De drang om mij goed te voelen zit heel diep, en zit er inmiddels alweer een tijdje. De drang om er iets van te maken, eindelijk uit het isolement te kruipen en er weer volop tegenaan gaan. Ja, de wil die is er wel, maar de weg..

Soms heb ik van die dagen, dat ik denk dat ik er bijna ben, bijna, nog even een zetje nodig. Ik zal het mezelf dan maar geven, maar dan, he? Ik voelde mij net toch beter..? Dan gaat het weer tien stappen achteruit, voor mijn gevoel uit het niets.. maar voor de depressie is het wel duidelijk: nu nog even niet. Maar waarom dan niet? Ik blijf met zoveel vragen achter.. vragen die niet snel genoeg beantwoord worden naar mijn zin.. en dan ben ik best wel boos. Nee, dan ben ik teleurgesteld. Of nee, wanhopig. Gewoon allemaal tegelijk. De combinatie past elkaar wel. 

Het kleine positieve motortje dat aan het begin gestart was, is met de noorderzon vetrokken en laat de rest van de dag niets meer van zich horen. En ik blijf met het gevoel achter waardeloos te zijn, weer gefaald te hebben en met de nodige negatieve gedachtes erbij.
Ik probeer ze aan de kant te zetten, maar dit keer is de teleurstelling zo groot dat het niet lukt. 

Iemand op de TV zegt: 'Als je jong bent, zit je met zoveel levensvragen'.
Ja dat klopt, ik vraag mij wel eens af waarom ik eigenlijk leef.
Ik heb immers niet het gevoel dat ik mensen blij maak, dat ik belangrijk gevonden wordt of dat ik onmisbaar ben. 


Mijn beste vriendin, ja die heeft het helemaal gemaakt, in mijn ogen. Goede opleiding afgerond, leuke vriend, maakt nu mooie reizen. Moet ik daar dan jaloers op zijn? De ene keer wel, al misgun ik het haar niet. Zij kan er ook niets aan doen, dat ik mij zo voel en niet verder kan.
En aan de ene kant, is het voor mij best een trigger, iets waar ik tegenop kijk. Maar dat mag ze niet weten, direct heeft ze medelijden met mij, en daar zit ik ook niet op te wachten, dan voel ik mij nog meer gefaald. Medelijden.. dat is misschien het meest pijnlijke dat iemand voor je kan voelen. Dan heb je pas het gevoel dat je minder bent.

Ze zegt wel eens, je kunt toch ook een pilletje nemen, zo'n anti depressieva, ben je toch overal van af?
Nee zo werkt dat niet, zo simpel is het niet. Maar voor nu, is jouw vriendschap mijn beste medicijn.

De drang om mij goed te voelen zit heel diep, en zit er inmiddels alweer een tijdje. De drang om er iets van te maken, eindelijk uit het isolement te kruipen en er weer volop tegenaan gaan. Ja, de wil die is er wel, maar de weg..

Soms heb ik van die dagen, dat ik denk dat ik er bijna ben, bijna, nog even een zetje nodig. Ik zal het mezelf dan maar geven, maar dan, he? Ik voelde mij net toch beter..? Dan gaat het weer tien stappen achteruit, voor mijn gevoel uit het niets.. maar voor de depressie is het wel duidelijk: nu nog even niet. Maar waarom dan niet? Ik blijf met zoveel vragen achter.. vragen die niet snel genoeg beantwoord worden naar mijn zin.. en dan ben ik best wel boos. Nee, dan ben ik teleurgesteld. Of nee, wanhopig. Gewoon allemaal tegelijk. De combinatie past elkaar wel. 

Het kleine positieve motortje dat aan het begin gestart was, is met de noorderzon vetrokken en laat de rest van de dag niets meer van zich horen. En ik blijf met het gevoel achter waardeloos te zijn, weer gefaald te hebben en met de nodige negatieve gedachtes erbij.
Ik probeer ze aan de kant te zetten, maar dit keer is de teleurstelling zo groot dat het niet lukt. 

Iemand op de TV zegt: 'Als je jong bent, zit je met zoveel levensvragen'.
Ja dat klopt, ik vraag mij wel eens af waarom ik eigenlijk leef.
Ik heb immers niet het gevoel dat ik mensen blij maak, dat ik belangrijk gevonden wordt of dat ik onmisbaar ben. 


Mijn beste vriendin, ja die heeft het helemaal gemaakt, in mijn ogen. Goede opleiding afgerond, leuke vriend, maakt nu mooie reizen. Moet ik daar dan jaloers op zijn? De ene keer wel, al misgun ik het haar niet. Zij kan er ook niets aan doen, dat ik mij zo voel en niet verder kan.
En aan de ene kant, is het voor mij best een trigger, iets waar ik tegenop kijk. Maar dat mag ze niet weten, direct heeft ze medelijden met mij, en daar zit ik ook niet op te wachten, dan voel ik mij nog meer gefaald. Medelijden.. dat is misschien het meest pijnlijke dat iemand voor je kan voelen. Dan heb je pas het gevoel dat je minder bent.

Ze zegt wel eens, je kunt toch ook een pilletje nemen, zo'n anti depressieva, ben je toch overal van af?
Nee zo werkt dat niet, zo simpel is het niet. Maar voor nu, is jouw vriendschap mijn beste medicijn.

Hallo Shalin,

Wat je schrijft is ook voor mij zo herkenbaar. In ieder geval zijn de stukjes die je schrijft voor mij waardevol. Dank je wel hiervoor!

De vraag wat de zin van het leven is, daar heeft iedereen mee te daelen. Ik denk dat het leven zelf geen zin heeft, maar we kunnen er wel zelf zin aan geven. We hoeven niet belangrijk en onmisbaar te zijn, maar er gewoon zijn is voldoende en er zijn voor een ander. Je bent goed zoals je bent en wat anderen van ons vinden daar hebben we geen boodschap aan. Wij mensen zijn allemaal onvolmaakte wezens. 

We hebben een rot ziekte, maar ook met een rot ziekte valt te leven. We doen ons best om niet helemaal in de depressie weg te zakken. We doen wat we kunnnen en soms lukt het totaal niet en ook dat is niet erg, volgende dag proberen we het weer opnieuw.

Een therapeute heeft ooit tegen mij gezegd "je verstand kan de redden". Je gedachtes kunnen je gek en wanhopige maken. Met je verstand je gedachtes beïnvloeden kan helpen. Het zijn strucjes die je kunt leren (cognitieve gedragstherapie). Nee, niet zaligmakend, iets dat zaligmakend is heeft helaas niemand in de aanbieding.

Ik verwacht niet van mensen dat ze mijn ziekte begrijpen. Het is niet te begrijpen voor iemand die dit niet zelf heeft ervaren. Deze verwachting heb ik zodoende losgelaten. Doe je dit niet dan word je keer op keer teleurgesteld.
Het scheelt wel als er in je omgeving iemand is die het zelf heeft ervaren. 

Sommige dagen zijn verschrikkelijk moeilijk. We proberen ons door een dergelijke dag heen te worstelen in de hoop dat het leven morgen iets milder voor ons zal zijn en misschien moeten we vooral milder voor ons zelf zijn.


Groetjes,
Tara

Je vriendin zal je niet veroordelen als ze van je houdt, maar ze vindt het misschien/waarschijnlijk wel moeilijk om je te zien martelen. Waarschijnlijk voelt zij zich naar jou toe net zo machteloos als jij naar jezelf soms. Klinkt iets positiever dan medelijden :-)


Dankjewel voor je verhaal, heel herkenbaar. We zijn niet machteloos!

Mijn partner, die nu helaas weer iets is afgegleden, zag altijd veel later dan ik dat hij hele kleine stapjes vooruit maakte. Inderdaad ging het daarna vaak wel weer even wat minder, maar de trip omhoog vertrok dan wel weer vanaf dat laatste kleine stapje. Zo zag ik het. Misschien wishful thinking? Hij bagatelliseerde die vooruitgang ook altijd, alsof hij bang was dat ik dan te veel ging verwachten.

Hoi Shalin,

Ik herken jouw verhaal heel erg. De wil om beter te worden is er, maar hoe?? Ik kreeg gisteravond voor de zoveelste keer te horen dat ik er milder mee om moet gaan, zoals Tara zegt. Steeds maar knokken er tegen put je vreselijk uit en frustreert je opnieuw als het weer niet lukt. Als het een dag niet goed gaat (zoals vandaag bij mij) dan er gewoon aan toegeven en niet gaan vechten er tegen. Maar is niet makkelijk! 

Ik geloof dat ik niet voor niks op deze aarde rond wandel en dat er ook voor mij een plan is. Ik geloof dat God dat voor mij heeft. Maar soms begrijp ik er allemaal niets meer van. Mijn geloof is wel mijn grootste steun vaak. 

Sterkte Shalin! 

Groetjes, Aline

Hey, klopt precies

Wat doen we eigenlijk onze uiterste best om beter te worden.
Ik bijvoorbeeld doe de volgende dingetjes.
Ggz cognitieve gedragstherapie, medicatie, wandelen in de avond iedere dag 45minuten.
Yoga,mindfulnes,probiotica,visolie en magnesium.
Ontspanning zoeken en uit huis gaan.
En soms zoals vandaag geen energie en depressiever dan eerder .
Ggz gebeld en die kunnen morgen pas terug bellen.
Het lijkt soms hopeloos en dan vraag je je af hoe dit komt.
Het antwoord daarop zullen we niet krijgen.
Ik heb er zo veel aan gedaan en geen antwoord.
Hopelijk gaat het snel weer beter
Want ook de hulpverlening is niet onze redding. Slechts een radertje in het proces om beter te worden.

Hey, klopt precies

Wat doen we eigenlijk onze uiterste best om beter te worden.
Ik bijvoorbeeld doe de volgende dingetjes.
Ggz cognitieve gedragstherapie, medicatie, wandelen in de avond iedere dag 45minuten.
Yoga,mindfulnes,probiotica,visolie en magnesium.
Ontspanning zoeken en uit huis gaan.
En soms zoals vandaag geen energie en depressiever dan eerder .
Ggz gebeld en die kunnen morgen pas terug bellen.
Het lijkt soms hopeloos en dan vraag je je af hoe dit komt.
Het antwoord daarop zullen we niet krijgen.
Ik heb er zo veel aan gedaan en geen antwoord.
Hopelijk gaat het snel weer beter
Want ook de hulpverlening is niet onze redding. Slechts een radertje in het proces om beter te worden.

Aanrader om te lezen is het boek van Jeffrey Wijnberg "Gebroken Wilskracht". Deze psycholoog beschrijft hierin hoe hij zelf met zijn depressies is omgegaan. Heeft er ook een wat andere kijk op dan gangbaar is. 

Groetjes,
Tara

---

Aanrader om te lezen is het boek van Jeffrey Wijnberg "Gebroken Wilskracht". Deze psycholoog beschrijft hierin hoe hij zelf met zijn depressies is omgegaan. Heeft er ook een wat andere kijk op dan gangbaar is. 

We hebben onszelf wijsgemaakt dat we met de rede alles kunnen doorgronden. Maar we moeten accepteren dat het leven niet beheersbaar en begrijpelijk is. Het leven is broos.

Groetjes,
Tara

---

Hoi Shalin,

Ik herken jouw verhaal heel erg. De wil om beter te worden is er, maar hoe?? Ik kreeg gisteravond voor de zoveelste keer te horen dat ik er milder mee om moet gaan, zoals Tara zegt. Steeds maar knokken er tegen put je vreselijk uit en frustreert je opnieuw als het weer niet lukt. Als het een dag niet goed gaat (zoals vandaag bij mij) dan er gewoon aan toegeven en niet gaan vechten er tegen. Maar is niet makkelijk! 

Ik geloof dat ik niet voor niks op deze aarde rond wandel en dat er ook voor mij een plan is. Ik geloof dat God dat voor mij heeft. Maar soms begrijp ik er allemaal niets meer van. Mijn geloof is wel mijn grootste steun vaak. 

Sterkte Shalin! 

Groetjes, Aline

Hoi Aline,

Als er aan lijden niet te ontkomen is, kun je inderdaad misschien proberen om er vrienden mee te worden. Lijden is onlosmakelijk verbonden aan verlangen en dat drijft ons tot wanhoop. Het enige wat ons rest is het verlangen opgeven en de dingen nemen zoals ze zijn.

Groetjes,
Tara