Hallo,

ik wil mij even voorstellen mijn naam is "Luana" ik ben 30 en woon in Duitsland. Ik heb ADHD en autisme.
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen aangezien dit de eerste keer is dat ik over mijn problemen schrijf en ik bang ben dat mensen over mij gaan oordelen. 
Dit is onder andere 1 van de problemen die ik heb, daarbij komen ADHD, autisme, Angststoornissen en Woedeaanvallen. 
Ik heb eigenlijk al zo lang als ik mij kan herinneren tijden gekend waarbij ik zou wensen dat ik er gewoon niet meer zou zijn maar sinds de geboorte van mijn dochtertje een paar jaar geleden is het alleen maar erger geworden. 
Mijn dochtertje was een absoluut wens kindje en kwam na 2 miskramen ter wereld maar ze werd, voor mijn gevoel, een absolute nachtmerrie. Ze was een huilbaby en is geboren met een defecte urineleider waar ze 2x aan geopereerd is, hierdoor heeft zij een mentale achterstand opgelopen en heeft 24/7 mijn aandacht nodig. 
Mijn man werkt veel en heeft vaak niet meer de energie om mij bij onze dochter te ondersteunen. Doordat ze die mentale achterstand heeft moeten we dus ook 1000x alles herhalen en sinds zij nu non stop thuis is wordt mij dit te veel en krijg ik echt woedeaanvallen en haat gevoelens richting mijn dochter terwijl het arme kind er eigenlijk niets aan kan doen. Elke avond huil ik mezelf in slaap en haat ik mijzelf omdat ik geen betere moeder kan zijn voor ons meisje.

Ik hoop dat ik hier misschien op iemand stoot die in hetzelfde bootje zat en er uit is gekomen en mij eventueel aan de hand kan nemen zodat ik ook uit deze klote depressie kan komen.

hoi Luana,

Welkom op het forum, wat een heftig verhaal. Ik kan me voorstellen dat je nu helemaal omhoog zit met die quarantaine waarbij iedereen thuis moet blijven. Op elkaars lip zitten is al een opgave, laat staan als de een dan contiu aandacht nodig heeft van de ander. Ik wens je heel veel sterkte.

groet,
Run

.....

Hallo,

ik wil mij even voorstellen mijn naam is "Luana" ik ben 30 en woon in Duitsland. Ik heb ADHD en autisme.
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen aangezien dit de eerste keer is dat ik over mijn problemen schrijf en ik bang ben dat mensen over mij gaan oordelen. 
Dit is onder andere 1 van de problemen die ik heb, daarbij komen ADHD, autisme, Angststoornissen en Woedeaanvallen. 
Ik heb eigenlijk al zo lang als ik mij kan herinneren tijden gekend waarbij ik zou wensen dat ik er gewoon niet meer zou zijn maar sinds de geboorte van mijn dochtertje een paar jaar geleden is het alleen maar erger geworden. 
Mijn dochtertje was een absoluut wens kindje en kwam na 2 miskramen ter wereld maar ze werd, voor mijn gevoel, een absolute nachtmerrie. Ze was een huilbaby en is geboren met een defecte urineleider waar ze 2x aan geopereerd is, hierdoor heeft zij een mentale achterstand opgelopen en heeft 24/7 mijn aandacht nodig. 
Mijn man werkt veel en heeft vaak niet meer de energie om mij bij onze dochter te ondersteunen. Doordat ze die mentale achterstand heeft moeten we dus ook 1000x alles herhalen en sinds zij nu non stop thuis is wordt mij dit te veel en krijg ik echt woedeaanvallen en haat gevoelens richting mijn dochter terwijl het arme kind er eigenlijk niets aan kan doen. Elke avond huil ik mezelf in slaap en haat ik mijzelf omdat ik geen betere moeder kan zijn voor ons meisje.

Ik hoop dat ik hier misschien op iemand stoot die in hetzelfde bootje zat en er uit is gekomen en mij eventueel aan de hand kan nemen zodat ik ook uit deze klote depressie kan komen.

Hallo Luana,

Goed dat je hier op het forum bent gekomen. We hebben dan misschien geen oplossingen voor je, maar het helpt wel om erover te kunnen 'praten' met lotgenoten. Niemand zal hier over je oordelen. Je hebt hier niet om gevraagd. Zoals niemand vraagt om te moeten leven met iets dat te zwaar lijkt om te moeten dragen.
Heb je wel ondersteuning van een arts of psychiater of zo? Dat lijkt me wel, toch? Zo iemand zou je moeten kunnen adviseren hoe om te gaan met je psychische problemen en je gevoelens ten aanzien van je dochtertje.
Heb je familie die je kunnen steunen? Misschien af en toe je dochter verzorgen? Of is er misschien een mogelijkheid tot dagopvang voor haar? Ik besef dat dit momenteel allemaal moeilijk is en ik weet helemaal niet hoe die dingen in Duitsland geregeld zijn, maar ik opper het toch maar even.
In ieder geval, welkom hier en blaas gerust stoom af. Probeer jezelf niet te haten, dat maakt het erger dan nodig is. Nogmaals, je hebt hier niet om gevraagd.
Lieve groet,
Alais

Hoi Luana, welkom hier! Ik hoop, net als Alain zegt, dat de al hulp hebt gezocht. Vooral de gevoelens naar jouw dochtertje toe, zijn natuurlijk zorgwekkend. Ik zou in ieder geval de huisarts inschakelen als je nog geen hulp hebt, en dat met hem bespreken. Schaam je niet, je weet zelf ook dat het niet goed is, dit kan iedereen overkomen. Vooral als het je allemaal teveel wordt. Je kunt beter nú hulp zoeken, zodat de problemen niet groter worden. Een kind opvoeden is zwaar, zeker als je het alleen moet doen én jouw dochtertje ook nog een handicap heeft én jij zelf niet goed in je vel zit. Misschien kun je via de gemeente een paar uurtjes hulp krijgen bij de verzorging?

Hallo allemaal,

hulp krijgen in Duitsland is op het moment vrijwel onmogelijk, de huisartsen zijn overspoeld en nemen momenteel alleen nog maar echt dringende patiënten aan. Dagopvang is er niet want hier is alles, net zoals Nederland, dicht. Alleen de vitale beroepen kunnen nog deels dagopvang krijgen. Ik heb inmiddels een aantal psychiaters benaderd en mijn dochtertje is voor een tijdje bij mijn ouders in Nederland onder gebracht. Ik voel me ook echt ontzettend schuldig dat ik niet in staat ben om zelf voor haar te zorgen ?

Goed te horen dat je dochtertje nu even niet bij jou is. Natuurlijk vind je dat je zelf voor haar moet kunnen zorgen, maar probeer te accepteren dat dat nu even niet gaat. Hoe zou je dat kunnen als je zelf helemaal niet in orde bent? Dat lijkt me nu de hoogste prioriteit. Ik begrijp dat je momenteel geen steun hebt voor je psychische problemen? Je huisarts kan dan overspoeld zijn (overigens is dat niet altijd zo, mijn huisarts heeft het erg rustig) hij of zij heeft een zorgplicht. Althans dat is hier zo. Lijkt me gek als dat in Duitsland niet zo is. Wat je schrijft lijkt mij minstens zo dringend als wat voor situatie dan ook. Je huisarts zou je dringend moeten doorverwijzen naar een vorm van hulp. Heb je het al geprobeerd? Laat je niet afschepen, het is echt niet niks wat je doormaakt.

Goed te horen dat je dochtertje nu even niet bij jou is. Natuurlijk vind je dat je zelf voor haar moet kunnen zorgen, maar probeer te accepteren dat dat nu even niet gaat. Hoe zou je dat kunnen als je zelf helemaal niet in orde bent? Dat lijkt me nu de hoogste prioriteit. Ik begrijp dat je momenteel geen steun hebt voor je psychische problemen? Je huisarts kan dan overspoeld zijn (overigens is dat niet altijd zo, mijn huisarts heeft het erg rustig) hij of zij heeft een zorgplicht. Althans dat is hier zo. Lijkt me gek als dat in Duitsland niet zo is. Wat je schrijft lijkt mij minstens zo dringend als wat voor situatie dan ook. Je huisarts zou je dringend moeten doorverwijzen naar een vorm van hulp. Heb je het al geprobeerd? Laat je niet afschepen, het is echt niet niks wat je doormaakt.

Hallo Alais,

ik was gisteren bij mijn huisarts omdat ik een doorverwijzing voor mijn man moest hebben, daar heb ik gevraagd hoe dat zit en de huisarts heeft mij zelf gezegd dat hoe graag hij het ook zou willen dat helaas geen prioriteit is en hij op het moment niet de mogelijkheid heeft dit te behandelen. Ze zijn hier in Duitsland extreem streng met wat een huisarts op het moment wel en niet mag behandelen ivm dat ze het besmettingsgevaar van Corona zo laag als mogelijk willen houden. Recepten worden direct naar Apotheken gestuurd en Doorverwijzingen worden alleen maar gegeven als het dringend om een lichamelijk probleem gaat zoals bijvoorbeeld een Maagzweer, ook daar heet het, je hoeft niet voorbij de komen voor een diagnose, die wordt per telefoon gedaan en je hoeft alleen de Doorverwijzing op te halen zodat je zo kort als mogelijk in de Praxis bent. Ik heb inmiddels een Therapeut gecontacteerd en ik wacht op antwoord van deze Therapeut of hij mij kan helpen en hoe hij mij kan helpen, ik verwacht dat ik daar begin volgende week een antwoord van krijg.

Ik hoop van harte dat het gaat lukken met die therapeut, Luana. Laat je ons weten hoe het gaat? Veel sterkte en bedenk: ook dit gaat  voorbij. Enkele weken terug kon ik dit zelf ook niet geloven maar intussen gaat het weer wat beter.
Lieve groet,
Alais

Je zorgt nu juist goed voor je dochtertje door haar even ergens anders onder te brengen. Zo kun je het ook bekijken. Een goede keuze dus. Hier doen veel therapeuten aan videobellen. Maar dat moet je wel prettig vinden. Wel treurig om te horen dat psychische problemen nog steeds (hier ook) niet gelijk staan met lichamelijke problemen.