Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Dit is mijn verhaal


#1

Hoi, ik ben Paul, ik ben 23 jaar oud en ik ben net afgestudeerd aan een opleiding communicatie. Ik hou me veel bezig met muziek, filosofie en restaureren van oude auto’s en brommers. 

Dit is mijn verhaal:
Eigenlijk vanaf de middelbare school, vanaf mijn 14e zoiets, last van allerlei psychische klachten. Ik voelde me als jong kereltje niet goed in mijn vel, stemmingswisselingen, was vaak somber, zonderde me veel af en gunde mezelf geen rust, geen plezier. Dit ging zelfs zo ver dat ik mezelf geen warme douche of niet meer dan 3 uur slaap gunde als ik een slechte dag had. Daarnaast zat ik heel erg in mijn maag met mijn seksuele geaardheid. Mijn ouders probeerde ik ervan te overtuigen dat het goed met me ging, en een tijdje ging dat ongeveer ook wel maar op een gegeven moment zagen ze dat het echt niet goed met me ging en wilden dat ik hulp ging zoeken. Zo gezegd, zo gedaan en op mijn 15e/16e mijn eerste behandelingen gehad. Na deze periode ging het een tijdje beter met me, de klachten waren minder, niet weg, maar minder, en ik kon weer functioneren.
Na een jaar ongeveer ging het weer slechter en ben ik weer in therapie gegaan. Hierna ging het weer wat beter maar de stemmingswisselingen bleven en het negatieve eigenbeeld ook.

Hier heb ik tot begin dit jaar mee gelopen met de gedachte ‘dit is nu eenmaal wie ik ben en dit hoort bij mij’. Begin dit jaar een aantal gekke weken meegemaakt: de eerste twee weken voelde ik me echt super goed, zo veel energie had ik nog nooit gehad! Ik kon de wereld aan. Ik ging vijf/zes keer per week hardlopen (waar mijn ouders zo hun vraagtekens bij hadden, want sport is niet helemaal mijn ding, en hardlopen al helemaal niet), wilde van alles doen, alles ondernemen, was erg hyperactief en volgens mijn ouders op een hele onrustige manier energiek.
Na deze twee weken ben ik helemaal ingestort. Ik kon niet meer uit bed, huilde alleen maar, voelde mezelf niks waard en kon me nergens meer op concentreren. Ik heb me gedurende een goeie twee weken heel erg slecht gevoeld, durfde niet met de trein of de bus, kreeg regelmatig paniekaanvallen.
Toen heb ik besloten weer hulp in te schakelen, om dit keer ook een diagnose te laten stellen. Dit was hiervoor nooit gedaan, en ik had echt de behoefte aan weten wat er met me aan de hand was.

Uiteindelijk is de diagnose Dysthyme stoornis in combinatie met een Angststoornis vastgesteld, waar ik de afgelopen acht maanden met behulp van EMDR en Cognitieve Gedragstherapie aan gewerkt heb. Inmiddels gaat het redelijk goed met me, ik gun mezelf veel rust en doe alles op het gemak. Ik probeer veel leuke dingen te doen en nieuwe dingen uit te proberen en over een paar weken ben ik aan het eind van mijn behandelperiode! Dit is natuurlijk super fijn, maar aan de andere kant ook doodeng.. Het valnet was toch wel heel fijn om te hebben.

Ik vond het erg fijn om een diagnose te krijgen, het gaf me de mogelijkheid om het een plekje te geven en ik kon me ook wel goed vinden in de diagnose, maar voor mijn gevoel mist er iets. Er is geen rekening gehouden met de stemmingswisselingen die ik, tot op de dag van vandaag heb. Ik moet wel zeggen dat deze momenteel minder vaak voorkomen als voorheen. Waar ik me voorheen de ene dag super goed kon voelen en de andere dag super slecht, of een paar dagen super goed en weer een paar dagen super slecht, is het nu allemaal wat stabieler al zijn de stemmingswisselingen nooit weggegaan. Ik heb nog steeds dat ik me de ene dag echt heel slecht kan voelen, mezelf niks kan en wil gunnen, geen concentratie heb, geen gevoel van eigenwaarde heb. Om vervolgens over te gaan in een stabielere periode of zelf in een periode dat ik mezelf echt ‘on top of the world’ voel. Afijn, dit geschommel en gehannes kost me erg veel energie, en ik heb meermaals bij mijn therapeut aangegeven hier last van te hebben. Hier is echter nooit echt veel mee gedaan helaas.

Momenteel desondanks alles, afgestudeerd, een baan per september, en een stuk rust in mijn hoofd. Maar, nog niet helemaal zover!

Wat zouden jullie in dit geval doen trouwens? Ik weet niet zo goed wat ik met die stemmingswisselingen aan moet, vind het ook erg lastig om dit nogmaals aan te blijven geven bij mijn therapeut (iets met angsten enzo), maar wil daar eigenlijk wel de oorzaak van vinden!
Antwoord

#2

Hallo Paul,

Allereerst welkom op dit forum.
Dat is een verhaal Paul.

Ik heb eens rond gekeken op internet. Als je Dysthyme stoornis in tikt moet je eens dubbelklikken op Lichtopdepressie.nl
In de tekst over deze stoornis, vind je de lichtblauwe tekst Atypische depressie. Ik denk dat je daar mogelijk informatie vind waar je misschien wat herkenning vind.
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Pamat2
Antwoord

#3

(01-08-2017, 14:20)Bert schreef: Hallo Paul,

Allereerst welkom op dit forum.
Dat is een verhaal Paul.

Ik heb eens rond gekeken op internet. Als je Dysthyme stoornis in tikt moet je eens dubbelklikken op Lichtopdepressie.nl
In de tekst over deze stoornis, vind je de lichtblauwe tekst Atypische depressie. Ik denk dat je daar mogelijk informatie vind waar je misschien wat herkenning vind.
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Beste Bert,

Bedankt voor je berichtje! Ik heb er even naar gekeken maar ik vind hier niet zo veel herkenning in. Dit heeft voornamelijk te maken met het schommelen (en dan dus positiever worden) van de stemming, wanneer een positieve gebeurtenis plaatsvind, ik kan namelijk niet zeggen dat het echt daarmee te maken heeft. Ik kan dus niet echt met zekerheid zeggen dat de wisselingen met bepaalde positieve, of negatieve gebeurtenissen te maken hebben, het lijkt meer willekeurig voor te vallen.

In ieder geval bedankt voor je hulp en meedenken!
Antwoord

#4

Hoi Paul, welkom op het forum! Even heel kort door de bocht misschien (sorry, ik ben niet depressief en ook nooit geweest, en ook niet medisch onderlegd),maar is dat niet gewoon een symptoom van een bipolaire stoornis? Oftewel manisch depressief?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Pamat2
Antwoord

#5

Dat bedoelde ik ook Positiva.
Bij Atypische depressie vond ik het volgende citaat.


Atypische kenmerken doen zich ook voor bij bipolaire stoornissen waarbij de dikwijls langdurige periodes van atypische depressie worden afgewisseld door (korte) periodes van (hypo)manie. Bij mensen met een atypische depressie komen vaker angst- en persoonlijkheidsstoornissen voor.


Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Pamat2
Antwoord

#6

(01-08-2017, 17:47)Bert schreef: Dat bedoelde ik ook Positiva.
Bij Atypische depressie vond ik het volgende citaat.


Atypische kenmerken doen zich ook voor bij bipolaire stoornissen waarbij de dikwijls langdurige periodes van atypische depressie worden afgewisseld door (korte) periodes van (hypo)manie. Bij mensen met een atypische depressie komen vaker angst- en persoonlijkheidsstoornissen voor.


Bert

Oh sorry! Maar even om er op terug te komen, zou kunnen.. bedankt voor het meedenken! Ik ga het nogmaals voorleggen aan mijn therapeute, kijken wat zij erover te zeggen heeft.
Antwoord

#7

(01-08-2017, 17:47)Bert schreef: Dat bedoelde ik ook Positiva.
Bij Atypische depressie vond ik het volgende citaat.


Atypische kenmerken doen zich ook voor bij bipolaire stoornissen waarbij de dikwijls langdurige periodes van atypische depressie worden afgewisseld door (korte) periodes van (hypo)manie. Bij mensen met een atypische depressie komen vaker angst- en persoonlijkheidsstoornissen voor.


Bert

Sorry Bert, het was zeker niet bedoeld om jouw antwoord af te keuren, maar dat atypische deed geen belletje rinkelen  Huh
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Pamat2
Antwoord

#8

(01-08-2017, 18:47)Positiva schreef: Sorry Bert, het was zeker niet bedoeld om jouw antwoord af te keuren, maar dat atypische deed geen belletje rinkelen  Huh

Bedankt voor het meedenken Positiva en Bert! Ik zou over drie weken mijn laatste behandeling hebben, maar gisteren ging het helaas weer mis. Paniekaanval in de supermarkt, en ik voel me op z'n zachtst gezegd weer beroerd. Ik ga het in ieder geval met haar bespreken!
Antwoord

#9

Hallo Paul,

Hoe gaat het vandaag met je? Ik hoop dat je geen paniekaanvallen meer hebt gehad.

Ik heb zelf ook verschillende depressies door gemaakt. Voor een belangrijk deel doordat ik leefde als een sombere, wat angstige man met weinig eigenwaarde. Ik heb al in mijn jeugd een muur opgetrokken, voelde me anders, hoorde er niet bij. Wel gewoon huisje, boompje beestje, maar steeds langs het randje lopen. Mij voortdurend afvragen wat anderen wel niet van me zouden vinden. Ik heb in die sombere periodes ook paniekaanvallen doorgemaakt, bepaalt geen pretje.

Wat ik bij jou zorgelijk vind is je lage gevoel van eigenwaarde in combinatie met jezelf niets gunnen. Het lijkt er op dat jij jezelf veroordeelt, klopt dat een beetje? Die combinatie kan jouw herstel enorm beperken. In ieder geval was dat bij mij zo. Herken je dit?
Het feit dat ik vandaag in rustig vaarwater leef heeft veel te maken met dat ik die muur ben gaan afbreken en zeer intensief gewerkt heb aan mijn zelfbeeld, dat ik toch wel de moeite waard ben. Dat was en is een proces waarbij ik nog dagelijks moet stil staan.
Ook voor mij was het krijgen van een diagnose belangrijk, ik werd nog blijer toen ik met mijn psycholoog onderzocht of er een oorzaak was voor mijn depressie. Mijn vraag aan hem was, heb ik nu eenmaal depressies, weinig aan te doen, pilletje er in en rekken en erbij blijven? Of heeft mijn depressie een oorzaak en kan ik hem zelf gaan beïnvloeden. Uiteindelijk bleek na wat gesprekken de laatste optie. Daar was ik blij mee want nu kon ik gericht actie gaan ondernemen. Ik ben in nauw overleg mijn muur gaan slechten en langzaam maar zeker op een andere manier naar mijzelf gaan kijken. Dat was niet gemakkelijk maar ik was vast beraden om niet langer dat sombere, angstige, terug getrokken mannetje te zijn. Bij mij leidde het angstig en krampachtig leven dus tot depressies en door de kern aan te pakken hoop ik dat de depressies lichter gaan aanvoelen omdat ik mijzelf wel kan waarderen. 
Ben benieuwd hoe dit voor jou werkt Paul?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Pamat2
Antwoord

#10

(03-08-2017, 21:23)Bert schreef: Hallo Paul,

Hoe gaat het vandaag met je? Ik hoop dat je geen paniekaanvallen meer hebt gehad.

Ik heb zelf ook verschillende depressies door gemaakt. Voor een belangrijk deel doordat ik leefde als een sombere, wat angstige man met weinig eigenwaarde. Ik heb al in mijn jeugd een muur opgetrokken, voelde me anders, hoorde er niet bij. Wel gewoon huisje, boompje beestje, maar steeds langs het randje lopen. Mij voortdurend afvragen wat anderen wel niet van me zouden vinden. Ik heb in die sombere periodes ook paniekaanvallen doorgemaakt, bepaalt geen pretje.

Wat ik bij jou zorgelijk vind is je lage gevoel van eigenwaarde in combinatie met jezelf niets gunnen. Het lijkt er op dat jij jezelf veroordeelt, klopt dat een beetje? Die combinatie kan jouw herstel enorm beperken. In ieder geval was dat bij mij zo. Herken je dit?
Het feit dat ik vandaag in rustig vaarwater leef heeft veel te maken met dat ik die muur ben gaan afbreken en zeer intensief gewerkt heb aan mijn zelfbeeld, dat ik toch wel de moeite waard ben. Dat was en is een proces waarbij ik nog dagelijks moet stil staan.
Ook voor mij was het krijgen van een diagnose belangrijk, ik werd nog blijer toen ik met mijn psycholoog onderzocht of er een oorzaak was voor mijn depressie. Mijn vraag aan hem was, heb ik nu eenmaal depressies, weinig aan te doen, pilletje er in en rekken en erbij blijven? Of heeft mijn depressie een oorzaak en kan ik hem zelf gaan beïnvloeden. Uiteindelijk bleek na wat gesprekken de laatste optie. Daar was ik blij mee want nu kon ik gericht actie gaan ondernemen. Ik ben in nauw overleg mijn muur gaan slechten en langzaam maar zeker op een andere manier naar mijzelf gaan kijken. Dat was niet gemakkelijk maar ik was vast beraden om niet langer dat sombere, angstige, terug getrokken mannetje te zijn. Bij mij leidde het angstig en krampachtig leven dus tot depressies en door de kern aan te pakken hoop ik dat de depressies lichter gaan aanvoelen omdat ik mijzelf wel kan waarderen. 
Ben benieuwd hoe dit voor jou werkt Paul?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Hoi Bert,

Het gaat op zich wel. Als in, het is redelijk rustig in mijn hoofd en geen paniekaanvallen meer gehad. Ik noem het zelf altijd een beige gevoel: afgevlakt, niet neutraal, wel aan de slechte kant van de nullijn zeg maar, maar even geen schommelingen. Geen concentratie maar dat komt weer wel.

Het klopt wat je zegt. Ik merk nu inderdaad ook al dat dit lage gevoel van zelfwaarde en het mezelf niks gunnen, me ongelofelijk in de weg zit. Nu is dit ook wel een stuk geweest waar in therapie veel aandacht aan besteed is, eigenlijk vanaf het begin, vanaf mijn 14e/15e al en het is al wel iets verbeterd. Zoals ik in mijn verhaal al aangaf: er was een tijd dat ik het mezelf niet gunde om bijvoorbeeld warm te douchen, of langer dan een uur of 3 per nacht te slapen. Nu is het niet meer zo erg. Het klopt wat je zegt, ik veroordeel mezelf ook heel erg, en daarnaast vergelijk ik me zelf veel te veel met anderen. 'iemand van mijn leeftijd heeft dit of dit bereikt, ik moet dit dus ook kunnen'. Mijn zelfbeeld is inderdaad laag, over het algemeen vind ik niet dat ik er echt toe doe, positieve dingen die mensen over me zeggen wimpel ik weg, of ik ontkracht ze in mijn hoofd gelijk. Maar ik moet wel zeggen dat er dus ook (zie hier wederom de fijne schommelingen) dat er ook momenten zijn dat ik mezelf juist helemaal geweldig vind, dat ik alles kan, perfect ben wat eigenlijk ook weer niet de bedoeling is.

Ik probeer me heel erg te focussen op dingen die ik wil doen, dingen die ik altijd al heb willen proberen in de hoop dat dit me iets meer zelfvertrouwen en wat meer zelfvertrouwen geeft. Zo ben ik een paar maanden geleden begonnen met zangles. Waar ik mijn ei wel in kwijt kan. Ik merk wel dat naar buiten treden, mezelf durven zijn, of bijvoorbeeld voor mensen te zingen, eigenlijk nog steeds een no-go is. Dit veroorzaakt gewoon kortsluiting in de bovenkamer en komt er dan ook niet in. 

Ik ben, wat jij ook zegt Bert, vooral met EMDR gaan kijken naar de kern(en) van mijn problematiek. Echt gaan focussen op de zaken waaruit de depressie, angsten en het gemis aan zelfvertrouwen vandaan komen en dit heeft zeker iets gewerkt. Het heeft er vooral voor gezorgd dat mijn hoofd wat rustiger is, dat, in plaats van 1000 gedachten, er nu bij wijzen van, maar 100 gedachten door mijn hoofd gaan en dit is voor mij al een ongelofelijk verschil.

Soms ben ik vastberaden om beter te worden, mezelf weer recht aan te kunnen en willen kijken in de spiegel, mijn leven weer in eigen hand te nemen en te gaan knallen. andere keren denk ik simpelweg 'wat is het nut, je bent toch minder dan de rest'. 

Goed om te horen dat je nu in rustig vaarwater terecht bent gekomen Bert. Ik kan me voorstellen dat de weg er naartoe lang en zwaar is geweest maar het is super dat je daar nu eindelijk bent!

Groet,

Paul
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hallo mijn naam is.. Started by Michelrj
3 Replies - 938 Views
23-06-2022, 13:25
Laatste bericht: misterj
  Mijn verhaal Started by zonnebloem1292
1 Replies - 696 Views
06-04-2022, 18:01
Laatste bericht: Mabel
  Mijn man heeft een depressie Started by Kim31
7 Replies - 1,833 Views
16-02-2022, 18:03
Laatste bericht: Tinkerbel
11-02-2022, 15:26
Laatste bericht: Nick
05-02-2022, 11:05
Laatste bericht: Nick
23-01-2022, 13:58
Laatste bericht: Ibtissam
12-12-2021, 15:38
Laatste bericht: Soleil
19-11-2021, 14:12
Laatste bericht: Mabel
  Mijn eerste verhaal Started by FroomeFan
7 Replies - 1,413 Views
15-09-2021, 13:29
Laatste bericht: Eline
03-09-2021, 13:37
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)