7 - 8 juni 2011


 Mailcontact met Francien (behandelaar)
“Geteisterd door nachtmerries.
Twee pc's in de revisie.
Zaterdag en zondag de ontmoetingsdagen van de lotgenotensite.
Angst regeert en maakt me ziek. Ik heb niets in te brengen. Hij dwingt me valium te nemen en ik... geen verweer. Zal hij me laten gaan, zaterdag?”
 
Citaat:
“Die Angst probeert jou gewoon van de wijs te brengen, zit je uit te dagen om niet te gaan, of valium te nemen. Hij doet het ook nog op een sluwe manier, want Angst laat zich ook nog als excuus gebruiken, maar ondertussen wel uitdagen.
Angst moet zijn plek weten en zich alleen melden als dat nodig is, bij gevaar, om jou te beschermen. Zeg tegen Angst dar jij vandaag de baas bent, dat hij terug kan gaan en dat je hem de komende tijd zal leren wanneer hij wel en niet welkom is in je leven. Angst is net een klein kind: af en toe moet je de touwtjes weer even strak aantrekken omdat het anders uit de hand loopt.
 Je kunt best gaan zaterdag, neem Angst maar gewoon mee en laat hem toe als dat functioneel is.”
   
“Hoi Francien,
dank voor je lieve reactie, dat doet me glimlachen en Pret helpt me enorm. De adviezen die ik eruit haal probeer ik ter harte te nemen en de uitvoering ervan toe te passen.
Zojuist mailde ik de gastvrouw van het komende weekend en vroeg haar of Angst mee mag komen, maar dat ik hem kort houd. Ik krijg vast wel toestemming.
Je hoort er dinsdag wel van.
Fijn weekend,
Veel groeten van mij”

Marianne


 
15 juni 2011
Bestaansrecht?

Er wordt in mijn oor getoeterd dat ik niet moet willen bestaan. Tegelijkertijd gaat de telefoon. Ik heb geen tijd om te schrikken, want de herrie haalt mij uit mijn slaap. Voor de derde keer vanmorgen. Het is Teske. Of ik haar reserve kluissleutel om drie uur kan aanbrengen op school. Praktisch gezien, geen probleem, maar… Het getoeter brengt me van de wijs en ik reageer twijfelachtig. Ik kan geen nee zeggen, daar komt het op neer.
Ik moet nodig opstaan om boodschappen te doen. Om twee uur verwacht ik de KPN voor aansluiting op de glasvezelkabel. Alleen al de gedachte eraan doet me opnieuw onderduiken: letterlijk. Onmiddellijk stopt het getoeter. Moet iets met elkaar te maken hebben, maar ik wil niet weten wat.
Een uur. Wakker. Ik schiet in mijn kleren en loop slaapdronken naar beneden. De ontbijtspullen moet ik nog opruimen. Zit Lief aan tafel. Te vroeg thuis. Ik voel me betrapt, kom verdorie zo uit bed, nog niets gedaan.
Er ligt post op tafel, allemaal op mijn naam. Weer dat getoeter. Als ik niet zou bestaan, zou er ook geen post meer komen. Lekker rustig. Kwestie van oorzaak en gevolg, alleen heb ik er niets aan. De invloed van Depressie is weer in alle hevigheid voelbaar. Alsof ik nooit ben weggeweest het weekend. Terug op aarde. Weg euforie. Knorretje kan me hierbij niet helpen en de herinneringen aan ‘het Ontmoeten van lotgenoten’ vervagen snel.
Dan belt de KPN om de afspraak te verzetten naar vrijdagmiddag. De rot gevoelens verzwaren. Ze hoeven nog niet te verdwijnen vandaag. Worden nog niet verjaagd door Opluchting en daar maken ze misbruik van. Gistermiddag kwamen ze en masse aanzetten. De pc-man kwam de desktop en de laptop brengen. Kassa, 400 euro. Ik hield mijn hart allang vast. Geen sprankje vertrouwen te bekennen. En mijn angsten werden beloond en lekker gevoed. De desktop startte niet op of viel snel weer uit. De benodigde software was nog niet op de laptop geïnstalleerd. Niet zo’n probleem, maar om het te activeren moest ik toch internet op en… inderdaad, dat lukte niet. We besloten dat de pc-man vandaag zou terugkomen nadat de KPN de glasvezel zou hebben aangesloten. Er zou toch een nieuwe modem komen en andere inlogcodes.
Nu dus opnieuw een kink in de kabel. Ik moet alle zeilen bijzetten om Beheersing in stand te houden. Ik bel maar meteen de pc-man om de situatie uit te leggen. Ze komen meteen, met z’n tweeën, de baas zelf met collega. Vertrouwen klopt aan. Kijk, zo wil ik het hebben. Alhoewel Angst nog zwaar op mijn schouders rust.
Daar zijn ze. En, de baas himself bevalt me meteen. Kat in ’t bakkie. Vertrouwen groeit en verjaagt Angst. Er valt iets van me af. En dan zijn ze alleen nog maar binnen.
En ja hoor, de desktop doet het meteen en de laptop is in know time op internet aangesloten. Sommige mensen hoeven alleen maar aanwezig te zijn om de dingen te laten lukken, lijkt het. Dan nemen ze ook nog alle tijd om mijn beveiligingssoftware gebruiksklaar te maken en het Office pakket te activeren op de laptop. Fijn voor Teske. En dus voor mij.
Ineens doen alle pc’s in huis het weer prima. De twee kneuzen zelfs beter dan voorheen. Heerlijk, ware het niet dat ik ineens niet meer weet wat ik moet. Had me op iets anders ingesteld, dus ben ik de kluts kwijt. Loop dwaas van hier naar daar en doe van alles tegelijk zonder veel resultaat. Ik pak mezelf beet en zet mezelf aan een klus. Dan weet ik waar ik me op moet richten. Het is niet leuk, maar het werkt. En geeft me duidelijkheid in mijn bestaan.

Marianne

16 juni
Aansluiting op de glasvezel

Een heel klein beetje wakker is al genoeg om Dreiging vrij spel te geven en toe te slaan. Ik heb geen keus, moet eruit. In elk geval tot de kids en Lief de deur uit zijn. Wat voel ik me onvoorstelbaar klote. Dreiging verleidt Angst en Eenzaamheid, met succes. Het drietal beukt op me in en ik ben een gewillige prooi. Kan niet veel anders dan me aan hen uitleveren: totaal.
Ik ben er slecht aan toe. Heel slecht, en overweeg in mijn kleren te schieten, naar Hoogvliet te gaan en drank te kopen. De behoefte om mezelf te drogeren is immens. Het kan niet. De consequenties daarvan staan me levensgroot voor de geest. Het komt praktisch gezien ook niet uit. Dat redt me, voor nu. De rationele Geest wint het van de Emotionele. Ik ga in zee met de Wijze Geest.
Eerst maar het beveiligingssysteem op Twans pc downloaden, installeren en activeren. Daarna wat gratis software op Teskes laptop zetten. Het is een goede afleiding. Maar mijn concentratie is ver te zoeken en Stress is licht ontvlambaar. Het gaat moeizaam. Telkens als de pc het wel even zelf afkan, duik ik in bed. Ik schipper maar een beetje in mijn activiteiten. Af en toe kijk ik of ie me nodig heeft. Blijkt vaker te zijn dan me lief is, maar ik houd niet van pc’s zonder een geüpdate beveiligingssysteem. Dat helpt me door te gaan.
Blijk ik na verloop van tijd een product gedownload te hebben, dat niet bij mijn aankoopgegevens hoort. Kan het dus niet afronden. Probeer het nog twee keer en geef het dan op. Boosheid en Frustratie gebieden mij te stoppen. Ik weersta ze. Nog even niet, terroristen! Ik zet als tussenoplossing maar een gratis versie op de pc. Die is dertig dagen geldig. Kan ik me er later in verdiepen. Bij Fenna ben ik gauw klaar. Ik mis de persoonlijke inloggegevens van haar mailbox. Kan geen stap zetten.
Hup, naar bed. Ik heb nog drie uur voor de monteur van de KPN kan komen. Duiken! Wegwezen! Ik zet mezelf op ‘uit’. Neem mijn knuffelplaid in mijn armen en rol me op. Oordopjes in en ogen dicht. Dekbed tot aan mijn haargrens. Zo, dit is goed. Hier kan Dreiging niet inkomen. Mijn vesting. (Trekt een lange neus)Na… na… nana… na…!
Een uur. Lief kan elk moment thuiskomen. Naar beneden. Ik doe mijn best mijn vesting naar de bank te verplaatsen, maar het werkt hier niet. Stress loopt op en Paniek wacht zijn kans af. Helaas kan ik mijn gedachten aan wat komen gaat niet langer tegenhouden. Hoewel ik er invloed op probeer uit te oefenen, merk ik dat ik toch echt absoluut zeker weet (???), dat er een lading Ergernis, Frustratie en Woede aankomt. Een niet te vermijden onheil. Paniek neemt toe. Is het ongerede angst, ervaring of telepathie, die mij de boodschap van de zekerheid geeft? Zekerheid, dat het niet zal lopen zoals ik hoop, verwacht en wil. Want dat is wat deze toestand veroorzaakt. Die zekerheid verdraag ik niet!
Nu kan ik nog weg, maar als ik naar Lief kijk… Ik kan haar er niet alleen mee opzadelen. Ook zij voelt de bui hangen en is bovendien doodmoe. Ik weet, dat zij er beter mee om kan gaan dan ik. Ik loop het risico op een vernietigende woede uitbarsting, zij niet. Die overweging geeft mij het laatste zetje. Ik ga naar bed, maar neem Schuldgevoel wel mee. Nou ja, die kan ik wel aan. Ik sluit me volkomen op en af en uit. Als de nood het hoogst is…
Om zes uur komt Lief melden, dat er gebeld is van de feestwinkel en ik de ballonnen voor morgen moet gaan halen. Twintig met helium gevulde ballonnen heb ik besteld voor de reünie bij Regina. ‘Is het al zo laat?’, reageer ik stomverbaasd en schuldbewust. Ik schiet in mijn kleren en ga naar beneden. Lief is niet te genieten. Ik kan het niet laten het een en ander te vragen over vanmiddag. Met neergeslagen blik, quasi bladerend in een reclameblaadje, antwoord ze nauwelijks. Alleen het hoogstnoodzakelijke komt over haar lippen. Ze heeft ‘zo’n hoofd’, zegt ze, met haar handen rond haar hoofd gebarend.  Dan weet ik het wel… Ik kan niet voorkomen om het ook op mezelf te betrekken en reageer boos: ‘Nou, ik zal niets meer zeggen hoor!’ En ik vertrek.
Twintig paarse, onwillige ballonnen worden in mijn auto geduwd. Die lijkt nu dus vol. Mijn hemel, morgen het feest. Nog zoveel te doen en dan in deze sfeer. Of dat gaat lukken hangt ook van Lief af.
Er staat eten voor me klaar en na een aanvankelijke weigering, schuif ik toch maar aan tafel. Ze vertelt me ondertussen over het verloop die middag. Ik citeer er geen woord van, want het komt grotendeels overeen met mijn verwachtingen. Wat heb ik er goed aan gedaan er niet bij te zijn! Dan kom ik erachter, dat er geen harddiskrecorder geplaatst is en Woede borrelt naar de oppervlakte. Nog net op tijd kan ik de verwijten aan Liefs’ adres onderdrukken.  Zij kan er niets aan doen! Boos gepruttel en een paar vloeken kan ik niet voorkomen, maar dan gericht aan de KPN. Het kost me de nodige tijd om het los te laten.
De lucht klaart op tussen Lief en mij. We moeten verder. Dat geeft weer houvast.
Alle onwelkome emoties terug op hun plaats en zin in morgen!

Marianne

---

18 juni 2011
Er was eens…
 
Een jonge vrouw. Zij koos ervoor om voor kinderverzorgende te leren. Met glans doorliep zij haar studiejaren en kwam te werken in een kindertehuis. St. Anna en had verschillende groepen kinderen. Zij werkte met een groep van gemiddeld twaalf kinderen vanaf negen maanden tot aan de kleuterleeftijd.
Soms was er een uitzondering. Zo kwam Regina met zeven maanden in de groep. Zij was als baby afgestaan en had een ernstige vorm van spasme. De leidinggevenden van de groep stonden bekend om hun bekwaamheid gehandicapte kinderen te verzorgen. Het waren Lief en Collega. Lief en Regina kregen een speciale band. Heel hecht waren ze. Maar Regina werd ouder en moest naar elders toen ze de kleuterleeftijd bereikte. Het afscheid was schrijnend. Voor beiden.
Lief zocht haar regelmatig op gedurende de erop volgende anderhalf jaar. Toen werd Regina in een pleeggezin geplaatst en werd Lief verzocht het contact met Regina te beëindigen. De hechting met het pleeggezin zou meer kans krijgen als de hechte band met Lief zou stoppen. Zo verloren ze elkaar uit het oog. En leefden ieder hun eigen leven.
Vijfendertig jaar later werd Lief zestig jaar. Zij kreeg een verrassingsfeest aangeboden door schrijver dezes. Er werden mensen voor het feest uitgenodigd die een speciale band met Lief hebben of hadden. Regina werd gezocht, maar helaas niet gevonden. De oproep bleef op internet staan en anderhalf jaar later nam Regina contact op met Lief. Nu ruim een half jaar geleden.
De band is er nog steeds. De kennismaking hernieuwd. Lief heeft nog altijd contact met haar naaste collega van toen en het adres van twee andere ex-verzorgers is bekend. Er wordt onderling contact opgenomen na Liefs’ plan een feestelijke brunch /reünie te organiseren bij Regina en echtgenoot Jorn, thuis in Amersfoort. Wij zijn de gastvrouwen en organiseren alles.
 
Today is the day…
Als ik wakker word, weet ik wat me te doen staat. Beetje belastend, maar vooral heel duidelijk. Ik vind het leuk en ga op de automatische piloot. Ik ben praktisch ingesteld, kan goed plannen en organiseren, dus barst van het zelfvertrouwen. Makkie. Alleen wat te doen als we er zijn en alles reilt en zeilt? Ik heb een plan voor mezelf voor als ik me wil terugtrekken en neem mijn iPod Touch mee: kan ik een spelletje doen. Alles loopt de hele dag op rolletjes, ook ik. Ik ben actief en doelbewust bezig. Mijn daadkracht is een zegen in deze.
Met paarse ballonnen, een tafelkleed, servetten, serviesgoed en bestek, een tafelstuk van orchideeën, gebakjes gedecoreerd met de toepasselijke tekst ‘Na 35 jaar…’, corsages, champagne en een heerlijk uitgebreide koude brunch vertrekken we om half tien. De genodigden verwachten we om half twaalf.
 Ik maak foto’s en geef de gebruikte spullen een veilige plaats voor de terugweg. Eenmaal thuis ben ik moe, heb veel pijn, maar ben voldaan. Ik ruim alles op en installeer me op de bank om een film te kijken.
En naar ik hoop, loopt het vernieuwde contact nog lang en onder goede omstandigheden door…

Marianne

---

19 juni 2011
Een goed begin…
Zin om te schrijven, waarmee ik het grootste deel van de dag vul.
Liefs’ uitstraling zit me dwars. Heb het idee, dat ik ermee te maken heb. Dat ze het ongezellig vindt, dat ik zoveel tijd achter de computer doorbreng. Halverwege de middag stop ik ermee en ga bij Lief zitten. Samen-zijn. Samen iets drinken en praten.
Ineens zie ik het: ze is hartstikke depressief. Hoe heb ik dat over het hoofd kunnen zien? En al zo lang. Ze bevestigt het meteen als ik het noem. Is er een oorzaak, vraag ik haar? Ze wil er aanvankelijk niets over zeggen. Ik denk, dat oververmoeidheid, druk op het werk en pijn de oorzaak zijn. In combinatie met een alles behalve vrolijke huiselijke sfeer. Na enig aandringen komt ze aarzelend over de brug.  Het ligt voornamelijk aan mij, distilleer ik uit haar gehakkel. Ik herken patronen in wat ze vertelt, die ik haar al hoor vertellen sinds we elkaar kennen. Ik voel me medeveroorzaker, maar niet de schuldige. Het is voornamelijk de manier waarop zij de dingen beleeft, ermee omgaat en in het leven staat. Ik kan er goed op reageren en betrek het niet teveel op mezelf.
Tot allerlei gedachten mij beginnen te bestoken en emoties mij volkomen verrassen en overspoelen. Alles wat negatief is valt me aan. En binnen enkele minuten ben ik nergens meer.
Ik voel me intens verlaten en onveilig en ben bang voor Liefs. Voel me verraden en absoluut zonder enige waarde. Het gaat helemaal mis. Ik vertrek geruisloos naar boven en nestel me in bed. Twee warmwaterzakken om me heen en mijn knuffelplaid tegen me aan. Gedachten blijven komen en Vernietigingsdrang probeert me tot handelen aan te zetten. Af en toe doezel ik wat weg, maar grotendeels van de tijd vul ik met bergen negatieve gedachten. Ik wil weg. Ik wil dood (maar denk aan mijn kinderen). Zie geen uitweg meer. Ik ben Lief niet waard, ik moet verdwijnen. In de nacht ligt ook Lief diep weggedoken, roerloos in bed. Als ik eruit ga, ben ik bang om terug te gaan. Want daar is Lief. Het is vreselijk. Het is hel.


 Marianne

---

“Hoi Marianne,
Vandaag zo te lezen een dip. Een forse dip. Lief in mineur. Eerst kan je het relativeren : ‘Ik voel me medeveroorzaker, maar niet de schuldige. Het is voornamelijk de manier zoals zij de dingen beleeft, ermee omgaat en in het leven staat. Ik kan er goed op reageren en betrek het niet teveel op mezelf’
Maar dan slaat de angst toe, angst voor verlating, angst niets waard te zijn. In schematherapie/modus termen:  het bange (en boze?) kind dat probeert weg te vluchten (in bed, alcohol) voor de kritiek (in schematherapie/modustermen de kritische ouder). Stel nu dat jij, als gezonde volwassene, dat kind zou steunen of misschien troosten, wat zou je adviseren, zeggen of doen? 
Geef jezelf de tijd voor troost, uurtje in bed liggen, tv kijken of misschien weet je nog iets anders (maar liever niet met alcohol!) en probeer jezelf daarna te herpakken in de rol van gezonde volwassene: ‘ik voel me medeveroorzaker, maar niet de schuldige. Het is voornamelijk de manier zoals zij de dingen beleeft, ermee omgaat en in het leven staat. Ik kan er goed op reageren en betrek het niet teveel op mezelf’, met gedrag dat bij deze rol hoort: boodschap/eten koken/huishoudelijk klusje.  En weet je nog, niets is leuk, daar gaat het ook niet om, de gezonde volwassenen doet wat goed voor haar is. 
Ik geef toe, makkelijker gezegd dan gedaan! Daar is enig doorzettingsvermogen voor nodig! Toch ben ik benieuwd of/wat  je in bovenstaande herkent, wat je ermee kan en welk effect dat dan heeft. 
Sterkte, Francien”
 
Het verbaast me zo snel reactie van Francien te krijgen. Het doet me goed om serieus genomen te worden.
Ik herken het schema van het bange kind versus de kritische ouder. Kan ook de koppeling naar mijn jeugdjaren maken en vind het niet meer dan logisch dat ik in dit schema gevangen zit.
Ik probeer de gezonde volwassene aan te spreken. Maar vind niets dan chaos. Ruis op de verbinding. Storing.
Een zin komt door. Een vriendelijke stem zegt: ‘Je hebt het erg rot, maar het is misschien toch beter om uit bed te komen. Dan blijf je er niet zo in hangen. Probeer het maar, als je er aan toe bent’ Het is een lieve stem en ik laat het toe. Het is geen opdracht, maar een oprecht gemeend advies.
Ja, ik moet het maar proberen. Ik sla het dek weg en ga zitten. Poeh, dat is al heel wat! En nu? Wassen en aankleden? Nee, dat doe ik niet. Ik trek een legging en sokken onder aan onder mijn nachtpon en neem een vest mee naar beneden.
Ik doe wat vage klusjes. Loop als een kip zonder kop van het een naar het ander en voel me doodmoe. Te moe om echt iets op te pakken en heb vreselijke pijn in mijn rug.
Ik moet rusten. Echt rusten. En ik vertrek weer naar boven.
Ben weer beneden als Lief thuiskomt. Ze lacht naar me. Godzijdank! Is blij me te zien, zegt ze. Ik krijg een knuffel. Het voelt vreemd, onwennig. Ze stelt voor samen een glaasje te drinken, maar ik wil niets meer. Te gevaarlijk. Zij neemt een glas wijn.
Ze wil praten en weten hoe het met me gaat. We vragen ons beiden af of het nou wel of niet verstandig is de ander te laten weten wat er in ons omgaat. Wat ons echt dwars zit. Mijn eerste reacties van gisteren heeft ze als heel constructief en positief ervaren, maar zoals het daarna ging… Daar heeft ze wel de nodige vragen over. Met tegenzin vertel ik het haar, en we komen in een goed gesprek, ik voel me herstellen.
Na een uurtje ben ik aanzienlijk opgeknapt. Ik kan weer door, maar moet goed blijven opletten. Mezelf in de gaten houden. Voorzichtig zijn, niet teveel belasten. Het is moeilijk voor me, dat weet ik. Ik bereid het avondeten voor en kook, terwijl we nog napraten over het feestje bij Regina en Jorn.
Citaat:
“Hoi Marianne, écht goed gedaan! En leuk dat je het mij zo snel hebt laten weten.
Groet Francien

Marianne

---

De volgende dag
Een goed punt.

Vandaag ‘gewoon’ een goede dag. Veel activiteiten die ik stuk voor stuk in alle rust en met volledige aandacht uitvoer. Zo moet het dus! Er is zelfs een sprankje Plezier van de partij.
Vanavond maar weer eens de chat in. Poos niets van gekomen. Een bekend thema is aan de orde. Het gaat over behandelaars. Daar is zoveel over te praten! Ik doe hier meestal niet meer aan mee, maar nu even wel. Men vertelt enigszins schamper, dat zijn of haar behandelaar altijd maar met het advies komt actief te moeten worden. De overtreffende trap wordt bereikt als iemand gekscherend laat weten drie uur per dag te fietsen, drie uur per dag hard te lopen en drie uur per dag te zwemmen en nog depressief is. Hoe kan dat dan?  Hier heb ik een punt en vertel met trots wat ‘mijn’ GGZ arts mij zegt. Ik citeer: ‘Niets is leuk, maar een gezonde volwassene doet wat goed voor haar/hem is’.
Succes. De reacties zijn unaniem positief! Ik scoor, zij hebben iets om over na te denken. Een cadeautje voor Francien!

Marianne