Ik hou wel van natuur. 

Van wind voelen, van me af kunnen kijken , dieren en planten  die doen wat ze doen . Van het water, van groen , van de rust . Van natuur kan ik niets vinden , is zoals t is . Das heerlijk .  Vind het ook niet ' vies' , grond , blad , geuren,  weet ik veel. 


Ik heb er geen negatieve associaties bij , en die krijg ik ook niet ,  dat is bij mens in de mensenwereld voor mij wel anders. 

Groetjes

Hoi Alex en Mabel,

Heerlijk na, de natuur. En het doden van een tortelduif is uit noodzaak, overleven. Niet zoals bij de mens uit jaloezie of verveling of weet ik veel waarom.

Dus ik kan me helemaal vinden in wat je zegt Mabel. Dieren zijn oprecht, mensen zijn.... mensen. En gelukkig zitten er daar ook een paar goede tussen (moet je helaas wel goed naar zoeken).

Maar dit was het luchtige deel he, hahaha, dus even denken hoe ik het luchtig kan afsluiten. Nou, mensen gebruiken ook lucht, als in zuurstof hahaha.

Groetjes,
Roon

Nou , ik kan idd ook heel moe worden van onder anderen zijn,  contact onderhoudend moeten zijn.  Het is ook gebrek aan verbinding, vertrouwen, gedoe, afstand , een paar uur lukt nog wel , maar de pijp is snel leeg. Sneller dan bij anderen. Ik trek het niet zo goed. Ben absoluut veel prikkelgevoeliger.

Vroeger ging het anders, wel beter, maar het was voor mij bijna nooit echt ontspannen -  met gemak ,  ik vind het ook wel jammer en soms echt erg. . Ik mis toch ook een hoop dingen zo , maar het wil maar niet terugkeren.  

Groetjes!

Nou , ik kan idd ook heel moe worden van onder anderen zijn,  contact onderhoudend moeten zijn.  Het is ook gebrek aan verbinding, vertrouwen, gedoe, afstand , een paar uur lukt nog wel , maar de pijp is snel leeg. Sneller dan bij anderen. Ik trek het niet zo goed. Ben absoluut veel prikkelgevoeliger.

Vroeger ging het anders, wel beter, maar het was voor mij bijna nooit echt ontspannen -  met gemak ,  ik vind het ook wel jammer en soms echt erg. . Ik mis toch ook een hoop dingen zo , maar het wil maar niet terugkeren.  

Groetjes!

Hoi Mabel,

Bij is dat altijd een beetje dubbel; van de ene kant wil ik graag onder de mensen zijn, terwijl ik het juist inderdaad ook heel vermoeiend vind. Met name omdat ik blijkbaar toch vaak heel anders tegen de dagelijkse zaken aankijk. En dat dit dan weer wat spanningen oplevert. 

Hoe is dat voor jou dan? Ik lees dat je het ook wel jammer en soms echt erg vindt. Zou je dan wel contact met mensen willen? En durf je dat nog wel aan te gaan? 

Groetjes,
Roon

Hoi Mabel,

Bij is dat altijd een beetje dubbel; van de ene kant wil ik graag onder de mensen zijn, terwijl ik het juist inderdaad ook heel vermoeiend vind. Met name omdat ik blijkbaar toch vaak heel anders tegen de dagelijkse zaken aankijk. En dat dit dan weer wat spanningen oplevert. 

Hoe is dat voor jou dan? Ik lees dat je het ook wel jammer en soms echt erg vindt. Zou je dan wel contact met mensen willen? En durf je dat nog wel aan te gaan? 

Groetjes,
Roon

Hoi Roon, 

Dat dubbele gevoel herken ik zo. Van één kant ben ik een mensenmens en vind ik het fijn om contact te hebben en van de andere kant vind ik het vermoeiend. Als ik dan na mijn werk thuis kom vind ik het heerlijk dat ik niks meer hoef, terwijl het met mijn collega's meestal prettig is geweest. Ik moet dan weer bijkomen en opladen, want contact met al die verschillende mensen kost ook energie. 

Bij jou proef ik ook wel dat verlangen naar contact Mabel. Vroeger ging dat dus minder moeilijk? Gemakkelijk is het nooit geweest als ik het goed begrijp? Dat verlangen begrijp ik goed. Een mens is toch wel een sociaal wezen.
Bij mij gaat het beter dan vroeger. Toen was ik echt een angsthaas en was alcohol het "smeermiddel". Het gaat dus beter, zelfs nu ik de alcohol heb afgezworen. Als vanzelf gaat het zelden.

Groetjes, Alex

Nou Alex een Roon ,

 op dit moment weet ik het eigenlijk ook niet zo goed! 

Alcohol werkte bij mij vroeger wel als een prima smeermiddel ,maar ik kan er niet meer goed  tegen en  ik heb er ook geen trek meer in. Als wat nuchterder  persoon tussen dronken mensen zitten vind ik ook echt geen pretje. Veel dom geklets, herhalingen en soms worden mensen  ronduit naar.

Ik vraag me soms eigenlijk af of ik iets te delen heb, ...nou ja dat valt  wellicht nog wel mee. .. Er is altijd wel een overeenkomst ergens.   Ik bedoel of ik me er prettig bij voel om te delen , of het überhaupt zin heeft.  Ik lijk soms zo onthecht dat ik niet eens meer weet wat ik met mensen überhaupt aanmoet. Dat verhouden ertoe vreet energie. 

Vanuit de jeugd ben ik lastig  gehecht zoals dat heet ,de mensen om me heen waren zowel een bron van bescherming als van  angst.  
Ook n pestverleden. 

Soms weet ik helemaal niet meer wat ik er nog mee moet. Emotioneel met stomheid geslagen of iets dergelijks. 
Ik merk dat ik er niet goed uit kom, om iets op jullie vragen te zeggen.   
Tja , ik ben ook n mens onder mensen maar ik merk aan mezelf dat toch echt niet vloeiend verloopt of zoiets.
Soms overvalt me ook een gevoel van: Dit heb ik toch al zoveel keer meegemaakt? , zo'n contact opbouw , een bepaald gesprek,  hoe dingen verlopen.  Het zal wel en de rest kan nu al uittekenen . Het klinkt als verveeld,  toch is het dat ook niet,  maar ik kan het niet goed uitleggen.

Wellicht schrijf ik hier nog een andere keer wat over.  

Groetjes.

Nou Alex een Roon ,

 op dit moment weet ik het eigenlijk ook niet zo goed! 

Alcohol werkte bij mij vroeger wel als een prima smeermiddel ,maar ik kan er niet meer goed  tegen en  ik heb er ook geen trek meer in. Als wat nuchterder  persoon tussen dronken mensen zitten vind ik ook echt geen pretje. Veel dom geklets, herhalingen en soms worden mensen  ronduit naar.

Ik vraag me soms eigenlijk af of ik iets te delen heb, ...nou ja dat valt  wellicht nog wel mee. .. Er is altijd wel een overeenkomst ergens.   Ik bedoel of ik me er prettig bij voel om te delen , of het überhaupt zin heeft.  Ik lijk soms zo onthecht dat ik niet eens meer weet wat ik met mensen überhaupt aanmoet. Dat verhouden ertoe vreet energie. 

Vanuit de jeugd ben ik lastig  gehecht zoals dat heet ,de mensen om me heen waren zowel een bron van bescherming als van  angst.  
Ook n pestverleden. 

Soms weet ik helemaal niet meer wat ik er nog mee moet. Emotioneel met stomheid geslagen of iets dergelijks. 
Ik merk dat ik er niet goed uit kom, om iets op jullie vragen te zeggen.   
Tja , ik ben ook n mens onder mensen maar ik merk aan mezelf dat toch echt niet vloeiend verloopt of zoiets.
Soms overvalt me ook een gevoel van: Dit heb ik toch al zoveel keer meegemaakt? , zo'n contact opbouw , een bepaald gesprek,  hoe dingen verlopen.  Het zal wel en de rest kan nu al uittekenen . Het klinkt als verveeld,  toch is het dat ook niet,  maar ik kan het niet goed uitleggen.

Wellicht schrijf ik hier nog een andere keer wat over.  

Groetjes.

Hallo Mabel, 

Voor mijn gevoel leg je het heel goed uit. Het illustreert volgens mij de dubbelheid die we allemaal wel ervaren en die bij jou misschien nog wel groter is, maar het is geen competitie...... 
Ik herken best veel, hier en daar een beetje anders of minder heftig, maar ben blij dat je dit gedeeld hebt. Het illustreert ook dat het niet op ieder moment hetzelfde is. Op sommige momenten wil je graag contact en verloopt dat (vrij) soepel, op een ander moment kan iedereen "je gestolen worden" en soms weet je het niet zo goed. 

Ook in mijn jeugd ligt de oorsprong van een moeilijke hechting. Daar heb ik ook al eens wat over geschreven hier op het forum. Gelukkig zie ik wel vooruitgang, maar sommige dingen blijven. Dat altijd accepteren lukt soms en soms ook niet. 

Groetjes, Alex

Hallo Mabel, 

Voor mijn gevoel leg je het heel goed uit. Het illustreert volgens mij de dubbelheid die we allemaal wel ervaren en die bij jou misschien nog wel groter is, maar het is geen competitie...... 
Ik herken best veel, hier en daar een beetje anders of minder heftig, maar ben blij dat je dit gedeeld hebt. Het illustreert ook dat het niet op ieder moment hetzelfde is. Op sommige momenten wil je graag contact en verloopt dat (vrij) soepel, op een ander moment kan iedereen "je gestolen worden" en soms weet je het niet zo goed. 

Ook in mijn jeugd ligt de oorsprong van een moeilijke hechting. Daar heb ik ook al eens wat over geschreven hier op het forum. Gelukkig zie ik wel vooruitgang, maar sommige dingen blijven. Dat altijd accepteren lukt soms en soms ook niet. 

Groetjes, Alex

Hoi Alex en Mabel,

Hoewel deze boom van luchtigheid ondertussen toch de zaadjes van bekende deelnemers heeft laten vallen, gaan ik hier toch maar even op in.?? 

Ook ik herken (zoals ik al zo vaak geschreven heb) heel veel van jullie. Wat ik niet heb is middelengebruik (alcohol en/of roken en/of drugs).
Ik gebruik ook geen medicijnen ooit een halff jaar  geprobeerd (jaren geleden), maar dat was geen succes en wil ik ook nooit meer. En ja, ik weet dat er heel veel mensen ook baat bij (kunnen) hebben.

Voor wat betreft de omgang met mensen. Tja, wat een gedoe kan dat zijn he. Verwachtingen. Dat is het toverwoord denk ik. Die van de ander en die van mij. En of die wel of niet overeenkomen. Hoe daar dan mee om te gaan; balans (ook zo'n woord) vinden in de ander accepteren maar zeker ook je eigen gevoelens respecteren.
En dan ter complementaire afsluiting; loslaten. Pff, daar heb ik eigenlijk wel een hekel aan, dat woord. Vooral omdat het zo vaak (in mijn ogen) als nietszeggend gebruikt wordt. Vooral door mensen totaal geen gevoel hebben bij het onderwerp, wat dit dan ook moge zijn.

Voor mij is het zo dat ik heel graag mensen leer kennen waarbij ik het gevoel heb dat we elkaar in de waarde kunnen laten en er oprecht voor elkaar willen zijn. Geven en nemen, in een soort van balans, zonder dat er een gouden weegschaal aan te pas hoeft te komen. Eigenlijk komt het erop neer, als ik dit zo typ, dat ik verlang naar een gezonde hechting met iemand. Zou dat nog mogelijk zijn op onze leeftijd en met onze rugzak? Ik blijf hoop houden. Hoe moeilijk dat op momenten ook is.

Herkenning of totale wartaal?

Groetjes,
Roon

Hoi Alex en Mabel,

Hoewel deze boom van luchtigheid ondertussen toch de zaadjes van bekende deelnemers heeft laten vallen, gaan ik hier toch maar even op in.?? 

Ook ik herken (zoals ik al zo vaak geschreven heb) heel veel van jullie. Wat ik niet heb is middelengebruik (alcohol en/of roken en/of drugs).
Ik gebruik ook geen medicijnen ooit een halff jaar  geprobeerd (jaren geleden), maar dat was geen succes en wil ik ook nooit meer. En ja, ik weet dat er heel veel mensen ook baat bij (kunnen) hebben.

Voor wat betreft de omgang met mensen. Tja, wat een gedoe kan dat zijn he. Verwachtingen. Dat is het toverwoord denk ik. Die van de ander en die van mij. En of die wel of niet overeenkomen. Hoe daar dan mee om te gaan; balans (ook zo'n woord) vinden in de ander accepteren maar zeker ook je eigen gevoelens respecteren.
En dan ter complementaire afsluiting; loslaten. Pff, daar heb ik eigenlijk wel een hekel aan, dat woord. Vooral omdat het zo vaak (in mijn ogen) als nietszeggend gebruikt wordt. Vooral door mensen totaal geen gevoel hebben bij het onderwerp, wat dit dan ook moge zijn.

Voor mij is het zo dat ik heel graag mensen leer kennen waarbij ik het gevoel heb dat we elkaar in de waarde kunnen laten en er oprecht voor elkaar willen zijn. Geven en nemen, in een soort van balans, zonder dat er een gouden weegschaal aan te pas hoeft te komen. Eigenlijk komt het erop neer, als ik dit zo typ, dat ik verlang naar een gezonde hechting met iemand. Zou dat nog mogelijk zijn op onze leeftijd en met onze rugzak? Ik blijf hoop houden. Hoe moeilijk dat op momenten ook is.

Herkenning of totale wartaal?

Groetjes,
Roon

Hallo Roon, 

Zeker geen wartaal, maar ik moest het wel een paar keer lezen om het te begrijpen. Tenminste, ik denk dat ik het grotendeels begrijp  .

De luchtigheid is even verdwenen. Dat is wat je bedoelt met die zaadjes van ons? Ha, ha, ha, wel grappig eigenlijk. We gaan toch weer filosoferen en de diepte in..... Weer een nieuw topic openen??
"Uitsluitend luchtigheid potjandorie, verboden voor iets anders", zoiets?

In contact is verwachting inderdaad erg belangrijk. Wat verwacht die ander van mij en wat verwacht ik van die ander. Als dat niet duidelijk is of ver uit elkaar loopt, krijg je ruis op de lijn.
Accepteren van de ander, maar ook jezelf niet vergeten. Ook erg essentieel. 
Jouw zinnen over "loslaten" begrijp ik niet helemaal. Niet omdat ik het woord niet ken, maar ik begrijp niet wat je wilt zeggen......

Daar verlang ik ook naar. Naar een gezonde hechting met iemand. Ik zeg wel eens dat ik verlang naar een "zielsverwant". Soms denk ik ook wel eens dat ik op zoek ben naar iemand die mij dat geeft wat ik in mijn jeugd tekort gekomen ben. Tegelijkertijd weet ik dat dat niet kan. Dan verwacht ik veel en veel te veel.
Die iemand waar jij het over hebt Roon, is dat een liefdespartner of "gewoon" een vriend of vriendin?
Die iemand vinden kan altijd nog, maar ik geloof er niet zo in. Voor mezelf dan, hoor. Niet omdat ik het niet zou verdienen, maar omdat die persoon niet bestaat, denk ik. Klinkt misschien tragisch, maar zo bedoel en voel ik het niet. Mijn verwachtingen zijn wat dat betreft laag. Kan het alleen maar meevallen!

Groetjes, Alex

Hallo Roon, 

Zeker geen wartaal, maar ik moest het wel een paar keer lezen om het te begrijpen. Tenminste, ik denk dat ik het grotendeels begrijp  .

De luchtigheid is even verdwenen. Dat is wat je bedoelt met die zaadjes van ons? Ha, ha, ha, wel grappig eigenlijk. We gaan toch weer filosoferen en de diepte in..... Weer een nieuw topic openen??
"Uitsluitend luchtigheid potjandorie, verboden voor iets anders", zoiets?

In contact is verwachting inderdaad erg belangrijk. Wat verwacht die ander van mij en wat verwacht ik van die ander. Als dat niet duidelijk is of ver uit elkaar loopt, krijg je ruis op de lijn.
Accepteren van de ander, maar ook jezelf niet vergeten. Ook erg essentieel. 
Jouw zinnen over "loslaten" begrijp ik niet helemaal. Niet omdat ik het woord niet ken, maar ik begrijp niet wat je wilt zeggen......

Daar verlang ik ook naar. Naar een gezonde hechting met iemand. Ik zeg wel eens dat ik verlang naar een "zielsverwant". Soms denk ik ook wel eens dat ik op zoek ben naar iemand die mij dat geeft wat ik in mijn jeugd tekort gekomen ben. Tegelijkertijd weet ik dat dat niet kan. Dan verwacht ik veel en veel te veel.
Die iemand waar jij het over hebt Roon, is dat een liefdespartner of "gewoon" een vriend of vriendin?
Die iemand vinden kan altijd nog, maar ik geloof er niet zo in. Voor mezelf dan, hoor. Niet omdat ik het niet zou verdienen, maar omdat die persoon niet bestaat, denk ik. Klinkt misschien tragisch, maar zo bedoel en voel ik het niet. Mijn verwachtingen zijn wat dat betreft laag. Kan het alleen maar meevallen!

Groetjes, Alex

Hoi Alex,

Inderdaad, die zaadjes zullen ook weer meegaan naar het nieuwe topic denk ik hahahaha, Aard van de zaadjes ;-) maar je had het goed begrepen dus, als ik jou nu goed begrijp. Toch wat luchtigheid erin brengen weer ;-)

Wat ik wilde zeggen met loslaten is dat in mijn ogen dit een soort van hype is. Als je een willekeurige pagina van (alternatieve) hulpverleners opent, dan komt het woord wel voorbij. En ik begrijp het ook wel, want dat zou geweldig zijn als dat zou lukken. Maar zit daar niet het probleem; dat dit juist het moeilijkste is wat er is? stel dat ik iemand verloren heb, dan zegt een ander; dat moet je loslaten. Dat is makkelijk gezegd als het om een ander gaat. Maar hoe doet diegene het als hij/zij zelf iemand verloren is? Kan hij/zij dan loslaten? Verdergaan? Zien dat als er een deur sluit, een raam open gaat, etc.? De goede bedoelingen begrijp ik en waardeer ik, maar het is (nogmaals voor mij) een beetje een lege zin geworden die te pas en te onpas gebruikt wordt. Snap je? Daarnaast merk ik dat het stukje 'papegaaien' mij ook stoort; het lijkt wel als of veel mensen elkaar napraten. Soms/vaak zelfs zonder zelf na te denken?! Maar, zoals gezegd, mijn mening...

Dat kan een vriendschap zijn, maar een liefdesrelatie zou ook mogen. Dat zal wel wat voeten in de aarden hebben, gezien het feit dat ik (wij?) toch wel heel anders denken/voelen dan veel anderen. Ik weet ook niet of die persoon bestaat of dat het de angst van mij is dat het niet zo zou mogen zijn. Maar ik sta er wel anders tegenover de laatste tijd; ik mag ook voor  mezelf kiezen en dat is een verademing. Hard werken, maar toch een verademing. 

Groetjes,
Room

Hallo beide,

Hier ook  n verlangen naar gezonde hechtingen.

 Alleen als je zelf niet goed gehecht  bent is dat heel moeilijk voor elkaar te krijgen. 

Ik voel me ook niet aangetrokken namelijk tot mensen die wel gezond gehecht zijn. Om de reden dat ik daar niets van mezelf in herken, het 'resoneert" niet , geen klankbord , dingen niet aan kunnen voelen : gewoon geen ervaring met langdurige negatieve levenservaringen en wat dat met je doet. 
Dat betekent ook dat ik dus erg moet oppassen omdat de mensen met wie ik dan omga mij dan  ook weer kunnen beschadigen met hun verstoorde hechting patroon.  
Zoiets sijpelt overal in door,  er lijkt geen ontsnappen aan .   


Mijn psychologe zegt ook : een mens blijft  je vroege hechtingsrelaties herhalen.  Ik begrijp ook wel hoe dat werkt.

Wat ik ooit niet kreeg wat nodig was ga ik later ook niet meer krijgen, en kan ik ook niet geven . Het is er gewoon niet ' ingestopt'. 

Ik ben inmiddels zo overgevoelig voor onveiligheid ( ben dan ook gediagnosticeerd met cptss en ik denk dat dat klopt ) dat dat ook niet meer gaat lukken, mijn wantrouwen is daar echt te groot voor geworden, dit kleurt mijn blik, handelen, gevoel,  eigenlijk alles tussen mij en de ander. 

Net als Roon heb ik ook gebruikt,  wegwerp en als bruikbaar weer aangehaald als gewenst/nodig worden - ervaringen ,  voornanelijk vanuit de vroege jeugd  .  Later herhaalde zich dat.
Je raakt in je basisvertrouwen beschadigd. 

Het is als dat bange aapje wat in het filmpje van de uitzending van zomergasten /b vandekolk werd getoond. Het zoekt wanhopig in een onbekende ruimte naar iets van Veiligheid wat er niet of halfslachtig is. Je ziet de enorme stress van dat aapje.  Met zo'n aapje is het ook makkelijk sollen en daar zat bij mij  de ellende. Kort gezegd.

Nou  ben ik echt wel wat meer dan een bange aap, maar de hoop  op  ongedwongen ontspannen veilige verbindingen  is  me inmiddels wel behoorlijk vergaan .  De stress is gebleven.
En dat ligt  niet bij de ander maar bij mij van binnen.  Dat verlangen blijft wel , is inherent aan het  menszijn.

Op mijn dertigste ben ik gestopt met relaties. Hoewel ik jaren later nog eens een keertje een jaartje verkering heb gehad. 
De laatste 7 jaar gebeurt er niets meer op dit vlak en ik denk dat ik ook niet meer trek. 

Op vriendschap gebied  is de boel behoorlijk uitgekleed, naarmate ik zieker ben geworden. Ik ben enorm teruggeworpen op mezelf daardoor. 
Dit heeft  wantrouwen / onveiligheid verergert. 

Nou tja , dus zo zit dat bij mij . 
Weinig luchtigs aan helaas...

Liefs!