Hallo allemaal,

Misschien een beetje een lange introductie en ik hoop niet dat het een wirwar aan informatie is. Ik weet niet hoe dit komt, ik bleef maar schrijven en dingen toevoegen...sorry alvast haha.

Ik ben een vrouw van 28 jaar. Ik hou van lezen en puzzelen. Ik heb een hele lieve vriend waarmee ik al 5,5 jaar samen ben. Hij steunt mij heel erg, en daar ben ik erg dankbaar voor. Ongeveer twee jaar terug ben ik gediagnosticeerd met dysthymie/chronische depressie. Ik schrok hiervan, maar ook was ik er ontzettend blij mee. Het betekende dat ik niet gek ben en mijn depressieve periodes niet verzin, of mij aanstel. 

Inmiddels ben ik al vanaf mijn 19e (denk ik) bezig met praten met maatschappelijk werkers, psychologen en psychotherapeuten. Dit helpt goed, maar dat is altijd maar tijdelijk geweest aangezien de depressie altijd terugkwam. Wel heb ik handvatten geleerd bij Cognitieve Gedrags Therapie die ik een paar keer heb gevolgd, Faalangst therapie, en allerlei andere cursussen waarmee je aan jezelf werkt en inzicht in jouw eigen gedrag krijgt. 

Een paar weken terug merkte ik dat ik weer terug ging vallen in een depressie. Ik begon gelijk met de middelen toe te passen die ik heb geleerd zoals, wandelen, lezen, een dagboek bijhouden, beter eten, mezelf laten toestaan om een slechte dag te hebben en alles eruit te huilen. Maar het heeft niet geholpen. Ik ben naar de huisarts gegaan die constateerde dat het toch maar telkens bleef sluimeren, die depressie. Ik wil nog liever geen medicijnen proberen. Ik weet dat het voor veel mensen een positieve werking heeft, maar ik ben hier nog niet aan toe. Ik moest nadenken of ik weer met een professional wilde praten, waar ik tot nu toe (2 weken later) nog geen besluit heb kunnen maken. Vanwege het feit dat ik dat al zo vaak heb gedaan. Ik wil proberen om een andere manier te vinden om om te kunnen gaan met deze neerslachtige gevoelens. Ik eet nu meer groenten en fruit en beperk mijn suiker/caffeïne inname. Of het werkt weet ik nog niet zo goed, want ik ben hier pas een week mee bezig. En het lukt lang niet altijd om mij hieraan te houden. Daarom sluit ik mij ook aan op dit Forum. Of ik erg actief ben of blijf dat weet ik nog niet, eerst maar eens kijken of het wel wat voor mij is.

Inmiddels heb ik mijn situatie ook uitgelegd aan mijn werkgever. Die reageerde echt heel erg begripvol, wat ik totaal niet verwachtte. Ik probeer daarom ook zo min mogelijk mij ziek te melden op het werk, omdat ik weet dat routine erg belangrijk is. Daarnaast heb ik geen zin in een bedrijfsarts. En ik heb een Wajonguitkering dus dan zit het UWV natuurlijk ook weer achter me aan. Denk ik. 
Als ik een erg slechte dag heb dan kan ik niet stoppen met huilen, dus dan zal ik ook niet naar mijn cliënten gaan. Want die hebben het zelf al zwaar genoeg. (Ik werk met mensen die lichamelijk/geestelijk beperkt zijn of zelf ook psychische problemen hebben, en ouderen) Ik kan het wel gescheiden houden, gelukkig, dus mijn cliënten merken ook niks aan mij.

Ik heb geen echt hele heftige depressies gehad, ik heb het geluk gehad dat ik nog altijd kon (en kan) functioneren, maar helaas betekent dat niet dat het niet zwaar is om ermee te leven. Ik merk dat ik echt onwijs uitgeput ben en in overdag ook vaak in slaap kan vallen. Wat eten betreft, als ik mij slecht voel dan eet ik juist heel veel meer ipv dat ik niks  binnen kan krijgen. Ik ben onwijs onrustig, gespannen en denk ontzettend veel na over situaties die misschien niet eens gaan voorkomen in het echte leven. Alles is me teveel en alles is erg stressvol, terwijl ik (na mijn werk) eigenlijk weinig andere verplichtingen heb. We hebben geen kinderen (behalve een kat), en ook geen kinderwens. We wonen wel samen, dus ik probeer maar het huis schoon/netjes te maken als ik een rotgevoel heb, want dan hoef ik ook niet zoveel na te denken. 

Goed! Ik ga maar eens een beetje afsluiten. Heel erg bedankt voor het lezen! Ik ben niet zo goed in het uitleggen van gevoelens of het verwoorden van mijn gedachten, dus ik hoop dat ik een goed beeld van mijzelf heb kunnen neerzetten.

Groetjes!

Hallo Samantha, 

Ik herken mezelf wel in een paar dingen die je zegt, bijvoorbeeld over medicatie. Ik zie dat zelf als een laatste redmiddel, dus als ik echt niet meer verder kan. Ook ben ik meerdere keren depressief geweest, maar elke keer niet heel heftig. Ik ging wel naar school, maar voor de rest sloot ik mij wel af. Er zijn mensen die helemaal niets meer kunnen, maar ja ook die depressies die ik heb gehad waren verschrikkelijk en ik hoop het nooit meer mee te maken. 

Zelf heb ik al sinds mijn 15 verschillende soorten psychologen en therapieën gehad (ik ben nu 24). Ik vind het fijn om dit te hebben. Thuis heb ik niemand om mee te praten (moeder overleden en vader en broertje zijn autistisch). Mijn therapeut is dan een soort ouderfiguur waar ik tegen kan praten. Ik heb wel familie waarmee ik kan praten, maar dat is toch anders dan een therapeut die er voor opgeleid is. 

Hoe merkte je eigenlijk dat je weer in een depressie aan het raken bent? Vind het sowieso goed van je dat je de dingen van therapie hebt uitgeprobeerd (dat doet niet iedereen). 

Groetjes Sanne

Hoi,

Dank je wel, het is fijn om te horen dat je begrijpt wat ik bedoel in de zin van..een minder heftige depressie..die toch heel zwaar/heftig is telkens. Medicijnen zie ik ook als laatste redmiddel, tot nu toe vind ik niet dat ik al alles heb geprobeerd en dat ik dus nog meer middelen/manieren kan zoeken en ontdekken om dat eerst een kans te geven.

Wel een heftige thuissituatie trouwens, ik kan me niet voorstellen hoe dat is. Wel fijn dat je steun kan vinden bij iemand waarbij je jezelf kan uiten en dat dit ook helpt als vertrouwenspersoon. Helemaal mooi dat diegene is opgeleid, want dan helpt diegene je in ieder geval niet ''verkeerd''. 

Over het algemeen bedenk ik me nu dat die depressie vanaf mijn jeugd eigenlijk nooit echt is weggeweest, maar meer een soort van ''onder controle gehouden'' is door alle gesprekken en therapieën. Waar ik hard aan heb gewerkt dus ook wel trots op ben. Ik merkte dat ik weer terugviel toen ik mij een paar keer moest ziek melden op mijn werk, omdat ik niet kon stoppen met huilen. Toen wist ik dat ik te ver in mijn gevoel zat, dat ik het niet meer aankon en niet meer kon uitleggen/uiten. Toen besloot ik ook om naar de huisarts te gaan en het mijn werk te vertellen. Wat een hele opluchting was. Ik weet niet of ik weer met iemand wil praten eerlijk gezegd. Misschien ben ik er nog niet echt aan toe. Ook omdat het na een paar gesprekken dan weer goed is en diegene niks meer voor me kan doen, behalve kijken of het goed blijft gaan.

Hoi Samantha, 

Ik denk dat als je nu geen therapie wilt, je het ook niet moet doen. Wat ik denk is dat therapie pas echt effectief is als je er gemotiveerd voor bent. Hoe meer motivatie jij hebt, hoe harder jij het waarschijnlijk wil aanpakken. Je kunt natuurlijk nu ook even afwachten en kijken hoe dat gaat en daarna (als je dat zelf wil) alsnog therapie nemen.

Groetjes Sanne