Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Een enge sociale stap.


#1

Hallo allemaal,

De laatste tijd ben ik bezig om wat meer sociaal te zijn/doen. Eerder ging ik dit liever uit de weg, en nog steeds wel eigenlijk. Maar omdat ik uit het isolement wil komen, moet ik toch een aantal stappen zetten.
Zo had ik de kapper al heel lang uitgesteld, de vriendin van mijn zus knipte het altijd maar aangezien zij naar het buitenland is gegaan kan dat niet meer. Ik zag ertegenop om naar een kapper te gaan, vooral om het sociale praatje en de vragen, zoals wat ik doe en zo. Dat vind ik erg confronterend en ga het liever uit de weg. Maar gisteren ben ik toch geweest, na veel zenuwen en veel piekeren. Ik ben wel trots dat ik het geprobeerd heb, maar oh wat voel(de) ik mij slecht. Het lijkt wel of alle mensen in zichzelf gekeerd zijn, er kan nog geen hallo vanaf bij sommige Ik probeer mij dit niet persoonlijk aan te trekken maar neig er wel altijd naar. Ik kan er niet tegen dat mensen ook de hele tijd met hun telefoon bezig zijn, het stoort me en ik word er altijd een beetje boos over. Maar wordt ik juist daar boos over, of over mijn eigen situatie? Dat is een goeie vraag, maar ik dek dat het antwoord in het midden ligt.


Het traject wat ik nu uitvoer, is om iedere week even iets sociaals te doen, met een soort van opdracht. Bijvoornbeeld bij een boodschap  moet ik zeker vijf mensen begroet hebben. En als ze niet terug groeten, daar een weg in zien te vinden bijvoorbeeld dat ik niet alleen maar mezelf de schuld van alles geef. Want die last is erg zwaar.

Ik vind het eng, confronterend en ik schaam mij dat ik hier moeite mee heb. Maar ik wil het zo graag delen. En ik zou zo graag willen weten wat jullie hiervan vinden, of jullie tips hebben of het herkenbaar is.

Liefs van Shalin  Heart

Antwoord

#2

hoi Shalin,

Ik vind dat je heel goed bezig bent met die sociale stapjes die je neemt, ook zo'n grote hobbel als de kapper. Ik ben trots op je.

groet,
Run
Antwoord

#3

Hoi Shalin, ik vind ook dat je goed bezig bent, door je problemen niet te ontlopen, maar juist de confrontatie aan te gaan. Dat is knap. Ik ben iemand die graag een praatje maakt in de rij bij de kassa, ook met vreemden, maar inderdaad veel mensen sluiten zich tegenwoordig af. Jammer, maar dat ligt dus niet aan jou. Ik denk dat het ook vaak te maken heeft met tijdgebrek. Want als je een praatje aanknoopt, kan het zomaar zijn dat je een kwartiertje later thuis bent. En dat past niet in de planning. Ik heb ook door mijn partner geleerd wat gas terug te nemen, om dan tot de ontdekking te komen dat er niets verschrikkelijks gebeurde. Ik zou zeggen: ga zo door. Hebben de mensen geen interesse in een praatje? Dat ligt niet aan jou. Jammer voor hen. Volgende keer beter!
Antwoord

#4

(24-11-2019, 13:09)Shalin schreef: Hallo allemaal,

De laatste tijd ben ik bezig om wat meer sociaal te zijn/doen. Eerder ging ik dit liever uit de weg, en nog steeds wel eigenlijk. Maar omdat ik uit het isolement wil komen, moet ik toch een aantal stappen zetten.
Zo had ik de kapper al heel lang uitgesteld, de vriendin van mijn zus knipte het altijd maar aangezien zij naar het buitenland is gegaan kan dat niet meer. Ik zag ertegenop om naar een kapper te gaan, vooral om het sociale praatje en de vragen, zoals wat ik doe en zo. Dat vind ik erg confronterend en ga het liever uit de weg. Maar gisteren ben ik toch geweest, na veel zenuwen en veel piekeren. Ik ben wel trots dat ik het geprobeerd heb, maar oh wat voel(de) ik mij slecht. Het lijkt wel of alle mensen in zichzelf gekeerd zijn, er kan nog geen hallo vanaf bij sommige Ik probeer mij dit niet persoonlijk aan te trekken maar neig er wel altijd naar. Ik kan er niet tegen dat mensen ook de hele tijd met hun telefoon bezig zijn, het stoort me en ik word er altijd een beetje boos over. Maar wordt ik juist daar boos over, of over mijn eigen situatie? Dat is een goeie vraag, maar ik dek dat het antwoord in het midden ligt.


Het traject wat ik nu uitvoer, is om iedere week even iets sociaals te doen, met een soort van opdracht. Bijvoornbeeld bij een boodschap  moet ik zeker vijf mensen begroet hebben. En als ze niet terug groeten, daar een weg in zien te vinden bijvoorbeeld dat ik niet alleen maar mezelf de schuld van alles geef. Want die last is erg zwaar.

Ik vind het eng, confronterend en ik schaam mij dat ik hier moeite mee heb. Maar ik wil het zo graag delen. En ik zou zo graag willen weten wat jullie hiervan vinden, of jullie tips hebben of het herkenbaar is.

Liefs van Shalin  Heart

Lieve Shalin , je hebt het toch maar gedaan he? Hetgeen waar je naar opzag en zeker niet naar uitkeek heb je overwonnen en je bent geweest naar de kapper. Het is een goed traject dat je nu elke week iets sociaals gaat doen vind ik heel knap. Ik ga alvast je voorbeeld volgen en dat is wat ik ook ga doen om uit het isolement te komen. Elke keer iets doen om terug dichter bij de  mensen te komen enzo. Maar het klopt dat mensen heel erg naast elkaar leven en soms niet meer glimlachen of een gedag zeggen. Ik zie daar echt van af van mensen die niet meer hartelijk zijn en zo individualistisch en van mensen die kortzichtig zijn daar knap ik echt op af en daarvoor zou ik ook binnen blijven. Dus we moeten daar beiden ons over zetten en je plan om elke week iets sociaals te doen vind ik super en ga ik ook proberen dus hou ons op de hoogte he groetjes cyranno
Antwoord

#5

(24-11-2019, 13:09)Shalin schreef: Hallo allemaal,

De laatste tijd ben ik bezig om wat meer sociaal te zijn/doen. Eerder ging ik dit liever uit de weg, en nog steeds wel eigenlijk. Maar omdat ik uit het isolement wil komen, moet ik toch een aantal stappen zetten.
Zo had ik de kapper al heel lang uitgesteld, de vriendin van mijn zus knipte het altijd maar aangezien zij naar het buitenland is gegaan kan dat niet meer. Ik zag ertegenop om naar een kapper te gaan, vooral om het sociale praatje en de vragen, zoals wat ik doe en zo. Dat vind ik erg confronterend en ga het liever uit de weg. Maar gisteren ben ik toch geweest, na veel zenuwen en veel piekeren. Ik ben wel trots dat ik het geprobeerd heb, maar oh wat voel(de) ik mij slecht. Het lijkt wel of alle mensen in zichzelf gekeerd zijn, er kan nog geen hallo vanaf bij sommige Ik probeer mij dit niet persoonlijk aan te trekken maar neig er wel altijd naar. Ik kan er niet tegen dat mensen ook de hele tijd met hun telefoon bezig zijn, het stoort me en ik word er altijd een beetje boos over. Maar wordt ik juist daar boos over, of over mijn eigen situatie? Dat is een goeie vraag, maar ik dek dat het antwoord in het midden ligt.


Het traject wat ik nu uitvoer, is om iedere week even iets sociaals te doen, met een soort van opdracht. Bijvoornbeeld bij een boodschap  moet ik zeker vijf mensen begroet hebben. En als ze niet terug groeten, daar een weg in zien te vinden bijvoorbeeld dat ik niet alleen maar mezelf de schuld van alles geef. Want die last is erg zwaar.

Ik vind het eng, confronterend en ik schaam mij dat ik hier moeite mee heb. Maar ik wil het zo graag delen. En ik zou zo graag willen weten wat jullie hiervan vinden, of jullie tips hebben of het herkenbaar is.

Liefs van Shalin  Heart

Hoi Shalin,

Vaak wordt het makkelijker als je geen opties meer hebt, niet dat het dan geen moeite kost maar je hoeft er niet meer over te twijfelen.
Die sociale praatjes zijn voor mij ook bijzonder moeilijk, zeker met mensen van vroeger, buren, vreemden en halve kennissen of inderdaad bij de kapper.
Kan wel zeggen dat ik werk, maar dan nemen ze aan dat ik volledig werk waarschijnlijk...het voelt niet goed.
Als mensen bezig zijn op hun telefoon, zullen de meesten zich aan ergeren, tenzij ze toch geen contact wensen.
Zelf onderneem ik weinig sociale activiteiten als ik me heel slecht voel, het kan inderdaad goed uitpakken maar ik ervaar het meestal dan als een stressvolle situatie die energie vreet en ik voel me dan zo kwetsbaar.
Zelf wacht ik vaak op een periode dat het wat beter gaat en me rustiger voel en van daaruit probeer ik het dan op te bouwen.
Het is alleen vreselijk moeilijk om een redelijk goed gevoel lang vast te houden en ik neem wel meer risico, maar nog steeds niet veel risico in redelijke periodes.
Denk dat ik minstens een aantal maanden me redelijk moet voelen om in staat te zijn er op te durven bouwen.
Vind het moedig van je dat je jezelf dwingt om dingen te ondernemen, lukt mij alleen met het werk.
Het jezelf de schuld geven van de meeste zaken is denk ik meer met het gevoel dan rationeel.
knap dat je jezelf afvraagt ligt dit aan mij of aan de ander.
Vroeg me af is het in jouw situatie handig om precies 5 x iemand te moeten begroeten?

Sterke Shalin
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-11-2019, 12:24 door Liefde+Hoop.)

(24-11-2019, 13:09)Shalin schreef: Hallo allemaal,

De laatste tijd ben ik bezig om wat meer sociaal te zijn/doen. Eerder ging ik dit liever uit de weg, en nog steeds wel eigenlijk. Maar omdat ik uit het isolement wil komen, moet ik toch een aantal stappen zetten.
Zo had ik de kapper al heel lang uitgesteld, de vriendin van mijn zus knipte het altijd maar aangezien zij naar het buitenland is gegaan kan dat niet meer. Ik zag ertegenop om naar een kapper te gaan, vooral om het sociale praatje en de vragen, zoals wat ik doe en zo. Dat vind ik erg confronterend en ga het liever uit de weg. Maar gisteren ben ik toch geweest, na veel zenuwen en veel piekeren. Ik ben wel trots dat ik het geprobeerd heb, maar oh wat voel(de) ik mij slecht. Het lijkt wel of alle mensen in zichzelf gekeerd zijn, er kan nog geen hallo vanaf bij sommige Ik probeer mij dit niet persoonlijk aan te trekken maar neig er wel altijd naar. Ik kan er niet tegen dat mensen ook de hele tijd met hun telefoon bezig zijn, het stoort me en ik word er altijd een beetje boos over. Maar wordt ik juist daar boos over, of over mijn eigen situatie? Dat is een goeie vraag, maar ik dek dat het antwoord in het midden ligt.


Het traject wat ik nu uitvoer, is om iedere week even iets sociaals te doen, met een soort van opdracht. Bijvoornbeeld bij een boodschap  moet ik zeker vijf mensen begroet hebben. En als ze niet terug groeten, daar een weg in zien te vinden bijvoorbeeld dat ik niet alleen maar mezelf de schuld van alles geef. Want die last is erg zwaar.

Ik vind het eng, confronterend en ik schaam mij dat ik hier moeite mee heb. Maar ik wil het zo graag delen. En ik zou zo graag willen weten wat jullie hiervan vinden, of jullie tips hebben of het herkenbaar is.

Liefs van Shalin  Heart

Dag Shalin

Ja een oefening kan wat geforceerd lijken he. Het nut ervan is natuurlijk om te ondervinden hoe het in de praktijk is. Je vraagt tips: Misschien kan je er iets voor plakken. Een observatiemoment. Is deze persoon in zichzelf gekeerd of open voor contact kan je je afvragen. Mensen die op de telefoon of een boekje of met een werkje bezig zijn sla je over. Dat is al belangrijk. Niet iedereen is gericht op de buitenwereld op het moment dat jij ze ontmoet. Dat wisselt, ook bij jou.
Als je denk nou het zonnetje schijnt hup ik doe mijn opdracht, dan kan je een kennelijk om zich heen kijkende medemens eerst eens bekijken en bedenken dat dit wel eens een “teruggroetter” kan zijn. De persoon moet niet verdiept zijn in iets, let op lichaamshouding en gedrag. Mogelijk vind je het groeten een prettig idee. (Weer een klusje af, even menselijk kontact delen etc.) ontspan dan je gezicht of glimlach bij die gedachte. Het kan namelijk zijn dat je bij de gedachte aan de opdracht al denkt aan mislukken, niet teruggroeten etc. Dan staat je gezicht dus op ernst of spanning. Dat is niet uitnodigend. Bewust ontspannen van je gezicht kan in een flits. Zoek oogcontact want ook een wegkijkend mompelen van een groet is niet uitnodigend. Pas dan merk je de “temperatuur” van de ander. Knikken, heel kort de ogen sluiten, hand opsteken kunnen ook prima ipv gesproken groet.mogelijk is dat makkelijker.
Het gaat ook niet zo zeer om wat je zegt maar over hoe.

(26-11-2019, 12:10)Dipjes schreef: Dag Shalin

Ja een oefening kan wat geforceerd lijken he. Het nut ervan is natuurlijk om te ondervinden hoe het in de praktijk is. Je vraagt tips: Misschien kan je er iets voor plakken. Een observatiemoment. Is deze persoon in zichzelf gekeerd of open voor contact kan je je afvragen. Mensen die op de telefoon of een boekje of met een werkje bezig zijn sla je over. Dat is al belangrijk. Niet iedereen is gericht op de buitenwereld op het moment dat jij ze ontmoet. Dat wisselt, ook bij jou.
Als je denk nou het zonnetje schijnt hup ik doe mijn opdracht, dan kan je een kennelijk om zich heen kijkende medemens eerst eens bekijken en bedenken dat dit wel eens een “teruggroetter” kan zijn. De persoon moet niet verdiept zijn in iets, let op lichaamshouding en gedrag. Mogelijk vind je het groeten een prettig idee. (Weer een klusje af, even menselijk kontact delen etc.) ontspan dan je gezicht of glimlach bij die gedachte. Het kan namelijk zijn dat je bij de gedachte aan de opdracht al denkt aan mislukken, niet teruggroeten etc. Dan staat je gezicht dus op ernst of spanning. Dat is niet uitnodigend. Bewust ontspannen van je gezicht kan in een flits. Zoek oogcontact want ook een wegkijkend mompelen van een groet is niet uitnodigend. Pas dan merk je de “temperatuur” van de ander. Knikken, heel kort de ogen sluiten, hand opsteken kunnen ook prima ipv gesproken groet.mogelijk is dat makkelijker.
Het gaat ook niet zo zeer om wat je zegt maar over hoe.
PS
Je schaamt je zeg je maar weet je dat heel erg veel mensen hier mee worstelen
Het is ook interessant vind ik. Boven een bepaalde concentratie voetgangers (grote stad) stoppen mensen vanzelf met groeten. 
Zijn er weinig (dorp of zeer vroeg in de stad) dan groet men weer wel. Dat heeft dus niks met jou te maken maar met de objectieve situatie. Zoek dus verkeers luwe situaties op, dat helpt. Zelfs in een drukke supermarkt waar niet gegroet wordt zijn er rustige plekjes (samen toevallig zoeken in het schap, tegelijk met iemand op het koffiepunt zitten etc die zich lenen voor een knikje, in een kleine winkel is groeten ineens weer wel de norm als je binnenkomt.
Zo kan je er wat mee spelen. 
Best leuk eigenlijk....
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-11-2019, 13:06 door Shalin.)

(25-11-2019, 19:50)desireless schreef: Hoi Shalin,

Vaak wordt het makkelijker als je geen opties meer hebt, niet dat het dan geen moeite kost maar je hoeft er niet meer over te twijfelen.
Die sociale praatjes zijn voor mij ook bijzonder moeilijk, zeker met mensen van vroeger, buren, vreemden en halve kennissen of inderdaad bij de kapper.
Kan wel zeggen dat ik werk, maar dan nemen ze aan dat ik volledig werk waarschijnlijk...het voelt niet goed.
Als mensen bezig zijn op hun telefoon, zullen de meesten zich aan ergeren, tenzij ze toch geen contact wensen.
Zelf onderneem ik weinig sociale activiteiten als ik me heel slecht voel, het kan inderdaad goed uitpakken maar ik ervaar het meestal dan als een stressvolle situatie die energie vreet en ik voel me dan zo kwetsbaar.
Zelf wacht ik vaak op een periode dat het wat beter gaat en me rustiger voel en van daaruit probeer ik het dan op te bouwen.
Het is alleen vreselijk moeilijk om een redelijk goed gevoel lang vast te houden en ik neem wel meer risico, maar nog steeds niet veel risico in redelijke periodes.
Denk dat ik minstens een aantal maanden me redelijk moet voelen om in staat te zijn er op te durven bouwen.
Vind het moedig van je dat je jezelf dwingt om dingen te ondernemen, lukt mij alleen met het werk.
Het jezelf de schuld geven van de meeste zaken is denk ik meer met het gevoel dan rationeel.
knap dat je jezelf afvraagt ligt dit aan mij of aan de ander.
Vroeg me af is het in jouw situatie handig om precies 5 x iemand te moeten begroeten?

Sterke Shalin

Dankjewel

X

(25-11-2019, 18:03)cyranno schreef: Lieve Shalin , je hebt het toch maar gedaan he? Hetgeen waar je naar opzag en zeker niet naar uitkeek heb je overwonnen en je bent geweest naar de kapper. Het is een goed traject dat je nu elke week iets sociaals gaat doen vind ik heel knap. Ik ga alvast je voorbeeld volgen en dat is wat ik ook ga doen om uit het isolement te komen. Elke keer iets doen om terug dichter bij de  mensen te komen enzo. Maar het klopt dat mensen heel erg naast elkaar leven en soms niet meer glimlachen of een gedag zeggen. Ik zie daar echt van af van mensen die niet meer hartelijk zijn en zo individualistisch en van mensen die kortzichtig zijn daar knap ik echt op af en daarvoor zou ik ook binnen blijven. Dus we moeten daar beiden ons over zetten en je plan om elke week iets sociaals te doen vind ik super en ga ik ook proberen dus hou ons op de hoogte he groetjes cyranno

Dankjewel

X

(24-11-2019, 17:02)Run schreef: hoi Shalin,

Ik vind dat je heel goed bezig bent met die sociale stapjes die je neemt, ook zo'n grote hobbel als de kapper. Ik ben trots op je.

groet,
Run

Dankjewel

X

Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  enge gedachten Started by Mave
7 Replies - 1,228 Views
17-12-2022, 11:05
Laatste bericht: Jarno
15-01-2020, 22:54
Laatste bericht: Liefde+Hoop
20-11-2019, 19:06
Laatste bericht: Inge2019
27-03-2019, 12:22
Laatste bericht: domino
25-03-2019, 12:50
Laatste bericht: cyranno
  Sociale contacten Started by MarSchrijfgraag
1 Replies - 1,487 Views
30-01-2018, 14:51
Laatste bericht: Pinball



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)