Het voelt alsof ik wel bij je wil zijn in het moment... het genieten.. de connectie tussen twee zielen die zich heel even tot een mengen. 
De passie, de lust, het verlangen zijn er niet als je me aanraakt. Misschien gaat het te snel, misschien is het gewenning. Misschien voel ik me te naakt. Je weet teveel van me, ziet teveel, hoort teveel. 
Het voelt alsof je me vaak afwijst. Als we ruzie maken over kip.. als je niet snapt welke stappen ik wil zetten in het leven wil zetten om mezelf te helen. Om het onverdragelijke gevoel dat er iets constant kapot is op te lossen. Om mijn schuldgevoel over alles wat er in de wereld kapot is wat te verlichten. Om mezelf te verlichten van het drukkende gevoel van alle ellende die er in de wereld is. Waarom snap je het niet? Dat als ik voor elke zorg in mijn leven een post it zou krijgen deze bergen zouden creëren. Onbereikbare en onbegaanbare bergen. Niet weg te blazen door jouw zucht van gemakzucht en nonchalente houding. 

Ik ben kapot geweest, in 1000 stukjes van mezelf. Denkend dat Chantal de finaleklap was terwijl ik zoveel stukjes al kwijt was, al zoekende. Het breekt mijn hart als je niet snapt hoeveel moeite het me kost om uberhaupt te ademen en uit mijn ogen te kijken. Hoe somber ik soms ben dat ik het liefst wil verdwijnen tussen alle lijken in een begraafplaats om erachter te komen of er nou echt rust is bij de dood. 

Is dit alles? Is dit alle liefde en lust die wij in deze relatie kunnen krijgen? Ben ik te kapot om een vol gevoel in deze relatie te krijgen, alsof het genoeg is, alsof het zo hoort. Want ik voel me heel eenzaam, ook als je naast me zit. En ook al probeer ik je dat schreeuwend duidelijk te maken lijken onze geluiden waarvan we woorden maken op een andere lijn te liggen. Ik voel me alleen in mijn zorgen, gedachtes, obstakels.. ik voel me alleen terwijl ik kijk naar mijn Mount Everest van post it blaadjes terwijl ik met elke stap tijdens een poging tot beklimmen mezelf verder voel verzuipen in al mijn gedachtes.. ik stik.

Ik stik als ik boodschappen doe. Voel dat de prikkels niet zo bij mensen aankomen en het kost soms zo onuitstaanbaar veel moeite om uberhaupt mijn blik ergens op te focussen als er zoveel is wat er te zien valt.. waar ik over na kan denken.. waar ik me zorgen om kan maken. Mensen raken geirriteerd dat ik er zo lang over doe en ik koop producten uit schuldgevoel. Uit schuldgevoel omdat ik het idee heb dat ik het hele winkelcentrum ophou tijdens het doen van hun boodschappen. En thuis voel ik me rot.. want ik wilde een doordachte keuze maken.. een milieuvriendelijke en duurzame keuze. En mijn stress zorgt voor een verlengend lijden van anderen. En nee.. dit zijn niet de enige redenen, zorgen, bezigheden en mindspinning thought die er continue in me omgaan. 

Niet dat dat je boeit.. niet dat het je ooit boeit. Want ik moet me gewoon geen zorgen maken, ik moet er niet aan denken, ik moet gewoon leven. Maar hoe kan ik leven als ik niet weet wie ik ben en mezelf probeer te fixen... en niet de dingen die jij gefixt wil hebben.. maar de dingen die ik wil fixen.. de dingen die ik nog moet ontdekken omdat ze zolang kwijt zijn geweest. 

Ik voel me niet alleen eenzaam door afwezigheid.. ik voel me eenzaam door onbegrip.. en het lijkt maar alsof ik niet de juiste woorden kan vinden om het je te laten snappen. Zodat je mij snapt, zodat je snapt hoevaak en hoelang ik heb gevochten en gevochten en gevochtend om er geen eind aan te maken. Jij zegt zo vaak dat ik dingen moet volhouden, dat ik moet doorzetten. En het raakt me zo als je dat zegt. Want ik sta elke dag op.. ook op dagen dat ik dat liever niet doe. Ik ben van dagen, weken, maanden verlamd op bed liggen, slapen en beginnende doorlig plekken gegaan naar iemand die probeert ook plezier uit het leven te halen.

En ja dat vind ik fucking zwaar. Snap nou dat ik het zwaar vind, wees nou toch eens echt vanuit het diepst in je zijn trots op me dat ik opsta, mezelf naar mijn verantwoordelijkheden toesleep en daarmee door blijf gaan. Snap nou dat hetgeen wat voor jou niks voorstelt voor mij alles is. 

Ik wil gewoon begrepen worden

Hallo G, 
Ik begrijp je heel goed, , en het is ook hardstikke zwaar , als je jezelf zo door het leven moet dragen of beter slepen en ondertussen dat leven er even bij moet doen.  Voor anderen lijkt t soms meer andersom te werken. 
Anderen doen dat soms blijkbaar met gemak ,  ze hebben zichzelf niet als extra gewicht , maar als een  goed op dat leven toegerust middel.
"Zo" kan ik het ook wel, heb ik vaak gedacht, met jaloezie ook wel, maar 'zo'  is voor mij geen optie.
Tja , en van werkelijk begrip is bij die manier van bestaan ook moeilijk sprake omdat die hele beleving toraal anders is. 
Je kan het uitleggen , maar dat is  t ook niet voor werkelijk begrip,  de hele gevoelsbeleving , die voelt de ander niet. En het hele pakket aan persoonlijke geschiedenis ook niet. 

Heel erg moeilijk .  Ben er zelf ook in het verleden in relaties  wanhopig van geweest , van dit.

Ook de hele persoon zelf met wie je verbinding wil maakt wellicht uit. Ik viel niet op personen  die hier enigzinds toe  in staat waren blijkbaar. 

Sterkte.

Wat heb je dit mooi geschreven. Ben er stil van. Even over nadenken.

heel mooi geschreven

......

Wauw.. wat ontzettend mooi geschreven. Het voelt alsof ik mezelf hoor praten. 

Die eenzaamheid door onbegrip. En ze kunnen nog zo vaak zeggen dat ze het wel begrijpen. Maar echt begrijpen, dat doen ze niet. Inleven lijkt soms ook wel geen optie. Of soms wordt er zelf gezegd dat ik me aanstel en dat het allemaal een act van aandacht is. Het zijn maar woorden, met letters.. maar ze doen zoveel pijn. Je bent niet depressief. Het is een schreeuw om aandacht.

En ik snap je zo goed, dat stukje rust. Ik verlang daar zo naar. Maar toch durf ik er geen einde aan te maken. Want wat als dat stukje rust er na de dood niet is en ik voor een eeuwigheid zit gevangen in al mijn nare gedachtes. 

Mijn vriend zegt altijd dat ik meteen in van het negatieve uitga. Maar wat kan ik anders doen? Er is geen positiviteit. De psycholoog heeft zelfs gezegd dat ik een lijstje moet maken en iedere dag vijf positieve dingen moet opschrijven die hij voor me doet of zegt o.i.d. 
Maar negen van de tien keer haal ik er geeneens vijf. Want ik trek alles in twijfel en dat maakt hem weer boos.

Waarom neem je niet gewoon aan dat ik van je hou? Waarom denk je altijd over alles zoveel na? Waarom maak je je zorgen om dat soort dingen, wat maakt het uit? 

Het is eenzaam daar alleen in die put. Maar door dit forum leer ik iedere dag weer dat ik niet alleen ben in die put, dat er wel degelijk mensen zijn die me een opstapje kunnen geven om eruit te klimmen. En jouw mooie woorden, hebben dat voor mij zojuist weer gedaan.  Want ik ben niet alleen.

Hang in there!

Liefs Celine

Bedankt voor het mooie compliment. 

Ik herken heel erg wat je zegt over alles in twijfel trekken. 'Waarom hou je van me? Heeft deze relatie een toegevoegd waarde in ons leven? Moeten we op andere manieren voldoening zoeken?' In dat opzicht heeft mijn vriend totaal geen emotionele dieptegang en dat is lastig. Hij zegt nooit bezig te zijn met dit soort dingen en gewoon een leeg hoofd te kunnen hebben.

En ja het maakt eenzaam maar ik ben blij dat ook jij dit precies zo ervaart. Alsof we de last samen kunnen dragen.