf dat ik het gedrag teveel zou associeren aan een ziektebeeld in plaats van aan een mens. Dus deed ik dat gewoon niet. En nadat ik uitgebreid de clienten had ontmoet ging ik pas in hun dossier iijken. 

Nu is het mijn beurt, om zelf een label te krijgen en dat beangstigd me. Ik ben bang dat ik mezelf niet meer als... mezelf zie en ik mijn identiteit associeer met mijn labels. Het is een proces om dat los van elkaar te zien en dat proces zal ik zeker moeten doorlopen. 

Maar voor nu ben ik bang. Bang dat ze met een waslijst aan diagnoses komen. Bang dat ik te gebroken ben om weer helemaal te maken. Daarvoor heb ik vandaag 2 motto’s. Ik zal later een betere zorgprofessional worden, want ik vind dat de ervaringsdeskundige collega’s altijd net het even wat beter begrijpen. En in sommige culturen als bv een vaas breekt lijmen ze het met goud om de scheur te eren (even simpel gezegd). Dat is mijn 2e motto van vandaag, we gaan de scheuren met eigen goud opvullen. 

Maar toch, ondanks dat ik echt positief durf te blijven voel ik me nu al verlamd om uberhaupt te bewegen en vandaag daarheen te gaan. Hoe ik het zie zijn het monsters in mijn hoofd die op dit moment mijn hele leven overnemen. Ik wil graag geholpen worden maar ben bang dat ze me ook echt zien zoals ik ben. En ik weet niet of ik heel blij ben met die persoon op dit moment.
Antwoord

#2

Hoi RHE,

Lijkt me inderdaad lastig als je weet hoe het wereldje werkt, om dan nu aan de andere kant te zitten. Je voornemens zijn prima, maar bovenal denk ik dat het goed is zoveel mogelijk jezelf te zijn en dat zou niet zoveel inspanning moeten kosten. Je motto's zijn mooi, maar voor de volgende fase. Nu eerst de diagnose en die heeft de meeste waarde als deze op de realiteit gebaseerd is, lijkt me.

Ik moet me straks aan iets dergelijks onderwerpen: ik word beoordeeld op hetgeen ik aan werk nog aankan. Ik ben voorlopig 100 % afgekeurd, maar het UWV wil een definitief oordeel. Net als jij heb ik er ook gemengde gevoelens over; ik ben geen loser, ik wil niet zo gezien worden. Maar ik zal de vragen naar waarheid beantwoorden en dan maar zien wat het oordeel is.

Laat je even weten hoe het gelopen is?

Veel sterkte vandaag!
Ray
Antwoord

#3

Veel sterkte vandaag RHE!!!

Liefs Zip
Antwoord

#4

Hallo RHE,

ik hoop dat het bij jou beter gegaan is dan bij mij.

Ik liep tegen een regelrechte trut aan die mijn antwoorden niet nodig had om haar vragenlijstje in te vullen.
Om een lang verhaal kort te maken: ik moet de medische molen weer in. Alles moet weer opnieuw bekeken en bewezen worden, zowel mijn psychische als fysieke klachten.

Zin in een stevige borrel.

Ray
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-10-2018, 19:18 door RHE.)

Misschien is het mogelijk om je borrel digitaal op te sturen. Ook ik had een psycholoog die niet helemaal bij mij in de smaak viel. 

Niet alleen fronsde ze de hele tijd bij bijna alles wat ik zei. Ze trok ook enorm overhaasde conclusies en ik merkte dat ze ook overhaasde conclusies had getrokken in het gesprek hiervoor. 

Daarbij was dit dus het adviesgesprek. En blijkbaar is echt het enige wat ze dan geven advies. Dus ik kreeg allemaal dingen van mezelf te horen die ik al wist met een advies voor een behandeling (schematherapie) die ik ook al wist. Over 4 WEKEN heb ik het indicatie gesprek waarbij nogmaals word gekeken of schematheeapie de juiste optie is en vervolgens de frequentie daarvan. Opname kan pas in maart, intensieve behandeling deeltijd vanaf april/ mei. Ze keek vervolgens ook totaal niet mee wat ik in de tussentijd zou kunnen gaan doen. Alsof het maar normaal is dat ik het zo’n lange tijd volhou. 

Vrijdag heb ik een afspraak met de pohggz, dat is echt een goede en die ontploft denk ook als ze dit hoort. Dan gaan we maar eens kijken hoe ik het uberhaupt red tot die tijd. Klotezooi.

(10-10-2018, 17:24)Ray schreef: Hallo RHE,

ik hoop dat het bij jou beter gegaan is dan bij mij.

Ik liep tegen een regelrechte trut aan die mijn antwoorden niet nodig had om haar vragenlijstje in te vullen.
Om een lang verhaal kort te maken: ik moet de medische molen weer in. Alles moet weer opnieuw bekeken en bewezen worden, zowel mijn psychische als fysieke klachten.

Zin in een stevige borrel.

Ray
 
Wat ontzettend vervelend trouwens ook om te horen dat je de medische molen weer in moet. Hoe sta je er zelf in mbt werken en alles?
Antwoord

#6

Hoi RHE en Ray,

Wat klote zeg dat het bij jullie zo gegaan is. De ene de medische molen in en de ander een wachtlijst van hier tot Tokio. 
En dan degene die jullie geholpen heeft verschrikkelijk!! 

Heel veel sterkte toegewenst van mij 

Liefs Zip
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Zip :   • Ray, RHE
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-10-2018, 22:30 door Ray.)

(10-10-2018, 19:17)RHE schreef:
 
Wat ontzettend vervelend trouwens ook om te horen dat je de medische molen weer in moet. Hoe sta je er zelf in mbt werken en alles?

@Zip: dank 
@RHE: wat een ellende hè en dat noemt zich dan hulpverlener. Ik weet niet of ze überhaupt iets verlenen, maar als het hulp is, dan iig niet aan de mensen die het nodig hebben.
Ook jij voelt je niet gehoord en dat is nu juist zo belangrijk. Dat zou de vertrouwensbasis moeten zijn waar vanuit je verder kan. Niet meedenken, je aan je lot overlaten, wat een eikels. Die wachttijd is helaas een gegeven, maar je zou toch mogen verwachten dat zo'n doos daar iig even op ingaat.

M.b.t. mij: gewoon werken lukt nu niet en dat zie ik ook niet zo snel veranderen. Een vast schema van een aantal uren red ik niet. Mijn vrijwilligerswerk is kort, maar zelfs dat is soms eigenlijk al te lang. Ik ben chronisch doodmoe, dat was ik al maar na het dotteren is dat veel erger geworden. Ook een gevolg van het dotteren was een gewichtstoename met 25 kg en nu begeeft mijn lichaam het langzaam. Eerst nek en rug, toen heupen en nu zo veel pijn in mijn linkerbeen dat ik 's nachts wakker wordt van de pijn. Ik kan nog geen 50 meter lopen.
Ik eet bijna niks en wat ik eet is gezond, maar na de eerste 10 kg val ik nu niet meer af. Het is om gek van te worden.

Zo'n dag als vandaag, ff 150 km naar Nijmegen is een autoritje van 2 uur, maar ik heb er 4,5 uur over gedaan. Ik moet om het half uur rusten. 
Daarnaast zit ik absoluut niet te wachten weer de zweefteven-molen in te moeten. Ik heb er een kleine 20 jaar in rondgedwaald en dat wil ik nooit meer.

Ik ben laaiend en dat is geen goed gevoel. Daar wil ik snel vanaf, want ik voel de oude vertrouwde ellende alweer opkomen: o.a. brok in m'n keel en zin in drank, maar ik sta nu 3,5 jaar droog dus dat is een heel slecht idee.

Ik ga mijn eigen adviezen maar eens toepassen, hoop ik.

sterkte,
Ray

[quote pid='6744' dateline='1539191832']

 
[/quote]
Antwoord

#8

Hoi RHE, 

Allereerst heel veel succes! Ik kan me goed voorstellen dat je het spannend vind, nerveus bent.

Persoonlijk was het voor mij echt een opluchting om een label te krijgen eerlijk gezegd. Na een jarenlange zoektocht kreeg ik eindelijk een naam ervoor, een beeld erbij. Oké, ik heb bij sommige delen van het naampje nog wel vraagtekens maar het gaf me ongelofelijk veel rust. Ik kon eindelijk tegen mezelf zeggen 'dit is wat het is, er is niks geks met je, je bent niet de enige die zich zo voelt'.  Daarnaast geeft het me ook best veel gemak. Stel het gaat niet goed en ik moet uitleggen wat er is, dan gaat dat nu makkelijker. 

Voor iedereen is dit anders natuurlijk en ik kan me helemaal indenken dat je er compleet anders over denkt maar misschien heb je er iets aan! 

Heel veel sterkte!
Antwoord

#9

@ Ray 

 dikke knuffel van mij... 

Ik ben niet zo goed in het geven van adviezen loop namelijk zelf overal tegenaan. Sorry.....oen dat ik ben....

Liefs Zip
Antwoord

#10

(10-10-2018, 22:27)Ray schreef: @Zip: dank 
@RHE: wat een ellende hè en dat noemt zich dan hulpverlener. Ik weet niet of ze überhaupt iets verlenen, maar als het hulp is, dan iig niet aan de mensen die het nodig hebben.
Ook jij voelt je niet gehoord en dat is nu juist zo belangrijk. Dat zou de vertrouwensbasis moeten zijn waar vanuit je verder kan. Niet meedenken, je aan je lot overlaten, wat een eikels. Die wachttijd is helaas een gegeven, maar je zou toch mogen verwachten dat zo'n doos daar iig even op ingaat.

M.b.t. mij: gewoon werken lukt nu niet en dat zie ik ook niet zo snel veranderen. Een vast schema van een aantal uren red ik niet. Mijn vrijwilligerswerk is kort, maar zelfs dat is soms eigenlijk al te lang. Ik ben chronisch doodmoe, dat was ik al maar na het dotteren is dat veel erger geworden. Ook een gevolg van het dotteren was een gewichtstoename met 25 kg en nu begeeft mijn lichaam het langzaam. Eerst nek en rug, toen heupen en nu zo veel pijn in mijn linkerbeen dat ik 's nachts wakker wordt van de pijn. Ik kan nog geen 50 meter lopen.
Ik eet bijna niks en wat ik eet is gezond, maar na de eerste 10 kg val ik nu niet meer af. Het is om gek van te worden.

Zo'n dag als vandaag, ff 150 km naar Nijmegen is een autoritje van 2 uur, maar ik heb er 4,5 uur over gedaan. Ik moet om het half uur rusten. 
Daarnaast zit ik absoluut niet te wachten weer de zweefteven-molen in te moeten. Ik heb er een kleine 20 jaar in rondgedwaald en dat wil ik nooit meer.

Ik ben laaiend en dat is geen goed gevoel. Daar wil ik snel vanaf, want ik voel de oude vertrouwde ellende alweer opkomen: o.a. brok in m'n keel en zin in drank, maar ik sta nu 3,5 jaar droog dus dat is een heel slecht idee.

Ik ga mijn eigen adviezen maar eens toepassen, hoop ik.

sterkte,
Ray

[quote pid='6744' dateline='1539191832']

 Wat vervelend om te horen Ray. Ga surfen nu! En zeker niet drinken. Er zijn nu een maal stomme hulpverleners op de wereld, waarvan je je afvraagt waarom ze dat beroep in vredesnaam gekozen hebben. Zet hem op.

[/quote]
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 426 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
  Mijn keuze... Started by Joy
11 Replies - 2,243 Views
01-11-2021, 17:08
Laatste bericht: Feline
  Mijn ouders weten het:( Started by Nobody
6 Replies - 1,381 Views
18-06-2021, 18:42
Laatste bericht: Feline
  Mijn graf Started by EE97
5 Replies - 1,383 Views
24-03-2021, 22:07
Laatste bericht: Fae



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)